Op de horizontale balken van het tuinpaviljoentje groeien korstmossen. Op zich is dat een goed teken want korstmossen groeien (meestal) alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit goed is. Korstmossen zijn er in vele vormen. Eén van de bekendste is misschien rendiermos (IJslands mos) dat in arctische gebieden het voornaamste voedsel is voor ... rendieren. Dat rendiermos komt ook in onze streken voor, in mijn jonge jaren wist ik een plekje op de Kalmthoutse heide waar je het kon vinden. Of het er nu ook nog voorkomt is me onbekend.
Het mosje op de foto is naar alle waarschijnlijkheid het "Klein dooiermos". Wist je dat een korstmos eigenlijk uit 2 organismen bestaat die in symbiose samenleven: met name een schimmel en een alg of een blauwwier. Met mos hebben ze dus eigenlijk niks te maken. Beide organismen hebben mekaar nodig om te kunnen overleven. Wat dat overleven betreft : het zijn taaie wezentjes. Men heeft korstmossen meegenomen naar het ISS en ze daar twee weken blootgesteld aan zeer hoge UV bestraling en onder vacuüm. Ze gaven geen krimp en na de terugkeer op aarde deden ze gewoon verder alsof er niks was gebeurd.
De tuinschermen hebben vorig weekend een nieuw likje tuinbeits gekregen, de bank nog niet maar dat komt nog wel. Alles op zijn tijd ! Papa neemt af en toe ook eens tijd om van een fris drankje te genieten. Kwestie van het niet af te leren tegen dat ooit misschien de terrassen weer open gaan en het leven terug normaal wordt !
Op mijn leeftijd begin ik er niet meer aan om nu nog een nieuw nestje te maken. Onze fladderende vriendjes denken er deze tijd van het jaar anders over. Getuige daarvan zijn deze eenden eitjes. Daarstraks was ik de laatste 2 grote Miscanthus aan het uitspitten, op een moeilijk bereikbare plaats tussen de vijverrand en een kruipende sierden, toen het onheil geschiedde. Zonder het te weten zaten we midden in het legsel van de familie Kwak. Resultaat was 3x omelet en nog 4 eieren onbeschadigd. Ze terugleggen was geen optie want zonder de Miscanthus hebben ze niks bescherming tegen de eksters of kraaien die altijd wel een eitje lusten. Ze zelf verder uitbroeden vond ik nogal omslachtig, komt daarbij dat zo'n eendje het eerste levend wezen dat het ziet als het uit z'n ei komt voor mama of papa aanziet.
Dit jaar dus geen baby eendjes zoals vorig jaar en een misnoegde eendenfamilie. Je kan toch nooit goed doen voor iedereen !
Wie wel blij was <as de familie woef. De Berners vinden zalig om met zulk weer een ganse middag in de tuin te spelen. Hier komt de jongste eens kijken of ik er nog wel ben !
't Was een heerlijke lentedag gisteren. Met een weliswaar koude start maar een uitbundig zonnetje en niet te veel wind was het genieten. Dat genieten wil niet zeggen dat we heel de dag op onze luie krent hebben gezeten. Verre van ! We hebben de tuinschutting een vers likje beits begeven nu ze nog goed bereikbaar was. Dan kunnen we eerstdaags het plekje waar o.a. de Fatsia heeft gestaan opnieuw beplanten. Dit keer met meer zonneminnende planten want door het verdwijnen van de sparren bij de buurman is hier een totale nieuwe situatie ontstaan. Van schaduwtuin naar volop zon tuin. De Fatsia hebben we met pijn in het hart naar de GFT bak doorverwezen. Hij zag er al niet meer uit nadat er een boom was op gevallen deze winter en verplanten was geen optie. Hij zat met z'n wortels onder de klinkers van de tuinbank en de kabel naar een tuinlamp.
Ik weet het, alles is doenbaar maar al dat werk voor een reeds zwaar beschadigde plant zag ik niet zitten. Er komt sowieso een nieuwe Fatsia een paar meter verder naar achter in de tuin waar nog wel schaduw is.
Vandaag lijkt me bijvoorbeeld een leuke dag om op plantenjacht te gaan. Maar eerst even dit op de site zetten en met de Berner familie gaan wandelen. En dan nog even langs ons vader en daar met de bulldog gaan wandelen. Wie durfde ooit beweren dat gepensioneerden veel tijd hebben en zich vervelen ?
