Deze eet kleine ronde gaten in het blad wat op zich geen kwaad kan, de larven echter eten de bast en de wortels waardoor de plant het volgend voorjaar ineens verwelkt en doodgaat. Je kan een houten plank onder de plant leggen waar de kevers dan onderkruipen, je kan ze dan makkelijk vangen. Je zou eventueel kunnen spuiten met Spruzit van Ecostyle. Zelf heb ik hier geen ervaring mee
Knopsterfte of dode knoppen :
Dit is vaak te wijten aan een schimmelziekte die verspreid wordt door een cicade. Men kan de cicade bestrijden door de plant te bespuiten met Spruzit van ecostyle. De dode knoppen zoveel mogelijk verwijderen, gooi deze niet op de composthoop (verbrand ze of gooi ze in de restafvalcontainer).
Sommige Rododendronsoorten uit warmere klimaten hebben soms ook last van bevroren knoppen, hier valt niets tegen te doen.
Japanse vlieg :
Dit wordt in toenemende mate een probleem bij Rododendrons, waarschijnlijk door het door het ontbreken van strenge winters . Planten die een droge standplaats hebben en in de felle zon zijn extra kwetsbaar. Het schade beeld is duidelijk te zien aan de vele (zuig)vlekken. Men ziet dit soms ook bij Pieris, een plant die hier ook gevoelig aan is. De vlekken worden veroorzaakt door een zogenaamde nepwants, deze zuigen aan de onderkant van het blad waardoor bruine roestachtige vlekken ontstaan. Hier is weinig aan te doen in een ecologische tuin. Het geeft wel aan dat de plant zich niet lekker voelt. Verplanten naar een plek meer schaduw kan de oplossing zijn. Geef dan ook wat extra turf en water. Verwijder aangetaste bladeren. Als de plant erg aangetast is kan je hem snoeien. Rododendron loopt terug uit en na een paar jaar zie je er niets meer van.
Je zou kunnen gaan denken dat Rododendron moeilijke planten zijn maar niets is minder waar. Zorg dat ze in een goed waterdoorlatende, zure grond staan en voldoende schaduw hebben. Ik heb op 25 jaar welgeteld één Rodo verloren aan de Lapsnuitkever. De plant stond eigenlijk te droog (te dicht tegen de noordgevel van het huis). De andere Rodo’s hebben hier nooit last van gehad. Knopsterfte heeft een aantal jaar geleden veel struiken aangetast in de Kempen, door systematisch wegplukken van de aangetaste knoppen is dit beperkt gebleven en komt nu nog nauwelijks voor.
Onze wilde eend is terug. Dat dacht ik eerst even, bij nader inzien is dit een "bijna" dubbelganger, de witte band rond de hals is er hier niet : dus niks wilde eend! Waarschijnlijk een 'parkeend", een kruising van de "wilde eend" met iets anders. Komt in de beste families voor, kijk maar wat er aan "het hof" ooit allemaal gebeurd is! In ieder geval kwam meneertje rustig wat ronddobberen in de vijver!
De meeste rododendrons in onze tuinen zijn van nature afkomstig uit de uitlopers van het Himalaya gebergte (Bhutan, N-India, Nepal), NW China tot Japan. Uit N-Amerika komen ook een aantal soorten.
Ze zijn nauw verwant met de Azalea’s, veel van onze tuinazalea’s worden tegenwoordig mee tot de Rododendron familie gerekend als dwergrododendron.
Rododendrons zijn bijna allemaal zuurminnende struiken tot kleine bomen met verspreid staande bladeren. Ik heb ze zelf nog nooit geteld maar volgens de” boekskes” zijn er 5, 10 of 27 meeldraden per bloem. De meestal altijd groene bladeren hebben een gave rand en kunnen gegroepeerd staan aan het eind van de tak, wat tot een schijnkrans leidt. De bloemen staan vaak in eindstandige dichte of losse tuilen, maar kunnen ook alleenstaand zijn. Bloeien doen ze tussen april-juni. Je kan bijna geen kleur vinden die niet voorkomt bij rododendron (wit, allerlei tinten roze tot lila, rood, purper, geel, oranje, ...) Sommige soorten krijgen nog een (bescheiden) tweede bloei in september-oktober.
Rododendrons staan graag in een zure bodem in de lichte schaduw tot halfschaduw. Eventueel kan je turf en/of dennennaalden in de grond inwerken om dit te bereiken. Is het te donker, dan bloeien ze slecht. Bij te veel zon verdrogen ze gemakkelijk. De wortels moeten gelijkmatig vochtig worden gehouden, niet te nat of te droog. Je zou haast gaan denken dat dit allemaal nogal ingewikkeld is en dat het moeilijke planten zijn. Niets is minder waar. Dek de bodem gewoon af met een laagje schors of bladeren en je hebt aan alle voorwaarden voldaan. Ik tuinier hier op de droogste zandgrond van België maar ik de Rodo’s nog bijna nooit extra water moeten bijgeven (het eerste jaar van de aanplant uitgezonderd). Op echt hele donkere plaatsen kan de bloei wat tegenvallen. De dwergrodo's hebben dezelfde eisen qua grondkwaliteit maar staan wel liever in het zonnetje.
Geef ze na de bloei wat extra voedsel onder de vorm van wat compost of een organische meststof. Als de bladeren gelig worden duidt dit op een tekort aan ijzer en/of magnesium. Strooi eerst wat turf om de bodem te verzuren en geef dan een extra meststof met ijzer en magnesium. Een pH waarde tussen 5 - 5.5 is ideaal voor de meeste Rodo’s.
Veel Rododendrons zijn giftig maar ik heb nog nooit gehoord van iemand die een overdosis Rododendron genomen heeft en daar iets van overgehouden heeft. Kijken is totaal ongevaarlijk!
Morgen volgt nog een artikeltje over ziektes bij Rododendron (wat gelukkig weinig voor komt).
Joe Cocker zong dit jaren geleden al. Wie die vrienden waren weten we niet. In de tuin heb ik alleszins een klein vriendje dat komt kijken telkens ik in de grond aan het wroeten ben. Als ik rustig even ter plaatse blijf komt ie na een tijdje bijna tot op mijn voeten zitten. Vanmiddag was zijn geluksdag, een dikke rups werd gulzig opgepikt maar was te groot om in één keer door te happen. Dan maar even met de buit een rustig hoekje zoeken en hup, weer een rups minder die mijn planten op eet. Het leek of hij kwam nadien nog even zeggen dat het lekker was geweest. Beleefd vogeltje!
