5.9.5.1.

Harold Sumter: kernwoord:

-         Situatiebepaald: Het beste ervan maken.

-         Algemeen: Geloof in God en Jezus: het houdt in: wég met het doemdenken.

8 december 1984.

Een toestanden, dat er geweest zijn, voordat ik mijn verhaal kon vertellen.

-         Mijnheer Gerritse zag het niet zitten:

            “Harold, zou ik je maar niet afvoeren. Je staat een beetje buiten het hele gebeuren, weet je wel.”

-         Ellen Vonk:

“Ik mag maar twee keer vertellen: dat is echt te weinig. Geef mij die plaats van Harold, dan heb ik tenminste íets meer ruimte.”

-         Ikzelf:

            “Ach… wat moet ik met de hele handel.”

Er kwam echter een oplossing: Leontien stond 5.9.5.4. af aan Ellen. Richard had bij 5.9.2.3. al het een en ander van háár verteld. Als ik weggedrongen werd, zouden jullie ook niets van Corrie horen. Nu weet ik wel, dat velen zullen zeggen:

            “Nou… zál ik niets van Corrie Bakker horen.”

Er zijn er echter altijd enkelen, die wél belangstelling voor haar hebben.

Wel… eerst het gebruikelijke gekrijs:

“Harold?... o…! Harold van Corrie?!... getrouwd hè Harold… baby’tje hè knul… o Harold… zullen wij je in duizend stukjes scheuren… we worden al doodziek van je, nog voor je íets hebt gezegd?”

Weet je nog, hoe zoetsappig Erik dat aanpakte? Wel, ik doe dat ietsjes anders:

“Eerst een Indische jongen pakken… dan een Afrikaan. Voor de rest hoor je ze niet. Richard, Gert, Ab, Karel… blanken: geen enkel commentaar. Racisten zijn het, die schreeuwers.”

Kijk Erik, zie je ze verschrikt wegsluipen? Zó moet je dat aanpakken.

… O ja… even meer algemeen… dat ‘Afrikaan’ hè…

Wij houden niet meer van andere aanduidingen, ook niet van de meest gangbare.

Overigens… het vorenstaande is maar een lolletje natuurlijk. Het is ook in al die verhalen tot dusver zo lóódzwaar. Een hérrie over zo’n kind! En wat jullie nog te wáchten staat! Overigens is mijn verhaal ook niet zó licht…

Ik ben niet met Corrie Bakker getrouwd. Ik woon met haar samen. Dat ligt echt niet alleen aan mij. Corrie met haar beetje wilde verleden van véél roken en drinken, nachten op stap, punkfood, gepeperde grappen… Corrie heeft ook een overgangstijd nodig om te wennen aan al dat brave.

Er is géén kind, ook niet onderweg. We bezoeken de Kapel.

            “Kan dat dan als samenwonenden. Zit de oudstenraad je niet voortdurend op je dak?”

‘Nee’ en ‘ja’ … er zijn wel eens oudsten bij ons geweest, die een balletje opgooiden. Maar wij vertelden, dat wij elkaar volkomen trouw waren en van Jezus hielden. Toen zeiden die mensen:

“Zorg er in ieder geval voor dat jullie zo blijven, dat je elkaar en Jezus lief hebt. Voor de rest hebben wij geduld. Wij zagen jullie zo graag als ‘samen-wegwijzers’ voor andere jeugdigen. Wij weten, dat jullie dat al zijn. Echter: als jullie trouwen, zal die kwaliteit er toch bepaald nog beter uitkomen. Maar wij denken er niet over om jullie te dwingen tot enige stap. Wij zeggen onder elkaar:

            “Laat ze maar mee functioneren. God zal henzelf wel verder wijzen.”

Niet dat wij helemaal onze mond zouden mogen houden… dat hebben we in dit gesprek ook niet gedáán. Maar laat nu eerst de Heer in jullie harten spreken. Hij heeft voor jullie betaald, door Zichzelf voor je te offeren. Jullie hebt dat aanvaard en bent nu van Hem. Vast en zeker kijkt Hij om naar zijn eigendom. Hij gaat jullie van steeds hoger kwaliteit maken. Daar hoort ook het huwelijk bij. Wij twijfelen er niet aan: het kómt in orde.”

Zo spraken die mensen. Goedbedoelend en ook wel zo ongeveer juist, denk ik…

Ik heb maar een beetje ‘ja, ja’ geknikt. Waarom sprak ik niet tegen Omdat ik zo graag weer bij het geordende leven wil horen.

Want in 1983 heb ik tot juli nogal woeste dingen gedaan. Er was in december 1982 heisa in Suriname. Ik ga daar niet dieper op in. Als dit boek is uitgegeven, is die herrie al zó lang verleden tijd… het verhaal erover interesseert dan niemand meer. Dat zal nog sterker gelden voor andere uitgaven dan de Nederlandse…

In ieder geval, ik heb mij toen aangemeld voor een bevrijdingsleger, ben nog in Frans Guyana geweest: vandaar uit zouden wij binnentrekken.

Wel: in Gods rivier zijn vissen van allerlei soort (Ex. 47:10). Ik ben wel een heel rare, dat geef ik toe:

-         Ik liet de Kapel-jeugdgroep schieten.

-         En Corrie… ik had al verkering met haar, maar ze woonde nog thuis…

-         En m’n geloof…

Zo’n vis hoort toch niet in Gods rivier thuis… maar later zwom ik daar tóch weer…

Wat kreeg ik voor al die offers terug…? Niets.

