Van Claire naar Obscure







Ik zie de schaduw van je stappen op het tuinpad,

zelfs wanneer de klank al om de hoek verdwenen is.

Je ging weer wat spullen zoeken ergens in het Kruidvat, 

of elders in de stad, waar volgens jou meer leven is.



Ik hoor je schaduw als je stem te zacht is om te horen,

of wanneer op ’t plein de kindjes joelen om het meest, 

en de bassen van de boombox galmen in mijn oren, 

alsof jouw rust en stilte hier nog nooit zijn geweest.



Ik voel je schaduw in de nacht, die nooit zo duister was, 

alsof geen kaars geen bril geen ster mij ooit nog gidsen kon, 

alsof die de laatste blaadjes ritselen doet in ’t struikgewas, 

vertwijfeld kwijnend in de stralen van de asfaltzwarte zon.



Ik ruik het afscheid van de schaduw in je laatste woorden, 

die je sprak vol twijfel aan meer pogingen tot dageraad, 

puur zintuiglijk over dingen die je ergerden en stoorden,

zodat ik het opgaf en niet meer op jou heb ingepraat.

Ik weet dat ik de schaduw van mijn dromen niet beleven zal,

al smaakt die zoetzuur bitter en terzelfdertijd zo wrang,

gelijk het proeven van emoties na een driftaanval,

vergeefs en onbeholpen als mijn blinde scheppingsdrang

28/6/2014

28-06-2014 om 00:00 geschreven door Frankie

Waarom









Waarom glinstert je blik toch zo veel frisser dan de dauw
die elke ochtend weer de dagen van het duister komt verlossen
en nieuw leven sijpelt in de aardkorst met verdroogde mossen?
Dan denk ik dat het heel gewoonweg komt doordat ik van je hou.





Waarom kaatst de grijze hemel in je ogen hoop zo blauw,
al stormen wanhoop, angst en zorgen door mijn gedachten heen,
en dempt opnieuw een glimlach sprankels twijfel die ik ween... 
Dan geloof ik dat het te verklaren is doordat ik van je hou.





Waarom is het dat ik elke nieuwe dag als een geschenk beschouw,
wat toelaat dat we samen weer een trede nemen op de trap ?
Nog hand in hand, weer nader bij, steeds verder stap na stap, 
Dan stop ik niet zolang ik hieruit kracht put en meer van je hou





22/6/2014

22-06-2014 om 00:00 geschreven door Frankie

Niet aftellen





Een twee drie vier vijf, en ik vergeet de nul
die ik gans mijn leven met iets zinvols vul.


Nul twee drie vier vijf, en ik vergeet de één. 
Niemand gooi ik ooit voortaan een steen ,
steeds strompelend op dat ene kreupel been.


Nul één drie vier vijf, en ik vergeet de twee. 
Zon en rust, vakantie aan de Middellandse Zee
en mijn dierbaar vrouwtje altijd met mij mee.


Nul één twee vier vijf, en ik vergeet de drie
kinderen van mijn kinderen die ik heel graag zie, 
sterk bemind door ik weet wel heel goed wie,
Ze heten beiden zoals ik ook Bourgoignie.


Nul één twee drie vijf en ik vergeet de vier. 
Het vieren van het harde mooie leven hier,
de zorgen en de dromen samen met plezier.


Nul één twee drie vier en ik vergeet de vijf, 
die verlangt dat ik hier nog veel jaren blijf
en na elke storm opnieuw weer bovendrijf.

15/6/2014

15-06-2014 om 00:00 geschreven door Frankie

De kanker van God

Dokters hebben geen verstand

van hoe de stralen uit de ruimte alle leven pimpen,

scheppen, doden, transformeren of vernielen.

Evolutie is stagnatie

voor wie gelooft dat alles steeds verandert.


God bezit geen klok, geen plaats voor hel of hemel.

Zijn boeken zitten in het hart van wie beminnen kan

en wat Hij wil zit in de werken van verliefden,

die zich niet schamen voor de werken van hun Meester,

die genieten van de schoonheid overal altijd om 't even hoe,

die de sterren kennen als de engelen van de eeuwigheid,

zonder duivels van vertwijfeling en afgunst.



Hedonisme is de kanker in de kosmos die wij de onze noemen.

De zonnestelsels delen zich steeds sneller dan de exponenten, 

welke het samensmelten van veel ijdelheid met hebzucht

compenseren in een smeltkroes vol van dwaling en besef.


De kosmossen groeien als kanker in de hand van God,

Hij pinkt geen traan weg als er eentje minder is, 

En terwijl de ene knal de vorige doet vergeten,

lacht Hij begrijpend om wat voor ons nog zwart

en vol gaten zit.

01-06-2014 om 00:00 geschreven door Frankie