Op 8 september overleed mijn moeder, 101 jaar oud

Afscheid zonder woorden

Je wachtte tot ik even uit de kamer was

waar je rustte na meer dan honderd jaren

Toen bleek dat je werkelijk zonder adem was

om die voor de hemel op te sparen.

Je ogen staarden naar de verste verte

en uit je handen vloeide 't laatste leven

waar bleef dat lieve zorgen en dat alerte

de bekommernis en dat eeuwig geven?

Ik was de eerste aan wie je het leven gaf

en de laatste die dat van jou mocht delen,

Met jou ging ik nog mee naar je graf

met alleen wat voorbij is om nog te strelen.

7/10/2023

07-10-2023 om 00:00 geschreven door Frankie

Na meer dan 101 jaar is mijn moeder op 8 september 2023 overleden.

Ik was alleen met haar.

Na slecht nieuws van de cardioloog kom ik er nog met moeite bovenop.

Gelukkig is mijn vrouwtje aan mijn zij...

16-09-2023 om 00:00 geschreven door Frankie

 RIP Luc De Vos

29-11-2022 om 00:00 geschreven door Frankie

Surf (altijd tijdsgebrek)

Lineair verheft zich de zee,

zichzelf herhalend, 

steeds nader bij de kust.

Dreigend reikt het water naar de hemel

maar wordt tot overgave gedwongen

en kantelt schuimend over ander water.

de kracht slinkt weg zoals de jeugd

die haar dromen zelden realiseert

en uitdeint in groeiende berusting.

Ten slotte nog heel even

trekt de golf een lange lijn

op het eindeloze strand.

Mijn voetstappen verdwijnen

in de saus van vochtig zand,

en ook de vloedlijn is verschoven.

10/11/2020

10-11-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Dit gedicht schreef ik 12 jaar geleden, (nu herwerkt)

Het nieuwe Allerheiligen.

Als oktober op haar einde loopt
en je weer op je vakantie hoopt,
die de troost is van de welvaart,
en de versiering van de uitvaart,
zie ik
de kinderen in hun graf,
moeders, vaders op een draf.
Nu krijgen velen eens bezoek,
een poetsbeurt met een zachte doek.



Ik doe het
 graag nog vele jaren
en blijf herinneringen bewaren
door de jaren roze gekleurd.

Eens zijn jij en ik zelf aan de beurt.



Volgende keer
zelfs al, misschien.


Vieren jullie vast maar Halloween!

Eergisteren, op 30 oktober stierf mijn broer Robert (68) aan een hartstilstand, net toen hij de medicamenten voor onze mama (98) betaald had in de apotheek. 

01-11-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Goodbye vaarwel

De schreeuw is niet alleen een schilderij,

het is getransformeerde pijn uit de krochten van het hart.

Gejuich lijkt lafweg op bedriegerij

gelijk een leeggeroofde  goudmijn die verbeelding tart.

Verdriet brengt geluk in balans

alhoewel rechtvaardigheid al te zeer afwezig lijkt te zijn

als het herkend wordt als een kans

om uit de onverschilligheid te vluchten naar nieuwe pijn.

Het leven is geen verstopte trechter,

geen duister labyrint, geen applausmurw tv-programma,

een trap naar Eden lijkt veel echter,

en wie je bemint, is thuis in een ongebreideld gamma.

Niemand kan je uit je krochten redden

als je weigert het bos te zien en niet wenst te bewegen.

Lege kamers, stoelen en bedden

zijn gewoon een onewayscreen, een uitzicht zonder zegen.








30/7/2018

30-07-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Sterven, missen, deleten en wissen,

Een agenda vervangt de andere, want alle nummers veranderen. 

Op elk adres wonen nieuwe mensen en beleven daar hun eigen wensen.

Jouw agenda's zijn afgedankt en nutteloos:

onvolledig want je leven was nooit echt af.

Wat heb je nodig daar in je verre graf?

Mijn notitieboek bevat geschrapte nummers

afgedankt en voortaan nutteloos.

Ik bewaar het en zoek langer dan tevoren naar namen wier stem ik nog kan horen.

