Zalig weertje de voorbije dagen. En we krijgen vandaag en morgen nog meer van dat. We gaan ons nog even niks aantrekken van volgende weekend. Dat geluk hebben we tegenwoordig. Vroeger dikwijls meegemaakt dat het een ganse week mooi weer was als we moesten werken. Tegen dat het dan weekend werd was het mooie liedje meestal uit ! Dat probleem is nu van de baan. De honden hebben er ook met volle teugen van genoten en geef ze eens ongelijk !
De kikkers krijgen ook zin om paartjes te vormen. Zo'n kikkerhuwelijk houdt niet lang stand. Er zijn constant kapers op de kust en iedereen doet het met iedereen ! De sterkste genen worden doorgegeven en dan zou je verwachten dat er mooie kindjes van komen. Maar nee hoor, het zijn allemaal dikkopjes !
Gisteren zijn we naar een tuincentrum gereden dat gespecialiseerd is in (sub)tropische planten waarvan er een aantal zelfs de winter bij ons overleven mits enkele voorzorgen te nemen.
Eerste op het lijstje was een Dasylirion texanum. die zoals de naam al doet vermoeden inheems is in Texas en Chihuahua (Mexico). Deze soort heeft lichtgroene bladeren en een korte stam, en spectaculaire bloemstelen van 2.70 m tot wel 4.50 m hoog. De bladeren hebben gevaarlijke scherpe tanden langs de zijkanten, zodat ze beter niet langs een pad geplant moeten worden. Zoals alle Dasylirions, hebben ze goed drainerende grond nodig en volle zon om te groeien. Afhankelijk van de bron zijn ze koudebestendig tot -15°C, bescherm ze als ze nog klein zijn wel tegen strenge vorst. Hier zullen ze de eerste jaren overwinteren in de koude onverwarmde muurserre. Hier vriest het ook maar we hebben de vochtigheid onder controle. Zoals met alle planten in dit genre doet nat meer kwaad dan wat kou !
Hesperoyucca whipplei (chaparral yucca, our Lord's candle,Spanish bayonet) is een soort die zeer nauw verwant is aan de yucca familie. Ze komen oorspronkelijk uit Z-Californië en Baja California (Mexico). Ze komen daar voor in zeer droge streken op hoogten tussen 0 en 2500m boven zeeniveau. Ze groeien daar zeer snel uit en na een jaar of vijf komen ze in bloei, de bloeistengel kan tot 5m hoog worden, daarna sterft de plant af. Naar het schijnt zijn het buiten hun natuurlijke habitat nogal lastige klanten. We zien wel. Winterhardheid ergens tussen -7 en -10°C mits droog. Nog een klant voor de koude serre dus.
Op de horizontale balken van het tuinpaviljoentje groeien korstmossen. Op zich is dat een goed teken want korstmossen groeien (meestal) alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit goed is. Korstmossen zijn er in vele vormen. Eén van de bekendste is misschien rendiermos (IJslands mos) dat in arctische gebieden het voornaamste voedsel is voor ... rendieren. Dat rendiermos komt ook in onze streken voor, in mijn jonge jaren wist ik een plekje op de Kalmthoutse heide waar je het kon vinden. Of het er nu ook nog voorkomt is me onbekend.
Het mosje op de foto is naar alle waarschijnlijkheid het "Klein dooiermos". Wist je dat een korstmos eigenlijk uit 2 organismen bestaat die in symbiose samenleven: met name een schimmel en een alg of een blauwwier. Met mos hebben ze dus eigenlijk niks te maken. Beide organismen hebben mekaar nodig om te kunnen overleven. Wat dat overleven betreft : het zijn taaie wezentjes. Men heeft korstmossen meegenomen naar het ISS en ze daar twee weken blootgesteld aan zeer hoge UV bestraling en onder vacuüm. Ze gaven geen krimp en na de terugkeer op aarde deden ze gewoon verder alsof er niks was gebeurd.
De tuinschermen hebben vorig weekend een nieuw likje tuinbeits gekregen, de bank nog niet maar dat komt nog wel. Alles op zijn tijd ! Papa neemt af en toe ook eens tijd om van een fris drankje te genieten. Kwestie van het niet af te leren tegen dat ooit misschien de terrassen weer open gaan en het leven terug normaal wordt !