Verwacht van mij nu geen recept om houtduif klaar te maken. Alles wat passeert in Bernerhof kan komen en gaan in “peis en vree”. Enige uitzondering op deze regel zijn slakken en muggen.
De houtduif is de meest voorkomende duivensoort in onze parken en tuinen. Houtduiven broeden het liefst in bossen, parken en tuinen, maar omdat ze tegenwoordig meer en meer in stedelijke gebieden voorkomen, maken ze niet zelden gebruik van gebouwen. Ze bouwen slordige nesten van soms slechts enkele takken en het is geen uitzondering dat een ei na het leggen meteen door de losjes gegroepeerde takken op de grond valt. Houtduiven leggen meestal 2 eieren. Na het uitbroeden voederen zowel het mannetje als het vrouwtje de jongen. Jonge dieren missen in de eerste zomer de kenmerkende witte halsvlek. Blijkbaar kwamen ze vroeger, en dan heb ik het over 300-400 jaar geleden amper voor in onze contreien. Omdat de site “waarnemingen.be of .nl” toen nog niet bestond kunnen we ons enkel baseren op schilderijen uit die periode.
Voor zover bekend heeft geen enkele 16de of 17de eeuwse Vlaamse of Hollandse schilder ooit houtduiven afgebeeld. De soort ontbreekt in elk geval in het werk van de Antwerpse barokschilders Frans Snyders (1579-1657) en Alexander Adriaenssen (1587-1661). Beide schilders verwerkten doorgaans heel wat inheemse vogels in hun doeken. Houtduiven worden daarentegen wel afgebeeld door Zuid-Europese schilders uit dezelfde periode, zoals de Italiaan Michelangelo Meris Caravaggio (1571-1610) en de Spanjaard Juan Sánchez Cotán (1561-1627). Dit geeft mogelijk aan dat de houtduif in die periode zeldzaam was in de Lage Landen en men kan zich zelfs afvragen of de soort toen wel tot onze avifauna behoorde.
Momenteel zijn ze na de kauw en de zwarte kraai de meest voorkomende vogel volgens de resultaten van de laatste vogeltelweek in de scholen in Vlaanderen. Dat komt vooral door het feit dat ze niet schuw zijn en de speelplaats na elke speeltijd bezaaid ligt met kruimels en etensresten. Op Bernerhof heb ik ook de indruk dat de houtduiven met meer graankorrels gaan lopen dan de kippen waar ze eigenlijk voor bedoeld zijn! Ach ja, als ze daar gelukkig mee zijn is het voor mij ook goed. Ik kan redelijk veel verdragen behalve dan op de tuintafel sch… , dat gaat me net iets te ver. Er is nog werk aan de heropvoeding. Is hier misschien een rol weggelegd voor de Berners?
2018 wordt blijkbaar een goed bloemenjaar, alleszins voor de voorjaarsbloeiers! De Viburnums en Seringen zijn bijzonder goed gelukt dit jaar. Op de bloei van de Gouden Regen is het nog even wachten maar het aantal bloemtrosjes op de struik creeërt grote verwachtingen. Ondertussen komen de Rododendrons ook stilaan in bloei, daar komen we één van de volgende dagen zeker nog eens op terug.
Ik weet het, het is één van de drukste periodes van het jaar in de tuin. Je kan natuurlijk als een gek zitten wroeten en woelen maar dan mis je heel wat.
Je zou ook af en toe eens op een stoel kunnen achterover leunen en naar de dingen rondom kijken. Of met een fototoestel op safari gaan in je eigen achtertuin. De eerste libel of een bepaalde vlinder vastleggen op de gevoelige (digitale) plaat. Misschien eens toekijken wat voor halsbrekende toeren een hommeltje moet uithalen om in een bepaalde bloem te geraken op zoek naar voedsel. Dat levert soms mooie toevalstreffers op.
Alle foto's die ik hier op de site zet zijn zelf gefotografeerd in de eigen tuin! Zo heb ik met het mooie weer vorige week de eerste vuurlibellen van het seizoen in Bernerhof vastgelegd. Bovendien was dit een soort die ik hier vorig jaar niet gezien had. Met de libellen van vorige zomer erbij kom ik op 15 verschillende soorten. Als je dan weet dat er in België en Nederland ongeveer 70 soorten voorkomen vind ik dit geen slecht resultaat. Biodiversiteit in je eigen tuin! Als dat geen bewijs is dat het nuttig is de gifspuit te laten staan weet ik het ook niet meer.
Dus volgend weekend niet vergeten te genieten. O ja, je zal waarschijnlijk een paraplu nodig hebben. Van achter glas met een drankje kan ook : santé, schol, proost, whatever!
Brahea armata, in het Nederlands blauwe hesperpalm of Mexicaanse waaierpalm genaamd is een wintergroene palmboom afkomstig van het schiereiland Baja California in NW-Mexico. Zijn forse stam en grote diep ingesneden zilverblauwe waaiervormige bladeren doen enigszins aan de ''Washingtonia'' denken, alleen is het blad veel impressionanter. Deze traaggroeiende waaierpalm bloeit na enkele jaren in de zomermaanden met talrijke geurende, roomwitte bloempjes die in grote bloeiwijzen, vrijhangend bijna de grond raken. Later worden dit bolvormige, eerst groenige, later helderbruine vruchten van ongeveer 2cm. Brahea armata houdt van een beschutte standplaats in de volle zon en een goed doorlaatbare, kalkrijke, liefst niet te rijke grond. Deze plant is slechts matig winterhard en wie geen risico wil nemen houdt hem best als kuipplant en overwintert hem in een niet- of matig verwarmde serre. Afhankelijk van de bron vindt je voor de winterhardheid minimum temperaturen gaande van -5° tot -10°C. Bij deze laatste moet de grond dan wel goed droog zijn wat in onze winters niet vanzelfsprekend is. Bij mij gaat hij van het moment dat er nachtvorst verwacht wordt de veranda in (10-15°C), bij deze temperaturen moet de plant dan wel 1 keer per week wat water krijgen. Mijn exemplaar is momenteel nog een klein ukkepukkie wat in de winter een voordeel is want de winterparking staat elk jaar goedgevuld. Van ziektes schijnt deze soort weinig of geen last te hebben.
Nog zo'n leuk "onkruidje" dat bij mij welkom is in de tuin!
