5.9.1.4.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Suzan de Waal: kernwoord:

-         bepaald door situatie: de val voltooid

-         algemeen: geloof in God en Jezus: altijd nieuwe kansen

10 november 1984:

Weer datzelfde: een gat van eind februari 1982 tot november 1984. Ga er maar aan staan…O ja… van míj weten jullie van láter nog iets: Jos van Dalen schrijft in december 1982, dat ik op hem de indruk maak, iets te dementeren (4.8.4.2.). Bedankt Jos… Nou ja… het zóu kunnen: zesenzeventig jaar. Maar… het ís niet zo. Waarom Jos me toen wat suffig vond? Hierom: ik was toentertijd heel erg met mijn gedachten betrokken op een antwoord, dat maar niet kwam…

Wij –mijn man Wout en ik- hadden namelijk een verzoenende brief geschreven aan zoon en schoondochter Ferdy en Carolien. We leefden al dertig jaar met hen in onmin. Het werd dus zachtjesaan wel tijd. Die brief was –toen Jos op bezoek kwam- al tien maanden geleden gepost… nóg geen bericht terug.

Daarom leek ik wat afwezig. Mijn hárt was bezeerd door die uitgestelde hoop (Spr. 13:12).

Laat er nu toch in februari 1983 een lief antwoord terugkomen…! Bleken we in het adres van onze brief vermeld te hebben: Australië… in plaats van Nieuw-Zeeland…! Een heel wérelddeel hebben ze afgezocht, voor ze het ergens anders probeerden. Als Jos mij ná februari 1983 ontmoet had, zou hij niet meer over dement hebben gesproken. Wat knápt een mens er van óp, als een hartenwens wordt vervuld (Spr. 13:12).

Wout en ik zijn ná die moedgevende gebeurtenis nóg meer gesterkt in ons geloof. Het lijkt wel, of we vernieuwd worden… of wij iets van onze jeugdige veerkracht terugkrijgen (Jes. 40:31).

Wij zijn voortrekkers geworden in onze kring: die van de oudjes. Mijn reuma kwelt me niet zo… ik lóóp ook wat gemakkelijker… wij komen er wat meer uit. Ik zal je vertellen, dat we op de bejaardensoos spréken over ons geloof in Jezus: pioniers zijn wij geworden.

Wat zeg je dáárvan…!

Wel… wij waren  altijd kerkelijk meelevend. Maar nu zijn wij minder kerkelijk en meer levend. We klemmen ons ook niet meer vast aan vele aardse zekerheden: ‘je pensioen’, trouwens: daar wordt aan geknabbeld (Matth. 6:19,20). We klemmen ons om hulp vast aan Jezus…

Ik zie nóg de bovenbuurman –Jan Donker- na zijn bekering voor het eerst bij ons komen om van zijn geloof te getuigen. Wat wás ik dwars en vol opzettelijk wanbegrip. Maar het verloren, doodse land van mijn innerlijk liet zich de zoele regen van de hoop niet afnemen. De duivel zei:

            “Ach… een strovuur… dit kan toch bij deze avonturier geen stand houden.”

Ik liet mij echter niet in de war brengen. Ik merkte iets aan de worm van triestheid, die aan mijn innerlijk knaagde. Die ging steeds meer dood, als ik naar Jo luisterde. En… als ik mijn oren niet sloot voor datgene, wat Jan zei…: dan ontplooide zich mijn geloof in Jezus en in God.

En toen schreven wij dan die brief…

Jubel de jubel…!... maar nu is het de tijd, om iets héél naars te vertellen: iets, dat ons zó in opschudding heeft gebracht. Het is voorbij… de deining is over… maar het is me wat geweest! Het is zo’n lange geschiedenis… ik vertel er maar een stukje van… van het donker, dat altijd op de loer ligt om het licht de baas te worden (Joh. 1:5).

Je weet, dat

-         Ab en Nel              (7a boven)

-         Wij                        (7b beneden)

-         Jan en Joke            (7b boven)

buren zijn. 7a beneden is pakhuis en garage (2.5.8.3.). Vóór de splitsing van 7 was er een binnentrap naar 7b boven. Die is gebleven, maar de toegangsdeur naar de garage zat op slot. Twee jaar geleden ging Jan daar zijn auto stallen. Hij kreeg de sleutel van die binnendeur. De garage heeft een achteruitgang op een stil plein.

