|
6.8.2.4. Fred Donker: You only live twice
Hallo mensen, jullie krijgen míj direct rechtstreeks. Ger vond het niet de moeite waard om een voorwoord te schrijven. Hij zei:
Och
waarom? Wat kan ik ánders schrijven dan dat je in 1980 hoofdonderwijzer was ergens in Zeeuws-Vlaanderen en dat je de vader van Jan bent.
Tot dusver heb ik inderdaad niet veel van mij laten horen. Daarom vul ik nu verder zélf maar dat wat narrige mondjesmaat aan. Wat Ger nog wél had kunnen zeggen, was dít: ik heb in vroeger jaren veel van Jan verwacht op geloofsgebied. Aanvankelijk kwam er van die grote verwachtingen niets terecht. In 1981 liet Jan evenwel weten, dat hij Jezus had gevonden. Daarna hadden wij een tijdlang heel fijn contact.
In 1983 is toen dat nare gebeurd. Maar eind 1984 was het contact al weer bijna als van ouds. Dat contact is daarna alsmaar verbeterd en verdiept. Wat is het goed, als het vader-zoon-contact geadeld wordt tot een vriendenband. Zelfs wanneer je geloofsgenoten bent geworden, houdt dat nog niet in, dat je vrienden bent
wij dus wél!
Maar nu eerst iets anders. Ger kwam met zijn gebruikelijke vraag bij mij:
Fred, schrijf eens, wat je weet over Jos rare jaren.
Echter: Jo is dan wel mijn schoondochter. Haar ervaringen zijn voor mij niet zon randgebeuren als voor Corrie Sumter, die hiervoor aan het woord was. Echter: behalve de narigheden om Jan en later de zonderlinge bokkensprongen van Jo heb ik ook nog een eigen leven, dat natuurlijk voor mij toch het hoofdgebeuren is.
Even alles op een rijtje:
- Ik ben Fred Donker, geboren 1927, mijn vrouw Wilma is van 1925.
- Zonen Jan en Paul zijn van 1950 en 1956.
- Dochters Margot en Ina zijn van 1953 en 1959.
Drie van de kinderen kómen nog met hun verhaal. Mijn vrouw en dochter Ina ditmaal niet. Daarom alleen dít: ze zijn allebei heel actief in het leger van koning Jezus.
- Wilma is de beste steun, die een man zich denken kan.
- Ina is getrouwd, heeft kinderen. Alles prima daarmee.
Maar hoe is het nu met míj gegaan na 1983, toen je voor het laatst van mij hoorde!? Luister: in 1987 ben ik als zestigjarige vervroegd uitgetreden. Dat kon toen. Waarom maakte ik gebruik van de VUT, nog volkomen gezond zijnde?
Wel, op geloofsgebied had ik zon weids inzicht gekregen. Toen jullie van 1980 tot 1984 van mij hoorden, was ik orthodox-protestant. Vanaf 1984 evenwel ben ik samen met Wilma- meer charismatisch geworden. Dat is niet direct Volle Evangelie, zoals Jan en Joke. Je blijft een beetje in je oude structuren, maar je beweegt je daar wat vrijer. Nu ja, daar ga ik jullie nu verder niet mee vervelen.
Je komt dan wél allerlei inspirerende mensen tegen op conferenties en zo.
En op die manier maakte ik kennis met een zendingsorganisatie, die zich vooral op Brazilië richt. De mensen van die stichting interesseerden ons voor het nemen van een adoptiegezin. We hielden contact met hen via tussenpersonen, want het waren analfabeten, zulke minkukels, zoals ze op de foto stonden: vader, moeder, twee kleine kinderen.
De behoefte groeit dan om ze eens te zíen. Toen ik drie jaar later uit mijn baan kon stappen, wisten Wilma en ik het allebei zo zéker als een huis: daarheen!! God geeft ons tot onze dood een solide, financiële grond. Wij geven Hém tot onze dood onze werkkracht.
Wij zijn gaan kennismaken met ons adoptiegezin en hun begeleiders. Er werd aan Wilma gevraagd om eens een zangdienst te leiden. Ik zou een woord spreken. We werden vertaald, maar gingen Portugees leren. Zo rolden wij in het werk daar. We bleven de eerste keer drie maanden
weer een jaar thuis
én maar Portugees leren. We bleven de tweede keer een jáár
drie maanden thuis. En zo ging het door.
