5.9.4.2.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Joke Donker: kernwoord:

-         Situatiebepaald: Waarvoor?

-         Algemeen: Geloof in God en Jezus: het maakt je standvastig en vrijmoedig.

1 december 1984.

Na die eerste vreselijke beroering bleef  het water nog lang golven: een hevige deining, die veel vragen opwoelde. Je weet, hoe dat gaat: de eerste hoge golven komen in botsing met de grens van je denken: ze kaatsen bijna net zo hoog weer terug. Dat gaat dan een tijd zo door. In dit geval was het zo, dat er opnieuw een kei in het water werd gegooid, juist toen alles een beetje rustig werd. Nu ja… dat hoor je nog wel.

Waar waren we…

Jan was het huis uitgelopen…

Die laatste woorden van hem… zo onoprecht… zo ziek… daarna: dat duister geworden gezicht, waarop ineens die radeloze angst zich aftekende

… ik bleef totaal van mijn stuk achter…

Geen telefoontjes meer… doodse stilte… alleen die gedachten in mij, die waren niet stil…

“Wat moet ik nu met dat kind in mijn schoot… wat moet ik nu met God en Jezus… wat móet ik nu toch…”

Door de baaierd van mijn denken heen, probeerde een stem te dringen… een stem die zei:

“Houd, wat je hebt… houd je kind in liefde vast… houd Jezus in liefde vast. Denk niet aan je man in termen van:

            ‘hij heeft de duivel in zich”.

Bid voor hem. Twijfel er niet aan dat God, de Koning over alle omstandigheden, zich in deze gebroken toestand gaat openbaren. Hij zál zich openbaren en wat kapot is, herstellen. Luister… daar komen al vertroosters… geen moeilijke (Job. 11:1-3), maar goede… In afgelopen jaren is er een geslacht van overwinnaars wakker geworden. Enkelen daarvan komen nu de strijd met deze nederlaag aanbinden.”

Vreemde inval… maar de hele situatie was absurd.

 De bel ging over… om twee uur ’s nachts…! Jos en Diana van Dalen kwamen binnen en… de hoogste chef van mijn kantoor: Niels de Jong met zijn vrouw Lucy.

Dat ‘hoogste chef’ doet er niet zo erg toe. Ik kende hem en haar ook als toegewijde volgers van Jezus.

Het eerste wat Jos zei, was:

            “Waar is Jan.”

“Weg”, zei ik…: “Ik weet niet, waar hij is…”.

Jos legde uit:

“We komen net van Bart, Aaf en Ellen… waren zo geschokt, dat we steun zochten bij Niels en Lucy… in moeilijke omstandigheden helpen wij elkaar over en weer. Ze waren nog óp… zeiden al gauw:

            “Naar Jan en Jo…”

Wat kunnen wij doen…?!”

Ik antwoordde:

“Niets… helemaal niets… ik heb altijd gedacht, dat ik wedergeboren was… en ook dat ‘opnieuw geboren zijn’ geloof in God inhield… maar nú… mijn geloof in Jezus is weg… ik ben innerlijk weer aan het doodgaan, net zoals ik al eens eerder geestelijk ben doodgegaan…

God… waarom plaatst U trouwe kinderen van U voor zulke raadsels… waarom zijn uw wegen met hen zo duister… ik heb toch recht op inzicht in deze idiote toestand…”Waarom geéft U dat inzicht dan niet?!”

De twee echtparen luisterden naar dit begin van mijn bittere klacht (Job 3:26). Lucy zei:

            “Jos…. Diana… ga naar huis… rust uit… wij blijven hier.”

Dat deden de Van Dalens. Moe dropen ze af. Niels en Lucy zeiden niets… zaten stil bij me, terwijl ik –helemaal overstuur-  doorraasde:

“God… er was eens een profetie over Jan en mij samen…:

U zou ons opvoeden tot diepe gemeenschap met elkander en U … we waren nog niet helemaal rijp en volgroeid, maar dat zou komen… onze zonden van vroeger waren op de aftocht… het licht van de toekomst omstraalde ons al…

Woorden… woorden… wat ís de situatie: een diepe kloof tussen ons beiden en tussen ons en U. Onrijpheid en onvolgroeidheid droegen nog vrucht ook… Vroeger zonden kwamen terug. Bliksem van onheil overal…

Alles wat werkelijk de moeite waard was, is geroofd (Job 1:15), verbrand (:16), kapot gewaaid ((:18,19).

… het oude huisraad van de wereldsgezindheid wég…?!... ’t mocht wat… pioniers van God…?... laat me niet lachen…!

Híj zeker…!... en ik ben ook alle moed kwijt. Ik voelde me zo gezond en evenwichtig bij dit tweede kind… wég… wég… allemaal wég. Jan moest me begeleiden,  mij beschermen, maar hij heeft mij misleid en verraden… Een zegen zouden we zijn –óók een profetie, híj werd een vloek… en ik word meegezogen. Een huisvriendin, die in mijn huis een vijandin werd. Jan als koordirigent… ik was zo trots. Hij zei:

            “Ook dat zal vrucht dragen.”

Nou-en-of… ha, ha, vrucht…!

