Geen enkel ander seizoen heeft zoveel bloeiende bomen en heesters als de lente. Op de foto zie je het krentenboompje in volle glorie staan. Later op het seizoen tooit dit boompje zich dan met kleine besjes die bij de vogels fel in trek zijn. Deze zijn ten andere ook niet slecht voor menselijke consumtie. Helaas is ons krentenboompje weeral bijna uitgebloeid, want het gaat snel deze tijd van het jaar.
Niet getreurd echter, de seringen staan klaar om de show over te nemen. En ook de Gouden Regen laat al dromen van het moois dat nog gaat komen.
En hoewel wat groot voor de meeste tuinen is een bloeiende kastanje ook een prachtig zicht.
En als je er niet genoeg van kan krijgen is er nog altijd de fruitstreek met zijn bloesems.
Tijdens één van mijn dagelijkse uitstapjes in de tuin werd mijn aandacht getrokken door een paar voelsprieten die onder een blad uitstaken. Het bleek een minuscuul klein vlindertje te zijn van nauwelijks iets meer dan één centimeter maar de voelsprieten waren buiten proportie, wel zo'n 5 cm lang ! Even googelen leerde dat dit een gevlekte langsprietmot was, een nachtvlindertje dus. Het beestje was weinig actief wat een meevaller was want ik moest me in allerlei bochten wringen om het op foto te krijgen. En ik ben ook geen 20 meer !
Echt zeldzaam zijn ze niet maar ze worden toch niet veel gezien. Ze zijn ten andere ook enkel actief tussen april en juni. En zo werd mijn lijstje van beestjes in de tuin weer wat langer !
Gisteren, toen de zon al heel stond laag wandelde ik nog eens door de tuin met mijn fototoestel. De combinatie van de laatste laagstaande zonnestralen, het frisse groen van struiken en bomen maakten dat de kleuren nu veel intenser zijn dan in de zomer. De japanse esdoorn kreeg ook nog net wat zonlicht dat bijna uit de grond leek te komen.
Dankzij de kalk en de meststof ziet het gras er nu ook mooi donkergroen uit en voorlopig(?) nog zonder bruine brandvlekken van een te hete zon. De maairobot heb ik donderdag uit z'n winterslaap gehaald. Die kan nu heel de zomer zijn baantjes trekken.
De berken staan bijna op ontploffen van het stuifmeel, mijn ogen hebben het geweten. Zonder oogdruppeltjes tegen de hooikoorts is het voor mij buiten huilen met de pet op. En dat kan je letterlijk nemen : tranen en snotteren tegen de pollen en de pet op om geen te rode knikker te krijgen. 't Is niet omdat het niet warm is dat het zonnetje niet brandt hoorde ik de weerman zeggen!
En toch zou ik deze tijd van het jaar voor geen geld willen missen. Er is werk genoeg in de tuin maar ga af en toe eens op een stoeltje zitten rondkijken en genieten hoort er ook bij. Da's één van de voordeeltjes van met pensioen te zijn. Het betaalt niet fantastisch maar je doet waar je zin in hebt !
Ondanks de nog koude nachten komen er toch dag na dag meer insecten de tuin bezoeken. Citroenvlinders, dagpauwogen en koolwitjes wisselen af met een enkel oranjetipje. Je moet wel wat geduld hebben om zo'n oranjetipje op de foto te krijgen want lang blijven ze niet stilzitten. Na een aantal pogingen lukt het echter meestal wel !
Ook de bijtjes en hommeltjes zijn al druk in de weer. Getuige daarvan is dit "vosje". Dit is een uitbundig gekleurd solitair zandbijtje dat hier in het voorjaar wel eens opdaagt. Je kan ze enkel tegenkomen van maart tot eind mei !
En de volgende dagen blijft de zon schijnen. Dat belooft nog veel moois !