In mijn telefoon staat een namenlijst:

sommige items afgedankt en nutteloos.

ik kan niet beslissen: één druk op wissen

en je sterft een tweede maal, terwijl je ziel verrijst

je naam verdwijnt, je nummer kwijnt,

 en de zon spottend op mijn tranen schijnt

19/8/2017

19-08-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Bij het overlijden van mijn meter




Paradijs

Rood wordt zwart en wit werd grijs;

droge wangen met een natte traan,

zeg, ben je klaar voor nog een reis

al moet je op je eentje gaan.

Warm werd koud, jong werd oud,

en lang vergeten handen beven,

'k Zie je in je kist van simpel hout...

méér handen geven; handen leven.

Rouw wordt rust en stilte een verhaal

herinneringen van vervlogen tijd;

gebeden heb je voor ons allemaal

je bent een mens die niet meer lijdt.


Wit wordt grijs, rood wordt zwart

Nat wordt droog, wat is het stil.

Ik mis het slaan van je gouden hart

je was zo warm, je bent nu kil.


Je bent nergens, en toch overal

een sterrenstelsel ver van hier

een lichtpunt in een nieuw heelal

een laatste oordeel vol plezier.


12/8/2017

12-08-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Vandaag

28/07/2017

overleed mijn meter

zus van mijn moeder

93 jaar

maar vooral de persoon die mij

mijn allerliefste vrouw 

hielp leren kennen









Bezinning

Nog vijf keer verjaren

en mijn moeder leeft een eeuw.

Nog een tijd van altijd minder beseffen,

de handen naar de sterren heffen

en samen naar de hemel staren

wachtend op Jan De Wilde

en zijn eerste sneeuw.

Waar zullen beide zussen

hun geliefden nog eens kussen,

weg van de rook die hen voortijdig heeft gescheiden

en elk schepsel door kanker doet lijden?

En welke pijn moeten we kiezen?

Zelf lijden of onze liefste verliezen?



24/7/2017

24-07-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Ontworteld









Toen ik wakker werd, had ik niet geslapen. 
Toen ik opstond, had ik niet gelegen.
Toen ik buiten keek, was er niets te zien,
en toen ik luisterde, was er niets te horen.





Mijn brein wou wel, maar het kon niet slapen.
Ik zocht rust, maar kon nergens gaan liggen.
Ik staarde wijd in ’t rond, maar kon alleen de verte zien.
Het was lawaai en chaos, ik kreeg jou maar niet te horen.








13/1/2016

13-01-2016 om 00:00 geschreven door Frankie

Langzamerhand is het gerijpt en gegroeid.

Nooit eerder deed het zulk een pijn mijn gevoelens te verwoorden.

05-09-2015 om 00:00 geschreven door Frankie

Tot ziens

Vertel me iets van lang vervlogen dagen,

Toen er in mijn hoofd geen mist kon komen.

Toen je bij me kwam met al je vragen

En ik helpen kon bij al je dromen.

Neen, je hoeft vandaag niet meer voor mij te zorgen,

Hier is niets meer over dat ik wensen kan.

Beloof me dat je bij me blijft want morgen

zweef ik weg en ben bij mijn geliefde man.

04-09-2015 om 00:00 geschreven door Frankie

Mijn schoonmoeder is vorige zondag 9/8/2015 overleden...

10-08-2015 om 00:00 geschreven door Frankie

Post Allerzielenmijmering

Als wij ons verdriet nu samen delen,

elk een stukje van het groot verlies,

dan is ’t immens gemis misschien gedoemd

te slijten als de banden van een nieuwe wagen

rijdend naar een vage toekomst,

rustend in een vaag verleden

in de mist verdwenen naargelang

de treurenden betreurd gaan worden

Naamloos ooit maar nooit meer verdrietig.

5/12/2013 

05-12-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

17-11-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Hello Goodbye
(een testament)

Mijn eerste groet ging naar de borsten van mijn moeder

in het kunstlicht van een nagelwit gekalkte kamer.

Ik dacht: vaarwel geborgenheid, wees welkom, toekomst;

dag kleine broertje snel, want nog dezelfde dag vaarwel;

Dag lieve zus, gegroet, wat ben je nog ellendig klein.