Er is de afgelopen week redelijk wat gebeurd op Bernerhof. Het gat in de haag is gecamoufleerd met een conifeer. Als je stalker ambities hebt kan je er nog steeds doorkijken maar het probleem is voor 90% opgelost. Die conifeer komt van een andere plek in de tuin waar hij veel te dicht bij een Japanse eik stond. Beiden groeiden zo vlot dat er op termijn iets moest gebeuren. We hebben ons conifeertje met zoveel mogelijk wortelkluit uitgegraven en direct op z'n nieuwe plek gezet. Om een goede start te verzekeren werd er flink wat compost in het plantgat ingewerkt en werd rijkelijk water gegeven na de ingreep. Voor de specialisten: ons conifeerje is een Chamaerops lawsonia "Little Spire". Deze gaat vooral de hoogte in maar blijft vrij smal en je kan er met wat moeite doorheen kijken.
Als afsluiter nog een fotootje van de stermagnolia in de voortuin . Twee weekjes geleden was ie net aan de vrieskou ontsnapt. Afgelopen nacht was het ook koud (-2°) maar we hebben er ondertussen toch ons plezier aan gehad.
Een tijdje geleden ging buurman z'n haag laten toppen. Hij had het op voorhand laten weten zoals goede buren dat doen. De haag zou zo'n 170-180 cm hoog worden zodat hij niet meer op de ladder moest staan om de haag te knippen. Groot was mijn verbazing toen ik 's middags thuis kwam en er plotseling een gat in de haag zichtbaar werd op zo'n 1.20 meter boven de grond.
Mislukt experimentje ? Neen, het bleek plots de bedoeling dat de ganse haag op die hoogte moest komen omwille van later gebruiksgemak bij het snoeien. Dat er van wat privacy niet veel meer overblijft en dat er aan de andere kant van de haag ook mensen wonen was blijkbaar ondergeschikt. Persoonlijk ben ik aan die privacy wel vrij gehecht. De buren hoeven niet te weten wat er op mijn bord ligt als ik 's zomers in de tuin wil gaan eten !
Nu wonen we in een gemeente met redelijke forse tarieven voor het recyclagepark. Toen buurman hoorde dat dit serieus wat kon gaan kosten om die massa aan snoeisel af te voeren werd heel het idee snel op "hold" gezet. Gevolg is nu een gat van zo'n metertje breed. Nu loopt Taxus gelukkig wel terug uit maar voor dit ooit dichtgroeit zijn we wel een aantal jaartjes verder.
Dus ben ik nu een aantal heesters aan het verplanten en de grootste komt voor het gat te staan. Anders had ik me weer heel de week zitten vervelen en nu heb ik tenminste weer wat om handen.
Benieuwd wat de toekomst nog allemaal te bieden heeft ?
Pulsatilla vulgaris (wildemanskruid), is een bladverliezende polvormende vaste plant met zeer fijn gedeelde, zilverbehaarde, gevederde lichtgroene bladeren. De plant bloeit van maart tot mei met grote klokvormige paarse bloemen, later gevolgd door attractieve bloempluizen zoals bij clematis. Pulsatilla vulgaris houdt van een standplaats in de volle zon en een kalkrijke en humusrijke grondsoort.
Vroeger kon je Wildemanskruid in de vrije natuur tegenkomen vooral op (kalk) graslanden. De planten die je nu tegenkomt zijn gecultiveerd voor onze tuinen en zijn er ook in verschillende kleuren. naast paars vind je nu ook witte en rozerode exemplaren. Wildemanskruid is goed winterhard, redelijk droogtetolerant, verdraagt zeewind, heeft weinig last van ziektes en ongedierte.
Deze zijn nieuw aangeplant naast de vijver op een zonnige plaats waar we de voorbije weken Miscanthus hebben verwijderd. Vroeger stonden ze hier ook tot ze het moesten afleggen tegen de 2 meter hoge Miscanthus. Nu hebben ze het gezelschap van een ander siergras : de altijd zilvergroene Festuca glauca die slechts 10 cm hoog wordt ! Later op het seizoen komen daar verschillende soorten doorlevende geraniums bij die nu al aarzelend boven de grond komen kijken wat er allemaal gebeurd is.