Lysichiton camschatcensis (Moeras aronskelk) is een waterplant voor een plekje aan de rand van de vijver. Ze komen oorspronkelijk uit het uiterste oosten van Azië. De plantdiepte is zo'n 10 cm onder de waterspiegel. Vroeg in het voorjaar komen er grote witte bloemen aan de Moeras aronskelk. Het zijn eigenlijk niet de echte bloemen, maar het zijn de schutbladen van de bloem die zo prachtig wit kleuren. De echte bloem zit in deze schutbladen verscholen. Het zijn een soort groen gekleurde dikke aren zoals bij de echte aronskelk waar ze absoluut geen familie van zijn. Nadat de bloemen zijn uitgebloeid, geeft het grote glimmend groene blad de rest van het jaar sierwaarde aan het ondiepe watergedeelte van de vijver.
Als een groot aantal bloeiende Lysichitons bij elkaar staan, verspreiden die soms een onaangename teerlucht (zwavelverbindingen) !
Er bestaat ook nog een gele variant : Lysichiton americanus !!!
Ook dit is een mooie moerasplant. De eerste jaren gedraagt deze zich vrij netjes maar dan loopt het mis. In tegenstelling met L. camschatcensis is dit een invasieve exoot en het is zelfs verboden deze in te voeren of te kweken in Europa. Hou het dus maar op de witte soort of je kan tot het einde van je dagen trachten L. americanus uit te roeien!
Sommige muggen lijken erg veel op vliegen. In het voorjaar zie je vaak de Maartse Vlieg, die ook wel Zwarte Vlieg of Rouwvlieg wordt genoemd. Er is een groot verschil tussen mannetjes en vrouwtjes. De vrouwtjes zijn groter, lijken meer op een mug en hebben heel kleine ogen. De mannetjes lijken meer op een vlieg en hebben heel grote ogen. Dit sekseverschil bestaat bij alle rouwvliegsoorten. Vliegend herken je ze meteen: ze vliegen langzaam en met de pootjes hangend onder het lichaam. In het voorjaar verschijnen vele andere, nauw verwante en vaak sterk gelijkende soorten, die nauwelijks uit elkaar zijn te houden.
De larven leven ondergronds en eten daar half vergane plantenresten. Een enkel individu zal misschien eens aan een plantenwortel knabbelen maar normaal veroorzaken ze weinig tot geen schade. De volwassen mug heeft maar één doel: een vrouwtje vinden en zorgen voor na komelingen. eten doen ze eigenlijk niet en ze leven dan ook maar een paar dagen. O ja, nog goed nieuws, ze steken niet !
Na de grote watersalamanders de voorbije week kwamen hun neefjes de gewone kleine watersalamander nu even goeiemiddag zeggen. De kleine watersalamander is gelukkig nog niet zeldzaam maar hun aantallen lopen toch achteruit. Meestal door het verdwijnen van geschikt leefgebied. Als je dus iets voor salamanders en kikkers wil doen, denk dan eens aan een vijvertje in de tuin. Dat hoeft echt geen tientallen vierkante meters groot te zijn. Iets ter grootte van een badkuip met wat natuurlijk ogende begroeing maakt ons gladde vriendjes al heel blij. Wat schuilplaatsen tussen de planten zijn essentieel, niet alleen voor bescherming tegen vijanden en de zon maar ook om de winter door te brengen want dat doen ze op het land en niet in het water.
Op de foto's zie je twee kleuren van Aurikeltjes. Op zich niks speciaals zou je denken maar daar ben je dan toch een beetje mis. Het is namelijk zo dat de lila en de gele bloempjes aan dezelfde plant hangen. En dat maakt het - in mijn ogen dan toch - wel een beetje speciaal ! Of dit verschijnsel dikwijls voorkomt weet ik ook niet en al evenmin of er een speciale naam voor bestaat. Wie het weet mag me altijd een seintje geven.