Bonte gele dovenetel is verwant aan de inheemse gele dovenetel (Lamium galeobdolon subspecies montanum), ze kan hiervan echter gemakkelijk worden onderscheiden door middel van de bontgekleurde bladeren. Deze cultivar heeft ook een andere groeiplaats : waar de inheemse gele dovenetel vooral op vochtige tot natte voedselrijke leem- en kleibodems wordt gevonden, heeft de gevlekte gele dovenetel het naar zijn zin in matig voedselrijke lichte, zandige bodems, waar de soort zich vooral ontwikkelt in de ruwe humuslaag.
Ze kruipen voort en bedekken zo hele schaduwpartijen waar toch niks anders wil groeien. Als je ze wil inperken kan je ze heel makkelijk uittrekken, ze wortelen namelijk heel oppervlakkig. Ze bloeien van eind maart tot een stuk in mei. Momenteel staan ze op hun mooist. Na de bloei heb je nog altijd het bonte blad dat ook sierwaarde heeft. Je hoeft er niks aan te doen, in de winter verdwijnen ze maar in maart staan ze er weer.
Eens je ze hebt raak je ze niet meer kwijt en in dit geval vind ik dat niet eens zo erg!
Eindelijk is het me gelukt. Ik wist al lang dat ze daar zaten omdat ik ze soms kon horen : de poelkikkers. "So what" zullen een aantal mensen denken. Wel weet dan dat 90% van de kikkers kruisingen zijn tussen de poel- en de meerkikker : de bastaardkikker. Die bastaardkikkers zijn bijna niet te onderscheiden van de poelkikkers. Alleen kan je het verschil horen, ze hebben een andere roep. Poelkikkers zijn de kleinste van de 3 soorten maar je hebt grotere poelkikkers en kleinere bastaarkikkers dus dat wordt moeilijk. Je moet ze dus zien kwaken om zeker te zijn, dan zie je ook dat poelkikkers een witte kwaakblaas hebben in tegenstelling met de bastaardjes die het met een grijze moeten doen. Er zijn nog een aantal kleine verschillen maar da's voer voor specialisten. De echte poelkikkers zijn redelijk zeldzaam aan het worden. Ik ben dus een gelukkig mens, ik heb de 3 soorten in mijn vijver en heb ze allen op foto.
Nu nog afwachten of de buren even gelukkig zullen zijn als het kwaakconcert binnenkort weer gaat beginnen? Je kan niet voor iedereen goed doen!
Ik weet in ieder geval dat er weer veel muggen en slakken zullen verdwijnen in hongerige kikkermaagjes.
De eerste libel dit jaar en al direct eentje die we hier vorig jaar niet gespot hebben : de vuurjuffer.
In de prov. Antwerpen en Limburg kan je ze regelmatig zien. Ze hebben een plas met zuiver water nodig met veel drijvende waterplanten en oevervegetatie. De twee exemplaren op de foto vlogen rond in tandem en waren een plaatsje aan het zoeken om hun nageslacht te deponeren. Kennelijk werd het blad van deze waterlelie goed genoeg bevonden om daar hun ding te doen. Vuurjuffers zijn er vroeg bij in het voorjaar, zo vanaf 20 april kan je ze zien rondvliegen. Ik had deze twee ook reeds twee dagen geleden gezien. Toen waren ze net uitgekomen want ze hadden nog bijna geen kleur. Dat is nu wel anders met hun felrood jasje!
Ze zijn weer actief, de kleine groene sloeries die op enkele dagen de buxus tot op het laatste blaadje afknabbelen. Momenteel zijn het nog kleine ukkepukkies van enkele mm groot maar opgelet : het gaat snel! Ze zijn eigenlijk best wel mooi om naar te kijken maar toch ik zie ze eigenlijk liever ergens anders dan op mijn buxus. Nu heb ik gelukkig niet veel buxus staan, maar toch. Ik heb één vrij grote open (nooit gesnoeide) buxus in de tuin staan. Door de open structuur is de schade hier minder groot, ze hebben ook minder schuilmogelijkheden waardoor vogeltjes ze eerder zullen opmerken.
Je kan natuurlijk direct je chemisch arsenaal aanspreken en ze daarmee te lijf gaan maar in een ecologische tuin is dit “not done”! Ze met de hand wegvangen is al snel niet haalbaar meer. Ze wegspuiten met de hoge druk is een optie, de rupsjes vallen dan op de grond waar je ze eventueel kan plattrappen. Let wel op, er vallen ook blaadjes op de grond waar spinseltjes inzitten met de eitjes voor de volgende generatie, ruim die dan wel op. En o ja, niet in de compostbak! Kieper ze maar bij het restafval.
Een buurman van mij was vorig jaar in alle staten toen hij mensen buxus zag afvoeren per aanhangwagen richting containerpark. Heel de wijk werd zo besmet verklaarde hij aan iedereen die het wilde horen (ook aan wie dit niet wou). Misschien had hij wel een punt, misschien ook niet. Twee weken geleden had hij een aangetast buxushaagje in zijn tuin geëlimineerd. Daags nadien stond hij vrolijk de ganse boel te verhakselen! Hallo ??? Besmetting van de buurt ?
Hopelijk leren onze vogeltjes snel buxusrupsjes eten zodat de plaag enigszins ingeperkt wordt. Weggaan is er niet meer bij, daarvoor is het al lang te laat.
Vraag is wat we in de plek kunnen zetten. Tot voor kort viel regelmatig de naam Ilex Crenata. Nu blijkt deze ook gevoelig te zijn voor een schimmelinfectie! Een ander alternatief is Osmanthus delevayi (schijnhulst), je kan ze makkelijk snoeien. Je mist dan wel de zoetgeurende bloemetjes in het voorjaar. Sommige taxussoorten kunnen ook vrij compact gehouden worden. Euonymus fortunei is ook groenblijvend (er zijn ook bontbladige cultivars). Berberis thunbergii is een stekelig roodbladig dwergstruikje dat je goed kan snoeien maar verliest zijn blad in de winter.
