Naast de bekende Verbena bonariensis die we ooit hebben aangeplant is er sinds een paar jaar nog een neefje opgedoken in de tuin. Verbena hastata komt oorspronkelijk uit Noord-Amerika maar is hier verwilderd. Dat het een Verbena is kan het plantje niet wegstoppen, ook deze heeft een hoekige stengel net als V. bonariensis. Eigenlijk is het dus een onkruid maar op een aantal plekken mag het blijven staan. De definitie van onkruid is nogal vaag.Als het mooi is en je hebt er verder geen last van is het toch geen onkruid zeker?!
Bijna alles steekt en prikt aan deze sierdistel ! Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd want de kleur is zo onvoorstelbaar blauw ! Onze 'prikkemans' staat in de tropenborder naast de vijver voldoende ver weg van gevoelige hondenneusjes (en mijn benen). Op de foto zie je er maar eentje maar ze zijn met drie.
De turkse lelie heeft zijn naam niet gestolen. Met wat fantasie hebben de bloemen het uitzicht van een tulband. Het zijn makkelijke, betrouwbare bloeiers maar toch is het een probleemplantje ! Dat ligt niet aan de plant zelf maar wel aan het feit dat de leliehaantjes van kilometers in het rond erop afkomen. Sinds maart doe ik dagelijkse controles en nog is bijna alle bladgroen opgevreten door deze snoodaards ! Als ik niet moest ingrijpen vreten ze bloemen en al op ! Enfin, ze staan uiteindelijk in bloei en ik ben er best blij mee !
De pioenrozen zijn goed gelukt dit jaar! Ze begonnen net hun bloemen te openen vorige week toen er een paar plensbuien passeerden maar ze zijn sterker dan ik dacht. Ze hebben het onweer overleeft. Jammer dat het binnen een week of twee gedaan is maar gelukkig staan er al veel andere bloemknoppen te dringen om in de belangstelling te komen tegen dan ! En ondertussen is het genieten !
Deze Irissen staan bij mij in de tuin mooi te wezen. Ik heb er echter al herinneringen aan van sinds ik nog in korte broek door de tuin van mijn grootouders rondliep. Om één of andere reden zijn ze wat uit de belangstelling van de tuiniers verdwenen. Het zijn nochtans makkelijke planten. Je plant ze heel ondiep met de rizomen half boven de grond op een plaats in het zonnetje. Eens ze geworteld zijn zijn ze perfect droogteresistent, niet onbelangrijk de voorbije jaren !
De gele lis op de tweede foto is van een gans ander kaliber. Deze staat met zijn voetjes in het water in de moeraszone van de vijver. Aan de bloem zie je direct dat ze familie van mekaar zijn maar qua groeicondities zijn ze totaal verschillend ! Behalve gele lissen zijn er nog vele andere soorten die prima gedijen in moerascondities ! Bewijs daarvan is de onderste foto !
Met de plensbuien van gisteren en vandaag staat de vijver bijna terug op zijn normale peil. Begin deze week heb ik nog bijna een volle dag water bijgepompt om te beletten dat de moeraszones zouden droogvallen. Dat leverde zo'n 3 cm verschil op ! Nu is er op twee dagen een 7-8 cm hemelwater gevallen, het meeste daarvan gisteren ! Dat zijn een paar duizend liter water, helemaal gratis en voor niks !
Ik was een beetje bezorgd voor de pioenrozen, eentje was woensdag net in bloei gekomen. Nu hebben zo'n pioenrozen lange stelen en topzware bloemen, een slechte combinatie met sterke wind en massa's regen. Maar ik heb ze onderschat, ze hebben het overleefd zonder noemenswaardige schade. Een bewijs dat ze het hier naar hun zin hebben zeker !
Muscari, ook wel blauwe druifjes genoemd is een vrolijk bloeiend voorjaarsbolgewasje. De laatste jaren komen er meer en meer cultivars op de markt, de ene al wat meer geslaagd dan de andere. Deze vind ik persoonlijk wel mooi. Het bloemetje geeft de indruk versteend of bevroren te zijn. Een makkelijk plantje dat wel graag in de zon staat!
Onze boompioen is aan zijn mooiste week van het jaar bezig. Je hoort soms dat boompioenen lastige klanten zijn, ze willen jaren na mekaar soms niet bloeien. Daar mag ik hier niet van klagen! Ons plantje staat op een zonnige plek naast de vijver. 's Morgens nog wat schaduw van de naburige bomen en vanaf een uur of elf volle zon tot 's avonds. De grond is Kempense zandgrond verrijkt met redelijk wat compost. De boodschap is wel dat je er moet afblijven. Als je een boompioen durft verplanten kan je soms jaren wachten op bloei! Ons boompioentje staat hier nu 8 of 9 jaar en bloeit elk jaar uitbundiger. Dit jaar staan er een tiental bloemen in. Bij hevige regen zien de grote bloemen natuurlijk af en hangen er dan soms bij als een schotelvod maar daar hebben we dit jaar geen last van. Zo heeft zelfs de droogte bepaalde voordelen! Op het eerste zicht denk je dat de bloemen wit zijn maar als je iets dichterbij komt kijken zie je een zweempje roze!
