6.8.4.1.: Jan Donker: per aspera ad astra

Wat voorafging: zie daarvoor allereerst 6.8.2.1.

Kortere verdere inhoud van 6.8.2.1.:

Terwijl er grote spanningen zijn in huize Donker:

-         Marcel in de jeugdgevangenis, later gefrustreerd en beschaamd thuis.

-         Annemarie: onteerd door Dick en daardoor heel erg in de war.

-         De jongere kinderen, Judy en Nick, in 1998 elf en acht jaar: ook ontregeld.

-         Jan, 48 jaar, bij een fusie werkloos geworden.

… slaan bij Joke de stoppen door. Zij loopt weg van huis om:

-         Buiten het geloof in God en Jezus om

-         … ja, daar tegenin,

een nieuw leven te beginnen.

Ze laat een buitengewoon nare brief achter. Maar Jan reageert daarop innerlijk met het vaste plan, zijn ‘Gomer’ weer veilig terug te brengen naar huis. Hij voorziet echter wel, dat het een klus van jaren gaat worden. Jan nu:

Wel lui… het is nu 2003 –vijf jaar later- en wat er toch in die jaren allemaal gebeurd is!!...

Even een paar dingen op een rij:

-         Ik ben 53 en Joke…

      net weer thuis, maar nog geenszins op ree

…: 51.

-         Marcel, Annemarie, Judy en Nick zijn nu 21, 19, 16 en 13.

Allemaal nog thuis; nu ja: voor Nick is dat min of meer gewoon, alhoewel… in een eenoudergezin niet vanzelfsprekend. Maar dat Judy en Annemarie nog bij me zijn…

            ‘bij ons’ moet ik … mag ik… sinds enkele dagen weer zeggen:

            Prijs de Heer!

… zo’n zegen!

En Marcel nog elke dag aan tafel; ongebruikelijk, maar in dit speciale geval: blij makend.

Hoe is dat nu gegaan in die vijf jaar: eerst het nieuw organiseren van een huishouden zonder moeder…

            wat deed Jo ons toch aan!

Het was lief om te zien, hoe Judy en Nick naar vermogen hielpen. Aan Marcel en Annemarie had ik in die eerste tijd helemaal niets. Ik werkte me uit de naad om, terugkomende uit mijn werk, de boel goed te laten lopen. Met de oudste twee echter leek het helemaal mis te lopen. Maar ze werden allebei door de jeugdgroep in Abcoude ‘teruggehaald’.

Zo’n verkwikking: de nieuwe gemeente. Er zitten wel kennissen uit ‘De Kapel’. Er is nogal trek geweest uit de grote stad naar de toch wat meerdere ruimte hier. Maar voor het grootste deel toch ‘nieuw volk’ om een nieuw begin mee te maken.

Voor de kinderen ook zo heilzaam. Het gebeuren rond Marcel, Dick en Annemarie viel nog net in de Amsterdamse periode. Ook de ‘grote’ kinderen konden in Abcoude met een schone lei beginnen.

En op zekere dag…

            O gunst, daar is Ger weer. Ja hoor; ik houd het verder beknopt.

… merkte ik, dat hij op vrijdagavond erg vroeg thuiskwam: tegen half elf of zo. Bleek hij naar de jeugd te zijn geweest.

En een paar maanden later wilde hij mee naar de sam. Ik zag hem daar, weer wat weken later, tussen het andere jongvolk. En op een morgen maakte ik daar van enige afstand zijn bekering mee!

Gert was die zondag gastprediker. Met tussenpozen ving ik uit zijn preek de volgende gedachten op:

-         Wil je eindelijk bij iets góeds horen in plaats van bij ‘de slechte dingen’? : Voeg je bij de mensen, die helemaal van Jezus zijn, die als het ware ‘één lichaam met Hem vormen’ (1 Kor. 6:17).

-         En wanneer je dan bij Jezus hoort, dan is dat nóg genade van God. Dan ben je…

door die eigen keus van jou heen

… tóch uitgekozen volgens een plan, dat er al was, toen er nog niets geschapen was.

-         Dat plan is afhankelijk van jou en jij bent afhankelijk van dat plan.

-         Ach, dit kan niemand begrijpen. In ieder geval: probeer… en vraag god om hulp, dat je na alle beschamende onreinheid van nu aan steeds meer heilig en onberispelijk kunt leven voor zijn aangezicht (Ef. 1:4).

En kort na die woorden kromp Marcel als het ware ineen. Ik zag zijn schouders schokken, terwijl zijn hoofd voorover boog. En al die heerlijke jeugdigen…

            Nog net tiener of net twen

… waren om hem heen, legden hun handen troostend op hem of… steun zoekend… op elkaar. Aan het eind van de dienst ging hij ‘naar voren’. En alles werd daarna anders.

