|
6.8.4.4. Henk Scholtens: de verschrikking vóór Ilona, die een verschrikking dóór Ilona werd
Wat vooraf ging:
Henk is een oude gabber van Jan uit café Pandorra, waar ze samen in de jaren vóór 1980 hun aksieplannen smeedden. Maar in 1980 en 1981 komt er een verandering. In Henks visie is het zo: Jan en zijn vriendin Joke lieten zich toen omturnen door het Kristen Kollektief. Dat nieuwe soort praatjes van hen beschouwde Henk aanvankelijk als semikapitalistische smoesjes. Maar later kwam hij er puur vijandig tegenover te staan. Toen vond hij:
- Jan-Joke ronduit: een verderfelijk koppel
- Hun woorden: gesis van een slang (2 Cor. 2:16).
Bij een laatste oproep van Jan zei hij: Nee. En toen was er dat cruciale ogenblik: terwijl hij over het gesprek nog zat na te somberen, kwam Ilona Verhoeven binnen. Heel wonderlijk wist ze:
- Wat Jan net had gezegd.
- Hoe Henk zich op dat moment voelde.
Jans woorden wist ze met listige redeneringen te ontkrachten. En Henk wist ze er toe te motiveren om haar te volgen op de weg, die zij al enige tijd ging
Wel lui; dat speelde zich dus allemaal af, zo van 1980 tot 1982. En nu is het 2003. Jullie zullen een enorme gedachtesprong moeten maken over 21 jaar heen. Maar ik help jullie wel. De raad van Ger heb ik niet nodig. Hij hoort tot de onaanraakbaren, het laagste van het laagste en het minste van het minste. Er is geen contact tussen hem en mij.
Goed dan: ik help mezelf wel.
Jullie weten dus, dat Ilona mij inleidde in die andere wereld. Dat deed ze voortreffelijk.
Uit onze geestelijke gemeenschap vloeide overigens later een lichamelijk één zijn voort. In die totaalsfeer heb ik mij een tijdlang uiterst behaaglijk gevoeld.
Aan de zijde van Ilona heb ik veel christenen aan het wankelen gebracht. Láter evenwel was ik zó gegroeid, dat ik los van haar kon opereren. Nog later groeide ik haar voorbij, want zij had een handicap, waarover vlak hierna.
Ik heb mijn intieme relatie met haar verbroken, toen ik in mijn promotie begon door te breken. Ik zal je vertellen waarom: Ilona was, ondanks haar enorme prestaties, in de hogere regionen verdacht aan het worden. We wisten allemaal, hoe dat kwam, hoe zij geleidelijk aan een risicofactor werd. Een van de zwaarste tegenstanders, een officier uit het leger van de vijandelijke generaal (naam van die officier: Gert), vuurde voortdurend zijn gebedsgranaten op haar af. Tussen die beiden had ooit een nog platonische- liefdesrelatie bestaan. Die had hij na het opbreken van die relatie- gesublimeerd tot ijzingwekkend gevaarlijke gebeden. Die vroegere relatie had bij haar een zwakke plek gelaten en juist op die plek werd zij door die verschrikkelijke aanval getroffen en voortduren geïnfecteerd. Ik verontschuldig haar houding niet: wij kunnen niet verhinderen, dat de weewitte vogels van het rijk van het bleke licht boven ons hoofd hun bloedstollend, verlammend gekrijs laten horen. Maar we kunnen er wel voor zorgen, dat ze geen nesten in ons haar maken. Dat laatste was, wat ze naliet en wat haar schuldig stelde.
Hoe ze overigens ook haar best deed
hoe ze zich ook uitsloofde
ze werd een getekende
ze zong vals; erger: er net tegen aan. En nu ik hoger en hoger klom, moest ik mij van haar distantiëren. Iedereen daar wist van onze privérelatie. Die werd hinderlijk. Ik kon er gemakkelijk vanaf. Ik werd niet gebombardeerd vanuit het vijandelijke kamp. Ik heb ook een andere voorgeschiedenis dan Ilona. Ik was niet als zij- een zoeker naar de waarheid geweest. Ik had kortom- minder ballast.
