Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
13-04-2005
Gesprekken met mijn kleinzoon.
Mijn kleinzoon, je zou hem af en toe "achter het behang plakken", zoals dat in Nederland zo mooi wordt gezegd, en andere keren dan eet ik hem haast op. Als ik hem dan stevig knuffel, zegt hij altijd: Jij knuffelt mij kapot!!! Hij is uiterst spontaan en handelt steeds eerst en denkt dan na. Maar och God och arme hij is eerst 4!!! Wat heb je dan aan nadenken??? Alhoewel, luister naar de redenering, die nu volgt: Hij zit aan tafel en eet, zoals altijd, met veel moeite en leed zijn broodje op. Ik breng steeds yoghourt mee, met een smaakje, dat ze bijzonder graag lusten. (En sowieso : wat omi meebrengt is steeds lekkerder!!) Ik zeg op een bepaald ogenblik tegen hem: Schat, als je nu niet snel dat broodje opeet, ga ik je yoghourt opeten. Ikzelf eet er 's middags steeds twee om mijn calciumtoevoer een beetje in goede banen te leiden. Hij kijkt me héél bedenkelijk aan en zegt: Jij kunt toch geen drie potjes opeten!. Mijn antwoord: Oh jawel, dat kan ik zeker! Zijn antwoord daarop: Maar geen honderd?! Ik weer: Nee natuurlijk niet, dan word ik héél dik en springt mijn buik. Hij bekijkt me aandachtig en zegt dan: Als je dikker wordt gaan je streepjes weg en dan ben je een mama! (Streepjes zijn dus rimpels). En jij wil toch zeker geen mama meer zijn. Ik weer: Oh zeker wil ik een mama zijn en ik ben toch ook de mama van jouw papa! Jamaar, zegt hij vervolgens: als jij nu onze mama wordt hebben wij toch geen omi meer! Breng maar eens iets in tegen zulke logica.
Of die keer, dat hij me zat te bekijken, toen ik mijn leesbril opzette. Ik zag aan zijn gezicht, dat er weer een van zijn uitspraken op komst was. Hij hield zijn hoofdje een beetje schuin en zegde dan: Met die bril op lijk je toch nog altijd op omi! Er was dus iets raars aan mij maar hij herkende wel nog zijn omi!!
Op een dag liep hij met mijn schoondochter over de markt en vroeg haar wat ze nog ging kopen. Oh antwoordde zij: ik moet nog jonge kaas hebben. Wil je ook eens meisjeskaas kopen, vroeg hij lief.
En als hij van die dingen zegt, of opeens zegt: jij bent toch altijd zooooo lief voor mij, dan moet ik hem kapot knuffelen.
Ik wil wel aan wat anders denken, maar kan het niet. Vandaag wordt bij de zus van mijn man de tweede borst geamputeerd. Het gebeurt dagelijks bij héél veel vrouwen. Je leest het zo dikwijls in artikels en verslagen, je hoort het op TV en in de radio en geen mens kan zeggen, dat hij niet weet, dat dit dagelijkse kost geworden is. En gewoonlijk gaan wij daar vrij onachtzaam aan voorbij. Tot het ogenblik, dat het iemand van je geliefden treft en dat monster wel héél erg dichtbij komt! Je wilt helpen, troosten, iets doen!!! En je kunt helemaal niets. Lieve deugd wat is dat frustrerend! Je wilt telefoneren, er naar toe, om bij haar te zijn, maar ik realiseer mij héél erg, dat dit wel eens het laatste zou kunnen zijn, waar zij nu behoefte aan heeft.Als dan je man en je kinderen dicht bij je zijn, zal dat wel het belangrijkste zijn, en die privacy moet je respecteren. En dan is daar nog het feit, dat je er zelf mee klaar moeten komen. Daar heb je tijd voor jezelf voor nodig! Ik heb dus niet aan de telefoon gehangen, en ben er niet heen gerend, maar heb haar een lange, lieve mail gestuurd en hoop dan maar, dat zij begrijpt, waarom ik dat op deze manier doe. En hier brandt een kaarsje en mijn gedachten zijn bij haar, en als die haar kunnen helpen, komt ze "gezond" en wel terug naar huis.
