6.8.4.2.: Paul Donker: dguh kêrel… dguh

Wat vooraf ging:

Da is eigenlijk heel weinig: Paul is een van de vier kinderen Donker: Jan, Margo, Paul, Ina (geboortejaren: 1951, 1954, 1957, 1960).

Wanneer de drie andere kinderen achtereenvolgens in de loop van de jaren voor Jezus kiezen, blijven hij en zijn vriendin Marian zich afzijdig houden, hoewel zij beiden door alle gebeurtenissen wel beïnvloed worden.

Eigenlijk niets… ik geef het nu verder aan Paul over. Benieuwd, hoe hij op dit nietige fundament voorbouwt.

O ja, dit nog: Marian is iets meer onder de indruk. Paul moet wel eens waarschuwen:

“Kijk uit Marian… mijn pama… en ‘de anderen’ nu ook zitten ons ‘telepathisch’ te manipuleren, met gebed en zo. Houd je haaks meid!”

Nou lui, dat is niet veel om 22 jaar later, want het is nu 2004, op voort te borduren. Het is niet van belang om lang uit te weiden over mijn leven. Jullie hebben mij amper gekend; wat zouden jullie dan moeten met de wetenschap, hoe het verder ging met die onbekende.

Goed dan; jullie weten al, dat ik het er even wat moeilijk mee had… met al die ‘oude’ en ‘nieuwe’ gelovigen om mij heen. Maar wat jullie niet weten, is, dat Marian en ik zelfs nog een tijdje ‘omgeturnd’ zijn geweest. Het was die dekselse Gert, die dat kunststukje lapte. Tijdens een bezoek aan Jan en Joke, in 1982, dus twee jaar, nadat het allemaal opeens zo hevig was met hen, hebben wij ons toch eens mee laten tronen naar ‘De Kapel’. Soort familiereünie, ach, zo met z’n allen, dan doe je dat eens.

Wel, Gert stak ferm van wal: je kunt natuurlijk niet alles onthouden van zo’n preek, maar de volgende gedachten maakten toch wel diepe indruk op mij:

-         Mensen, die hun gedachten positief gevuld hebben met Jezus, zijn in wezen ‘ín Hem’. En daardoor heeft god zulke mensen ertoe bestemd, tot zijn zonen te worden aangenomen (Ef. 1:5). Ze kunnen dan blij uitroepen, dat ze een nieuwe schepping zijn (2 Kor. 5:17).

En daarna was er zo’n vreemde zijsprong; echt Gertiaans, zo werd mij later verzekerd:

-         Neem dat nu niet al te gewoontjes aan. Het gaat hier niet over dingen, die ‘zomaar vanzelf’ gaan. Er moet sprake zijn van ‘willen’ en ‘werken’, al is ook dat genade: het is God, die dat alles in je werkt ( 1 Kor. 12:6).

En nog zo één:

-         Nog maar kort geleden, voor al die nieuwe liederen er in kwamen, zongen jullie, misschien in ‘ziels enthousiasme’:

“En nu, halleluja; de rest van mijn tijd… is gans aan mijn Meester en Koning gewijd.”

Dat was eigenlijk een ‘Nazireeërgelofte’ (Numeri 6:2).

-         Nu jullie al weer wat verder in tijd en ervaring bent, wordt het tijd om ‘geestelijk bezonnen’ die gelofte in te lossen.

En daarna:

-         Zó rijk zal jullie verdere leven met Jezus dan zijn. Ook wanneer de ouderdom komt, wanneer het uiterlijk allemaal wat minder wordt, groeit uw innerlijk ‘geesteslichaam’ maar door (2 Kor. 5:1).

Marian keek mij aan en ik haar. Er was natuurlijk heel wat voorafgegaan aan deze zondag. Daarom was het helemaal in de lijn van de ontwikkelingen, dat Marian mij toefluisterde:

“Vind je niet, dat wij ook zouden moeten worden, wat we kunnen worden: kinderen van God. Helemaal nieuwe mensen!”

En ik tegen haar:

“Ja… nu is het de tijd om iets aan God te beloven en ook te beginnen met zo’n rijk leven… ‘van binnen’ en daardoor ook nog eens ‘van buiten’.”

