5.9.4.1.

Gert Buursma: kernwoord:

-         Situatiebepaald: Waarom?

-         Algemeen: Geloof in God en Jezus: het maakt je zeker van vergeving.

26 november 1984.

Toen broeder Gerritse bij me kwam om een bijdrage voor zijn zoveelste boek, heb ik gezegd:

“Hé… vergist u zich niet? U gaat alle mensen langs, waarvan niets meer is vernomen sinds februari 1982. Maar ík gaf voor het laatst een interview op 18 december van dat jaar.”

Hij zei echter, dat het geen abuis was: ik moest jullie maar weer eens bijpraten. Hij sloot:

“Alleen Gert… geen kind hè… de mensen lachen me uit. Alles drááit in deze verhalenreeks om een baby. Ab, Karel en Richard hebben ook al zo iets… jíj toch niet!”

Ik heb lacherig gezegd:

“Jawel…! Lotty en ik hebben er ook geen gras over laten groeien. Jongstleden september werd ik vader… Maar ’t geeft ons niet hoor…! De mensen –u zegt het zélf- steken toch de gek met ú…!”

Wat terneergeslagen ging hij weg… maar ach… hij vindt er wel wat op.

Tja… dat bijpraten hè: jullie weten, hoe aangeslagen ik was door die verstoorde verhouding met Ilona. Het was niet zomaar een uitgeraakte verkering. Nee…:

-         Hier was aan de ene kant iemand, die koos voor de ‘Vader der lichten’(Jac. 1:17).

-         En aan de andere kant iemand, die de zijde koos van de ‘vader van de donkerten’(Joh. 8: 44).

Die twee mensen hádden al voor elkaar gekozen maar konden elkaar niet vasthouden. Duister en licht hebben immers niets, dat gemeenschappelijk is (2 Cor. 6:14).

Als ik zeg, dat ik het geloof in mijn hemelse Vader heb behouden, is dat haast een wónder…

Jullie kúnnen niet zeggen:

“Wat doe je toch dramatisch! Geen handvol, maar een landvol. Je bent zelf het bewijs… je hebt immers nu een Lotty… en een kind, dat Ruth heet… je toont toch in je eigen leven, dat het zo’n vaart niet loopt…!”

Hè… wat vergrofd allemaal. Zo gemakkelijk ging het echt niet. In die lege tijd na Ilona merkte ik iets onverwachts op: Jezus, mijn hemelse Koning begon zich duidelijker in mijn brein af te tekenen. Hij kreeg minder onheldere contouren. Ik kreeg meer vertrouwen in Hem, ook al deed Hij niets aan die pijnlijke scheiding… de breuk met haar, die ik beminde, zoals ik nooit bemind had. Toen dat vertrouwen herleefde, zond Jezus bevrijders en herstellers, die mijn herinnering genazen en mijn innerlijk weer opbouwden.

Ik vroeg:

“Heer… waarom gebeuren al die feestelijke dingen… ik kan er zó al drie noemen:

-         ik had zo’n onmatig verdriet, omdat mijn zielsbeminde willens-en-wetens de duisternis inging, op weg naar het eeuwige vuur (Matth. 25:41). Dat verdriet is nu zóveel matiger geworden, dat het althans drágelijk is.

-         Ik voel me als Samuel: ook híj droeg rouw om iemand met wie hij zich verbonden voelde (1 Sam. 15:35). Die iemand –Saul- wankelde óók weg naar de vlammen. Maar U zei:    “Aan de slag Samuel… nieuwe taken…!”(1 Sam. 16:1).

      Ook ík voel, dat er andere opgaven aankomen.

-         Ik heb nieuwe moed… waaraan dank ik die toch. Ik ken het vreselijke toekomstige lot van uw tegenspeler. Ik wéét dat Ilona dat lot gaat delen. Waarom krimpt mijn hart dan niet meer samen, maar loopt het vol met nieuw élan…

Hoe komt dat toch allemaal… Heer Jezus?!”

En toen zei God:

“Er is iemand die heel toegewijd voor jou bídt. Jij bent een kracht in mijn koninkrijk. Daarom deed de vijand die grote aanval. Maar… óók al omdat jíj zo’n kracht bent, geef ik jou dit grote geschenk van een voorbidster…”

Ik ontdekte al gauw, wie dat geschenk was: Lotty Swagers. En ik ontdekte, dat zij –evenals ik- de kant van het licht gekozen had. Ze zag met vreugd uit naar Jezus’ terugkomst… bereidde er zich op voor…

Ilóna had eens een keer gezegd, tijdens een ontmoeting na ons uit-elkaar-gaan:

“Ik zie Jezus’ terugkomst met ángst tegemoet. Daarom probeer ik die komst uit te stellen. Ik doe dat, door zijn volgelingen, zoveel ik maar kan, klein, dom en geestelijk arm te houden.”

Wat een verschil…

Nog één: Ilona is nu een generaal in het leger van de vijand. Mijn lieve Lotje is een korporaal in het leger van onze grote Vriend.

Maar…: liever korporaal bij Hem dan generaal bij die ander (Ps. 54:11).

Mijn kleine korporaal…: ze legde haar smalle handje op mijn hart… en de breuk werd geheeld.