Dat ik in de zomer als het ware buiten leef, heb ik reeds verteld, maar dat ik zo verzot ben op de nabijheid van water heb ik nog niet vermeld. Als ik fantaseer over een heerlijke plek om te wonen of te zijn, is dat steeds in de buurt van de zee of het water. Het gekke daaraan is, dat ik helemaal geen waterrat ben! Ik kan wel zwemmen, maar daar is ook alles mee gezegd! En toch dat water! Die eindeloze vlakte, die alleen al door er naar te kijken en te luisteren een ongelooflijke rust teweeg brengt. Overal ter wereld ziet de zee er weer anders uit, van donkergrijs en bijna-zwart tot turkooize-groen en daar tussenin alle tinten van blauw en groen, die een mens zich maar kan voorstellen . De transparantie van die kleuren heeft iets magisch! Het is niet meer gewoon water, het is een sprookjeswereld, die beweegt en zingt met altijd nieuwe beelden en muziek. Misschien is het ook de eindeloosheid, die mij zozeer aantrekt. Langs het strand oplopen, langs de vloedlijn, de voeten in het water, en dan uren doorlopen, en eigenlijk niet willen stoppen, is zo heerlijk en ontspannend, dat ik het iedereen kan aanraden. Spijtig genoeg liggen de meeste stranden zo overvol, dat het eerder irritatie dan rust meebrengt, en dat is héél erg spijtig. Maar toch vind je ze nog, die verlaten stranden, die je het gevoel geven, dat de hele wereld van jou alleen is!
Gedicht, geschreven voor mijn kleindochter.(12.08.1998)
Met jou hand in hand langs de vloedlijn lopen, waar zon en zee wind en zand vertellen van een land, waar kleine schatten zoals jij, de wereld doen zingen zo blij, blij, blij.....
Ik houd héél veel van gedichten en wil jullie één van mijn lievelingsgedichten niet onthouden: Voor een dag van morgen. Hans Andreus
Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad, hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden je niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw, dat een mens een mens zo liefhad als ik jou.
Ik wil jullie wat meer over mezelf vertellen, ttz. over mijn hobby's en de dingen, die mij interesseren. Natuurlijk is daar de computer en het Seniorennet. Deze twee zaken maken mijn dagen , hoe zal ik het zeggen, een stuk spannender?! Altijd weer die nieuwsgierigheid: wie heeft wat, waar te vertellen? Welke mooie muziek werd er weer geplaatst, enz, enz. Daar zijn we al bij een thema aanbeland: muziek. Ik ben gek op muziek, reeds sinds mijn vroege jeugd. Ik dacht, dat dat wel over zou gaan, als ik ouder werd. Niet dus!! Integendeel, het is nog erger geworden. Alleen mijn smaak heeft zich uitgebreid, aangepast en is veranderd. Ik houd van lezen, liefst thrillers en romans, als ze goed en degelijk geschreven zijn. Dus geen stationromannekes. Ik lees dus ook erg veel, en dat reeds sinds het eerste studiejaar van de lagere klas. Weet nog precies, welke prijsboeken ik in die tijd gekregen heb! Ik schilder, aquarel, maar heb zo stilaan tijd tekort om daar nog veel mee bezig te zijn. Seniorennet hé!!! Ik correspondeer in verschillende talen over de wereld van Canada tot Brazilië, Duitsland, Frankrijk, Roemenië enz. Ik houd van vreemde talen, en spreek en schrijf er een paar. Dat moet je natuurlijk blijven oefenen, anders verdwijnt het allemaal héél langzaam! Jullie denken nu misschien, dat ik altijd met mijn neus in de boeken, brieven, of voor de computer zit, maar dat is ook niet waar hoor! Als de zon schijnt woon ik zo ongeveer buiten. Ga veel fietsen (niet bij strakke wind of regen!) en tennis bij het leven graag. In de winter elke week één of twee uren indoor, en in de zomer zeker twee maal per week buiten. Daarenboven ga ik oppassen bij mijn twee kleinkinderen, die in Sittard wonen, twee maal per week, en zorg ook ook nog voor mijn ventje en ons huishouden. Jullie begrijpen zeker volledig, waarom ik nooit voor 01u00 's nachts naar bed ga? Heb wel weinig slaap nodig, dus dat komt dan goed uit! Dat was het zo'n beetje, en ik hoop dat jullie je nu een betere voorstelling van mij kunnen maken. Tot ziens!