Wat Annemarie betreft: even zo’n rare tijd met die tiener. Toen ik eens vroeg, waar ze nu mee bezig was, bleek ze heel vreemde kennissen te hebben opgedaan. Heel open vertelde ze over iets, dat ze ‘Karma Kagya’ noemde… over mensen, die zich doorzichtig konden maken. En ze babbelde maar verder over energetisch-magische technieken en tóen…

En dat dééd me toch schrikken! Zíj, met die nog steeds labiele gemoedsgesteldheid van haar

… over demonen, die op hun astrale rooftochten aan haar ziel trokken.

Náchten heb ik daarvan wakker gelegen. Echter niet als een zielige tobber, maar als een frontsoldaat van Jezus, die in zijn naam de boze machten bond (Matt. 16:19).

En wanneer ik dan moe van het strijden was en tobberij tóch weer de kop op probeerde te steken, dan begon ik Gods lof weer te verkondigen en ik vertrouwde erop, dat ik Gods weg zou zien ook met betrekking tot Annemarie (Ps. 50:23). En daarna viel ik altijd als een blok in slaap… kon ik ‘aanstonds inslapen’(ps. 4:9).

En een poosje later kwam het tweede grote geschenk: in diezelfde jeugdgroep kwam ook Annemarie tot bekering. Ik ga daar, vanwege de mij opgelegde beperking, nu niet verder op in.

Wat mijzelf betreft: het verdriet over Jo, dat als koorts door mijn wezen trok, heb ik zó verwerkt, samen met God, dat uit verlies winst geboren werd:

-         Alle wrok, geïrriteerdheid, zelfoverschatting, onvrede en grimmigheid, die ik toch nog wel meedroeg, ook nog na twintig jaar christen zijn, kreeg een harde tik.

-         Let wel: ik zal altijd, tot de Heer me daarginds welkom heet en alle tranen van mijn ogen wegwist (Op. 21:4), waakzaam moeten blijven, altijd ‘door de Geest’ ‘de werkingen des lichaams moeten doden’ (Rom. 8:13). Maar het was goed voor mij, deze verdrukking: ik leerde er Gods geboden beter door houden (Ps. 119:71) en van vele overgebleven dwaalwegen terug komen (Ps. 119:67).

-         En ook tegen mijn materialisme, geknies, gedachtespinsels, onbescheidenheid, vrome stoplappen, heb ik gevóchten, zogezegd, tot het bloed ervan afdroop (Hebr. 12:4).

-         Geen krampachtig gevecht, zoals een soldaat in een verloren stelling dat zou voeren, maar een overwinnend gevecht met Gods artillerie en gevechtsvliegtuigen, die achter, voor en boven dekking gaven. Hij omringde mij met vrolijke gezangen van bevrijding (Ps. 32:7).

-         En áls er nog grofheid, zelfzucht, lafheid, hardleersheid en ongeloof in mijn wezen waren… in de vijf jaar betrekkelijke eenzaamheid, heb ik, ook wat dit betreft, ‘mijn vlees gekruisigd’ (Gal. 4:25).

O ja, nog even dit om af te ronden: mijn maatschappelijke positie klaarde op. Maar dat had je al begrepen: IT-volk zit meestal aan de chocoladekant.

“Maar”… zul je zeggen:

            “Heb je dan vijf jaar niet feitelijk naar Jo omgekeken?”

Luister: ken je het voorbeeld van Jozef?! Pas ca. twintig jaar, nadat hij ontvoerd was, hoorde pa Jacob, dat deze beminde zoon nog leefde. Negen jaar was Jozef al onderkoning van Egypte (Gen. 41:53,54). In die periode had hij toch zeker wel iemand naar Jacob kunnen sturen met de boodschap, dat hij oké was. Waarom deed hij dat niet?! Omdat hij wachtte, tot zijn broers veranderd zouden zijn. En toen dat het geval bleek…

            Na een voor hen bijzonder zware testperiode

… tóen maakte hij zich bekend!

En nu onze situatie:

Jo vierde van 1998 tot 2002 de ene triomf na de andere. Zij was er in die periode niet rijp voor om teruggehaald te worden. Mijn hárt schreeuwde om haar.

Toen al die nare dingen in mijn karakter, die ik zo-even noemde, minder werden, stroomde mijn hart vol liefde voor haar. Ik had haar weer lief, was weer in staat om haar te beminnen ondanks alle geestelijk overspel (Hosea 3:1).