Van je eigen spaarcentjes naar Cayenne. Via Kourou naar de grensrivier. Ha, denk je: ’t gaat beginnen. Maar alléén het grote wachten begon. Ik heb wat dikwijls verlangend vanuit Saint Laurent over de Marowijne getuurd. Ik kon Albina wel uittekenen met z’n witte gebouwtjes en de aanlegsteiger voor de veerboot. Gehunkerd heb ik er naar om aan de route te beginnen, die zou gaan via Moengo en het Commewijnedistrict. Eindigen zou die overwinningsweg met de bestorming van fort Zeelandia.

Maar ach… de korjalen, die ons over moesten brengen, kwamen nooit. Ik kwam weer terug in Amsterdam. Toen kon ik weer beginnen te hunkeren naar een route… de weg, die tot een hernieuwd contact met God leidde.

Ik was mijn bevrijdingsideaal kwijt en ik was nog iets veel belangrijkers kwijt: de zekerheid van mijn volkomen behoud door het offer (Hebr. 7:25) van Grote Broer (Rom. 8:29). Ik vroeg mij in die dagen wel eens af:

            “Doet Jezus wel iets?!”

Nou… en of Hij iets deed: ik ontmoette Corrie weer. Zij hielp mij om mijn geloof te hervinden en de blijdschap over mijn behoud. Zij hielp mij om de duivel, de vijand te verslaan. Satan had mij in de war gebracht door middel van dat rare, rommelige avontuur. Zij haalde mij weer uit de war. Ze zei:

“Ik rust niet voor mijn leuke, vrolijke, elegante, knappe Harold weer helemaal terug is.”

… en toen ook dat gelukt was: (nu ja… de hele omschrijving was van haar)

“En nu niet meer zo druk bezig voortaan met de nare toestanden daar en meer bezig met de fijne toestanden bij God.”

In die tijd zijn we gaan samenwonen. Een jaar nu al weer ruim; we hebben een duurzame relatie, zoals dat heet.

Ik rond dit deel van het verhaal nu maar af. Na dat tijdvermorsend rondhangen in trainingskampen en oerwoudlagers dacht ik dikwijls –zo gedemoraliseerd was ik-:

            “Niets heeft ergens nut voor. Alles gaat toch kapot. Alle dingen gaan altijd fout.”

Nu ik echter het geloof in God en Jezus heb hervonden, is dat doemdenken helemaal voorbij. Nu weet ik:

“Alle dingen, die iemand maar kúnnen overkomen, hebben voor de gelovigen nut (Rom. 8:28). Alle dingen worden nieuwe (Op. 21:5). Ze worden maar niet hersteld… goed… dat óók (Mark. 9:12). Ze worden maar niet heropgericht … goed… dat óók (Hand. 3:21)… ze worden nieuw! En de tijd komt, dat alles goed gaat lopen (Jes. 61:4). En voor hem, die in God en Jezus gelooft, lukken alle dingen nú al beter (Spr. 16:3).”

O ja… en dan dat gedoe met Jan en Ellen…

Inderdaad… wat heb ik er mee te maken gehad. Maar Corrie… je weet toch, dat ze op kantoor zit bij Jo. Vroeger samen op één zaal. Maar de band is gebleven, ook al werkt Jo nu in deeltijd op een andere afdeling. Corrie is nogal eens wezen praten met Jan en Jo. Eigenlijk zat zij er al sedert de ‘augustus woelingen’. Als ze thuis kwam, was zij er vól van. Eerst de hevige ruzies tussen die twee… gewoon, waar zij bíj was! Toen –in oktober-: Jo, die kalmeerde, haar zuurheid kwijt raakte, haar vrolijkheid en levenslust herkreeg. Corrie heeft daar wel aandeel in gehad. Ze vertelde mij daarvan:

“Vroeger dacht ik altijd zo klein. Maar met Jezus heb ik geleerd, gróót te denken, te zien, wat geestelijk en ook meer algemeen, wel en niet van belang is. Ik zag de gestoorde verhouding tussen Jan en Jo als een grote negatieve zaak in het koninkrijk van God. Jo’s narrigheid en terneergeslagenheid zag ik als een ernstige bedreiging voor haar kindje. Ik heb tegen die gevaren echt groots kunnen strijden. Niet zo vruchteloos als vroeger, in optochten ‘tegen de oorlog’ en ‘het milieubederf’. Nee…: dit keer vruchtbaar. Ik was erbij, toen Jo opgelucht vertelde, dat zij het kind van haar en Jan weer kon aanvaarden. Ik heb meegemaakt, hoe ze voor het eerst zei, de verdrietige gedachten aan het kind van Jan en Ellen te kunnen loslaten … Hoe er in plaats van bange vragen voor het eerst weer blijde antwoorden waren…”

In de moeilijkheden van Jan heeft Corrie nooit een gat gezien. Ze schetste dat zo:

“Zo onoprecht is hij, niet echt berouwvol… ik kan alleen maar voor hem bídden.”

Maar toch… Jo was haar dan toch maar dankbaar… zei een keer, toen ik er ook bij was:

“De vreugde komt weer terug. Ik kan de toestand weer blij aanvaarden. Dus niet gewoon: aanvaarden, maar…: blíj aanvaarden. Mede door Corrie’s bemoediging.

We zijn door het donkerste van de tunnel heen. Vanuit het duistere bos van de wanhopige vragen zullen we weer gaan komen in de lichte wei van de hoopvolle antwoorden. Een poosje geleden dacht ik nog:

            ‘ach… we moeten er maar het beste van maken.’

Nu echter heb ik deze idee:

            ‘ja… van dit slechtste gaan wij het beste maken.’…”

Nou zeg…: eind van de tunnel. Het was wel waar. Maar… er zat nog een lelijke knik ergens. Het vragenbos was ook groter dan zij dacht. Goed… dat hoor je allemaal nog wel. Mè gwè.

28-07-2008, 13:41 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)