5.9.8.2.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ellen Vonk: kernwoord:

-         situatiebepaald: een betere verstandhouding

-         algemeen: Geloof in God en Jezus maakt gaaf en hoopvol

23 januari 1985

Zó erg geschokt en verdrietig als ík geweest ben na het heengaan van Agnes!... het was, of er een ijskoudheid over mij werd uitgestort, die mij tot in het diepst van mijn wezen verkleumde. Nee… niet tot in het díepst… Heel innerlijk werd ik warm gehouden door God. De eerste tijd echter was dat ‘warm blijven’ voor iedereen, ook voor mijzelf, verborgen onder dikke lagen ijs. Hoe dikwijls heb ik die eerste weken niet tegen Jezus gezegd:

“Heer… U maakte eens wijn uit water… en ieder zei:

            ‘smaakt díe wijn even goed!’…

Maar de wijn van mijn vreugd om Agnes… een vreugde die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden… die veranderde U in water… in het water van een zee van eenzaamheid, waarop ik stuurloos dobber…

U hebt mij bedrogen… o, wat smaakt het water van deze verlatenheid bitter slecht. Heer… het is uw schuld, dat de stemmen weer fluisteren…

De stemmen, die in augustus zeiden:

            ‘spring in het water’,

Die stemmen zeggen nu weer…:

            ‘ga haar achterna… ga je kleine, dode lieveling achterna…’

Ik doe dat niet, Jezus… maar alleen al de kwélling van die ingevingen… ik ben nog maar nét negentien… het lijkt wel, of ik alles al gehad heb…”

De eerste ontreddering week… de begrafenis… die was zo érg… dat was wel het dieptepunt. Maar zelfs toen was het, of mijn innerlijk wist, dat er bij Jezus geen tegenstellingen zijn. Hij hád niet daarginds in Spanje “ja” tegen mij gezegd en door dit sterven “nee” (2 Cor. 1:19). Nooit… nooit zou Hij me laten vallen. Altijd zou Hij me ondersteunen. Direct echter gierde de vorstwind weer over de van beneden aangetaste ijslaag. Toen wij thuiskwamen, was er de gemeenschappelijke wanhoop van ma en mij –pa voelde dat toch niet zó- die mij opnieuw omhulde.

Daarna het bericht, dat Jan alles had voelen aankomen, met alle weer dááraan verbonden opwinding… Die vrouw Van der Kaa met hele verhalen over zwarte magie, die van Jo (!) zou zijn uitgegaan. Voor die praatjes hebben de oudsten gelukkig een stokje gestoken. Alles bij alles echter was ook dat zó ellendig… En toen kwamen meneer en mevrouw Willems. Onder hun troost werd de warmte in mijn innerlijk tot een magmastroom. Van beneden af smolt het ijs. Van bovenaf waren hun woorden als een lentebries, die intrieste gedachten wegwaaide en het ijs ’op at’… De koude boeien braken. Mijn “nee” tegen Jezus vanwege Agnes smolt om tot een “ja” ondanks Agnes.

’s Avonds zei ik:

“God… de goede dingen komen van U (Jac. 1:17). Dat U mijn baby thuis hebt gehaald… het was een onderwijzing voor ons allen. U bent niet veranderd (Mal. 3:6)… het kind van Batseba nam U bij zich… toén leerden de mensen een les, die ze in díe tijd nodig hadden. Lieve Heer… ik ben nog niet zo wendbaar, dat ik voor mijzelf de les kan leren, die er zeker zit in Agnes’ heengaan… maar U helpt... ook bij dat leren…”

1 juni kreeg ik een baan bij een commissie. Meneer De Jong – je weet: hij was ook een poosje in Ciudad de la Luz- hielp mij er aan. Ik had mijn verdriet nog niet verwerkt, maar door alle nieuwe indrukken, werd ik er niet meer de hele dag bij bepaald. Zo kon de wond beter helen.

In juni zag ik ook, hoe Erik Pieterse in de sam oplettend naar mij keek. Ik lachte hem na een paar weken eens toe. Waarom…?