Hoe kon ik toen ook weten dat j’ er nu niet meer zou zijn;

Dag broer, en toen herhaalde ik die groet daarna vijf maal.

Adieu, mijn peter van Oostende, kwam je sterven hier ?

Adieu, mijn oma's, en dié opa heb ik nooit ontmoet,

Dag Cliff, dag Beatles, Dylan, Pink Floyd nog op Caroline,

vaarwel mijn jeugd, met nieuwe vrienden en beweging.

Goeiedag mijn vrouw, ver van mijn oude thuis vandaan,

dag werk, dag kindjes, sta nu allen keurig in de rij !

'k Verlaat met pijn mijn kunst, mijn ongeschreven dromen

Creatieve jaren zullen ooit wel later komen.

Dag kinderen, ik zeg aan jullie ooit nog eens vaarwel;

maar groet de vruchten van je liefde en je passie

en speel hello goodbye tot straks opnieuw verleden wordt.  

4/9/2013

04-09-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Als aandenken voor Jeanine De Cock, mama van onze schoonzoon Tom;
begrafenis te Lierde om 10 uur op paaszaterdag

Afscheid

Je laat ons slapeloze nachten,

nachten zonder sterren achter.

Ik mis je, want ik had je nodig,

andre mensen maakte jij steeds overbodig.

Pijn was erg als die pijn van een ander was,

de jouwe kwam geen enkel mens van pas.

Je diende
tot je krachten je begaven,

tot er niemand aan je bron
zijn dorst kwam laven,

tot je niet meer doen kon
wat je had beloofd,

tot je wenend onze sterren hebt gedoofd.




27/3/2013

27-03-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Argeloos

Ademloos bewonder ik het versmelten van je adem

met de mist van deze late maartse winterochtend,

roekeloos ploften mijn woorden in de broze plas

die je hartslag trillend spiegelden doorheen je emoties.

Sprakeloos zwollen de tranen achter de leden
van je kijkers, gericht op vergane dromen.

Bodemloos verdriet welde op in je stem,

stuurloos stokkend zonder enig zweem van verweer

ondanks spijt over al mijn  liefdeloze verwijten,

machteloos getuigend van mijn eindeloos  verlangen.

Argeloos bewonder ik je vastberaden stappen

die me achterlaten, verweesd en radeloos.

3/3/2013

03-03-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

T.g.v. het overlijden van mijn vriend en oud klasgenoot
Jean-Marie De Bosscher
begraven op 14/11/12

Terug naar nergens

Ontmoeting in een flits

als een bliksem in de verte,

relatie in toevallige jaren van communicatie,

verdwaald in eindeloze woestijn van gedachten.

Verdwenen in de drukte van metro's, kruispunten en havens,

zo heb ik je een enkele maal teruggezien,

en we slikten, omdat we zo weinig deelden,

behalve die jaren van jeugd en vreugd,

van zoeken in de oases van het leven.

Hoe graag had ik je beter gekend

en had ik meer met jou gewandeld langs het water

waar te veel parallelle paden

doorheen het drijfzand van vergane verwachtingen

ten slotte als in een plotse wervelwind

ons terugbrengen naar de zee

van oneindige afwezigheid.

11/11/2012

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Slagveldbloem

Bloed, geen bloemen of amper een verjaardagskrans,

geen tijd om te verspillen of proberen slagen.

Geen jarenlange jeugd of amper hopeloze dagen,

wel een naam geofferd in een blinde oorlogsdans.

gesneuveld voor de trots van vorst, tiran of president,

herinnerd door ontsnapten aan begeerte en geweld,

die nooit je kinderen, je vrouw of lief hebben gekend,

maar zelfbehoud voor plicht en slavernij hebben gesteld.

Vergeten zonder kansen om de brokken ijdelheid te lijmen,

verdwenen uit de wedloop naar meer macht en roem

verdoemd vanaf de eerste poging tot succesvol rijmen,

verloren voor vooruitgang, met alleen die ene bloem.

22/82012

22-08-2012 om 00:00 geschreven door Frankie