5.9.8.3.

Gijs Kuipers: kernwoord:

-         situatiebepaald: rehabilitatie begonnen

-         algemeen: geloof in God en Jezus leert je om toegewijd te zijn.

26 januari 1985

Lien hè… Lien Smid… die zei:

            “Ik gá niet het verleden nog eens bij jullie opfrissen… afspraak is afspraak…”

En hebben jullie gemerkt, dat zij door het hele verhaal heen alles nog eens herkauwde.. hier wat, daar wat… kunst… om je zo aan de afspraak te houden.

Nee… ík fris jullie wel op… direct aan het begin: Nancy en ik kruisen voortduren Jan en Jo’s pad; ik heb een tijd samengewoond met Jo: geen kind… Jo keek wel úit. Nancy heeft een tijd samengewoond met Jan: wél een kind –Dicky- …: zíj keek níet uit. Jan liet Nancy in de steek, pikte Jo van mij af… ging met háár samenwonen… en dat, terwijl ik best met haar had willen trouwen. Ik was Jan in die tijd volstrekt niet welgezind. Ik wist niets van dat samenwonen van Nancy en Jan… werd verliefd op Nancy… wilde met haar trouwen. Ik kreeg wél te horen dat ik Dicky erbij moest nemen. Zijn afkomst werd me gauw verteld. Dicky… de zoon van Jan, je kunt wel zeggen: mijn aartsvijand. Ik zou nooit mijn geluk met Nancy hebben kunnen pakken, als de gelukkig makende macht van Jezus niet over mijn leven was gaan regeren. Nu echter gebeurden er wonderen… vrolijke wonderen.

-         Ik vroeg Nancy ten huwelijk ondanks haar ‘blok aan het been’.

-         … en … ik ging van dat ‘blok aan het been’ houden.

Het geloof in God en Jezus…:

-         In het begin was het een heel klein zaadje in mijn leven.

-         Het bleek echter een levenskrachtig zaad te zijn.

-         Het was een zaad, dat bij het opkomen al dat ‘nee zeggen’ tegen Jan –dat mij afhield van ‘ja zeggen’ tegen Nancy- opzij schoof.

-         Ook op ander gebied was dat geloof werkzaam: oude misverstanden duwde het ver weg.

Een voorbeeld: zo’n misverstand was bij mij: de wet. Nu weet ik dat ik voor velen van jullie in raadselen spreek, maar ik bedoel dit: je weet, dat er zo iets is als ‘de tien geboden’, een leefregel, een wet, die God eens een keer gaf. Het was nu zo, dat ik maar steeds híernaar zat te kijken: ik kon die geboden niet houden … en -als gevolg van een mij schuldig voelen- had ik maar altijd déze idee:

“Die wet houdt ons in het oog… ook mij.. .achter die wet loert God op mij om mij te pakken te nemen.”

Nancy en ik zijn de samenkomsten in ‘de kapel’  gaan bezoeken. Wij waren nieuwsgierig gemaakt door het helemaal veranderen van Jan na zijn bekering… ook al zo’n vrolijk wonder.

De preken daar in die sam waren zo’n echt blijde boodschap… zo’n gezonde kost; heel dat waanidee van een boosaardige God, die je bespiedde werd er zó door wéggeblazen. Ik leerde zien, dat ik in God een Vriend had. Ik kreeg er ook oog voor, dat de duivel een vijand is. En –wat mij betreft- die vijand gebruikte wél alle reserves, die hij had, om verwarring te zaaien. Moet je toch horen, wat hij deed…:

De verhouding tussen Jan en Jo aan de ene kant en Nancy en ik aan de andere… die verhouding was zo verbeterd, dat wij zelfs geregeld bij elkaar op de koffie kwamen. Soms kroop Dick op Jans knie…

            -hij was toen ook nog vijf, dan doen ze dat nog-

om leuke spelletjes met die aardige oom te doen. Wij vroegen ons dan wel eens af:

            “Hoe moet dat later, zullen we de feitelijke toestand ooit eens aan Dick vertellen.”

Dat was echter een zorg voor ‘ooit eens’. Nú zagen wij in ieder geval die goede verstandhouding als…: weer een vrolijk wonder!

Even tussendoor: er gebeurden –en gebeuren gelukkig nog- meer van die vreugdebrengende dingen in de kapel. Stromen mensen beginnen te komen. Geen wonder… daar, waar:

-         God het woord bevestigt met tekenen en wonderen (Mark. 16:20)

-         Genezingen plaats vinden (Hand. 5:14, 15)

-         Demonen worden verjaagd (:16)

-         Mensen ook blijvend verlost worden van de boze (Mark. 16:9)

-         Gestreefd wordt naar onberispelijkmaking van én geest én ziel én lichaam (1 Thess. 5:23, 24)

-         Een gezonde leer en de Geestesdoop (Hebr. 2:4) worden gevonden

-         Het Koninkrijk van Gods liefde zich bewijst (Matt. 12:28), niet krampachtig maar ontspannen

Daar komen ook de mensen… (Hand. 5:16).

De oude Chinezen zeiden al: “een plaatje is duizend woorden waard.” Predik het evangelie met de kenmerken, hierboven vermeld en je wint duizendmaal zoveel mensen als zonder die kenmerken. Natuurlijk niet die kenmerken er met alle geweld bijslepen. Strikt genomen kán dat overigens niet eens en hoeft dat ook niet. Waar de gezonde leer niet is, láten de kenmerken zich niet écht bijslepen. Waar de gezonde leer wel is, daar zijn ook de kenmerken…: totaal ongedwongen.