Op mijn leeftijd begin ik er niet meer aan om nu nog een nieuw nestje te maken. Onze fladderende vriendjes denken er deze tijd van het jaar anders over. Getuige daarvan zijn deze eenden eitjes. Daarstraks was ik de laatste 2 grote Miscanthus aan het uitspitten, op een moeilijk bereikbare plaats tussen de vijverrand en een kruipende sierden, toen het onheil geschiedde. Zonder het te weten zaten we midden in het legsel van de familie Kwak. Resultaat was 3x omelet en nog 4 eieren onbeschadigd. Ze terugleggen was geen optie want zonder de Miscanthus hebben ze niks bescherming tegen de eksters of kraaien die altijd wel een eitje lusten. Ze zelf verder uitbroeden vond ik nogal omslachtig, komt daarbij dat zo'n eendje het eerste levend wezen dat het ziet als het uit z'n ei komt voor mama of papa aanziet.
Dit jaar dus geen baby eendjes zoals vorig jaar en een misnoegde eendenfamilie. Je kan toch nooit goed doen voor iedereen !
Wie wel blij was <as de familie woef. De Berners vinden zalig om met zulk weer een ganse middag in de tuin te spelen. Hier komt de jongste eens kijken of ik er nog wel ben !
't Was een heerlijke lentedag gisteren. Met een weliswaar koude start maar een uitbundig zonnetje en niet te veel wind was het genieten. Dat genieten wil niet zeggen dat we heel de dag op onze luie krent hebben gezeten. Verre van ! We hebben de tuinschutting een vers likje beits begeven nu ze nog goed bereikbaar was. Dan kunnen we eerstdaags het plekje waar o.a. de Fatsia heeft gestaan opnieuw beplanten. Dit keer met meer zonneminnende planten want door het verdwijnen van de sparren bij de buurman is hier een totale nieuwe situatie ontstaan. Van schaduwtuin naar volop zon tuin. De Fatsia hebben we met pijn in het hart naar de GFT bak doorverwezen. Hij zag er al niet meer uit nadat er een boom was op gevallen deze winter en verplanten was geen optie. Hij zat met z'n wortels onder de klinkers van de tuinbank en de kabel naar een tuinlamp.
Ik weet het, alles is doenbaar maar al dat werk voor een reeds zwaar beschadigde plant zag ik niet zitten. Er komt sowieso een nieuwe Fatsia een paar meter verder naar achter in de tuin waar nog wel schaduw is.
Vandaag lijkt me bijvoorbeeld een leuke dag om op plantenjacht te gaan. Maar eerst even dit op de site zetten en met de Berner familie gaan wandelen. En dan nog even langs ons vader en daar met de bulldog gaan wandelen. Wie durfde ooit beweren dat gepensioneerden veel tijd hebben en zich vervelen ?
Er is de afgelopen week redelijk wat gebeurd op Bernerhof. Het gat in de haag is gecamoufleerd met een conifeer. Als je stalker ambities hebt kan je er nog steeds doorkijken maar het probleem is voor 90% opgelost. Die conifeer komt van een andere plek in de tuin waar hij veel te dicht bij een Japanse eik stond. Beiden groeiden zo vlot dat er op termijn iets moest gebeuren. We hebben ons conifeertje met zoveel mogelijk wortelkluit uitgegraven en direct op z'n nieuwe plek gezet. Om een goede start te verzekeren werd er flink wat compost in het plantgat ingewerkt en werd rijkelijk water gegeven na de ingreep. Voor de specialisten: ons conifeerje is een Chamaerops lawsonia "Little Spire". Deze gaat vooral de hoogte in maar blijft vrij smal en je kan er met wat moeite doorheen kijken.
Als afsluiter nog een fotootje van de stermagnolia in de voortuin . Twee weekjes geleden was ie net aan de vrieskou ontsnapt. Afgelopen nacht was het ook koud (-2°) maar we hebben er ondertussen toch ons plezier aan gehad.
Een tijdje geleden ging buurman z'n haag laten toppen. Hij had het op voorhand laten weten zoals goede buren dat doen. De haag zou zo'n 170-180 cm hoog worden zodat hij niet meer op de ladder moest staan om de haag te knippen. Groot was mijn verbazing toen ik 's middags thuis kwam en er plotseling een gat in de haag zichtbaar werd op zo'n 1.20 meter boven de grond.
