6.8.4.3. Helma Huijgen: redding voor Jeroen; waarschuwing voor Jokexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wat vooraf ging:

Wanneer we in 1981 Helma voor het eerst ontmoeten, is ze zwaarmoedig. Van binnen is ze vol ‘grijze, voortgejaagde wolkenflarden’, zoals ze dat omschrijft. Tijdens een vakantie aan de Costa Blanca, met ál z’n zon, blauwe lucht, felle kleuren, voelt zij zich bijvoorbeeld extra ongelukkig, hoewel zij dat onder knap toneelspel weet te verbergen. Ze probeert het ook eens met ‘het geloof’.  Dat wordt ook niets, hoewel die mensen best aardig zijn.

Ze hernieuwt de kennis met Jeroen, één uit haar ‘wilde groep’, die in ‘character toys’ is gaan handelen. Ze gaat met hem samenwonen. De neerslachtigheid evenwel gaat er niet mee weg. Wanneer Jan en Joke echter van hun ‘nieuwe geloof’ vertellen, ziet ze haar depressiviteit als een vreemd element, wel vast in haar wezen verankerd, maar toch:

Niet daartoe behorend (Rom. 7:17). Ze ontdekt:

-         Dat haar eigenlijke karakter is: kind van het licht.

-         … en haar verlangen: dat metterdaad te mogen zijn (1 Thess. 5:5).

O, wat wil je graag verlicht zijn door Jezus, de zon (Mal. 4:2).

En dan duurt het nog een jaar, voordat ze bovenaan ‘de put’ licht ziet. En geleidelijk aan dringt het tot haar door, dat ze zelf iets moet doen:

-         Dat God haar ziel wel uit de put wil trekken, uit modder, diep en zwart.

-         … maar dat ze ook haar zelf willen moet tónen, door zelf omhoog te klauteren met behulp van het ‘touw’, dat God haar toewerpt.

Ze probeert daarnaast door gebed…

Want voor het rechtstreeks de demonen bestraffen in de naam van Jezus voelt ze zich –en is ze ook nog- ‘een maatje te klein’

.....vrij te komen van de nare beschadigingen, die occult gedoe haar heeft toegebracht. Joke is daarbij zó’n heerlijke hulp.

Maar Jeroen schrikt zich steeds meer lam om haar. Hij hoont al eens:

“Je bent net als dat hondje in die reclame van vroeger: ‘His masters voice’, weet je wel. Wanneer Joke vóórjankt, dan jank jij ná!”

Ook uit Jeroens verhaal onlangs (6.8.3.1.) is nog wel wat te halen: in 1983 of zo zijn Helma en hij uit elkaar gegaan. Het had ook niet langer door kunnen gaan.

-         Hij was door de B.V. min of meer aan Amsterdam en ‘het westen’ gebonden.

-         Zij kon lerares worden aan een christelijke lagere school in Hoogeveen.

Nu ja… afsluitend: het boek van hun relatie ging dicht.

Nu gaat Helma verder… in 2004!

            (noot auteur: let wel: dit wordt geschreven in oktober 2000).

Mijn bewondering voor jullie allemaal:

-           Voor Helma, als ze er in slaagt, met een vlot praatje over ruim twintig jaar ‘heen te springen’, naar datgene, wat ik eigenlijk alleen nodig heb voor mijn verhaal: haar ‘Joke ervaringen’.

-           Voor jullie, als je het op kunt brengen, de wederwaardigheden te beluisteren van iemand, die je in 1981 en 1982 heel vluchtig hebt ontmoet.

Helma… gelijk in ‘het diepe’!!

Nou, daar ben ik dan: twee kernpunten in mijn verhaal: 2000 en 2004.

Ik ben van 1955. Toen ik ‘met Jeroen was’, was ik zo tussen 25 en 27. Met mijn 28^ste vertrok ik naar Hoogeveen. Je weet het: ik had me al naar god toegekeerd. In Hoogeveen vond ik een fijne gemeente, bruisend van leven; ik raakte daar al mijn depressies kwijt en werd diep genezen in mijn herinnering. In die gemeente vond ik ook mijn man, met wie in in 1986 trouwde. En toen… ja hoor… jaaaaa… ‘kwamen er kindertjes’.