En toen zijn we ‘naar voren’ gegaan en hebben –ach: in ‘ziels enthousiasme’- zoiets gezegd van ‘dat we ook bij Jezus wilden horen’.

En daarn?! … niets meer! Geloof me of niet… het was ‘of de duivel er mee speelde’, er gebeurden in korte tijd zoveel dingen; er kwam opeens zoveel op ons af, dat we gewoon ‘alles vergaten’:

-         Het was of het die morgen en ook voordien en daarna gestrooide zaad radicaal werd ‘weggepikt’ (Luc. 8:5).

-         Zoveel zorgen om carrière en zo, dat de felle indruk van ‘Gert morgen’ er door werd overwoekerd (:7).

-         En toen gebeurde dat vervelende met Jan.

Ik ga daar nu niet verder over uitweiden. Maar de zon scheen opeens zó fel…

‘Dat is dus die vrome broer, al helemaal ‘ín Jezus’, een nieuwe schepping, een-en-al ‘gelofte aan God’, met een ‘innerlijk groeiend’ geesteslichaam.’

… dat het tere geloofsplantje gewoon weg schroeide. Ach nou ja: er was ook geen wezenlijke interesse, denk ik (:6).

In ieder geval; zo liep het en zo loopt het nog steeds. Marian en ik zijn nooit getrouwd. We hebben geen kinderen, maar wel allebei een schitterende baan. Echte ‘dinks’: double income, no kids:

-         Ons eigendomshuis: van alle gemakken voorzien

-         Onze tuin: een plaatje; door deskundigen aangelegd en onderhouden

-         Onze vakanties: ‘de hele wereld’ al gezien

-         Ons aandelenfonds: aan het eind van het jaar (een van de weinige keren, dat we er naar kijken) steeds de verbazing:

“Wát!?... alweer zóveel erbij! In euro’s nú al bijna net zoveel als in guldens tóen.”

En dat van Gert, op die morgen, een vage, verre droom, geen eens een leuke droom. En in zo’n soort ervaring staan we niet alleen hoor. Laatst… iemand anders uit de maatschap:

“Ik had me ooit eens zo gek laten praten door mijn schoonouders…

            Ik beschouwde mijzelf als een bekeerde christen in die tijd

… dat ik in een samenkomst naar voor ging om ‘de doop in de Heilige Geest te halen’…

            Of was die terminologie nu anders… ach, doet er niet toe

Ik weet nog, hoe ik terugkwam:

            “Zo… ik heb het ook,”

Zei ik. Zoals die mensen straalden! En… zó gek!... nooit wat mee gedaan… bijna nooit meer aan gedacht. Ook nú nergens behoefte aan. Zo vreemd eigenlijk allemaal. Wat is dat nu geweest?! Nou ja… ’t is over.”

Mensen!... ’t loopt lekker… avond-aan-avond uit eten… dan weer thuis een diner aanbieden aan vrienden. Verwacht van mij geen verhalen over:

-          Een hart voor naamloze hunkering naar iets dat ‘kwijt zou zijn’.

-         Een velrangen naar god, met wie een natuurlijke band wreed verbroken is en blij hersteld dient te worden

-         … en dat soort dingen.

O ja… nog dit: die malle schoonzus van mij. Ik heb een nieuwtje voor jullie: ze is er wée’r van door! Ja, daar staan jullie van te kijken hè. Net dat verhaal van Jan, dat ze weer terug is en allemaal blij blij. En nu dit: maar als je even nuchter nagaat: ’t zat er in en ’t komt er uit.

Even een paar dingen op een rijtje:

Wat er met Jo gebeurd is van 1998 tot 2003: ik heb het niet zo gevolgd hoor. Na die teleurstelling bij pama en de anderen…

            Op ‘Gertdag’ straalden zij ook

… is de band geleidelijk aan verflauwd. Maar globaal heb ik de gang van zaken wel bijgehouden.

