Ons wintertje, of wat daar moet voor doorgaan, kwakkelt rustig verder. Twee dagen geleden was het nog +10°, de regen kregen we er gratis bij. Deze morgen was het -2°C. Volgens de media gisteren de koudste nacht van deze winter! Nu, als het dat maar is dan valt het allemaal nogal mee vind ik. Terwijl de thermometer als een jojo over en weer gaat zijn er toch al twee wintermaanden gepasseerd. De lente begint zich, op een weliswaar nog bescheiden manier, kenbaar te maken. Het duidelijkst zie je dat aan de toverhazelaars, mahonia's & andere viburnums. Maar als je iets beter rondkijkt zie je ook allerlei andere tekens dat de lente niet meer zo ver weg is. De boshyacinten en narcissen komen overal tevoorschijn en ook vaste planten zoals o.a. heuchera zijn al volop bezig nieuw blad aan te maken.
Je hoort het ook aan de vogeltjes. Er is al allerlei getjilp te horen en het zal niet lang meer duren vooraleer de eerste merel zijn voorjaarsconcert zal geven. Dat vind ik altijd een magisch moment. Er zijn weliswaar minder merels vanwege een Usutu virusje dat lelijk heeft huisgehouden maar ik zie er hier toch nog alle dagen rondscharrelen op zoek naar wormpjes. Dat concert komt er dus wel, zeker weten!
Zo heel af en toe zie ik rond de tuinvijver een blauwe flits wegschieten. Dat was dan een ijsvogeltje die eens kwam kijken of er geen visjes te verschalken zijn in de tuinvijver. Helaas voor ons gevederd vriendje zitten er bij mijn weten geen visjes in mijn tuinvijver. Deze vogeltjes zijn anders niet bang van een nat pak, ze duiken in volle vlucht bliksemsnel het water in om visjes te vangen! Tot voor enkele jaren ging het niet zo goed met de ijsvogel. De laatste jaren echter zijn ze terug aan een opmars bezig en worden er meer en meer gezien.
Verwarring met een ander vogeltje is onmogelijk, ze hebben een voor onze contreien uniek staalblauw kleurenpatroon. Vandaar waarschijnlijk ook hun naam. "IJs" heeft hier niks met bevroren water te maken maar is waarschijnlijk afgeleid van het Duitse "Eisen", ijzer dus, en heeft met de metaalblauwe kleur te maken.
Het fotootje is voor éénmaal "geleend" van het internet want het zijn zeer schuwe beestjes. Toen ik hem (of haar) zag gisteren stond ik aan de schuifdeur van de veranda zo'n 30m ver. Zo'n schuifdeur maakt niet veel herrie maar ons vriendje was binnen de seconde vertrokken!
Terwijl er enkele dagen geleden buiten een dun sneeuwtapijtje gevormd werd en het er winters begon uit te zien waren er in de vorstvrije serre al volop tekenen van de lente zichtbaar. De Acacia dealbata met origine in Australië staat nu volop in bloei. De naam zegt je misschien niet direct iets maar de bloemen staan hier bekend onder de naam "mimosa" en die kent waarschijnlijk bijna iedereen ! Deze Acacia zou redelijk winterhard zijn maar het probleem is dat deze ook redelijk snel groeit en makkelijk 2 à 3 meter hoog kan worden na een paar jaar. Zet dat maar eens ergens binnen als er dan toch eens strenge vorst van komt ! Hier staat deze struik dus in volle grond maar in de serre. Als hij tegen het dak zit knip je er gewoon een stuk af waardoor er nieuwe scheuten ontstaan.Volgens het boekje hebben ze graag volle zon maar onder glas is dat misschien wat veel van het goede. Hier moet onze acacia het stellen met halfschaduw maar dat weerhoudt hem niet om uitbundig te bloeien.
Hoe mooi de bloemen ook zijn, ze zijn ongeschikt als snijbloem. Na een uurtje in de huiskamer verschrompelen de pluizige bolletjes zienderogen. Aan de plant daarentegen heb je er enkele weken plezier aan. Je moet er dan wel even voor door de sneeuw naar de serre maar ja, de wereld is niet ideaal (maar wel mooi) !