Is afkomstig uit de bergachtige streken, boven 1200m, in het noordwesten van Mexico. Dit is een vrij compacte agave, ze bereiken een maximum diameter van ongeveer 60cm eens ze volwassen zijn. De rozet bestaat uit een aantal korte brede stekelige bladeren, ongeveer 30cm lang en 10-15cm breed. De bladkleur is zilvergrijs waardoor ze makkelijk te onderscheiden zijn van A. parryi die gelijkaardig van vorm is maar gewone groene bladeren heeft. Ze kunnen redelijk goed tegen ons vochtig klimaat, vooral in de winter. Tot -8°C is er geen enkel probleem. Ik heb deze plant in de prairieborder staan op een zeer zonnige droge plek, beschut tegen de oostenwind door de zijgevel van het huis en een beukenhaag. Om helemaal zeker te spelen staat hij in een pot die ingegraven is zodat ze bij extreme koude makkelijk een aantal dagen in de serre (tussen 0 tot +5°C) kunnen gaan schuilen tot het ergste voorbij is. Zet er wat Gazania’s of Osteospermum rond en de tropensfeer is compleet. Wil je het iets subtieler houden qua kleur : Rudbeckia’s en andere prairieplanten of siergrassen doen het ook uitstekend!
Tot slot nog een waarschuwing : zorg dat ze buiten het bereik van zeer kleine kinderen staan. De stekels op de randen van de bladeren kunnen gemeen uithalen !
De alpenwatersalamander is één van de kleurrijkste watersalamanders, een typisch kenmerk is de helder oranje gekleurde, ongevlekte buik. De salamander komt voor in Centraal-Europa maar ook in Nederland en België.
Deze salamander leeft van kleine waterdieren en is een deel van het jaar op het land te vinden. Ze zijn dan vooral op regenachtige dagen actief. Deze tijd van het jaar zijn ze echter in het water te vinden omdat ze daar voor hun nakomelingen moeten zorgen. Ze leven in de grote tuinvijver op ongeveer 1 m diepte, beschermd door grote partijen waterplanten. Regelmatig zie je ze naar boven komen om even lucht te happen. Van de kikkers hebben ze weinig concurrentie, die zijn vooral actief aan de oppervlakte en in de buurt van de oevers van de vijver. De alpenwatersalamander kan meer dan 20 jaar oud worden in het wild. Nu zijn ze op hun mooist, de mannetjes moeten immers de vrouwtjes imponeren! De rest van het jaar zijn ze, op hun oranje buik na, eerder saai grijs en vallen daardoor weinig op.
Skimmia confusa ''Kew Green'' is een kleine, wintergroene, heester met een compacte, bolvormige groeiwijze en glanzende, lancetvormige, middengroene bladeren. Reeds van in oktober verfraaien de knopjes van de bloemtrossen deze skimmia die dan uiteindelijk in april, mei met geurige, groengele bloemen in bloei zullen komen. Skimmia confusa houdt van een standplaats in de halfschaduw of schaduw en is niet kieskeurig wat de grondsoort betreft, zolang deze maar goed doorlatend en humusrijk is. De plant is redelijk tot goed winterhard, -10°C mag geen probleem zijn maar als de grond goed waterdoorlatend is en de plant wat beschut staat mag het nog veel kouder zijn. Skimmia is ook zeewind- en luchtverontreiniging tolerant, heeft weinig last van ziektes of ongedierte en verlangt weinig of geen snoei. Deze struikjes worden max ongeveer 1 m hoog maar doen daar vele jaren over.
De Stermagnolia is over zijn hoogtepunt, er liggen meer bloemblaadjes op de grond dan er nog aan de struik hangen. Jammer natuurlijk. Er blijkt eens te meer waarheid te zitten in oude spreuken. In dit geval "schone liedjes duren niet lang".
Een inheemse plant aanplanten als moerasplant in de vijver? Zitten we dan niet in de rubriek onkruid? Het is maar een kwestie van hoe je per definitie bepaalt wat onkruid dan wel zou zijn.
Ikzelf zie onkruid als iets niet gewenst en dat in de tuin woekert. Sommige wilde planten zijn echter wel best mooi. Zo mooi dat je ze zelf gaat aanplanten, op dat moment zijn ze voor mij geen onkruid meer. Dotterbloem is er zo eentje. Ik kan nog andere voorbeelden aanhalen : vergeet-me-nietjes, Robertskruid, Meiklokjes (Lelietjes-van –dalen), … . Wat dus voor mij geen onkruid is kan dat voor iemand anders misschien wel zijn of omgekeerd. Meiklokjes bijvoorbeeld kan je aankopen in de tuincentra rond deze tijd, ze zijn pokkeduur, je betaalt snel enkele euro’s voor een plantje. Ik heb ze ooit in de tuin van mijn ouders aangeplant (mijn moeder was dol op de hemelse zoete geur van de bloemetjes). Ik had dat beter niet gedaan want twintig jaar later waren we nog aan het proberen om ze uit te roeien ! Ze woekerden letterlijk overal, ze kwamen bijna uit de voegen van de muur gekropen. Misschien dat de uitdrukking “uit z’n voegen barsten” daar vandaan komt? Op andere plaatsen willen ze absoluut niet groeien en er zullen wel tussen situaties zijn waar ze het netjes en beschaafd houden zeker?
Terug naar onze dotterbloem. Ze lijken een beetje op boterbloemen, alhoewel ze daar niet direct familie mee zijn. Ze bloeien in maart-april op een moment dat er in de vijver nog niet zo heel veel kleur is. Ze staan graag met hun voetjes het water (of alleszins heel vochtig) in een grond die lichtjes zuur mag zijn. Ze houden ook van het zonnetje. Ze bloeien niet zo heel lang maar de uitgebloeide bloemetjes hebben ook nog decoratieve waarde. Het mooie glanzende frisgroen blad is niervormig. Als ze het naar hun zin hebben heb je er eigenlijk geen omzien naar.
De bloem ontleent zijn naam aan het Duitse 'Dotter' en het etymologisch verwante Middelnederlandse 'doder' (dodre) wat “dooier” betekent, daarmee verwijzend naar zijn gele kleur.
Vroeger werden de bloemknopjes in azijn opgelegd zoals kappertjes. De plant zelf is (licht) giftig, vee zal de plant mijden. Vermits ik geen koeien in de tuin heb rondlopen is dit hier niet direct een probleem. Wel opletten met kleine kinderen maar gezien de standplaats van de plant zouden hier eigenlijk geen kleine peuters mogen in de buurt komen!
Zaterdagvoormiddag, ik had net gedaan met de living en de keuken te dweilen en wou gaan eten. Toen kwam daar plotseling ons klein monstertje vrolijk binnengelopen nadat de jonge dame zich had geamuseerd in de kleine vijver in de modder en tussen de lissen. Baasje kreeg bijna een hartinfarct!