Ik was gisteren de over de rand van het gazon groeiende, uitgebloeide bloemtrossen van Helleborus aan het afknippen. De volgende stap was met de grasmaaier de rand van het gazon fatsoeneren zodat we binnenkort de robotmaaier kunnen indienst nemen. Uit gewoonte kijk ik altijd eens eerst tussen de takjes en blaadjes toen mijn oog op iets zwart viel. Het waren twee jonge salamanders die zich daar schuilhielden tegen de toch wel frisse NO wind. Snel, snel het fototoestel gaan halen en het duo op een veiliger plaats gezet want de honden waren ondertussen ook komen kijken wat er aan de hand was. Omdat het redelijk koud was waren onze salamandertjes nogal traag wat uiteraard voor mij een voordeel was. Na enkele minuten uit de wind en in het zonnetje begonnen ze actiever te worden en kort daarop verdwenen ze tussen de begroeiïng.
Het bleken twee nog jonge vrouwtjes van de zeldzame kamsalamander te zijn. De Kamsalamander (grote watersalamander of waterdraak) is onze grootste inheemse watersalamander. Volwassen vrouwtjes worden tot 18 cm lang, mannetjes blijven iets kleiner (tot 16 cm). Deze twee waren nog beduidend kleiner. Hun buikjes zijn opvallend geel tot oranjerood met een onregelmatig patroon van grote zwarte vlekken. De kop, rug, flanken, staart en bovenzijde van de poten zijn donker. Typisch zijn de talrijke witte stippen op de flanken en de zijkanten van de kop. Tijdens de paartijd hebben de mannetjes een hoge rugkam, met onregelmatige en diepe insnijdingen, die duidelijk gescheiden is van de staartkam. In die periode vertonen de zijkanten van de staart een opvallende (zilver)witte tot blauwachtige streep. De vrouwtjes en de onvolwassen dieren hebben geen rug of staartkam. Deze kleine beestjes kunnen tot 27 jaar oud worden.
Tenslotte een waarschuwing voor mensen met slechte ideeën: hier lopen twee heel gevaarlijke bloeddorstige Berners rond die alle indringers verscheuren die op illegale amfibieënjacht zouden komen.
Deze plant uit Z-Afrika zag je vroeger in elke woonkamer staan. Nu zijn ze totaal uit de mode geraakt. Het is nochtans een makkelijke plant die rond deze tijd van het jaar rijkelijk bloeit als je hem de juiste condities geeft.
Vijftig jaar geleden hadden de meeste huizen geen centrale verwarming waardoor het er in de winter afkoelde naar 10-15°. Dat was ideaal voor onze Clivia, die heeft immers graag een koudere rustperiode tijdens dewelke de bloemknoppen gevormd worden. De plant moet op dat moment zeer droog gehouden worden. Pas als de bloemknoppen beginnen te vormen mag je terug meer water geven.
Voorts gaat de plant hier na de IJsheiligen in mei de tuin in. Een schaduwplekje wordt op prijs gesteld en dan heeft de plant wel graag redelijk wat water. In november gaat ie dan terug de veranda in waar het 's winters 10-15° is. De beloning is elk voorjaar een rijkelijke bloei.
Als je deze plant het hele jaar in een droge warme woonkamer zet met constante temperatuur zit de kans er dik in dat je weinig of geen bloemen zal zien.
En in of uit de mode, het blijft een mooie plant. Dahlia's waren een paar jaar geleden ook "passé" en kijk nu, hotter dan hot !!!