… de vreselijke woorden van Aaf… o… wat een teistering…!”

Ze zaten aan weerszijden van mij… zwegen en baden…

De telefoon ging…: politie…: Jan zat ergens bij hen koffie te drinken.

Toen pas sprak Niels:

            “We nemen hem mee… bidden nu met jóu… jij Lucy…”

En Lucy:

“Heer, wij laten Jo nu alleen… wilt U op haar letten… ook op haar kindje, dat alles goed blijft gaan…”.

Wég waren ze… ik ging naar boven, stopte Marcel onder … en… sliep in…!

De volgende morgen (zaterdag), Niels aan de lijn:

“Jan gaat maandag gewoon werken. Zet jij, wat hij nodig heeft in de garage… hij komt de auto halen… werkt een paar dagen vanuit ons huis… ga jij maandagmiddag ook als altijd naar kantoor, het is béter.”

Ach, het leven herstelde zich zo wat. Na een paar dagen kwam Jan weer thuis. Maar de vragen bleven nog lang:

-         Waarvoor is het goed, dat die bedriegster, die mooi-zingster en valsspeelster daar in de zon ligt te bruinen –drankje op de zwembadrand- uitzicht via bossen en bergen op de blauwe zee met de prachtige kustlijn…

… en ik zit hier, met de najaarsstormen bonkend tegen het raam, bleekjes in de bieb –achter m’n plastic bekertje automatenkoffie- uitzicht via daken en platjes op de vale, natte straat, omzoomd door vuilnisbakken.

-         Waarvoor kan het goed zijn, dat zíj wordt opgekalefaterd door eerste krachten in uw koninkrijk, terwijl ík Jantje, zo lek als een mandje, moet opkalefateren.

-         Waarvoor heeft het nut, dat ik hier zit met mijn telkens weer oplaaiende woede…

      al werd ik gelukkig van een tik met de gonghamer tegengehouden.

-         Waarvoor… zelfs nú nog dat zich verdedigen van Jan…

“Het zit toch ín ons, mannen… dat geslaagd willen zijn, door kinderen te verwekken bij véél vrouwen (II Sam. 3:2-5). Zo’n natuurlijke neiging kan toch geen erge zonde zijn. Als Ellen haar kind heeft…

                  … natuurlijk…: ik doe zoiets nóóit weer

      … dan stilt die deining wel.

-         Waarvoor die hoge bloeddruk, die huilbuien en zenuwen, die stress en slapeloosheid… en al die andere dingen bíj mij, die part noch deel aan die zaak had…

      … weinig daarvan bij hem… waarschijnlijk niets bij haar…

Ik vertelde al, hoe ik er door kwam. Dat was echt niet aan Jan’s  ‘ook er doorkomen’ te danken. In het begin leek hij echt overtuigd van zijn zonde, maar later trok dat weer weg. Hij was soms huilerig-sentimenteel, leek berouwvol, maar had geen écht berouw. Hij had buien van wanhoop, maar blééf de prater, die zelfs die verbijstering zo mirakels mooi onder woorden wist te brengen. Zijn tijd van ‘er echt doorkomen’ kwam later. Ik ben zo blij, dat ik daar niet op heb hoeven wachten.

Soms heb ik mijzelf overigens wel iets verweten. Ik hád een innerlijke waarschuwing gehad, dat het uitkijken was met Ellen. Ik vergat die tip. De nare mensen in de gemeente met hun:

      “Je maakt mij niet wijs, dat die Jo dat niet wíst,”

hadden nog een beetje gelijk ook.

-         Ik had de onrust in zijn ogen en opmerkingen moeten bespeuren.

-         Aardse drukte deed mij de vele aanwijzingen over het hoofd zien.

-         Die drukte maakte, dat ik zeven avonden lang ‘mijn ogen in mijn zak had’. Al waren ze nog zo slim in het verbergen…: ze móeten fouten hebben gemaakt. Ik had die behoren te ontdekken.

Jullie kennen de ontwikkelingen: onverantwoord níet weten veranderde in onbarmhartig wél weten in één verschrikkelijke avond. Ik ben zo blij met de gebeden van ma en vooral van Astrid. Ik had Jan misschien wel gedóód, als er niemand voor ons in de bres had gestaan.

Die mem… zo in de war… wilde zelfs, dat ik van Jan ging scheiden… ach: een eerste impuls… het trok wel bij.

Maar hoe het ook zij… in oktober was ik erdoor… een maand van harde strijd. Toen echter was het geloof in God en Jezus weer terug. Ik stond los van Jan’s wankelmoedigheid… ik was standvastig. Ik kon de spot verdragen van de mensen, die bijna hardop, haast met leedvermaak, leken te denken:

      “Wat heb jij je een oren aan laten naaien.”

Vrijmoedig kon ik weer van Jezus getuigen, al bloedde mijn hart (2 Tim. 4:2). Iedereen zal begrijpen, dat een bedrogen vrouw zich onttakeld, vernederd en gefnuikt voelt. Maar ik kon ook vrij en blij in de naam van Jezus zeggen:

      “Kindje daarbinnen… jij met jóuw vader…! Je bent welkom… ja… écht welkom!”