Hondje onder de modder, keuken onder de modder ! Ik kon ze nog net op tijd buiten krijgen alvorens ze verder onheil kon aanrichten want ik zag ze aanstalten maken om zich eens goed uit te schudden. Een gevoel van "waarom ik?" maakte zich heel even van mij meester. Toen terug alle moed bijeen geschraapt voor operatie "Mud Storm", vloertje terug gedweild en hondje met veel water (buiten) terug een beetje toonbaar gekregen en daarna zo goed mogelijk afgedroogd (toen kon de wasmachine ook weer aan de slag). Ik was behoorlijk ver van mijn "zen" niveau verwijderd!
Lang kan je echter niet kwaad blijven op zo'n pluizenbol, 's namiddags lag ze zeker een uur lang vertederd aan de deur van de kippenren naar de kippetjes te kijken. Haar interesse werd beloond want de kippetjes kwamen alle drie vlak bij haar hun toilet maken. Vreedzaam tafereeltje ! Da's dan één van de pluspunten van een Berner Sennen, absoluut geen jachtinstinct !
Elke avond als het begint te schemeren krijg ik bezoek in de tuin. De familie Kwak heeft mijn vijver uitgekozen om wat te komen ronddobberen alvorens aan land te komen om te overnachten tussen het Wildemanskruid en de kruipconifeertjes. Het is een koppeltje wilde eenden, mijnheer is duidelijk herkenbaar aan zijn kleurrijk kostuum. Mevrouw houdt het op een bruinkleurig maatpakje. Wist je dat eenden een koppeltje voor het leven vormen en monogaam zijn ? Gisterennamiddag had ik dan een afspraak voor een “fotoshoot”. Op het allerlaatste moment liet mevrouw weten niet te kunnen komen maar mijnheer was wel present.
We hebben toen ook de afspraak gemaakt dat de rest van de familie (neefjes en nichtjes) ’s avonds niet mee op bezoek komen. Eén of twee eendjes op de vijver is mooi maar een ganse familie laat sporen na! Gisterenavond waren ze er dan terug, met z’n tweetjes!
Lysichiton camtschatcensis wordt ook wel de witte moerasaronskelk genoemd en is een echte moerasplant. Deze, uit het uiterste oosten van Azië afkomstige, vaste plant heeft een opgaande en polvormende groeiwijze. De donkergroene, lederachtige bladeren lijken wat op bananenbladeren en kunnen tot 1 meter lang worden. Lysichiton camtschatcensis bloeit in april en mei met aronskelkachtige bloemen, een 30 cm groene, lange kolf ontstaat en deze wordt omgeven door een prachtig, wit schutblad. De bloemen zijn eerder onaangenaam, sterk muskusachtig geurend en lokken dankzij deze geur tal van insecten. In de zomer volgen rode besjes. Moerasaronskelk houdt van een permanent natte standplaats, een waterdiepte van 5 tot 10 cm is ideaal. De plant is verder goed winterhard, zeewind tolerant, verdraagt zelfs licht brak water, heeft weinig last van ziektes en ongedierte en kan ook wat luchtvervuiling aan. Dat laatste is bij ons heel belangrijk, als de buurman zijn houtkachel brandt (in de winter altijd dus), en de wind zit verkeerd dan passeert er behoorlijk wat fijnstof en moeten de kippen zelfs mondmaskertjes dragen om geen stoflong te krijgen!
Wees voorzichtig met de broze wortelstokken, ze breken makkelijk af en geven een redelijk onaangenaam vies geurend luchtje.
Wist je dat de plant in het Engels de “Lords and Ladies" plant noemt, iemand zag ooit de vorm van een fallus in een vagina bij deze bloem.
Er is ook nog een neefje in de familie : Lysichiton americanus met gele schutbladeren. De Engelse naam “Skunk cabbage” spreekt voor zichzelf. Deze mag bij ons echter niet meer verhandeld worden want het is een invasieve exoot.
Fritillaria meleagris, in het Nederlands kievitsbloem genaamd, is een bijzonder populair bolgewasje met een mooie bloeiwijze. In april en mei verschijnen prachtige, knikkende, klokvormige paarse bloemen (er bestaan ook witte vormen) waarvan de bloemblaadjes in schaakbordvorm licht roze getint zijn, anderen vinden dan weer dat de patroontekening van de bloemen op een slangenhuid lijkt.
In de natuur zal je deze kievitsbloemen niet snel tegenkomen. In België is de plant in het wild uitgestorven. In Nederland zijn er nog slechts enkele plaatsen waar ze nog voorkomen. De belangrijkste groeiplaatsen zijn langs de oevers van de Overijsselse Vecht en bij het Zwarte water bij Zwolle. Ongeveer tachtig procent van de Nederlandse wilde kievitsbloemen staat hier. Van oudsher komt de kievitsbloem voor in gebieden met klei-op-veen en dan vooral in gebieden die 's winters onder water stonden. De plant kan slecht tegen veranderingen aan het grondwaterpeil en is op de meeste plaatsen al voor de Tweede Wereldoorlog verdwenen. Fritillaria meleagris houdt van een standplaats in volle zon of halfschaduw en een goed doorlaatbare, humusrijke grond. Kievitsbloem is zeer goed winterhard, redelijk droogtetolerant, verdraagt zeewind en luchtvervuiling, is goed ziekteresistent maar kan soms wel geplaagd worden door slakken en het leliehaantje. Deze plant lokt honingbijen en vlinders en wordt vaak toegepast in de cottagetuin, bloemenborders, de rotstuin, wilde bloemenweiden en natte graslanden.
Vanwege de mooie bloemen werd de kievitsbloem vaak uitgespit en in de tuin gezet. Tegenwoordig is de bloem gewoon in de tuincentra verkrijgbaar, zowel in de witte als paarse variant. De plant is teer en moet dan goed met rust gelaten worden om goed aan te slaan en zich uit te breiden.
Bij mij staan ze naast de (folie)vijver in meestal kurkdroge Kempense zandgrond.Toch doen ze het hier heel goed, elk jaar komen er meer en meer! Het geheim? Bodembedekkers! Ze staan hier tussen kruipende conifeertjes die slechts 5 cm hoog worden maar wel een dicht groendek vormen dat de bodem tegen uitdrogen beschermt. Soms, bij extreem hoge waterstand van de vijver na een zomerse plensbui of in de winter, krijgt de overigens goed doorlaatbare bodem een massa water te verwerken. Ze moeten deze plaats delen met het "Wildemanskruid".
Een buurman kwam onlangs eens een kijkje nemen. Voor de oude bosborder stond hij meewarig met zijn hoofd te schudden! "Zoveel werk nog, al dat onkruid tussen de planten!", "onkruid? welk onkruid"? Hij wees de richting aan : "dat daar, het staat er vol van!". "Maar, brave man, dat is helemaal geen onkruid! Het zijn Vergeet-mij-nietjes! Wacht nog maar enkele dagen, dan ziet heel de border hemelsblauw".