Verzwolgen door een twee meter hoge zee van siergras was Rosa "Lavender Blue" het afgelopen jaar zoek geraakt. Ik had dan ook niet veel hoop meer om nog wat van deze doorbloeiende roosjes te kunnen recupereren. Maar kijk, ik had het weer mis ! Sommige planten zijn gewoonweg niet kapot te krijgen ! Het heeft geloond om voorzichtig alle siergras rond elk struikje voorzichtig te verwijderen en ze tegelijkertijd een hoognodige snoei te geven. Toen bleek al dat het mee zou kunnen vallen met onze roosjes. Nu zijn we ondertussen een week of twee later en blijkt elke struikje "alive and kicking" te zijn. Ze zijn allemaal aan het uitlopen; hetzij vanuit de hoofdtakken, hetzij rechtstreeks vanuit het wortelstel (da's een voordeel bij niet geënte rozen). Dat is dus veel beter dan ik had durven hopen. We gaan ze, nu de grond goed vochtig is, nog eens vertroetelen met wat rozenmeststof en dan moeten ze de rest zelf doen. En met de rest bedoel ik een ganse zomer bloeien met trosjes roze bloemetjes waar de bijen gek van zijn. Want R. "Lavender Blue" heeft een vrij open structuur waardoor de bijtjes en hommels overal goed aankunnen. En voor ik het vergeet : ze ruiken heerlijk (al heb ik daar zelf wat problemen mee door een defectje in mijn hersenpan).
Let the Show begin !
En hopelijk krijgen we veel van dit te zien vanaf juni tot de eerste nachtvorst invalt volgende winter !
Volgens sommigen gaan oranjegeel en roze niet samen maar daar trekt de natuur zich niks van aan. En ik eigenlijk ook niet want ik vind deze spontane mix eigenlijk wel best mooi. En diegenen die het toch aartslelijk vinden: die scrollen maar even door !
Laat het gras maar groeien, ... . Van mij mag het, maar niet te snel weliswaar. Afgelopen vrijdag heeft ons gazonnetje zijn jaarlijks feestmaal van traagwerkende gazonmeststof gekregen. Het leek me een goed moment; de kalk was grotendeels opgelost en er was (veel) regen voorspeld voor het weekend. Die regen was overigens zeer welgekomen want de grond was weeral redelijk droog aan het worden.
En de weergoden hebben goed werk afgeleverd. Geen stortbuien maar heerlijk malse regen die alle tijd kreeg om de grond in te trekken, perfect. Als het nu nog wat warmer wil worden kunnen we hier en daar waar nodig nog wat gazon bij inzaaien. Het moet dan overdag wel warmer dan 10° worden want anders gebeurt er niet veel.
De merels waren blijkbaar ook blij met de regen. Gisterenavond was het hier het merelconcert van het jaar.
Natuurlijk zijn er ook (kleine) nadeeltjes aan de regen. De zonnewijzer staat er beteuterd bij, we zullen een andere manier moeten zoeken om te weten hoe laat het is ! De GSM doet het gelukkig nog wel !
En als we teveel dorst krijgen gaan wel vanzelf naar binnen op de klok kijken.
Je moet niet gaan denken dat ik een gespleten persoonlijkheid heb gekregen of zoiets, maar ik ben officieel 2 keer 1 persoon. kan je nog volgen ? Een paar weken geleden kreeg ik keurig op tijd het aprilnummer van een gekend tuinmagazine waarop ik geabonneerd ben met de post thuis gestuurd. Twee dagen later gevolgd door een briefje van datzelfde tijdschrift. Daarin betreurden ze dat ik reeds geruime tijd geleden mijn abonnement had beëindigd en of ik het niet zag zitten terug abonnee te worden. Ik heb een mailtje gestuurd met de vraag of ze teveel paaseitjes met likeur hadden gegeten. Toen kreeg ik antwoord dat ik twee keer in hun bestand zat : éénmaal met mijn huidig abonnement en nog éénmaal met een beëindigd abonneenummer waarvan ik niets weet. Dus wat hen betrof was alles perfect normaal ! Voor mij niet gelaten maar ik vind het toch nogal vreemd. Ik hoop als ze ooit een grote gratis actie lanceren ze mij dan ook twee keer laten genieten! We zien wel. Met alle onnozeliteiten zou een mens nog bijna vergeten dat het leven in de echte tuin ook doorgaat. En het was me het weekje wel.
Afgelopen week was het Pasen maar het weer had meer de allures van Kerstmis. Woensdagmorgen lag alles onder een 5cm dik sneeuwtapijtje.