Ik weid daar niet over uit; weet hoe jullie…

            Hoe aardig je ook allemaal bent

… er op zitten te loeren om maar nieuw bewijs te hebben voor jullie gesmaal:

            “In die Jan Joke verhalen draait het altijd om ‘trouwen en kindertjes krijgen’.

Hè… dat is niet lief van mij. Misschien waren jullie niets van plan en breng ik jullie op een idee. En dan zou het echt zijn:

            “Wat ik ducht, dat treft mij en wat ik vrees, dat overvalt mij” (Job. 3:25).

Goed dan: met de oudste van mijn drie schatten ging ik, toen ze dertien was, een keer naar Amsterdam om ze van alles te laten zien…

Dat was een tijdlang een gewoonte van mijn man en mij: eens een keer met één kind een uitje; alle aandacht van één of twee ouders, net naar het uitkwam, voor die ene.

’t Zal in 2000 geweest zijn. We deden in Amsterdam de gezellige dingen, die je als moeder op zo’n dag met een leuke tienerdochter doet…; je kent het hele rijtje: Madame Tussaud… boottocht… och, laat verder maar. ’s Middags ook even naar het Rijksmuseum om ‘de Nachtwacht’ te zien.

En wie zit er stil in een van die zalen op zo’n bank in het midden: Jeroen Westhoven!

Eerst herkende ik hem niet: hij was van 1948, nu dus 52. Maar toen ik hem twijfelend aankeek, was daar zijn kreet “Helma!” en was er geen twijfel meer mogelijk.

Ik word nu even heel ‘schetsmatig’. Samen vertrokken wij nar het museumrestaurant.

Hannie…

            (van Hanna, Samuels moeder)

… vóelde, dat ze even gemist kon worden en ging in de videohoek wat zitten kwebbelen met andere meisjes.

En wat Jeroen toch allemaal vertelde!...

Nee Ger… al goed, al goed, was ik al van plan…: alleen het Joke fragment, maar een deel van de totale ‘hartuitstorting’.

Die morgen was hij zó geschrokken van Joke. Zo ontzettend verwarrend om te horen, welk een vreemde weg ze was ingeslagen. Nu ja, jullie weten alles al uit zijn eerdere verhaal. Aan het slot van dat relaas, tevens het eind van zijn ontboezeming, zei hij, haast schreiend:

“Dat gebeuren vanmorgen… zó absurd… en toen heb ik gebeden of God iets wilde doen om mij voor 'gek worden' te bewaren.

            En nu zit jij hier!”

Maar ik kon alleen maar zeggen:

“Geef je adres… je telefoonnummers, vast en mobiel… je e-mailnummer. Ik neem contact op.

Maar dit is Hannies dag! Ik heb er al een half uur van geroofd. Ik kom hierop terug!

… Kijk, ze komt er al aangedrenteld.”

Toen ben ik weggegaan… met een kus… en Hannie bestormde mij met vragen:

“Mams, wat enig voor u… een vroegere ‘lover’? … een flame van toen u jong was?? … vertel… o … vertel!!?

Ik heb wel het een en ander verteld, maar ondertussen heb ik ze meegetroond:

-         Naar de Kalverstraat en het Koninklijk Paleis.

-         De Nieuwe Kerk, het Nationaal Monument en het Begijnhof.

-         Nee, niet naar Artis, dat vraagt een hele dag voor zich alleen.

Ze had het allemaal schitterend gevonden, zei ze later, in de trein.

Echter: het eerste wat ze ’s avonds aan Reinoud vertelde, was uiteraard:

“O… pa!... ma ontmoette nog een minnaar van vroeger… je had ze moeten zien kússen!!”

Reinoud keek me wel even vragend aan. Maar toen ik ’s avonds alles uitlegde, was hij met mij enthousiast voor een ‘evangelisatiebombardement’ via ‘alle kanalen’. We hebben zo’n lange correspondentie gehad. Ik weet daar, onder andere via e-mailprints, nog enkele hoofdpunten van. Die zullen jullie onsamenhangend voorkomen. Maar: geloof me nu: in het kader van die brief enz. wisseling waren ze volkomen op hun plaats.

