5.9.3.1.

Bart Vonk: kernwoord:

-         Situatiebepaald: schrik

-         Algemeen: Geloof in God en Jezus: steeds meerderen gaan ervoor uitkomen.

18 november 1984.

… Die schrik… die íjskoude, verlammende schrik, die mij beving, toen Ellen dat verschrikkelijke uitkrijste:

            “Ik ben in verwachting van Jan Donker.”

Het versteende gezicht van Aaf, het gesnik van Ingrid en Nora op de achter-, het wanhoopsgeschreeuw van onze oudste op de voorgrond. En dan die eerste uitleg daartussen door… hoe ze wist, wat ze deed, toen zij het met die man aanlegde… Het was op dat ogenblik, of mijn hele levenshuis instortte…

Toen… dat ópbellen… of de duivel ál zijn troepen op dít ogenblik op ons afstuurde.

Ik was nergens meer; in deze toestand had ik nooit Jo mogen opbellen. Maar… ik deed het… riep wat nauwelijks samenhangende kreten. Aaf rukte mij de hoorn uit de hand, gilde afschuwelijke dingen. En toen was er die merkwaardige ervaring… geen geloofservaring, hoor… meer een eigenschap, die elk mens wel in zich heeft: in mijn innerlijk, in mijn hersens, was er iets, dat de schrik, de ontreddering, tijdelijk afdempte. Het bracht een summiere bescherming aan rond mijn gedachten. De ontzaggelijke deining werd er iets door afgevlakt, de onrust verminderde wat.

Ik belde –mijzelf weer enigszins meester- Van Dalen… zei:

“Kom zo gauw als je kunt mét je vrouw… haal zoveel mogelijk van de andere oudstenechtparen hierheen…”

Het huis stroomde vol. Aaf was ook iets kalmer geworden: samen vertelden wij van het onbegrijpelijk erge, dat ons was overkomen.

Diana van Dalen bracht al direct Ingrid en Nora tot bedaren… begeleidde ze naar bed… bad met hen. Totaal overstuur waren die twee… vijftien en twaalf jaar… ze konden het allemaal niet bevatten… maar al gauw sliepen ze… een wonder! En toen de broers en zussen om ons heen stonden, beschermend ons omringden (hand. 14:20)…: een tweede wonder… Aaf ervoer iets dergelijks als ik: mijn gedachten werden ordelijk, joegen niet meer als gekken achter elkaar aan, zo ook bij haar…

Wat zíj dacht, wist ik toen nog niet, maar bij mij kwamen deze overwegingen op:

-         Heer… ik wil ook nu werkelijk eenswillend zijn met U… wat wilt U, dat ik doen zal.

-         … ik belijd, dat ik even aan abortus dacht… vergeef het Heer… een achttienjarige, die weloverwogen handelt… geen dom ding van vijftien, die maar wat dóet… dan zou het hoogste gebod van de liefde misschien het ‘gij zult niet doden’ buiten werking stellen… o nee… nu ook nog eens niet dat ingewikkelde denken…

-         Heer… wie is de werkelijke raddraaier, die we gevangen moeten nemen, machteloos moeten maken… níet Jan Donker.  Ik begrijp nog niet de hele samenhang… maar de echte raddraaiers zijn de boze machten (Ef. 6:12).

-         Heer… vergeef…: ik was zo druk… ik heb Ellen vergeten. Ik sprak wel vroom tegen haar, maar het was zo kráchteloos.

-         Met al mijn activiteiten was ik op een dwaalspoor… nee… dat gaat te ver: uw zon verlichtte mij ook toen… ik wíl die zon niet wegpraten uit mijn leven… zij ís er… zij zal mij opnieuw beschijnen (Mal. 4:2).

Aaf vertelde mij later, dat ook háár overstromende gedachten weer in een bedding kwamen. Zíj kreeg als overweging, dat ze niet in zelfvernietiging wilde wegvluchten voor Gods licht… het licht, dat door de dichte wolken probeerde te breken. Toen keek zij rond naar al die lieve, bezorgde gezichten rondom ons en dacht: onze contacten zijn nu, in dit moment van verbijstering, present. Ik wil ze benutten. En ze bad:

            “Heer, geef aan deze vrienden alle wijsheid om ons erdoor te helpen.”

Toen verstond ze, ondanks innerlijk tumult ook Gods stem die zei:

            “Ben je helemaal verdroogd in je binnenste… kom drinken bij Mij.”

Toen dronk zij zich moed in door innerlijk ‘de naam’ te noemen: zij zocht metterdaad haar kracht bij de Heer (Habak. 3:19).

Zo herstelde ook zíj… voorlopig… net als ik. De oudsten legden een noodverband. Maar even goed: gezegend volk… het volk van God, dat zó eerste hulp kan geven.

Wij kregen nu oog voor Ellen. Telkens onderbroken door gierende huilbuien biechtte zij de hele toedracht op aan Diana. De telefoon rinkelde nog steeds. Een van de oudsten stond opbellers te woord. De deurbel ging ook een paar keer over: gealarmeerde buren: of zij soms helpen konden: een zus ving hen op. Om middernacht was Ellen uitgebiecht. Om één uur bedaarde haar laatste gesnik. Toen pas lieten onze vrienden ons alleen. Ellen wankelde naar bed. Wij gingen ook. Het beschermende laagje, dat mijn brein had afgedekt, week. Kennelijk was mijn levensgeest van oordeel, dat mijn innerlijk nu klaar was voor schokverwerking. De schrik van die avond doorspoelde me opnieuw. Ik klappertandde. Aaf zei:

“Als je niet kunt slapen, ga dan eens kijken naar Ellen… ze mag geen domme dingen doen.”

Ik deed het licht op de overloop aan, opende voorzichtig haar deur… ze sliep als een roos… haar gezicht…: zó ontspannen… ik bracht Aaf verslag uit:

“In haar slaap een-en-al opluchting… dacht zeker: ‘zo… ík ben mijn vrachtje kwijt… pa en ma lossen dit nu op…’.”

En Aaf:

“Nou… vrachtje kwijt… dat wordt februari of zo. Word je met je tweeënveertigste –misschien wel net op je verjaardag- opa.”

We lachten… niet te geloven… een bittere lach, met toch iets van bevrijding…

We baden: … “Heer… help.”

Toen schreiden we geluidloos hete tranen.

… En daarna sliepen wij in…

Twee dagen later zaten wij gewoon als altijd in de kerk. Ditmaal met Ellen tussen ons, in plaats van –zoals meestal- Noortje. De zaal was eivol. Wij voelden de gebeden en het meeleven op ons neerregenen als een warme douche.

Maar ik bespeurde ook nieuwsgierigheid, sensatiezucht… ja… zelfs… je houdt het niet voor mógelijk!... leedvermaak. De warme douche was echter machtiger dan de koude.

Gert Buursma preekte. Hij had het over het geloof in God… en ook over de velen, de steeds meerderen, die daarover durfden uitkomen. Ik weet niet meer zoveel van wat hij zei…: mijn hoofd rookte. Maar iets ving ik heel duidelijk op:

“Soms zijn er stormen in een gezin… in een vriendenkring… in een gemeente. Wij hier gaan door zo’n storm heen. Houd elkaar vast ( Ef 6 v 18)… overwin samen… Daarna zul je zien, dat door toegenomen kracht elk verlies wordt omgezet in winst: opnieuw meer mensen, die uitkomen voor hun geloof in God.”