Ergens onder dat sneeuwtapijtje bedolven waren de elfenbloemetjes (Epimedium). Ze lijken ontzettend teer maar in werkelijkheid zijn ze ijzersterk. 's Middags was de sneeuw weg en stonden ze al terug te schitteren alsof er niks gebeurd was. Het zijn echte taaie (bos)plantjes die dus niet graag in de volle zon staan. Voor de rest heb je er geen omzien naar al heb ik ze vorige zomer een paar keer extra water heb moeten geven; ze wortelen niet heel diep en onze zandgrond droogt snel uit. Er zijn verschillende leuke soorten redelijk makkelijk te verkrijgen. De rest van het jaar zijn ze vrij onopvallend maar nu is het "showtime".
Vorige week woensdag zat ik 's middags in de tuin van het zonnetje te genieten met een fris drankje bij een zalige 25°. Ik denk niet dat we dat straks kunnen herhalen of het weer zou al heel plots moeten omslaan ! Deze morgen zag het buiten voor de tweede dag op rij wit. 0.5°C en zo'n 5 cm verse sneeuw. Da's nu al de tweede keer dit voorjaar dat we op een week tijd temperatuursverschillen van zo'n 20-25° meemaken ! Toeval ? Het leverde wel een paar mooie fotootjes op.
Aurikeltjes, auricula's of Primula auricula hebben een zeer rijke geschiedenis vol drama en eigenzinnige verhalen.
De plant is een relict uit de laatste ijstijd en afkomstig uit het Tiroler Gschnitztal. Carolus Clusius beschreef de plant al in de zestiende eeuw.
Primula auricula is de eerste 'bloemistenplant'. De term 'bloemist' komt trouwens van de verzorgers van deze zeldzame planten.
Ze werden honderden jaren geleden in Engeland als eerste 'potplant' gekweekt. In de 17de en 18de eeuw had haast elk Luiks gezin aurikels in de tuin, zowel de rijke notabelen als de arme mijnwerkers. Die mijnwerkers trokken met hun plantentheaters vol aurikels zelfs naar de jaarmarkten van Parijs en Londen...
Deze plantjes zijn volledig winterhard maar worden niet zo graag kletsnat als ze in bloei staan. Je kan ze dan ook in een onverwarmde serre houden. Zo kan je de vochtigheid onder controle houden.
Wat hebben deze dwergtulpjes met Pasen te maken ? Het antwoord is eigenlijk "niets", ze komen alleen toevallig nu met Pasen in bloei ! Ze zijn nog geen 10 cm hoog zodat ze bijna geen wind vangen. Dat zal morgen een voordeel blijken te zijn. Dat belet niet dat ik de kleur ervan heel mooi vind. Met al dat gewoel en gewroet in de tropenborder zou een mens bijna vergeten van ook eens elders in de tuin rond te kijken. Nu heb ik wel de luxe dat je heel de tuin niet in één oogopslag kan overzien. Als je alles wil bekijken moet je moeite doen om eens rond te wandelen !
Het was met momenten best hard werken. De bedoeling was de nieuwe tropenborder tegen Pasen af te krijgen. En het is gelukt!
Uiteraard moeten er tussenin nog vaste planten gezet worden. maar Crocosmia's, Kniphofia & Co staan nog niet boven de grond. Dat wil zeggen; de bestaande populatie die er al jaren staat in de prairieborder komt al wel piepen maar als je in het tuincentrum gaat kijken is het nog veel te vroeg op het seizoen. Ofwel staat er nog niets ofwel vind je potjes waarvan dan later wel zal blijken of er een levend plantje inzit of niet. En ik ben van nature een beetje achterdochtig, dus nog effe wachten. Om de ingegraven potranden te maskeren wordt er nog een dek van houtsnippers voorzien.