Maar de Heer zei: “Wacht… en mijn eigen gereinigde verstand zei er “Amen” op. En toen… in 2003… kreeg ik van alle kanten seintjes, dat het nu de tijd ws.

Maar eerst nog even dit:

Voor de kinderen had het ook niet eerder gekund, dat ik een poosje weg was. De bekering van Marcel en Annemarie was pas goed gefundeerd in 2001. Judy en Nick, hadden, hoewel nog jong, een felle, eigen strijd. Nick kon dat al zo goed onder woorden brengen.

“Ik voel me zo verraden door mama. Zij had mij moeten troosten, wanneer ik verdriet had. Maar ze hangt over de hele wereld ‘de belangrijke mevrouw’ uit. En hier, waar ik haar nodig heb, is ze niet!” (Hosea 2:3).

En Judy voegde erbij:

“Wij tweeën… zo jong, vergeleken bij ‘de groten’ voelen ons zo verdwaald zonder haar, zó … in de steek gelaten…

            U bent lief hoor, maar tóch…

We waren toch haar kínderen, maar nu voelen we het zó, of we dat niet zijn. Ma zou van ons moeten hóuden, maar ze dóet het niet.” (2:21, 22).

Maar nu –in 2003- kwamen ze bij mij, gerijpt boven hun leeftijd, jonge christenen, trouwe bezoekers van jeugdmeetings; schatten om trots op te zijn:

“Pa… nu kunt u gaan! Wij weten, dat u weet: dat het ánders is met ma! Ze is er aan toe, terug te komen. En wij zijn nu zo groot, dat wij even zonder u kunnen. Zeg mama, dat we naar haar verlangen! Met haar bij ons, zullen we weer veilig… thuis… allemaal bij elkaar zijn. God zal alle dingen goed maken. Hij gaat al ons bidden verhoren. En met ons hele gezin zullen wij bij God horen.”

Wel, ik was ingeseind door mijn vader:

“Jan… je vrouw wil terug. Ze wilde het juist gaan zeggen, toen de verbinding verbroken werd. Maar: de tijd is daar.”(6.8.2.4.).

En later is daar Michiel met belangrijke berichte (6.8.2.1.).

En daarna was er de in keurig Engels gestelde brief van een advocaat in Rio. Ik ga die niet helemaal herhalen. Ik voel toch al de hele tijd ‘Gers hete adem in mijn nek’. Het kwam hierop neer:

 “Voor 30.000 euro was haar werkgever bereid haar contract als geëindigd te beschouwen.”

Ik wist niet, hoe gauw ik:

-         Hypotheekverhoging

-         … en een cheque met bankgarantie

-         … en nog een heleboel geld meer

moest regelen (Hosea 3:2).

En toen heb ik haar teruggehaald…

Ze was zo dolblij:

“Jan… ben je nu toch nog gekomen! O jongen, kun je nog van mij houden? En de kinderen! Verlangen ze naar mij, zoals ik naar hen verlang?!”

En ik heb gezegd:

“Eerst gaan we je helemaal in het nieuw steken. De kinderen verlangen zo naar je. Maar luister schat. Alles kan niet opeens normaal zijn. Jij hebt nog tot 2005 nodig om af te kicken van al dat vreselijke. Het duurde ‘zeven jaar’ voor Nebukadnezar was uitgeziekt (Dan. 4:25). Die tijd heb jij ook nodig.

Laten wij tweeën ook nog een poosje wachten met ‘weer één zijn’ (Hosea 3:3). Echt… ‘t is beter. Heus… alles komt weer goed.”

Ze begreep! … we hadden nog een paar goede dagen ginds.

En toen kwamen we thuis. Ik had de kinderen gemobield, dat we eraan kwamen. En daar stonden ze… voor het huis… in tranen!

En toen stóven ze op Jo af!

“Ma… we zijn niet meer ‘uit elkaar gehaald’, maar bij elkaar.”(Hosea 1:11).

En Jo drukte ze alle vier, met mij erbij, tegen zich aan:

“O… ik houd van jullie: Marcel, Annemarie, Judy, Nick… jullie zijn mijn kinderen. Niemand komt daar ooit meer tussen (Hosea 1:12). En ook niet tussen mij en jou Jan.”

Nou, dat was dan mijn verhaal. Ik had wel meer over Jos willen vertellen, maar voor anderen moet er iets overblijven.

In ieder geval; onthoudt dit:

            “Door de duisternis naar de besterde hemel van het licht.”

Het donker is nog niet voorbij. Maar aan het eind van de tunnel zie ik licht.

07-04-2010, 21:05 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)