De toverhazelaars (Hamamelis x intermedia) die wij kennen zijn meestal kruisingen tussen de Japanse (H. japonica) en de Chinese (H. mollis) soort. Deze 2 soorten werden voor het eerst met mekaar gekruisd in 1935. Sindsdien zijn er honderden cultivars op de markt gebracht. In België werden door Robert en Jelena de Belder in het arboretum van Kalmthout veel nieuwe cultivars ontwikkeld. Er woedde een strijd tussen de kwekers om de eerste roodbloemige Hamamelis te ontwikkelen. Veel cultivars worden bovendien geënt op de onderstam van de Amerikaanse H. om sneller te groeien.
De toverhazelaar heeft graag wat zon maar halfschaduw wordt ook goed verdragen. Geef ze wel ruimte want de struik groeit vooral in de breedte. Het hoogtepunt van de bloei is nu (januari-februari) maar in december kan je de eerste bloempjes al terugvinden. Die bloempjes zijn perfect aangepast aan wintercondities. Bij vorst krullen ze om en zien eruit als slappe dweiltjes, na het einde van een vorstperiode staan ze vrolijk terug te schitteren !
Je kan er ongeveer een maand lang van genieten. Heerlijk toch !
We hebben ze nog niet veel gezien, ons gouden bolletje dat alles wat vrolijker maakt. Volgens ons KMI heeft de zon gedurende heel de maand januari nog maar een tiental uurtjes geschenen. Een goeie reden dus om met het fototoestel naar buiten te spurten als ze, zoals enkele dagen geleden, dan toch eens even kwam piepen.
De tuin wordt ineens veel kleurrijker en zelfs de vogeltjes beginnen allerlei serenades te kwelen. Een voorbode van een vroege lente ? Ik durf het te hopen. Nog een weekje en januari is voorbij. We hebben al een uurtje daglicht gewonnen sinds de donkere kerstdagen. We zijn op de goede weg zouden politici zeggen. Alleen heb ik meer vertrouwen in de natuur dan in de politiek !
Nadat de Sundavilla (Mandevilla) al heel de zomer het terras aan de tuinvijver in vuur en vlam gezet heeft met z'n knalrode bloemen gaat deze tropische plant ook nu nog in de veranda vrolijk door met bloeien. De laatste weken zijn er wel duidelijk minder bloemen maar stoppen doet hij nog niet. Aan de temperatuur zal het niet liggen, momenteel is het daar zo'n 15° en als het vriest zoal een paar dagen geleden wordt dat rond de 12°. Waarschijnlijk is er nu gewoon onvoldoende daglicht beschikbaar, het zijn de kortste dagen en het is bovendien ook al redelijk somber geweest de laatste weken. Als de bloei binnenkort helemaal gedaan is kan je de plant wat gaan bijsnoeien. Ze vormen anders een onhandelbaar kluwen van lange scheuten. Als het in mei of juni voldoende warm weer is kan de plant terug naar buiten. Doe dit niet te vroeg en kijk vooral naar de nachttemperatuur, die is belangrijk, liefst niet onder de 10° ! Dan krijgen ze van mij ook verse potgrond met extra voeding en elke week wat vloeibare meststof.Het zal dan nog tot juli duren voor de eerste bloemen zich zullen tonen maar dan is het weer terug feest tot lang voorbij Kerstmis !
Terwijl het grootste deel van Vlaanderen gisteren al even wit was geworden zaten wij hier 's namiddags nog steeds te wachten op de eerste sneeuwvlok. Rond halfvier was het dan zover, de eerste vlokjes. Tegen dat het donker werd lag er al zeker 2mm van het witte spul.
Rond zeven uur gisterenavond was het nog steeds lichtjes aan het sneeuwen. Ik denk niet dat het rekord van dikste sneeuwtapijt ooit in het gedrang is gekomen. Er lag toen zo'n centimetertje, net genoeg om de Berners het idee te geven dat ze op vakantie in hun vaderland waren. Ze werden allebei zo gek als een deur. De jongste wou alles meteen opeten en de oudste maakte de vreemdste bokkensprongen die ik ze ooit heb zien doen. Dat waren er dan toch minstens twee die blij waren met het winterprikje. Met mezelf erbij drie want ik heb toch, zij het met moeite, de sfeer kunnen vastleggen.
Helaas was deze morgen al een deel terug weg, een troosteloze natte smurrie heeft het overgenomen van het maagdelijke witte tapijtje !
Het roodborstje kent iedereen wel. Wat minder bekend is is dat er winter en zomerroodborstjes zijn. De roodborstjes die je hier 's zomers in de tuin ziet trekken in het najaar naar het zuiden. Enkele weken later komen dan roodborstjes uit Scandinavië hier bij ons overwinteren. Dat maakt dat je hier heel het jaar roodborstjes ziet maar niet steeds dezelfde!