Mijn liefde voor Ilona was diep geweest, onvoorstelbaar diep. Normaal gesproken, zou ik verder vrijgezel zijn gebleven.

De Heer wees mij echter overduidelijk de vrouw aan, die Hij werkelijk voor mij bestemd had. Zo kwam ik over mijn verdriet heen…

Wij trouwden half 1983. Onze kleine Ruth is van september 1984. Maar daar heb ik het nu mar niet verder over, gezien het begin van mijn bijdrage. Samen met Lotty heb ik nog enkele malen achter het ijzeren gordijn gewerkt. Nu echter –met Ruth’s komst- is dat voorbij, in ieder geval voorlopig.

Anderen nemen dat weer over. Het is ook zó: de politie dáár moet niet te lang dezelfde gezichten zien…

Nog even dit: jullie hebben Lotty gekend in haar fanatieke tijd… helemaal over hoor…

O ja..: en dan: het werk in de Kapel… Ik was in augustus 1983 juist oudste geworden, toen er iets afschuwelijks gebeurde: een ongeoorloofde verhouding tussen Ellen Vonk en Jan Donker leidde tot een zwangerschap. Ik was erbij met Lotty op die moeilijke avond, toen alles bekend werd. Ik kreeg de opdracht om een deel van die aangelegenheid pastoraal te begeleiden…

Al die ‘waarom’s’, die ik te beantwoorden kreeg…

-         Aaf met haar ‘waarom moet dat óns nu overkomen’. Ze was zo kribbig en stekelig in die dagen, met zo’n aangevreten geloof, geestelijk maakte ze zo’n uitgebluste indruk. Heel die bittere bazigheid van lang geleden was er weer even. God gaf haar klaarblijkelijk betere antwoorden dan ik: hártelijke, besliste, flinke Aaf is al weer terug… en… met hersteld geloof. Maar góed ook met die steeds groter wordende gemeente in een ruimer gemaakt gebouw en op hogere lasten.

-         Ab en Nel met hun waarom’s:

 “Jan bracht ons uit de kou in de warmte en nu andersom. Wij hebben nog steeds zo’n bedroefdheid bij ons…”

      Ik heb gezegd:

“Deze duivelse verzoeking is voor jullie tegelijk een beproeving van God, precies aan jullie draagvermogen aangepast.”(1 Cor. 10:13).

Ze zijn gelukkig in de warmte gebleven.

-         Suzan bezocht ik toch, al is ze dan geen gemeentelid. Haar ‘waarom’…

“Ik als oud mens behoorde toch niet zulke erge dingen van vlakbij mee te maken. Waarom belast God mij hiermee… Ik leunde op Jan… dat kon de Heer toch zó begrijpen.”

      Maar ook zij kwam er sterker uit.

-         Bart met zijn ‘waarom’…

“Juist nu de gemeente mij zo nodig had… ook al met die bouwrompslomp, heb ik lang op halve kracht gewerkt, ook al omdat ik zulke knauwen kreeg. Waarom zoekt God zo’n ongelegen tijd uit voor die bijscholing.”

Hij preekt echter weer net zo vurig als… nee: vuriger dan vroeger.

Met de ‘waarom’s’van Jan, Joke en Ellen heb ik weinig of niets te maken gehad. Oudere broeders trachtten daarvoor antwoorden te vinden. Overigens had ik aanvankelijk zelf óók een levensgroot ‘waarom’. Die Ellen…! …kwám er even goed af. Van oktober tot april naar de Costa Blanca. De Van Dalens hebben daar een huis ‘Ciudad de la Luz’ (Lichtstad), vlak aan zee, ergens onder Denia (voorbehoud: 08 ). De Van Dalens zelf, families De Jong en De Raad en haar eigen ouders allemaal zo’n anderhalve maand bij haar. Helemaal gebruind, mooier dan ooit, schattig babydochtertje van zes weken bij zich, eindelijk terug. Ik heb toen wel eens gedacht:

            “Heer… waarom pakt U haar zó met fluwelen handschoenen aan…”

Maar later heb ik beteuterd gezegd:

            “Ach… Here Jezus… dáárom…! O… sorry… sorry, vergeef me…”

Toch nog even over Jan. Ik hád een gesprek met hem. Hij zat maar handenwringend te jammeren:

            “Geen vergeving voor míj… alle beloften weg.”

Ik heb gezegd:

“Geloof je nog in God en Jezus… wil je Hen nog steeds aankleven, dienen, volgen, gehoorzamen, liefhebben…”

En hij…:

            “Ja… maar ik schaam me zo…”

Toen heb ik gezegd:

“God wil je vergeven. Je zonden zijn rood als scharlaken, Hij wil ze wit maken als sneeuw.” (Jes 1:18)

En hij weer:

            “Ik hoop het.”

En daarna:

“O, ik weet het… ik kom er door…”

Overigens was hij toen nóg niet, waar hij wezen moest. Hij kwam echter uiteindelijk –nu ja, dat hoor je nog wel van hemzelf- tot waar berouw. Daar gaat het toch maar om…

Daarom: heel deze vreselijke deining, al die vragen… ze werkten mee aan Jezus’ eindoverwinning.

31-05-2008, 19:58 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)