Ribes sanguineum, ook wel rode ribes genoemd, is een middelgrote bladverliezende struik met een bossige, compacte, opgaande vorm. Ze komen oorspronkelijk voor aan de westkust van de VS. Rond deze tijd verschijnen de rozerode bloemen in hangende trosjes, gevolgd in de zomer door blauwzwarte eetbare bessen. Of die bessen lekker zijn is me onbekend want de vogels zijn me telkens te vlug af. Ribes houdt van een standplaats in de volle zon, maar tolereert goed halfschaduw. Op de Kempense zandgrond die snel opwarmt en uitdroogt vermoed ik dat ze zelfs beter af zijn met een beetje lichte schaduw. De plant is niet veeleisend qua bodem zolang deze maar goed doorlatend is . De plant is zeer winterhard.
Je kan deze heester goed snoeien, sterker nog, je kan ze zelfs als haag gebruiken. Ze bloeien op tweejarig hout. Snoei ze dus best direct na de bloei om volgend jaar terug bloemen te hebben.
De eerste knoppen van de Camelia staan klaar om open te ploppen. Zoek je een wintergroene plant die in februari-maart uitbundig bloeit en die je nooit moet snoeien dan zit je bij Camelia japonica goed. Om goed te bloeien zijn er enkele aandachtspunten. Als je daar rekening mee houdt is zo'n Camelia heel makkelijk.
Camelia"s houden net zoals Rododendron van een lichtjes zure bodem. Ze hebben graag wat zon maar niet de hele dag! Halfschaduw is eigenlijk ideaal.
Sommige mensen klagen dat de bloemknoppen bruin worden nog voor ze openen. Dat is meestal te wijten aan vorstschade. Omdat ze zo vroeg in het seizoen in bloei komen is er vooral 's morgens kans op vorst. Staat de plant op dat moment in de schaduw is er niks aan de hand ! Als de plant echter ochtendzon heeft loopt het mis. Doordat de sapstroom naar de bloem tijdelijk onderbroken is en er door de zon veel water verdampt wordt drogen de bloemen vlug uit en worden bruin. De bladeren hebben daar veel minder last van want die zijn bekleed met een laagje dat verdamping tegengaat, vandaar de glans op het blad.
Zet je Camelia op een plekje uit de ochtendzon en het probleem is opgelost.
Camelia japonica heeft ook nog een neefje : Camelia chinensis. Die wordt niet gekweekt voor de bloemen maar wel voor de blaadjes, die worden geplukt, gedroogd en gebruikt als thee !
De vijverborder werd de voorbije jaren meer en meer ingepalmd door Micanthus. Dit siergras waar, op zich, niks mis mee is begon zich een beetje te uitbundig uit te zaaien op allerlei plekken. Gevolg was dat de vijver zelf nog amper zichtbaar was. Daarom werden nu de grove middelen ingezet. Niet alle Miscanthus moet weg maar wel de overgrote meerderheid. Van de oorspronkelijke 5 pollen mogen er 3 blijven. De rest, zo'n 20 stuks, ligt nu in de container. Enkele krijgen een tweede leven in de tuin bij de buren. Wat er allemaal in de plaats komt blijft nog even een mysterie. Een klein tipje: er komen o.a terug enkele siergrassen maar dan een maatje kleiner. Daarbij wordt gedacht aan bvb. Stipa's.
Alle werkzaamheden werden uitgevoerd onder het alziend en goedkeurend oog van de familie Kwak die hier de laatste week bijna constant aanwezig is.
t' Is weer bibberen en beven, en niet alleen van de kou ! De stermagnolia staat op het punt in bloei te gaan. Met het mooie warme weer van de voorbije week zag je de knoppen elke dag zwellen en nu is het zover. Net op het moment dat het kwik hier in de Kempen 's nachts wegduikt naar -5°C. Onze struik zelf is perfect winterhard, de bloemen echter alles behalve ! De foto's zijn van gisteren. Deze morgen was er nog niks van schade te zien maar binnen enkele uren zal dat waarschijnlijk wel zichtbaar worden. De bloemen verwelken en hangen er als slappe bruine schotelvodjes bij.
Het is elk jaar een beetje gokken met een stermagnolia, de laatste jaren ging het goed en nu wordt het bang afwachten. De bloei duurt niet lang, bij optimaal weer zo'n weekje en dan is het gedaan. Maar o zo mooi,...!