-         Jeroen… lees die geschiedenis van Jacob en Ezau nu eens. Voor een klein, aards genot van zo maar een ogenblik gaf Ezau een blijvende, grote in feite hemelse vreugd weg (Gen. 25:34). Jij hebt dat in feite ook gedaan! Maar ook nu kun je nog instappen in de trein naar het land van de bevrijde lach.

-         Jeroen!… wat zit je toch gevangen in die kooi van lengte, breedte en hoogte. Als je ‘de diepte’ van Jezus aanvaardt, gaat de onzienlijke wereld voor je open (Ef. 3:18).

-         Jeroen!!... wat zou het toch heerlijk voor je zijn om verzoend te zijn met God en zelf een verzoener te kunnen zijn (2 Cor. 5:18, 19); in dat stukgelopen huwelijk van je bijvoorbeeld.

-         Jeroen!!!... als je door Gods genade in Christus’ warmbeschermende omarming zou zijn, dan… zoude je zonden vergeven zijn (Matth. 9:2). En Gods overvloedige genade zou op je neer regenen (Rom. 5:17).

Laat ik er kort over zijn verder: Jeroen is ‘veilig in Jezus’ armen’, terug bij vrouw en kinderen; terug bij zijn mededirecteur in de B.V., die z zo lang sámen bestuurden.

God maakt alle dingen nieuw (Op. 21:5): later, maar ook nu.

Terug naar Joke: toen ik eenmaal van haar escapades wist, ben ik haar –voortdurend biddend- blijven volgen via ‘kanalen van vroeger’.

Ik was blij over haar terugkeer in 2003 en diep bedroefd om haar weggaan, al weer na enkele maanden.

En in dit jaar -2004-  gingen Reinoud en ik met dochter en zoons op safari in Zimbabwe. Na afloop bliezen we uit in een familiepension: Parkhotel Harare.

Nee Ger… geen verhalen over alle beesten in het Hwange-natuurpark. Wees toch niet zo bezorgd… was ik heel niet van plan… ik ken je toch.

In dat hotel kregen wij een folder in handen:

“Onze leidsvrouwe is terug! Muharashi Uganè is weer in ons midden. In ‘het Conferentiecentrum’ zal zij ons inleiden in de geheimen van:

o      Het voedende licht

o      Holistische therapie

o      Helende aanraking

… alles zal uit haar gezalfde handen ons toestromen.”

Reinoud zei luchtig:

            “Nou zeg… die goeroe kan d’r wat van.”

Ik zei echter na de eerste verbijstering:

“Reinoud! … die naam!! … dat is de ‘artiestennaam’ van Joke Willems! Nog voor ze kon hertrouwen met Jan Donker, is ze al weer teruggevallen in dat oude gezwier van:

o      Ademtherapie, tai-chi

o      Astrologie, aura’s, chakra’s

o      Neuroreflexmassage

o      … en weet ik, wat allemaal meer!

Ik heb zoveel goed aan haar te danken, in de tijd dat ik in nood was. Nu zij in nood is, wil ik haar goed doen. We moeten haar proberen te bereiken!”

Het lukte om haar persoonlijk te ontmoeten. Ze schrok hevig, toen ze mij na enige tijd herkende. Ik kan haar het een en ander vertellen van de goede dingen. Ze barstte in tranen uit en gaf deze boodschap mee:

“Zeg tegen Jan en de kinderen, dat ik nu niet in een gouden kooi zit, zoals tussen 1998 en 2002. Deze kooi is van roestig ijzer. Het is allemaal zoveel armzaliger. Bij Jan terug had ik heimwee naar de glitter van de vier jaar! Nú heb ik weer heimwee naar mijn gezin!”

Ik probeerde:

            “Maar Jo!... kap er dan nú mee. Je bent levensgevaarlijk bezig.”

Maar zij rondde af:

            “Ik kan niet.”

En daarmee moeten jullie het, wat mij betreft, stellen.