Het is hier ooit als "onkruidje" binnengewaaid! Mooi toch! Elk jaar na de bloei trek ik ze (bijna) allemaal uit, ondertussen hebben ze zich dan toch al vrolijk uitgezaaid zodat ik nooit zonder val. Waarschijnlijk zijn het bos Vergeet-me-nietjes. Ze groeien het best in de halfschaduw en mogen toch ook wel wat zon hebben.
Het Kikkerstrand is vandaag een stuk minder druk bezet dan de vorige dagen. Gisteren en eergisteren zaten de kikkers, soms zelfs in laagjes op mekaar, te genieten van het lentezonnetje. Het was daar dan ook een prima plekje voor mama's en papa's, lekker genietend, terwijl het nageslacht zich kon amuseren in het water. Geen haaien of andere roofvissen om zich zorgen over te maken. Het water moet weliswaar gedeeld worden met salamanders en padden maar daarmee zijn de relaties zeer hartelijk te noemen. Het blijft wel steeds opletten voor de 'Luftwaffe' in de vorm van een passerende reiger. Nu valt dat nogal mee met die reigers. De "Berner Sennen Brigade" maakt zoveel heisa dat geen enkele normale reiger het in z'n kop zou halen om hier te landen. Vandaag zitten de Berners binnen vanwege de regen. Niet dat ze bang zijn van water, maar om het binnenshuis voor iedereen bewoonbaar te houden zijn er een aantal regels uitgevaardigd. Eentje daarvan is : geen kletsnatte Berners die zich binnen komen uitschudden. Nu heeft de jongste deze regel onlangs aan haar pootjes gelapt. Maandagmiddag was de jonge dame, tijdens een overigens heel leuke tuinsafari, in de kleine moerasvijver gesukkeld. Ze is toen recht naar binnen gelopen om mij dit te melden, je wil niet weten hoe ze d'r uit zag! Ik heb er even mijn werk aan gehad (en niet alleen aan het terug toonbaar maken van de hond). Enfin, vandaag dus geen Berners buiten maar ook geen kikkers op het strand! Mooi geregeld toch?
De natuur explodeert momenteel. Na het lange koude voorjaar is het de laatste week aangenaam zacht met temperaturen rond en boven de 20°C. Dat zie je er elke dag aan, wat gisteren nog grijs en bruin was begint nu groene stipjes te vertonen. Zoals alles heeft dit ook wel enkele nadelen. Eén daarvan is de pollenproductie van o.a. de berk, ze komen allemaal tegelijkertijd dit jaar. Gevolg, ik loop hier heel de dag met tranende oogjes rond vanaf het moment dat ik 's morgens durf buitenkomen. We zullen ons maar troosten met de gedachte dat, als alle pollen tegelijk komen, het dan ook wel vlugger zal gedaan zijn zeker? Dat hoop ik althans! Het is wel prachtig om de tuin zo elke dag van uitzicht te zien veranderen. De berken in de tuin beginnen al een groen zweempje te krijgen van minuscule kleine blaadjes, de stermagnolia staat momenteel prachtig en de krentenboompjes zijn ook al bijna klaar om het tuinfeest verder te zetten.
Chamaerops humilis 'Vulcano', een hele mondvol. Chamaerops humilis komt oorspronkelijk uit het zuiden van Europa en ze zijn daarmee de enige palmen die van nature in Europa voorkomen. Vulcano komt, je raadt het nooit, van de noordkant van de Etna vulkaan. Ze onderscheiden zich van de Humilis door hun meer compacte uiterlijk. Ze zien er een beetje bonzai-achtig uit. Vulcano heeft meer bladeren die korter en compacter zijn dan bij de gewone Humilis. Ook hebben de bladeren van de Vulcano minder stekels dan zijn grote broer. Er zit aan de onderkant een doorzichtige waxlaag op. Ook is Vulcano bijna even winterhard als de gewone Humilis (tot -10°C). Deze palm is niet gemakkelijk in de handel te verkrijgen. Zeker de zaden zijn zo goed als onvindbaar. De Chamaerops humilis 'Vulcano' oogt erg mooi in een pot!
Een leuk hebbeding om het terras mee op te vrolijken tijdens de zomermaanden. In de winter kan je ze wel best ergens beschut bewaren. Die -10°C waar de kwekers en tuincentra graag mee uitpakken geldt voor exemplaren in volle grond die dan ook nog niet te nat mag zijn. Onze typische kwakkelwintertjes met lange natte periodes en dan enkele graden vorst kunnen de plant toch makkelijk de doodsteek geven.
Dus vooraleer er eentje aan te kopen denk je best eerst even na waar je er in de winter kan mee blijven! Een overdekt balkon kan al veel bescherming tegen de regen geven. En als je echt geen plaats hebt is er maar één alternatief in onze contreien dat voldoende zekerheid biedt om een palm buiten (in volle grond) te laten overleven : de familie Trachycarpus. Daar hebben we het later nog wel eens over.
Als je deze vogeltjes bezig ziet weet je direct hoe ze aan hun naam komen. Hun staartje staat bijna nooit stil. Alhoewel de witte kwikstaart één van de meest algemene vogeltjes is in de lage landen komen ze zelden in grote concentraties voor. Het zijn trekvogels die in het zuiden overwinteren. Ik had ze voordien nog nooit gezien op Bernerhof. Tot er zaterdag ineens twee zaten rond te trippelen in het gazon, waarschijnlijk op zoek naar iets lekkers.
Ik had er 's morgens ook al eentje gezien in het gemeentepark toen ik met de hond ging wandelen. Gisterenavond zag ik er nog eentje op het dak zitten. Zouden ze het hier leuk vinden? Zijn het doortrekkertjes die hier even krachten komen opdoen voor ze verder noordwaarts trekken? Of zijn ze van mening dat ze hier de zomer kunnen doorbrengen? Van mij mogen ze gerust blijven, het zijn mooie vogeltjes die op een seizoen kilo's insecten verorberen waar ik dan weer meer last van heb!
Dat past dan weer mooi bij mijn motto : "Doe vandaag niet zelf wat je morgen door een ander kan laten doen". Dus blijf maar lekker hier en eet alle schadelijke insecten maar lekker op ! Ze zijn niet bespoten, dat garandeer ik!