Mislukt experimentje ? Neen, het bleek plots de bedoeling dat de ganse haag op die hoogte moest komen omwille van later gebruiksgemak bij het snoeien. Dat er van wat privacy niet veel meer overblijft en dat er aan de andere kant van de haag ook mensen wonen was blijkbaar ondergeschikt. Persoonlijk ben ik aan die privacy wel vrij gehecht. De buren hoeven niet te weten wat er op mijn bord ligt als ik 's zomers in de tuin wil gaan eten !
Nu wonen we in een gemeente met redelijke forse tarieven voor het recyclagepark. Toen buurman hoorde dat dit serieus wat kon gaan kosten om die massa aan snoeisel af te voeren werd heel het idee snel op "hold" gezet. Gevolg is nu een gat van zo'n metertje breed. Nu loopt Taxus gelukkig wel terug uit maar voor dit ooit dichtgroeit zijn we wel een aantal jaartjes verder.
Dus ben ik nu een aantal heesters aan het verplanten en de grootste komt voor het gat te staan. Anders had ik me weer heel de week zitten vervelen en nu heb ik tenminste weer wat om handen.
Benieuwd wat de toekomst nog allemaal te bieden heeft ?
Pulsatilla vulgaris (wildemanskruid), is een bladverliezende polvormende vaste plant met zeer fijn gedeelde, zilverbehaarde, gevederde lichtgroene bladeren. De plant bloeit van maart tot mei met grote klokvormige paarse bloemen, later gevolgd door attractieve bloempluizen zoals bij clematis. Pulsatilla vulgaris houdt van een standplaats in de volle zon en een kalkrijke en humusrijke grondsoort.
Vroeger kon je Wildemanskruid in de vrije natuur tegenkomen vooral op (kalk) graslanden. De planten die je nu tegenkomt zijn gecultiveerd voor onze tuinen en zijn er ook in verschillende kleuren. naast paars vind je nu ook witte en rozerode exemplaren. Wildemanskruid is goed winterhard, redelijk droogtetolerant, verdraagt zeewind, heeft weinig last van ziektes en ongedierte.
Deze zijn nieuw aangeplant naast de vijver op een zonnige plaats waar we de voorbije weken Miscanthus hebben verwijderd. Vroeger stonden ze hier ook tot ze het moesten afleggen tegen de 2 meter hoge Miscanthus. Nu hebben ze het gezelschap van een ander siergras : de altijd zilvergroene Festuca glauca die slechts 10 cm hoog wordt ! Later op het seizoen komen daar verschillende soorten doorlevende geraniums bij die nu al aarzelend boven de grond komen kijken wat er allemaal gebeurd is.
Ribes sanguineum, ook wel rode ribes genoemd, is een middelgrote bladverliezende struik met een bossige, compacte, opgaande vorm. Ze komen oorspronkelijk voor aan de westkust van de VS. Rond deze tijd verschijnen de rozerode bloemen in hangende trosjes, gevolgd in de zomer door blauwzwarte eetbare bessen. Of die bessen lekker zijn is me onbekend want de vogels zijn me telkens te vlug af. Ribes houdt van een standplaats in de volle zon, maar tolereert goed halfschaduw. Op de Kempense zandgrond die snel opwarmt en uitdroogt vermoed ik dat ze zelfs beter af zijn met een beetje lichte schaduw. De plant is niet veeleisend qua bodem zolang deze maar goed doorlatend is . De plant is zeer winterhard.
Je kan deze heester goed snoeien, sterker nog, je kan ze zelfs als haag gebruiken. Ze bloeien op tweejarig hout. Snoei ze dus best direct na de bloei om volgend jaar terug bloemen te hebben.
De eerste knoppen van de Camelia staan klaar om open te ploppen. Zoek je een wintergroene plant die in februari-maart uitbundig bloeit en die je nooit moet snoeien dan zit je bij Camelia japonica goed. Om goed te bloeien zijn er enkele aandachtspunten. Als je daar rekening mee houdt is zo'n Camelia heel makkelijk.
Camelia"s houden net zoals Rododendron van een lichtjes zure bodem. Ze hebben graag wat zon maar niet de hele dag! Halfschaduw is eigenlijk ideaal.