We zijn begonnen de prairieborder aan te planten. Daar kruipt tegenwoordig ook al direct wat geld in! Twee of drie euro voor een plantje lijkt misschien niet veel maar het loopt aardig op. Neem een 8 tal plantjes per m² en 100-150m² border en je valt achterover. Gelukkig is er nog van alles dat nu nog begint boven te komen van de oude prairieborder zoals Verbena, Veronicastrum, Asters en daglelies, ... zodat het totaalbedrag wat kan gedrukt worden! We zullen ons maar troosten met de gedachte aan een aantal zomers met bloeiende borders vol met vlinders en bijtjes zeker. Die vlinders kunnen niet wachten overigens. Ik heb er dit jaar al meer gezien dan vorig jaar in de hele (verzopen) maand juli!
De kievitsbloem (Fritillariameleagris) is een bolgewasje uit de leliefamilie. De bloemen hebben paars geblokte bloembladen. De plant heeft een tere stengel met smalle bladeren, die een aantal maanden na de bloei afsterven. De planten doen er vanaf zaad acht jaar over om in bloei te komen. Die zaden zijn relatief groot en verspreiden zich drijvend op het water. De plant is voor de verspreiding van de zaden dan ook afhankelijk van overstromingen en een hoge waterstand in de winter.
De plant heeft zijn Latijnse naam misschien wel te danken aan de Romeinen. De naam van de het geslacht, Fritillaria, is vermoedelijk afkomstig van fritillus, Latijn voor dobbelbeker, vanwege het vierkant geblokt patroon op de bloembladeren. De Romeinse dobbelbeker had namelijk kleine ruitvormige openingen die lijken op het blokpatroon op de bloemen van de kievitsbloem.
De plantjes die hier in mijn tuin naast de vijver bloeien zijn cultivars, in het wild is de plant zo goed als uitgestorven. Dat maakt ze er echter niet minder mooi om!
De nieuwe prairieborder begint vorm te krijgen. Ik heb hier al verteld dat de beukenhaag die een stuk van de oude en de nieuwe tuin scheidde deze winter plaats heeft moeten ruimen. Nu kan je vanop het terras aan de veranda ook de nieuwe vergrote prairieborder zien. Ondertussen heeft het mooie weer van afgelopen dagen ervoor gezorgd dat er allerlei vaste planten van de oude prairie boven de grond zijn komen kijken. Dat valt goed mee, verschillende soorten zomer en herfstasters, Verbena, Coreopsis, Kniphofia en Crocosmia hebben laten weten waar ze staan. Daar tussenin hebben we nieuwe exemplaren bijgezet en ook nog Rudbekia en Echinacae (zonnehoed). Tegen de zijgevel aan staan de reuzen zoals Veronicastrum en Heliopsis die tot 150 cm hoog kunnen gaan.
De hoge siergrassen naast de vijver zijn ook al voor een deel gekortwiekt en de gesnoeide roosjes staan er momenteel fantastisch bij!
Nu maar hopen dat de aangekondigde koudeprik van de volgende dagen niet teveel stukken zal maken bij al dat tere jonge spul!
Sommigen noemen Ribes oubollig, gedateerd, uit de mode en weet ik veel! Ik vind het persoonlijk een mooie betrouwbare voorjaarsbloeier. Deze struik staat graag in het zonnetje maar halfschaduw wordt ook verdragen! Behalve met een te natte standplaats kan je ribes eigenlijk niet kapot krijgen! Oordeel zelf maar of je de bloemetjes mooi vindt of niet !
Dit Japans sierkersje staat momenteel in bloesem. De naam van het ding weet ik niet meer, het was iets Japans in drie delen. Het staat dicht tegen de zuidgevel van het huis, dus van de vorst moeten we hier niet veel schrik hebben. Alles aan dit heestertje is klein maar fijn. Het groeit heel compact. Na een jaar of 4-5 is het minder dan een meter hoog, de bloemetjes zijn in verhouding!
Nog wat goed nieuws: onze stermagnolia is de vorige vriesnacht blijkbaar toch ongeschonden doorgekomen!
De Stermagnolia staat in bloei, meestal is het dan bang afwachten of de nachtvorst wegblijft. Voor de bloei zitten de bloemen redelijk veilig in de behaarde knoppen. Eens echter in bloei kunnen enkele graden nachtvorst de sneeuwwitte bloemenpracht op één nacht laten verkleuren naar bruine slappe schotelvodjes. Voor vannacht wordt -1° gegeven, best spannend dus. Wist je dat magnoliabloemen tot de oudste gekende bloemen op aarde behoren. Fossiele bloemen van 100 miljoen jaar oud gelijken heel sterk op onze hedendaagse magnolia's!