Zo ongeveer half mei 1983 spreek ik op de bejaardensoos een dame, die aan dat plein woont. Die zegt:

“Zó vreemd… is die Donker boven u nu écht O.K. Al vier weken lang -gisteren ook weer-: … dinsdagavond half acht precies: aardig meisje met een brommer –pluche beertje als versiering-… stalt de brommer bij het bloemperk, verbergt die daar haast… steekt dan het plein over… klopt op de garagedeur. Die gaat direct open… wég is ze. Om half elf komt ze er weer uit… pakt haar brommer… verdwijnt…”

Ik ga er niet zo erg op in, vertel het echter aan Wout. Hij besluit:

“We gaan poolshoogte nemen. Jo heeft al weken lang –juist op dinsdag- die CAO vergadering. Ik vind het bedenkelijk…”

Dus we stellen ons verdekt op… half acht: net zoals gezegd. We herkennen de jongedame ook: we waren op de Paasuitvoering van het kapelzangkoor. Dit meisje-met-de-brommer zong bij die gelegenheid heel mooi een stukje alleen. Jo legde toen uit, dat het Ellen, de dochter van de dominee was. ’s Avonds: tegen half elf: twee paar voeten stommelen de trap af… de binnendeur knarst… de garagedeur klapt.

            “Als wij dit volgende week weer merken, gaan we die ouders waarschuwen,”

besluit Wout.

Maar de volgende week…: geen brommer…

Later… veel later… komen wij er evenwel achter dat de CAO juist in diezelfde tijd rond kwam. Overigens ben ik wel direct voor deze zaak gaan bidden… wel wat ongericht… ik wist niet goed, waarvoor ik bidden moest… maar toch…

Nog weer later… een commotie… dat meisje Vonk blijkt in verwachting geraakt. Nog weer later… terugrekenend…: dat moet gebeurd zijn op een van die avonden. Die verhouding zal er al een poosje geweest zijn, maar in die weken is hij fataal voor hen geworden. Ze waren in zonde gevallen… in die periode is de val voltooid.

Ik heb het nu niet over de schrik voor alle anderen. Ik beperk mij tot mezelf. Wat een schok op zo’n hoge leeftijd…

Jan Donker… als getuige van het geloof: geduldig onder mijn onwil. Ging dóór met het uitgieten van Gods zegen boven mijn verschroeide leven. Dan houd je op de duur die zegen vast: je merkt dat de kaalvretende worm daarbinnen sterft. Je houdt je oren en ogen wijd open voor méér van de Heer…

Maar altijd blijft er de dankbare idee: zo gelukkig er mee, dat Jan als een goede boodschapper voor het eerst het volle evangelie bracht (Jes. 52:7).Er blíjft het geestelijk leunen tegen Jan aan. En dan opeens is Jan weg… weggevallen… en je staat alleen. Je moet je vreugd voortaan rechtsreeks van God afbidden. Satan sist:

            “Ik zei het toch al…!”

Jan is er niet meer… heeft zich althans als helper onmogelijk gemaakt.

O ja… ik weet wel… hij is weer overeind gekomen… fijn. Ik ga hem niet bedroefd maken door hem aan zijn misstap te blijven herinneren (2 Cor. 2:7). Wat hém is gebeurd, kan andere mensen ook overkomen. Ook zij kunnen zó in verzoeking komen (Gal. 6:1). Maar zijn prestige bij míj is hij kwijt…

Zo onzéker als ik mij een tijdlang voelde…

Van het geloof in God en Jezus bleef maar zo’n dun koordje over, toen Jan’s sterke touw er uit was gevlochten. Ik heb gebeden:

“Heer… help me… het draadje is zo nietig, het bestaat uit niet meer dan twee snoertjes… van Wout en van mij. Althans beter dan één snoer, maar er moet toch wel wat gebeuren!”

Toen vlocht de Heer zijn snoer er door en het wérd me toch een onbreekbare kabel (Pred. 4:12)! Nu kan ik er van alles aan hangen. Zélfs het verzoek in de vervolgbrief uit Nieuw-Zeeland:

            “Kom toch eens… wij betalen…!”

Ik durf het aan om daarheen te gaan. Ik ben blij, dat mensenkoord vervangen is door Gods koord. De hele Jan-Ellen toestand is per saldo goed voor me geweest. Ik ben beproefd, maar uiteindelijk heeft de Heer mij wel gedaan (Deut. 8:16). Nieuwe kansen voor het geloof in God en Jezus…

Nieuwe kansen… nieuwe kansen…!