Gisterenvoormiddag liep er ineens een egeltje op de rijbaan voor de deur. Meestal voorspelt het niet veel goeds als prikkenbollen overdag op stap gaan, het zijn namelijk nachtdieren. Een buurmeisje die ook was komen kijken hield even de wacht om te beletten dat ons kleine vriendje zou overreden worden.Voorzichtig, zoals het betaamt met egeltjes, hebben we, met handschoenen aan, het beestje gecontroleerd. Aan één kant zag het er nog ok uit maar toen bleek dat het aan de andere zijde een ernstige verwonding had en een oogje was kwijtgespeeld. De wonde was ook ontstoken. Het beestje piepte zachtjes, ik kan me voorstellen dat hij (of zij) ernstige pijn had. We hebben het diertje in een kartonnen doos gevuld met wat bladeren gezet. Ik had ooit ergens gelezen dat egeltjes graag kattenvoer lusten, bij de buren kon ik daarvoor terecht. Nog een bakje water erbij en alles op een rustig plekje in de tuin gezet waar de honden er niet bij konden. En o ja, geef een egeltje nooit melk. Ze lusten het wel maar kunnen er dodelijk ziek van worden (lactose intolerant). 's Namiddags zijn mensen van het natuurhulp centrum in Heusden-Zolder onze prikkenbol komen ophalen. Het beestje krijgt nu de beste zorgen. Onze patient heeft een volgnummer gekregen waarmee we dan via de website de toestand kunnen opvragen. Hopelijk komt het allemaal goed en kan ie binnenkort terug de natuur in. We houden jullie op de hoogte.
Behoort tot een grote familie waar ook de aalbes en stekelbes onder vallen.
Groeit op elke grond zolang het overtollige water maar goed weg kan. In het voorjaar verschijnen de roze-rode bloemtrosjes, in de zomer gevolgd door eetbare besjes (als je sneller bent dan de vogels). Bij sommige soorten geven de bloemen een niet erg aangename geur af, achter in de tuin stoort dit niet maar ik zou deze nu niet net naast het terras aanplanten. Er zijn heel veel cultivars op de markt. De struik die bij mij reeds 20 jaar in de tuin staat kan ik niet op naam brengen maar ik vind hem er niet minder mooi om.
Ribes kan goed gesnoeid worden moest dat nodig zijn. Doe dat dan best na de bloei in april-mei zodat de struik kan uitlopen om volgend jaar terug in bloei te komen. Om de struik te verjongen kan je drastisch snoeien tot op ongeveer 50 cm van de grond. Snoei net boven een splitsing van takken, zo krijg je snel terug een mooie bossige struik.
Daarnet nog een artikeltje gelezen op de nieuwssite van de VRT. Dit doet me denken aan het verhaal van het Aziatisch Lieveheersbeestje dat ooit hier werd geïmporteerd.
Biologen in Zuid-Amerika maken zich zorgen om het gedrag van Belgische hommels. Die zijn door plaatselijke boeren geïmporteerd om hun gewassen te bestuiven. Maar onze hommels zijn zo bazig dat ze de plaatselijke hommels geen plaats gunnen.
Het probleem is begonnen in Chili, waar fruitboeren in de jaren '90 op grote schaal hommels begonnen te importeren om hun planten en bomen te bevruchten. Ons land was - en is - daarbij een belangrijke leverancier. Maar hommels zijn eigenzinnige diertjes. Ze blijven niet braaf bij de boer in de serres, maar zwermen uit in de natuur.
Kleine lichaamsbouw, groot voordeel
Onze hommels - bombus terestris of aardhommels - blijken in de Zuid-Amerikaanse natuur uitstekend te gedijen. Met hun kleine lichaamsbouw kunnen ze moeiteloos aan voedsel geraken, want hun tong past in elke bloem. De plaatselijke hommels - bombus dahlbomii - zijn groter en kunnen zich alleen maar aan grotere bloemen voeden, omdat hun tong niet in kleinere bloemen past
Omdat ze makkelijker aan voedsel geraken, zijn onze hommels bevoordeeld en dreigen ze de plaatselijke hommels te verdringen. Bovendien hebben ze uit Europa pollen van Europese planten meegebracht die nu als invasieve soorten de inheemse fauna bedreigen.
Verbod op import
In Argentinië, waar onze hommels intussen ook in de natuur voorkomen, heeft de regering zich altijd tegen de import van hommels verzet. In Chili proberen biologen de regering nu te overtuigen om het voorbeeld van hun oosterburen te volgen en de import van hommels voortaan te verbieden. Volgens hen is het de enige manier om de bombus dahlbomii van de ondergang te redden.
De fotootjes komen uit onze tuin waar aardhommeltjes wel thuishoren en bovendien graag geziene gasten zijn!
Gisterennamiddag is de strijd losgebarsten wie nu de heerschappij over Bernerhof in de wacht sleept.
Qiana vond dat zij minstens even goed het gazon kan onderhouden als de robotmaaier. Ik weet niet exact hoe de strijd geëindigd is maar ik denk dat het op een gelijkspel is uitgedraaid. De robot rijdt nog zijn rondjes en ziet er redelijk intact uit en Qiana heeft ook nog haar staart en 2 oren behouden. Volgens mij zijn ze het eens geworden, de robot doet verder met het gazon en Qiana jaagt de duiven weg. Was alles in het leven maar zo simpel!
Reeds de ganse winter stonden de bloemknoppen van de Stermagnolia veelbelovend te pronken met hun pluche jasje aan. Nu de temperaturen eindelijk stijgen is er geen houden meer aan. De knoppen zwellen en beginnen nu te "exploderen" zodat de zuiver witte bloemen zich laten bewonderen. Je moet wel snel zijn, slechts een dag of tien duurt dit spektakel. En dan mag het 's nachts niet vriezen of het feest is direct gedaan. Dan hangen de bloemen er 's anderendaags als slappe bruine dweilen bij. De laatste jaren hebben we geluk gehad, vorig jaar kwam de late vorst pas einde april, na de bloei.
Er komen zo'n 200 soorten magnolia's voor in Noord, Midden en Zuid Amerika en Zuidoost Azië. Sommige soorten worden tot 40m hoog (M. grandiflora), de meesten, waaronder onze Stermagnolia, houden het wat bescheidener waardoor het ideale bomen voor de tuin zijn. Zet ze op een zonnige plaats maar liefst wat beschut tegen de koude NO wind. De plant zelf is perfect winterhard, de bloemen echter niet ! Veeleisend zijn ze niet, een niet te zware grond die goed draineert, een pH tussen 6-8 (neutraal). Mijn exemplaar is na 20 jaar ongeveer 3.5m hoog geworden en wordt elk jaar mooier en mooier.