Doronicum of voorjaarszonnebloem bloeit al vroeg in het voorjaar. De gele bloemhoofdjes bevinden zich op stengels die, afhankelijk van de soort, tussen de 35 en 100 centimeter lang zijn. Ze verdragen halfschaduw,in volle zon kunnen ze snel uitdrogen. Combineer ze eens met iets blauw zoals Muscari of Pulmonaria (longkruid). Met een beetje extra kalk kan ze ook blij maken ! Als je ze water moet bijgeven, giet dit dan niet op het blad want dan kunnen ze gevoelig voor meeldauw worden. De plantjes op de foto zijn nieuwelingen, ze komen op het uiterste hoekje van de in oppervlak vergrootte prairieborder. Maar daar mag nu ook al wat kleur in komen. Voor de meeste prairieplanten en grassen is het immers wachten tot juli of augustus voor ze kleur gaan bekennen!
Wildemanskruid behoort tot de ranonkelfamilie. Vroeger kwam de plant in Nederland en België ook in het wild voor. Tegenwoordig vind je ze alleen nog in de vallei van de Viroin in Wallonië. Her en der kan je er soms nog wel eens eentje tegenkomen maar dat zijn dan bijna altijd tuinplanten die ontsnapt zijn! In de Noord-Atlantische streek, waartoe ons land behoort, komen ze alleen op aan de rivieren begeleidende zandheuvels (rivierduinen) voor. Eens uitgebloeid hebben de pluizige zaaddozen ook nog wel een decoratieve waarde!
Euonymus europaeus (inheemse kardinaalshoed) is een grote bladverliezende struik met mooie opgaande vorm en opvallande takken met gegroefde lijsten. De plant bloeit in april en mei met onopvallende geelgroene bloemschermen die echter niet veel voorstellen. In de herfst wordt deze heester wel een blikvanger met zijn rozerode vruchtdozen met witte zaden en oranje zaadrok. Wat later kleurt ook het blad prachtig alvorens af te vallen. De wilde kardinaalsmuts is zeer winterhard en doet het goed in iedere grondsoort. Deze struik kan ook goed tegen snoei. Ze staan graag in de zon of desnoods in de halfschaduw. Ons exemplaartje staat al een aantaljaren in de voortuin (die ten andere een make-over krijgt) waarover later meer.
Salvia microphylla 'Hotlips' is nog steeds in de waan dat het zomer is. Onafgebroken verschijnen nog nieuwe bloemetjes en dat zal zo doorgaan tot de eerste echte nachtvorst. Vijf maanden bloei en bovendien nog redelijk winterhard ! Niet slecht voor een exootje uit Mexico en de Zuidelijke VS waar het toch wel wat warmer is dan hier !
Er wordt aangeraden de plant 's winters af te dekken maar dat heb ik nog nooit gedaan. Hij vriest elke winter wat in maar ik snoei dat er gewoon uit in maart-april als het risico op strenge nachtvorst al minder groot wordt. Door dan te snoeien heeft de plant nog tijd genoeg om nieuwe scheuten te maken die in juni al beginnen met bloeien. De plant heeft wel wat extra bescherming door de nabijheid van grote heesters en bomen aan de noord- en oostkant.
'Hotlips' moet net als de rest van de salviafamilie veel zon hebben en staat niet graag met natte voeten. Zeker in de winter is 'te droog' beter dan 'te nat'. Ondertussen is onze 'Hotlips' na een jaar of zeven al meer dan 2 meter breed en zo'n 50-60cm hoog.
Eupatorium (Leverkruid) is er in tientallen varianten. Het zijn zonminnende planten die voor de rest weinig eisen stellen. In grootte variëren ze van 40-50cm tot reuzen van bijna 2 meter. Deze cultivar zit daar zowat middenin. Ze bloeien vrij laat in het seizoen en gaan goed samen met iets forsere siergrassen. Elk bloemetje op zich is eerder klein te noemen maar ze staan wel met tientallen in grote schermen bijeen. De bloeitijd is vrij laat en een beetje afhankelijk van de soort, sommige beginnen er in augustus aan en andere wachten tot september. Hier staan ze tegen een achtergrond van een forse Miscanthus.
Soms geraken planten een beetje van slag. Zo ook dit Wildemanskruid (Pulsatilla vulgaris) uit de ranonkelfamilie. Normaal bloeien ze in het voorjaar ergens tussen eind maart en mei. Om één of andere reden heeft dit exemplaar echter besloten om nu te bloeien.
Wildemanskruid groeit in de natuur op kalkhoudende graslanden en hellingen in Zuid Europa. Sinds 1968 is de plant in Nederland officieel uitgestorven. In België komt Wildemanskruid nog voor in de vallei van de Viroin. Je vind ze wel regelmatig terug in onze tuinen. Ze staan graag in het zonnetje en de zuurtegraad van de bodem is blijkbaar niet echt kritisch wan ze doen het hier prima op lichtzure grond en zaaien zich zelfs uit. Het exemplaar op de foto is zo'n zaailing. En zo krijgen we een extraatje waar we ons niet aan verwacht hadden!
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