Ginds al gauw in rad Portugees preken, Bijbelcursussen leiden, werken in de organisatie; allebei hoor.
Thuis: bijspijkeren, zélf cursussen volgen, de Geestesdoop ontvangen, Geestesgaven en Geestesvrucht leren kennen.
Wat een léven! Er is zon film.:
You only live twice.
Nou weet ik niet, wat ze daarmee bedoelen, maar na óns zestigste begon een heel nieuw leven. Ik kon me al gauw haast niet meer voorstellen, dat ik van mijn 25ste in dat stadje in Zeeuws-Vlaanderen had gezeten, eerst als onderwijzer, later als hoofd van een school-met-de-Bijbel. Eerzaam hoor, maar wel duf.
Dat Braziliaanse feest is doorgegaan tot 1998, elf vorstelijke jaren.
En tóen werd alles anders
Ik vertelde al, dat Wilma iets ouder is dan ik. In 1998 was zíj 73 en ik 71. Zij had altijd al wel eens last van black outs en dat soort dingen, tias heet dat met zon modewoord. Maar in 1998 werd dat different koek. Ze kreeg een zware beroerte. Ik ga daar nu niet diep op in. Maar met reizen was het toen gedaan. Zij raakte licht gehandicapt
nou ja: licht!:
- gezichtsvermogen zwaar aangetast; ze had nog maar 15% over
- wat motorische storingen, zodat ze zich op straat alleen veilig voelde aan mijn arm
- nog wat bijkomende dingen, die maakten, dat ik van de ene dag op de andere volop huisman werd.
Haar verstand bleef prima, op enkele blokkades na. Sommige luikjes gingen niet meer open, maar in de kern van haar wezen was ze ongeschokt.
Maar toch: wat een verandering! Actief op het zendingsveld, zo heerlijk sámen. En dan
terwijl je net plannen maakt voor een nieuwe reis: pats boem.
- achter het fornuis en het aanrecht
- stof afnemen, stofzuigen
- ach nou ja
je kunt je de verandering voorstellen.
En dat is na 1998 vier jaar zo doorgegaan.
In die jaren thuis, na al die actie in Brazilië, heb ik het de eerste tijd moeilijk gehad. De omschakeling naar de stilte, de kleine dingen in huis, het samen, behoedzaam lopend, zo wat funshoppen. Ik had het soms niet meer, wanneer ik mijzelf voor ogen stelde, dat wij, Wilma en ik, toch allebei dienaren waren van God (Rom. 6:22); door Christus gezalfd, verzegeld, met de Heilige Geest vervuld, als onderpand van onze erfenis (2 Cor. 1:21) (Ef. 1:13-14).
En dan dacht ik wel eens:
Waar zijn al die goede dingen nú, in deze jaren, waar ik echt geen schik in heb. (Ps. 12:1).
Maar na een paar jaar hervond ik evenwicht. Ik kon Wilma wat meer alleen laten, vond een pinkstergemeente in de buurt met alles dr op en dr aan.
- zondag: een degelijke preek als hoofdschotel van een tintelende dienst.
- Bijbelstudie door de week; een kring voor het wat nauwere contact, kinderwerk, want op mijn oude dag ging ik daarin meewerken.
En van het een kwam het ander; ik kwam zondag een enkele keer op stoel en kon dan heel hevig vertellen over de toekomst, die Gods volhouders wachtte:
- wereldregeerders (Jes. 32:1)
- wereldrechters (1 Cor. 6:3)
En de week daarop vertelde ik in de kring dan weer over de volstrekte kern:
Want alzo lief heeft God de wereld gehad... (Joh. 3:16)
En legde uit, dat al die ferme woorden van zondag toch eigenlijk alleen maar stoelden op Gods genade in Christus
en dat ondanks alle Jezus liedjes, niet Jezus de volstrekt centrale figuur was, maar Gód
Uit wie, dóór wie en tót wie alle dingen zijn (Rom. 11:36).
En in 2002 kwam er nieuw perspectief
|