… die mensen hè, van zo-even, die ruiken als het ware in zo’n gemeente hun kans om het eeuwige leven te grijpen. Daar kunnen ze geestelijk nu eens echt goed eten en drinken… niet, de honger stillen met bedrieglijk voedsel, dat uiteindelijk vergiftigt.

Zo ging –en gaat- het dus in die gemeente. Wij smikkelden blij mee. En toen…

            Nu komt dus de loer, die satan ons draaide

toen gooide uitgerekend Jan roet in het eten…

Het geval is jullie bekend. Je zult begrijpen,dat wij, die met een kind van Jan bij Nancy zaten, het bar moeilijk hadden met een kind van Jan bij Ellen. Natuurlijk hebben wij ook die geschiedenis van Amon, Tamar en Absalom (II Sam. 13: 13, 14, 23) nageplozen en wij voelden ons niet veilig voor de toekomst ten aanzien van Dick, Annemarie en Marcel. En dan niet te vergeten: de scherpe tongen in de gemeente. De afkomst van de jongen was daar ook bekend, wat dacht je?!... dus opmerkingen in deze geest…:

“U beiden zult het met dat geval van Jan en Ellen wel héél in het bijzonder te kwaad hebben…. Niet??”

...want… al is de Kapelgemeente als totaal prima, dat wil nog niet zeggen, dat alle bezoekers eerste klas zijn.

Nancy zei wel eens:

“Gijs… laten wij daar wéggaan… dan zien wij Jan en Jo en al die anderen nóóit meer…. Het wordt allemaal te pijnlijk.”

Maar dan verbeterde zij zichzelf ook al weer:

“Nee… weglopen kán niet. Ik geloof In God en Jezus. Ik heb geleerd om toegewijd te zijn aan Hen. God heeft ons in de Kapel geplaatst. Dáár blijven is een les in toewijding. Maar wat ís het een moeilijke les.”

Wij waren kort daarvoor gedoopt in de Heilige Geest. De gaven van die Geest werkten nog maar héél beginnend in ons… wij spraken bijvoorbeeld nog maar amper in tongen… maar toch kon ik al antwoorden:

“Ik geloof zó diep, dat ook dít in orde komt… dat Jan en Jo eens weer bij ons zullen zijn… en dat Jan met Dick weer zijn spelletje zal spelen van:

            ‘daar gingen twee ventjes naar Amsterdam’.

Ik weet het: alles sal reg kom… ik geloof: God gáát het doen. Er zal vreugd zijn. We zullen van het duister in het licht komen.”

Toen ik dat eens aan broeder Vonk vertelde, lachte hij wat uitgeblust…

            want een tijdlang kon je hem gewoonweg geestelijk ómblazen

en zei:

“Man… wat heb jíj de gave van geloof. Wij kunnen onszelf bouwen door in de Geest, in tongen te bidden (1 Cor. 14:4). We kunnen de gemeente bouwen door te profeteren (idem). Maar… wat help jij alle betrokkenen –ook mij- met deze gave… houd vol zeg.”

Je weet, hoe alles verder gegaan is. Zondag jongstleden, na de kerk, waren Jan en Jo weer bij ons.

Dick, als een rook naar hen toe…

            “oom Jan… doet u nog eens van:

                        ‘de een heette Piet en de andere Jan’.”

Wij keken allemaal zo eens de kring rond. Nancy zei:

“Jan, je rehabilitatie is begonnen… eerst die baan in de kerk… en nu zitten we hier weer samen, alsof er niets is gebeurd. In zekere zin ís er ook niets gebeurd. Jezus heeft alles achter zich weggeworpen (Titus 2:14, Jes. 53:6), wij ook… jij ook… ik heb zo’n innerlijke vreugd omdat duister plaats maakt voor licht. Ga je gang met ‘de twee ventjes’… Dick heeft er lang genoeg op gewacht. Wij hebben doelbewust dat spelletje niet met hem gespeeld… Gijs wíst dat jij het één keer opnieuw zou demonstreren.”

En terwijl Dick al verlangend tegen zijn knie leunde, zei Jan:

“Dadelijk hoor je het weer: ‘vort Jan’… Mensen, wat ben ik er dichtbij geweest om ‘vort’ te zijn van alle goede dingen van God en Jezus. Maar de Heer riep”’kom Jan’… en de hand van een politie rukte mij weg van de slechte dingen van de duivel…

… daar was ik nog maar die paar meter van de brugleuning tot aan het water vandaan…”

Dick zeurde:

            “Toe nou”.

Toen bevestigde Jan met wat spuug papiersnippers op zijn wijsvingernagels en riep:

            “vort Piet… vort Jan”,

zwaaide zijn handen naar achteren en toonde bij het weer naar voren zwaaien de nagels van zijn middelvingers. Daarna het omgekeerde:

            “Kom Piet… kom Jan”

En daar wáren de papiertjes weer.

            “Hoe kan dat nou”,

zei Dick in stille bewondering.
Jan antwoordde:

“Ja… hoe kan het… helmaal weg… en toch weer terug. En nu ook, door het geloof in God en Jezus aan het leren om toegewijd te zijn…”

En toen was er koffie.

08-02-2009, 15:04 Geschreven door Ruiter
Reageren (0)