Roodborstjes zien er schattig uit maar eigenlijk zijn ze dat niet. Het zijn verstokte vrijgezellen die onderling constant ruziën over de grenzen van hun territorium. Enkel in de paartijd zoeken de mannetjes naar een geschikt vrouwtje.
Bang zijn ze zeker niet; het zijn nieuwsgierige schepseltjes die bijna op je tenen komen staan als je in de tuin wat wil opruimen. Tegen het raam zijn ze nog niet komen tikken, da's enkel zo in kinderliedjes!
Nieskruid is de (oudere) Nederlandse naam voor Helleborus. Ik ken geen tuinplant die zo lang bloeit als de Helleborus. Soms beginnen ze er al mee einde november en ze stoppen niet voor april-mei.
Ze staan graag op een beschaduwd plekje. De grondsoort op zich is niet zo belangrijk mits deze maar voldoende vruchtbaar is. Natte voeten vinden ze echter niet zo leuk. Hier groeien ze op zandgrond die is aangerijkt met bladeren (liefst niet teveel eikenblad want dat ontbindt veel te traag). Om dat composteren van het blad te versnellen ga ik in het najaar met de grasmaaier over het gazon. Deze fijngemalen (berken)blaadjes strooi ik tussen de planten in de schaduwborders Twee vliegen in één slag, het gazon krijgt licht en lucht en dit verhakselde blad ontbindt veel sneller dan anders het geval zou zijn. En het houdt nog onkruid tegen ook!
Na een paar vorstdagen hangen de bloemen er bij als natte dweilen. Geen probleem echter voor onze Helleborus, eens de vorst voorbij is veren ze recht en zie je er niks meer van. Het schijnt de planten niet te deren.
Helleborus heb je in alle formaten en kleuren. Als je hier je gading niet vindt ben je volgens mij een moeilijke mens!
Gisteren in de vroege voormiddag deed het zonnetje nog een schuchtere poging om door te breken maar helaas werd de mist steeds dikker en dikker en won het pleit. Dat resulteerde de hele dag in negatieve temperaturen, verder dan -0.5°C zijn we hier niet geraakt. Het leverde wel mooie plaatjes op zoals je hieronder kan zien. De mist zette een dun laagje rijp af op alles en nog wat.
De nevel wil niet verdwijnen, integendeel! Daarom voor één keer een fotootje van het internet met een bloeiende viburnum tinus. Bijna zo mooi als die van mij!
Oh ja, de buurman is eindelijk de ravage van zijn omgewaaide spar komen opruimen. Na 14 dagen niks te vroeg lijkt me. Straks de schade aan mijn Fatsia eens in detail gaan bekijken. Diep terugsnoeien misschien na de vorstperiode? Iemand suggesties ?
Viburnum tinus is een echte winterbloeier. De struik is sowieso wintergroen maar heeft als bonus een massa kleine welruikende witte bloempjes in het putteke van de winter. Dit jaar is onze Viburnum er extra vroeg blij. Ik wou dat ik je kon laten genieten van de reuk maar deze service wordt voorlopig nog niet gegeven door Seniorennet.
Tegenwoordig zijn er ook cultivars met roze bloempjes maar ik prefereer de originele witte bloempjes. Zet Viburnum tinus ergens op een plekje beschermd tegen de schrale NO wind, lifst in de halfschaduw. Eens gesetteld heb je er geen omziens meer naar en krijg je elk jaar meer en meer bloei.
De foto is een beetje mistig maar dat was het hier deze morgen dan ook. Tot -3° is het kwik onderuit gegaan maar straks krijgen we eindelijk wat zon en kan het nog een mooie dag worden ! Misschien het moment om met de honden een frisse winterwandeling te maken ?
Herinner je je nog die warme dagen in augustus en september? Daarr kunnen we nu alleen maar van wegdromen. De droogte van toen pakken we er wel bij ! Maar nog even geduld, er wordt aan gewerkt. Al merk je er nog niet veel van, de dagen zijn al aan het lengen. Tegen eind januari hebben we al bijna een uur gewonnen ! Nog effe volhouden.
Na een aantal jaren waarbij het niet zo goed ging met de huismus zijn onze kleine vriendjes aan een come-back bezig. Met de kruimeltjes van de onbijttafel zijn ze al dik tevreden en hadden ze een nieuwjaarsbuffetje om de dag te beginnen. Het zijn gezellige druktemakers zodat hun bezoekjes nooit onopgemerkt blijven !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