Wist je dat magnolia's de eerste bomen waren die bloemen kregen, reeds zo'n 100 miljoen jaar geleden. Dit merk je aan de merkwaardige kegelvormige en schubbige vruchten die wat doen denken aan een dennenkegel. Ook in Europa heeft men fossielen van magnoliasoorten teruggevonden, waardoor we weten dat magnolia's hier vroeger ook tot de inheemse soorten behoorden. De bloembouw van de magnolia's komt overeen met deze van de oudst bekende fossiele bloemen.
Toen ik eergisteren de nieuwe kippetjes aan het installeren was in hun nieuwe woonst kwam daar, heel nieuwsgierig, ons roodborstje even kijken wat er allemaal gebeurde. Da's typisch gedrag voor een roodborstje. Als ik in het voorjaar onkruid ga wieden staat hij (of zij) op de eerste rij om te kijken of ik met al mijn gewoel in de grond niks lekkers aan de oppervlakte heb gebracht. Soms komt hij tot op minder dan een meter maar steeds heel alert om er snel vandoor te kunnen gaan. Ze lijken heel sociaal maar ze zijn het niet. In het najaar zaten er 2, waarschijnlijk jonge, exemplaren in de tuin. Dat gaf dus bijna constant kletterende ruzie tot één van de twee het voor bekeken hield en ergens anders naartoe getrokken is. Sindsdien is de rust hersteld. Ik herinner me vaag een oud kinderliedje : " roodborstje tikt tegen het raam". De rest van de tekst ben ik vergeten (jeugdalzheimer?). Tegen het raam is mijn vriendje nog niet komen tikken maar meerdere malen kwam hij wel heel brutaal op de vensterbank zitten om naar binnen te gluren met een blik van " waar blijft mijn bestelling voor het avondeten. Misschien denkt hij dat het keukenraam een Drive-in is : 2 maal een grote" Mc spinnenkop" en een kleine 'Mc slak" ! (inpakken graag, 't is om mee te nemen). De tijden evolueren.
De naam geeft het al aan, de camelia is afkomstig uit het verre oosten en deze familie kent wel 80 verschillende soorten. De kleuren van de bloemen variëren van wit over roze naar rood (en heel zelden ook geel). De meeste soorten bloeien langdurig van februari tot mei. Het zijn groenblijvende traaggroeiende heesters met glanzend leerachtig blad. De bloemen lopen dikwijls vorstschade op. Zolang ze nog in knop staan zijn ze redelijk vorstbestand. Daarom staan ze bij mij in de halfschaduw en krijgen enkel in de late namiddag wat zon. Doordat ze minder zon krijgen gaan ze iets later in het seizoen bloeien waardoor de kans op vorstschade afneemt. Dit jaar zijn ze vrij laat en komen ze nu eigenlijk pas in bloei. Da's mooi meegenomen want nu de temperaturen gaan stijgen is het aangenamer om eens in de tuin te gaan en kan ik er meer van genieten.
Ze houden van zure grond en kunnen slecht tegen uitdrogen. Door hakselhout tussen de planten te strooien of bodembedekkers te voorzien blijft de grond vochtiger. Wat dat zure aspect betreft zit ik wel goed tussen mijn dennen, anders kan je best jaarlijks wat turf strooien. Na de bloei een beetje meststof wordt ook op prijs gesteld.
Voor de rest zijn het makkelijke planten waar je zelden problemen mee hebt.
Zijn neef Camelia chinensis is al heel lang gekend voor de theeblaadjes.
Even kennismaken met de nieuwe bewoners van Bernerhof?
Nadat vorige winter Tik, het haantje, en Tak, het hennetje, overleden waren (gewoon de oude dag, niet in de vol-au-vent) bleef onze Tokje helemaal alleen achter. Tot vandaag dan. Pasen leek me een mooie dag om aan gezinsuitbreiding van de familie Zijdehoen te denken.
Vandaag heeft dus Tik II zijn intrede gedaan, samen met Tak II. Nadat Tik direct al aan ons oudere Tokske had duidelijk gemaakt dat hij een haantje was en "en passant" hetzelfde had gedaan met Tak II was de rangorde vastgelegd en de rust vrij snel teruggekeerd op Bernerhof.
Na een uurtje of zo scharrelen ze er nu samen met zijn drietjes vrolijk op los. En ik zag dat het goed was. Ons Tokske is niet meer alleen! Meer kan je toch niet doen voor een kippetje op Pasen?
Ons haantje heeft al eens geprobeerd om over de omheining van kippenland te vliegen, maar zijdehoentjes raken zelden meer dan 50 cm van de grond, met een draad van 2 m zitten we dus wel goed. ( hij had ten andere niet in de gaten dat de bovenkant van de kippenren ook met een draad is afgesloten om vossen en marters te ontmoedigen. "Reintje de Vos" moet maar elders een vogeltje gaan verschalken!
Op de foto's in volgorde : Tik II, Tak II en Tok I.
Deze planten zijn beter gekend onder de naam "mimosa" maar eigenlijk is niet niet correct. Ze bloeien in de winter en in het voorjaar en hun pluizige hoofdjes met ronde gele bloemen hebben een duidelijke, vaak sterke viooltjesgeur. Ze zijn goede potplanten voor een serre, zodat men kan genieten van hun vroege bloei. De potten kunnen 's zomers worden buiten gezet en worden daarbij best voorzien van een steunstok. In hun thuisland (Z-Australië, Tasmanië) kunnen ze bomen vormen tot 30m hoog. Zo'n vaart zal het hier niet lopen met onze koele zomers en lange winters. Na een aantal jaren kunnen ze nog altijd wat gesnoeid worden zodat ze de serre niet ontgroeien. Bij mij staat de plant het ganse jaar in de volle grond in een serre die 's winters net vorstvrij wordt gehouden. Ook de oleanders overwinteren hier in hun pot ! Wanneer in februari de gele pluizenbollen verschijnen geeft dit telkens een vroeg lentegevoel.
Je zou de neiging kunnen hebben om een boeketje af te knippen en binnenshuis in een vaas te zetten. Mijn advies, doe dit niet ! Aan de plant kan je er weken van genieten, eens binnen in een vaas gezet beginnen ze na enkele uren al te verschrompelen tot onooglijk kleine dorre mini bolletjes !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