… er bleef een eenzaamheid… ik kon wel met mijn ouders uitpraten en uitpraten… maar daar kwam zo weinig nieuws meer uit voort. Moe was zelf nog maar ternauwernood door haar verdriet heen. Vriendinnen in de kerk had ik niet. Ik had ze afgehouden in de ‘voortijd’… nu- in de ‘natijd’- kon ik er niet op terugvallen.

Zou Jezus deze man voor mij bedoelen na al mijn eigen missers bij mijn zoektochten. Maar ik had een verleden… zou er samen met hem weer een toekomst zijn? Ik overlegde niet meer met een vriendin, zoals toen bij Jan… ik ging met Jezus te rade.

Daarna had ik vrijmoedigheid om een seintje aan Erik te geven.

De volgende dag wachtte hij me op bij het uitgaan van het kantoor. We maakten een afspraak… ik lichtte wel mijn ouders in: ik stelde prijs op hun gebed. Andere afspraken volgden. We praatten veel. Hij dacht maar steeds, dat alle kwaad van Jan was gekomen. Ik heb hem verteld, hoe ik al vóór die tijd was. Hij, van zijn kant, biechtte ook nog heel wat van zijn verleden op. Hij had het weggestopt, maar het was hem nu weer bewust geworden zei hij.

Wij werden het steeds meer eens. Vol vreugde merkte ik, dat hij door Jezus gezonden was om mij te helpen bij de beslissende laatste stappen van duister naar licht. Geestelijk was hij verder dan ik: hij was vervuld met Gods Geest. Ik merkte, dat hij –wat mij betreft- een van de gaven van die Geest heel fijn gebruikte: de gave van genezing.

-         Hij genas mijn innerlijk van de nare herinneringen aan de jongens vóór Jan…

-         Hij genas mijn ‘inner person’ van de beschadigingen als gevolg van de vernederingen dóór Jan.

-         Hij genas de wond, ontstaan door het moeten missen van mijn kleine schat.

Zeg nu niet:

            “Elke jongen had dat gekund!”

Nee…: híj was door God gestuurd… híj had volmacht om die gave voor mij te gebruiken… híj gebruikte die gave ook.

Zó… geheeld… nieuw gemotiveerd… in betere verstandhouding met alles en iedereen… ook met Joke… ook met Jan… vond ik het geloof in Jezus… tóch nog weer dieper dan op die rots in Spanje. Toen ik het vond, maakte het mij gaaf en hoopvol.

-         Ik was wel geheeld en vrij gekomen van oude motivatie: het negatieve was weggenomen.

-         Maar nu werd ik vol hoop en kwam er gaafheid: het positieve werd gegeven.

Ik had bij mijn heling het verzoenend bloed van Jezus als merkteken gekregen (Lev. 14:14). Nu –bij mijn gaaf worden- kwam daar als waarmerk de olie van de Heilige Geest overheen (:17).

En nog meer vreugde kwam, nog verder liet ik op mijn weg naar het licht het duister achter mij. Ik droomde een nacht, dat Jezus tot tweemaal toe tegen me zei:

            “Heb je mij liéf?”

Ik durfde met mijn antwoord niet verder te gaan dan:

            “Ik houd van U.”

De derde maal kwam Hij helemaal naar mijn niveau en vroeg alleen maar:

            “Houd je van Mij.”

En toen…

In weerwil van feit, dat ik nog zo ziels, zo weinig geestelijk was in mijn genegenheid tot Hem

zei Hij  :

“Ondanks alle falen van vroeger komen er opdrachten voor later”. (Joh. 21:15-17).

Kort daarop kon ik Erik het jawoord geven. Samen met hem dat ‘later’ tegemoet gaan… dat durfde ik aan. En omdat het oude voorbij was, durfde ik ook op de verlovingsreceptie zo feestelijk uitgedost zijn, alsof ik niets had meegemaakt.

Toen Eriks vroegere vriendin –Lien Smid- op ons verlovingsfeest binnen kwam, bloosden zij en ik allebei tot achter onze oren. Maar het was gauw over. Allebei waren wij geflankeerd door onze toekomstige mannen. Gerard, wat jonger dan zij… Erik veel ouder dan ik, maar allebei door God gezonden en van Hem aanvaard.