De exoten gaan straks terug de serre in voor de volgende paar weken. Ik had ze er uitgehaald om een zicht te krijgen wie waar moest terechtkomen wel wetende dat er waarschijnlijk nog nachtvorst zat aan te komen. En die nachtvorst komt ! Vanaf morgen neemt de lente wat gas terug. Maximum temperatuur overdag 4-5° en flinke aprilse grillen. Vergeleken met de 22-23° van enkele dagen geleden niet echt grote vooruitgang ! Die voorspelde regen en stofhagel is overigens welgekomen want de grond is nu al redelijk droog. Dat belooft weer voor de komende zomer ! We zullen de pomp binnenkort weer nodig hebben ! En als het weer de volgende dagen te slecht is om buiten bezig te zijn hebben we tenminste tijd om rustig onze paaseitjes op te eten!
Iberis sempervirens of in het Nederlands Scheefbloem is een leuke witbloeiende bodembedekker. De plant ontleent zijn naam aan de aparte opbouw van de kroonbladeren: twee grote en twee kleine waardoor de bloem een beetje scheef lijkt te groeien.
Iberis verwijst naar het Iberisch schiereiland waar ze oorspronkelijk vandaan komen en sempervirens betekent ‘altijd groen’.
Iberis sempervirens is erg geschikt als randbeplanting vooraan in uw border of in rotstuinen; hoogteverschillen zorgen voor afhangende bloemen. Het blad blijft ’s winters gedeeltelijk aan de plant; Iberis sempervirens staat liefst in de zon of halfschaduw op een vrij droge bodem. Een kalkrijke grond heeft de voorkeur. Lichte klei, löss of zavelgrond is daarom het meest ideaal maar ook op zandgrond wil deze plant goed groeien. Geef eventueel jaarlijks wat extra kalk in februari/maart. Sproeien is alleen nodig bij de aanplant omdat de plant eenmaal geworteld goed bestand is tegen drogere omstandigheden. In strenge winters kunnen zorgen voor gedeeltelijk afvriezen wat resulteert in kalere takken. Dit kan bijgesnoeid worden. Snoeien mag ook na de bloei zodat de plant vanaf augustus een tweede keer bloeit.
Buiten het feit dat ik ze mooi vind is er nog een tweede reden om ze aan te planten. Het zijn namelijk waardplanten voor, je raadt het nooit, het scheefbloemwitje. Deze verre neven van onze koolwitjes zijn de laatste jaren vanuit het zuiden de Lage landen aan het veroveren. Nog steeds niet overtuigd dat er iets met ons klimaat aan het gebeuren is ?
Na de grote Miscanthus opruimactie wordt het tijd om iets nieuw te voorzien op de vrijgekomen plek. Dat wordt dan de tropenborder. Hier worden een aantal soms nieuwe, soms stekelige, vriendjes, geplant. Niet dat het allemaal nieuwe planten zijn. Een aantal stonden de vorige jaren 's zomers in de prairieborder. Die prairieborder blijft maar dan wel met wat minder exoten ertussen. Dat klinkt een beetje gek want zo'n prairieborder is per definitie ook exotisch. Het verschil met de tropenborder is dat de prairieborder wel 100% winterhard is !
Op de foto's zie je stilaan hoe het zal worden. De potten worden ingegraven, dat oogt natuurlijker en de planten waaien niet om. Zo'n pot komt in een andere pot te staan zodat het heel makkelijk wordt om planten uit te wisselen. In de winter zie je dan de ingegraven "buitenpot" wat niet zo mooi is. Dat kan je oplossen door vanaf november bvb. tulpenbollen in potten tijdelijk op die plaats te zetten. Tijdens de winter kan je gerust boven de tulpen viooltjes planten. In de zomer verhuizen die tulpenpotten dan ergens achteraan de tuin op een schaduwrijk plekje.
Nu ongeveer vastligt waar de palmen, yucca's en andere stekelvriendjes zullen komen kunnen we daartussen gaan opvullen met bvb. crocosmia, (winterharde) agapanthus, ... .
Uiteraard volgt er nog een laagje schors om het onkruid wat te onderdrukken en uitdrogen te voorkomen. Ik ben zelf ook benieuwd hoe het er volgende zomer allemaal gaat uitzien.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