Maar zij
de verliefdheid en de hartstocht tussen ons was ook bij haar- allang weg. Maar de breuk tussen ons maakte haar nog meer onzeker dan ze al was.
En toen kwam de onmogelijke opdracht: Joke omturnen. Een paardenmiddel om Ilona via de kamer van de ultieme verschrikking te elimineren en gelijk nog wat eindnut van haar te hebben. Ik heb als waarnemer en rapporteur er met mijn neus bovenop gestaan, hoe ze uiteindelijk down ging.
De superbreinen vérder beneden gaven haar de indruk, dat ze een mooie taak tegemoet ging die haar bij succesvolle voltooiing- zou zuiveren van alle verdenking
En van het dodelijke stempel van die verdenking, was zij zich terdege bewust. Toen ik al eerder- tegen haar zei:
Ilona
het is uit!,
was immers haar antwoord:
De ratten verlaten het zinkende schip.
Of ze het ook in de gaten had, die gisse tante. Wat doorzag ze elke situatie toch razendsnel.
Wat een meesterstuk overigens van deze ontegenzeggelijke vakvrouw: die verleiding van Joke! Zon onbenul omvormen tot zon vlijmscherp wapen! Oké
ik wist
en misschien wist Ilona het ook wel
wist ze zich al op weg naar de kamer, wilde ze de deur hard achter zich dichtsmijten, met een laatste kwaliteitsoptreden
ik wist, dat het uiteindelijk niet zou lukken, deze uitverkorene van de vijand-en-zijn-helpers- (de vervaarlijke tegenstander) te verleiden; dat de dagen van die verleiding voor Joke zouden worden ingekort (Matth. 24:22), omdat de motor van de verleiding-Ilona- zou gaan stuk draaien
wij hadden dat liever nog wat uitgesteld, maar t zou er niet in zitten; in de kern was Ilona al stuk.
Ik zag mijn gewezen minnares het ene succes op het andere stapelen, prima geholpen door onze medestanders. Ach, wat een eindnut, voor ze werd weggeworpen. Die vondsten: dat gescherm met flauwekul woorden: intuïtieve ontwikkeling, healing, kosmische energie waarnemen, patanjole-yoga:
- Schaap Joke dronk die begrippen in.
- Ilona, in al haar gespannenheid, kon haar lachen bijna niet inhouden.
Maar ik zag ook haar stuk gaan:
- Corries interventie; het misselijk gedoe van Helma
geassisteerd allebei door hun medestanders
evenals Jokes broer Michiel.
- Ook het standhouden van Jan: het beukte haar, tot dat de haarscheurtjes echte scheuren waren geworden.
- Nog weer die Corrie, daarna Fréd Donker, Diana van Dalen, Margó Donker.
Pfff
zelfs als waarnemer/rapporteur kreeg ik het er warm van. Het andere rijk deed er dan ook álles aan.
En toen was er het slotoffensief van hen. Niet via Joke, maar rechtstreeks op Ilona. Ik ben weggevlucht voor de tot het uiterste samengebalde laserstraal van Gerts gebed, kon beneden alleen maar stamelen:
Doe Mud weg!... nú!!
(want daar gebruik ik Ilonas codenaam).
Bij de open deur van de kamer
Daar, waar je het gegil al kunt horen
heb ik als laatste vaarwelzegger haar toegegrijnsd:
Dag Mu
ud!... heb het maar fijn daar.
En toen ging de deur dicht
Buiten de deur wachtten wij
Die zó dichtbij the inner circle zijn
op het sein, dat ze dood was. Zelfs van die inner circle was er een afvaardiging. Zó belangrijk is Ilona geweest.
Maar het duurde en duurde daarbinnen. Hoe was dat toch mogelijk?! Boven de rang van Ilona hebben wij állen de kamer gekend, niet in zijn volle zwaarte: wij hoefden alleen maar gelouterd en schoongebrand te worden. En dat was al zo gruwelijk!