't Is officieel, de winter heeft z'n beste tijd gehad. Af en toe zal hij nog wel eens wat tegensputteren maar de zon komt elke dag wat hoger waardoor hij uiteindelijk toch het onderspit zal moeten delven. Gisterenmorgen had het aan de grond nog gevroren maar na de middag was het heerlijk vertoeven in het zonnetje bij zo'n 18°. De citroenvlinders waren volop aan het genieten, blijkbaar waren de narcissen erg in trek. Ook enkele gehakkelde aurelia's waren op verkenning.
Maandag had ik aan de vijver een groene kikker gehoord maar niet te zien gekregen. Gisteren heb ik er dan twee betrapt die zaten te zonnen, de eerste van dit jaar! Als ze binnenkort op vrijersvoeten lopen kan het kwaakconcert weer gaan beginnen. Tot grote ergernis van de buurvrouw, maar ik vind het wel iets hebben!
Zondagmiddag was het weer dolle Berner Sennen pret. Er was bezoek uit Bulldogland en dat hebben we geweten. Alle meubels opzij (doen ze zelf) en nadien terug op hun plaats (mag ik doen) en hopla. De plukken Bernerhaar vliegen in het rond zodat ik na afloop ook nog even wat te doen heb om alles terug wat te fatsoeneren. Het initiatief voor deze "spelletjes" ligt bij mevrouw Bulldog. Dat de Berners twee keer groter zijn dan zij is slechts een pietluttig detail. Heel dit spelletje speelt zich af in complete stilte, geen grolletje, geen piepje! Niemand doet iemand anders pijn!
En 's avonds als mevrouw Bulldog terug naar huis is keert een heerlijke rust weer. Iedereen is dan uitgeput van de strijd en houdt een schoonheidsslaapje ! Wat een hondenleven !
Morgen begint voor de meteorologen de lente! Ondanks het feit dat de temperatuur nu beduidend lager uitvalt dan enkele dagen geleden is het toch nog een lekker weertje om wat in de tuin te werken. Of gewoon uit de wind in het zonnetje zitten genieten. Vrijgesteld van dienst zijn onze Bernervrienden. Die genieten van het lentezonnetje en wisselen luieren af met snuffeltochten en tussendoor het tuinpoortje bewaken. Tenzij je het risico durft lopen afgelikt te worden van onder tot boven komt daar niemand langs!
Gisteren heb ik de eerste groene kikker van 2021 op Bernerhof gehoord. Gezien heb ik het beestje niet. Daarvoor zat ie waarschijnlijk te goed verscholen tussen het riet. De vogeltjes beginnen ook lentekriebels te krijgen. Ik zie regelmatig meesjes met nestmateriaal in hun bekje door de tuin vliegen en er zijn heel de dag concertjes te beluisteren.
Daarom laat je kleine takjes en plukjes mos beter nog wat liggen. Onze kleine vriendjes kunnen het materiaal goed gebruiken. Het is ten andere nog veel te vroeg om de tuin helemaal grondig op te ruimen. Er komt ongetwijfeld de volgende weken (en maanden) nog nachtvorst en dan zorgt dit materiaal voor wat bescherming van de tere nieuwe blaadjes van de vaste planten.
Ze zijn er weer, de meest"knuffelbare" insectjes van de "Lage Landen". Op de foto zie je een zevenstippelig LH beestje. Ze zien er redelijk schattig uit maar ze zijn het zeker niet. Ze eten zowat alles op wat ze te pakken krijgen. Gelukkig voor ons zijn dat vooral bladluizen en andere kleine beestjes die we eigenlijk liever niet te veel tegenkomen in onze tuin. Daarmee rangschikken we ze in de categorie nuttige insecten. Ook de larven zijn geduchte rovers. Het blijven alleszins mooie beestjes om naar te kijken.
Het is de tekst van een oud kinderliedje. Helaas is de rest van de tekst in de loop der jaren uit mijn geheugen verdwenen. Als je constant plek moet maken voor nieuwe zaken in je geheugen te stockeren moet je de harde schijf af en toe eens opkuisen. Voila, een mooie manier om te zeggen dat papa af en toe al eens dingen durft vergeten.
Dit doet niks af van het feit dat ons koppel eendjes bijna elke dag in onze vijver komt ronddobberen. Op de foto's zie je drie eendjes, eentje is van kunststof, de twee andere zijn echt. Je zoekt het zelf maar uit! Als je beide foto's vergelijkt is het niet moeilijk.