Een heerlijke vrijdag toegewenst aan alle bezoekers!
Er zullen misschien bezoekers zijn, die het helemaal geen héérlijke vrijdag vinden, omdat het weer helemaal niet meewil! Maar heerlijke dagen moet je zelf maken, al moet ik toegeven, dat het weer wel een handje kan helpen in positieve of negatieve zin. Zelf ben ik ook een ongelooflijk zonnekind en als ik opsta en de eerste stralen zie, kan mijn dag bijna niet meer stuk. Mijn man noemt mij dan een klein meisje, maar dat krijgt mijn humeur niet stuk. Ik woon in een groene omgeving, dicht bij het bos, dat ik van uit mijn venster kan zien, en in een rustige buurt, waar men alleen af en toe de kinderen hoort roepen en spelen op de speelplaats van een nabij gelegen kleutershooltje. Als ik dan op mijn terras zit, omgeven door het groen, met een lekker zonnetje, dat door mijn huid dringt en mij een héérlijk warm gevoel geeft, sluit ik mijn ogen en luister naar het gekwetter van de vogels, en dat zijn er héél wat, en ik voel mij de koning te rijk en weet, dat ik bijzonder bevoorrecht ben. Er zijn genoeg mensen die dit genoegen niet op deze manier kunnen ervaren en ik weet dan ook ten zeerste te waarderen, dat ik deze mogelijkheid heb. Ik kijk dan ook onzettend uit naar de warme dagen, waarop alles groeit en bloeit, en als ik daar aan denk, maakt mijn hart een buitelingetje van "vooraf-plezier" en "vooraf-genieten". Dat is ook al mooi, niet? Ik denk dat heel veel mensen op deze manier voelen en dat op deze manier het leven een héél stuk lichter en aangenamer wordt. Vinden jullie dat ook niet?
Ik zou hierbij nu een mooi muziekje of een mooi plaatje of foto moeten zetten, maar zo bedreven in deze kunst ben ik nog niet! Ik wacht nu maar af of er andere forumbezoekers zijn, die mij wegwijs kunnen maken in de mooie kunst van het opfrissen van een website! Uit ondervinding gesproken, weet ik dat ze allemaal héél erg behulpzaam zijn en mij al op vele manieren geholpen hebben en dingen geleerd hebben. Dus nu reeds mijn dank aan allen, die mij tips en goede raad willen geven. Michelly
En zie nu hier, wat mij gelukt is, zo maar op eigen initiatief! Tinkerbel, het sprookjeswezen, dat bij iedereen wel een beetje tot de verbeelding spreekt! Zij wenst jullie allemaal een héérlijke en sprookjesachtige dag toe in mijn naam.
Ik wil iedereen van harte welkom heten op mijn weblog. Op dit ogenblik ben ik nog zéér aarzelend bezig omdat ik mij op een totaal nieuw terrein bevind en met vallen en opstaan mijn weg zal moeten zoeken. Niettemin hoop ik, dat jullie allen het de moeite waard zult vinden, en mij nog dikwijls met een bezoekje zult vereren. Bedoeling is hardop te denken en mijn bevindingen en gevoelens bij de dagelijkse gebeurtenissen neer te schrijven. Misschien herkennen jullie jezelf daarin, misschien ook niet. Reacties zijn steeds welkom in de mate van het aanvaardbare.