Maar zij
de verraadster
de uiterst kwetsbare lager in rang zijnde: ze had al na heel korte tijd
Net genoeg om grondeloos diep te lijden naar geest, ziel en lichaam
dood moeten zijn. Waarom ging de deur nu niet open om het lichaam naar buiten te schuiven?!
En toen de deur open gíng: toen schreed Ilona naar buiten. Haar gezicht straalde zó, dat het niet was om aan te zien.
Ze zei zulke vreselijke dingen. Buiten de kamer zijnde, beleefden wij de kwellingen.
En wat zei ze dan?
........................
Daarbinnen was het ontzettender dan ontzettend. Jullie weten van de halve
ik nu van de hele kracht. Maar op het ergst van de helse pijn
Ik schreeuwde in radeloze verbijstering de longen uit mijn geteisterde lijf
was daar opeens Iemand, die díngen tegen me zei
o
dingen
!! Ik wist, dat het Jezus was. Ik hoorde Hem zeggen:
Ilona
in deze vlam heb je je dan toch eindelijk bekeerd. Toen de pijn op het onverdraaglijkst was, ben je verder gegaan. Je hebt het uitgeroepen:
Jezus
ik wil heel dicht bij U komen
In Uw nabijheid wil k zijn
God is genadig. Jij
uit het vuur gerukt brandhout (Amos 4:11)
je bent ín Mij, met Mij ben je levend gemaakt (Ef. 2:5). Je hebt je in je uiterste nood aan Mij gehecht. Je bent een onvernietigbare geest met Mij (1 Cor. 6:17).
Ilona, ik had zo graag tegen je gezegd:
Wat ben je mooi
Ik zoek jouw liefde
die geestelijke liefde van jou
het hoogste, wat Ik mij kan voorstellen. (Hoogl. 4:10).
Maar dat haal je nu niet meer. Láter zal de helende bomenrij je zó genezen (Op. 22:2), dat Ik het alsnog kan zeggen.
De korrel van jouw levensstijl kon door je daden niet voltooid en voldragen worden (1 Cor. 15:36, 37). Ik kan je niet belonen, zoals Ik zou willen (:38). Maar
Ik réd je!
Straks, na je dood
die nu aanstaande is
zul je in Abrahams schoot zijn (Luc. 16:22).
Verwonder je niet, mijn kind, dat er genade is voor iemand met jouw verleden. Ik ben nog steeds dezelfde Jezus (Hebr. 13:8) van tóen: samen met de moordenaar aan het kruis (Luc. 23:43). Jij, met jouw verschrikkelijke verleden: je hebt een heerlijke toekomst.
Maar nu ga je naar buiten. Je zult nog één daad stellen van hoog belang voor mijn rijk.
En nu sta ik hier en ik ken mijn taak. Ik voel me als Simson:
- Na een aanvankelijk geslaagd, maar later verbroddeld leven kwam voor hem toch nog een schitterende herkansing (Richt. 16:28).
- In het centrum van de vijandelijke macht van toen kon hij die macht erger beschadigen dan dat hij dat ooit eerder had gedaan (: 29, 30).
- En ik
na een verbroddeld leven krijg ok ik een schitterende herkansing.
- Ik sta in het centrum van de vijandelijke macht van nú en ik mag aan jullie de ondergang van dit rijk aanzeggen. Jullie hoeven niet meer onder te gaan: KIES.
......................................
Maar wij!...
O
wat hadden wij tijdens haar toespraak geleden. Op onze tongen hadden wij gekauwd van pijn. (Op. 16:10).
Wij knarsten onze tanden tegen haar, stopten onze oren toe (Hand. 7:54). Als één man lieten wij onze verzengende stralen op haar los (: 57).
Wat in de kamer had moeten gelukken, dat gelukte nu!: eindelijk was ze dan toch dood.
Later kreeg ik als opdracht:
Handel met dat lichaam zó, dat er bij het klootjesvolk geen argwaan ontstaat.
En te zijner tijd begrijp je dan wel uit de nog komende verhalen, hoe ik die opdracht prima heb uitgevoerd
nou ja, prima
maar goed
het is voorbij
en alles is opgelost.
|