Sommige mensen klagen dat de bloemknoppen bruin worden nog voor ze openen. Dat is meestal te wijten aan vorstschade. Omdat ze zo vroeg in het seizoen in bloei komen is er vooral 's morgens kans op vorst. Staat de plant op dat moment in de schaduw is er niks aan de hand ! Als de plant echter ochtendzon heeft loopt het mis. Doordat de sapstroom naar de bloem tijdelijk onderbroken is en er door de zon veel water verdampt wordt drogen de bloemen vlug uit en worden bruin. De bladeren hebben daar veel minder last van want die zijn bekleed met een laagje dat verdamping tegengaat, vandaar de glans op het blad.
Zet je Camelia op een plekje uit de ochtendzon en het probleem is opgelost.
Camelia japonica heeft ook nog een neefje : Camelia chinensis. Die wordt niet gekweekt voor de bloemen maar wel voor de blaadjes, die worden geplukt, gedroogd en gebruikt als thee !
De vijverborder werd de voorbije jaren meer en meer ingepalmd door Micanthus. Dit siergras waar, op zich, niks mis mee is begon zich een beetje te uitbundig uit te zaaien op allerlei plekken. Gevolg was dat de vijver zelf nog amper zichtbaar was. Daarom werden nu de grove middelen ingezet. Niet alle Miscanthus moet weg maar wel de overgrote meerderheid. Van de oorspronkelijke 5 pollen mogen er 3 blijven. De rest, zo'n 20 stuks, ligt nu in de container. Enkele krijgen een tweede leven in de tuin bij de buren. Wat er allemaal in de plaats komt blijft nog even een mysterie. Een klein tipje: er komen o.a terug enkele siergrassen maar dan een maatje kleiner. Daarbij wordt gedacht aan bvb. Stipa's.
Alle werkzaamheden werden uitgevoerd onder het alziend en goedkeurend oog van de familie Kwak die hier de laatste week bijna constant aanwezig is.
t' Is weer bibberen en beven, en niet alleen van de kou ! De stermagnolia staat op het punt in bloei te gaan. Met het mooie warme weer van de voorbije week zag je de knoppen elke dag zwellen en nu is het zover. Net op het moment dat het kwik hier in de Kempen 's nachts wegduikt naar -5°C. Onze struik zelf is perfect winterhard, de bloemen echter alles behalve ! De foto's zijn van gisteren. Deze morgen was er nog niks van schade te zien maar binnen enkele uren zal dat waarschijnlijk wel zichtbaar worden. De bloemen verwelken en hangen er als slappe bruine schotelvodjes bij.
Het is elk jaar een beetje gokken met een stermagnolia, de laatste jaren ging het goed en nu wordt het bang afwachten. De bloei duurt niet lang, bij optimaal weer zo'n weekje en dan is het gedaan. Maar o zo mooi,...!
't Is officieel, de winter heeft z'n beste tijd gehad. Af en toe zal hij nog wel eens wat tegensputteren maar de zon komt elke dag wat hoger waardoor hij uiteindelijk toch het onderspit zal moeten delven. Gisterenmorgen had het aan de grond nog gevroren maar na de middag was het heerlijk vertoeven in het zonnetje bij zo'n 18°. De citroenvlinders waren volop aan het genieten, blijkbaar waren de narcissen erg in trek. Ook enkele gehakkelde aurelia's waren op verkenning.
Maandag had ik aan de vijver een groene kikker gehoord maar niet te zien gekregen. Gisteren heb ik er dan twee betrapt die zaten te zonnen, de eerste van dit jaar! Als ze binnenkort op vrijersvoeten lopen kan het kwaakconcert weer gaan beginnen. Tot grote ergernis van de buurvrouw, maar ik vind het wel iets hebben!
Zondagmiddag was het weer dolle Berner Sennen pret. Er was bezoek uit Bulldogland en dat hebben we geweten. Alle meubels opzij (doen ze zelf) en nadien terug op hun plaats (mag ik doen) en hopla. De plukken Bernerhaar vliegen in het rond zodat ik na afloop ook nog even wat te doen heb om alles terug wat te fatsoeneren. Het initiatief voor deze "spelletjes" ligt bij mevrouw Bulldog. Dat de Berners twee keer groter zijn dan zij is slechts een pietluttig detail. Heel dit spelletje speelt zich af in complete stilte, geen grolletje, geen piepje! Niemand doet iemand anders pijn!
En 's avonds als mevrouw Bulldog terug naar huis is keert een heerlijke rust weer. Iedereen is dan uitgeput van de strijd en houdt een schoonheidsslaapje ! Wat een hondenleven !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
