4.8.8.1.
Leen de Raad: 't verstand komt met de jaren.

27 december 1982: tot dusver ben ik nog niet zoveel 'in the picture' geweest. Ik ben die man, die tegenwoordig leiding geeft in de aula', waar Karel Hartog wel komt: hém kennen jullie wat béter.
Mijn vrouw en ik waren in Holland al bijna vergeten. Wij zijn jaren buitenslands geweest, vooral in de Angelsaksische wereld, vandaar ook dat: in the picture.
Tja, zal ik jullie de levensloop van een zeventigjarige uitvoerig vertellen!?... de persoon, die al deze verhalen bundelt, heeft voor ieder maar twee kanten van een A4. Dat wil zijn úitgever dan weer. Onbegonnen werk dus: kort en onvolledig dan.
Ik heb altijd de Heer Jezus liefgehad. Het viel mij echter óók altijd moeilijk om goed contact te houden met hen, die -evenals ik- zijn volgelingen waren.
Ik had steeds mijn ogen wijd open voor hun gebroddel, hun dode werk, hun geestelijke lompen. Daarentegen hield ik die ogen op een kiertje voor hun vákwerk, hun levende daden, hun overwinningskleding, die zich toch soms ook wel manifesteerden. Ik had wel lí­efde voor mijn medegelovigen, maar héél afstandelijk.
Ik sprak hen graag tóe, maar hield er niet van om door hen toegesproken te wórden.
Ik wilde een woudreus zijn temidden van kleinere bomen. Daarom werd ik onrustig, wanneer andere woudreuzen vlak bij mij begonnen te groeien. Ik riep de mensen op tot een vrijkomen van verouderde scheidslijnen. Toch stopte ook í­k de gelovigen weer in vakjes, mijzelf dan weer in het grootste.
Denk nu niet, dat ik niet door de Heer gebruikt werd, ondanks die hoogmoed. Dat deed Hij beslist. Mijn hoofdoogmerk was goed. Mijn bijoogmerken speelden geen directe rol (Philipp. 1:17,18). Ik kreeg een bepaalde tijd om ze uit te griepen.
Echter: ik wilde op het punt van het 'de ander uitnemender achten dan mijzelf (2:3)' de kleren van de gehoorzaamheid niet aandoen. Ik hád geen geloof voor het onmogelijke. Ik kón niet aannemen, dat het bos met de dunne bomen zou gaan krioelen van machtige eiken van gerechtigheid (Jes. 61:3). Ik kon het eigenlijk niet vélen, dat er een rivier zou komen met schitterende beplanting -'iedere gelovige 'als deel van die beplanting- eens een genezing voor zijn omgeving (Op. 22:2).
Natuurlijk realiseerde ik mij dit laatste niet zo scherp. Het was echter wél de consequentie, waartoe min gedachten moesten leiden.
Er kwam ongenoegen. Ik vlúchtte als het ware naar het buitenland. Ik hád al naam; ik kreeg méér naam; sprak voor volle zalen. Mensen kwamen naar voren; zij aanvaardden Jezus. De Heer hielp mij in mijn bediening. Toch bleef ik een onvoldaanheid voelen. Die onbehaaglijkheid nam toe, toen ik iets van vaartverlies in mijn bezigzijn bespeurde. Ik strekte mij uit naar inzicht daarin. Dat kon alleen de Meester mij geven. Ik zei:
"Heer, ik word een oude man. Ik denk al eens aan mijn verscheiden. Wat moet het toch zalig zijn om zo helemaal  'í­n U' te sterven (14:13). Maar: zijn alle voorwaarden er wel, om echt ontspannen (Gen. 49:33) dat ogenblik af te wachten. Ik ben soms zo eenzaam, ondanks de lieve aanwezigheid van Inge".
Jezus zei:
"Je denkt nu in een flits aan Jakob. Hij ging over naar mí­jn wereld, terwijl zijn kinderen hem omringden (49:18). Ga jij nu eens terug naar je basis".
Die raad kwam tot mij in een gedachte, die in mij opwelde. Ik legde die gedachte zó uit, dat ik terug behoorde te keren naar de gemeente, die ik vele jaren geleden het laatst had gediend. Dat déden Inge en ik dan ook. We luisterden daar gewoon, tussen alle anderen in. Alle ongenoegen van lang geleden -daar en elders- werd successievelijk uitgepraat en bijgelegd. Wij bezochten conferenties en orií«nteerden ons ook verder breed. Ik kwam tot de ontstellende ontdekking, dat mijn boodschap was uitgehold door onvoldoende contact met medegelovigen. Ik was blijven staan op het peil van misschien wel tien jaar geleden. Stilstand is achteruitgang. Ik was zelfs terúggegleden van dat ééns bereikte punt. Sámen -Inge en ik- zagen wij, wat nieuw was onthuld. Samen ruimden wij oude standpunten op. Heel dankbaar was ik voor wat de Heer mij nog juist op tijd deed ontdekken. Ik had immers in het buitenland al opgemerkt, dat ik minder werd uitgenodigd en op lager niveau.
Ik zag nu in, dat die omstandigheid niet te maken had met mijn 'uiterlijk versleten raken', zoals ik mij steeds had wijsgemaakt. Neen, mijn '?innerlijk versleten raken' maakte mij minder bruikbaar voor God. Zijn roepstem:
 Tank weer eens bij"",
had ik toch echt maar op het uiterste nippertje verstaan.
Na twee jaar nieuwe ontdekkingen kreeg ik contact met 'de aula', ook een -ooit eens- door mij gediende gemeente. Ze zaten daar toen net in een crisis en vroegen mij te helpen. Ik was er kláár voor.
Nu ben ik temidden van de mijnen. Ik gun het aan hen om boven mij uit te groeien. Ik laaf hén; zí­j laven mí­j (Rom. 1:11,12). Ik mag dienen met mijn ervaringen, waarop ik nu niet meer snoef, maar die ik zie in Gods licht.

Laatst nog kon ik daarmee een jonge kerel van dienst zijn, naar ik hoop. Ene Jan Donker, die ik ontmoette bij het voorbereiden van een gemeenschappelijke campagne. Ik bemerkte in hem zóveel van mijzelf vroeger. Wel veel wijze raad geven, maar vanuit een zekere afstandelijkheid. Niet helemaal er zelf bij betrokken zijn. Toch wat reserve. Zich niet helemaal géven.
Ik heb hem verteld van mijn levensgang. Hij wierp tegen, dat al te nauw contact toch wel gevaarlijk kon zijn (Joh. 2:24). Ik heb hem gewezen op het fijne verschil tussen;
- in (bijvoorbeeld) onnadenkende bangheid je met de ander identificeren
- en: in liefde je met de andere vereenzelvigen (1 Cor. 9:20,21).
Ook in dat laatste geval kón er sprake zijn van enige terughoudendheid (Judas:23), maar dat was voorzichtigheid, die niet aan de liefde te kort deed.

Sorry hoor, ik moet afbreken. Mijn 'A4' is aan twee kanten méér dan vol.

04-11-2007, 16:25 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)