Een week geleden zaten ze nog onder sneeuw en ijs. en nu staan ze sinds gisteren in bloei. Deze mini narcisjes zijn er elk jaar wel vroeg bij maar gewoonlijk zie je het aankomen wanneer ze gaan open ploppen. Met de temperaturen van de laatste dagen hebben ze echter hun turbo aangezet en is het ineens heel snel gegaan. Ook de knoppen van allerlei struiken zie je elke dag meer en meer zwellen en het nieuwe blad zal niet lang meer op zich laten wachten.
En zeg nu zelf, wie wordt er niet vrolijk van al die frisse kleurtjes ?
Ik sta allang niet meer perplex van de trukkendoos van moeder natuur maar af en toe sta ik toch nog verwonderd te kijken. Sinds enkele dagen is het vroege lente en ik ben blijkbaar lang niet de enige die daarvan profiteert. De Berners lagen heerlijk te rollenbollen op het zachte gras en genoten zichtbaar dat ze terug konden buiten ravotten. Een deel van de grasmat ligt nog vol met honderden takjes maar ze willen natuurlijk allebei hetzelfde takje hebben ! Ruzie maken is er niet bij, gewoon van mekaar proberen af te pakken voor de sport is leuk genoeg.
Maar ook de kleine beestjes zijn terug van weggeweest. De eerste citroenvlinders fladderen hier rond sinds afgelopen zaterdag. En gisteren ben ik met de macrolens op fotosafari geweest in de tuin en al snel kwamen er wat insectjes poseren voor een foto. O.a. zesvlekkige groefbij, de gekende honingbij en een dikke roodwangbromvlieg defileerden voorbij op de 'catwalk'! Heel het zootje vertoefde rond en op een Mahoniastruik. Waar zouden die een week geleden gezeten hebben ?
En straks en de volgende twee of drie dagen komt er nog meer fraai lenteweer. Genieten nu het kan, volgende week sneeuwt het misschien terug !
Boven : de zesvlekkige groefbij is niet geel-zwart maar wel wit-zwart gekleurd !
Nu de kappers terug open zijn leek het me een goed moment ook de siergrassen een knipbeurt te geven. De Miscanthus groeit hier zoals onkruid. Daarom gaan we het bestand decimeren. Een drietal pollen mogen blijven. Al de rest vliegt er onherroepelijk uit. Ze worden vervangen door andere, minder invasieve soorten. Op zich is er niks mis met Miscanthus, ik vind ze nog steeds erg mooi. Ze zaaien zich hier overal uit en komen her en der opduiken in de borders. Maar met hun hoogte van meer dan 2 meter zie je al gauw niet meer wat erachter staat. En de tuin begint er al gauw kleiner uit te zien als ze wat te opdringerig worden!
Het was een prachtige dag vandaag ! Lekker zonnetje, 17° in de schaduw, de vogeltjes die volop floten en de lentekriebels kregen. Wat wil een mens nog meer ? Exact een week geleden zag alles nog wit en was het 's morgens -10° ! Dat lijkt alweer lang geleden.
De knoppen van de Camelia worden elke dag dikker, het gras begint te groeien en als het zo doorgaat staan binnen een week de eerste narcisjes in bloei ! Van mij mag het hoor !
Toch een kleine waarschuwing : op de VRT nieuwssite stond een artikeltje over tuinieren bij dit mooie weer. Diegene die dat geschreven heeft heeft alleszins weinig kaas gegeten over tuinieren. De auteur beweerde doodleuk dat je van het mooie weer nu kon profiteren om o.a. dahlia's en gladiolen te planten in de volle grond. Nonsens natuurlijk. Als het 's nachts vriest en dat zal het zeker nog eens doen voor half mei zijn de nieuwe blaadjes van je dahlia's zwart bevroren! Ik wacht met dahlia's in de grond te steken tot eind april. En het kan nooit kwaad eens naar de 14 daagse weersvoorspelling te kijken. Die is niet altijd even juist maar je kan wel de tendens volgen van wat de temperatuur gaat doen! Het duurt een week of 2 voor de eerste blaadjes boven komen en tegen dan zijn de IJsheiligen achter de rug. Je kan ze eventueel wel vroeger in potten zetten die je vorstvrij kan stockeren, dan heb je enkele weken voorsprong op volle grond cultuur.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