Die tomeloze opgang; ik heb nooit geweten dat Jo…

            Toch dikwijls maar een dik, dom, soms tikje ordinair mens

… zo’n ‘grande dame’ zou kunnen zijn. Ik las wel eens krantenberichten: voor velen was ze een goeroe. Dan zei ik schaterend tegen Marian bijvoorbeeld zoiets als:

“Zeg, moet je lezen! Jo-van-Jan… of all people… spreekt een congrés toe! De ‘onzin soroptimisme, bloesem- en aromatherapie, irisdiagnostiek…

            Ik wist niet eens, dat zij zulke woorden kon uitspreken, laat staan kende

… phowa techniek om bewust te kunnen sterven, scientology, allerlei kreten door elkaar. En die mensen maar juichen en klappen.”

Het antwoord van Marian was dan meestal wat ‘zuur’, bijvoorbeeld in deze geest:

“Rond Jo en Jan gebeuren in ieder geval hévige dingen. In 1983 dat schandaal met Jan; veel later dat mesgesteek van die oudste zoon, nu weer dat in zekere zin ‘buiten zichzelf treden’ van Jo. Het lijkt wel, of er rond hen een gevecht gaande is.

En wat gebeurt er met ons?!: helemaal niets. Alleen dit: we lopen een gemakkelijk, breed dalend pad af op weg naar… ja… naar wat? Rondom ons is er helemaal geen strijd. Wij zijn in wezen oninteressant.

Ik voel ons levenspad in ieder geval niet zo, als Gert het toen zei in de ‘tijd van de beslissing’.

“Het pad van de rechtvaardige is als het glanzende morgenlicht, dat steeds helderder straalt tot de volle dag. (Spr. 4:18)”

Maar weet je, wat het is?! Jan is ons toen hinderlijk in de weg gekomen, net zoals Gehazi Naäman. Altijd nog benieuwd, of Naäman de schok nog is te boven gekomen. In eerste aanleg moet hij gedacht hebben:

“Smerige huichelaar, die Eliza!

o       Nee… God genas royaal, zonder beloning te vragen. Zijn dienaar hoefde daarom ook geen geschenken (II Kon. 5:16)

o       En even later, met een smoesje toch een cadeautje vragen (:22).

Ja jochie, daar sta je van te kijken hè. Ik lees de laatste tijd veel in de bijbel. Een vriendin, die een cursus bezoekt, de ‘Alphaacursus’, heeft mij daartoe gebracht.
Jan zorgde met zijn toestanden toen… met dat meisje… dat wij niets meer met ‘dat gedoe’ te maken wilden hebben. Hij bracht ons in de benauwdheid. Maar wij waren zo slap om overstag te gaan. Toen is onze levenskracht beslissend geknauwd (Spr. 24:10).”

Goed dan, via ‘het grijze circuit’…

            Met Ina hebben we nog wel eens contact

… hoor ik van Jo’s nieuwe escapades.

Ina:

“Jan en de kinderen waren zó blij, dat Jo terugwas. Maar overdag, wanneer de anderen weg waren, kwamen er telefoontjes van bewonderaars uit ‘de wilde jaren’. Die hebben haar teruggelokt naar die wereld.

Jan en ‘de groten’ zijn erg ontspannen:

            “Dit is een laatste oprisping.”

‘De kleintjes’ zijn nog wel erg overhoop.”

Toen ik met die laatste berichten haast triomfantelijk bij Marian kwam… zo van:

“Jij was zo onder de indruk, toen ze weer thuis was. Ik hoor je nog aangaan:

            ‘Zij is weer terug in de veiligheid. En wij… waar zijn wij?!:

            In de vergulde onveiligheid.’

Maar nu zie je het: het benepen ‘veilige nest’ was zo helemaal niets voor haar, die de vrijheid had geproefd. Een goede les voor ons, die alle vrijheid hebben.”

Ze zei niets terug…

            Eigenlijk meer verontrustend dan een lange tirade

… friemelde nerveus aan haar halsketting, nam een ‘glossy’ ter hand.

Ach, en toen ben ik maar gaan bellen met mijn beeldmobiel.

Want mijn leven staat in het maatschappelijk correcte teken van:

“dguh kêrel… dguh”.

28-04-2010, 20:15 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)