Behoort tot een grote familie waar ook de aalbes en stekelbes onder vallen.
Groeit op elke grond zolang het overtollige water maar goed weg kan. In het voorjaar verschijnen de roze-rode bloemtrosjes, in de zomer gevolgd door eetbare besjes (als je sneller bent dan de vogels). Bij sommige soorten geven de bloemen een niet erg aangename geur af, achter in de tuin stoort dit niet maar ik zou deze nu niet net naast het terras aanplanten. Er zijn heel veel cultivars op de markt. De struik die bij mij reeds 20 jaar in de tuin staat kan ik niet op naam brengen maar ik vind hem er niet minder mooi om.
Ribes kan goed gesnoeid worden moest dat nodig zijn. Doe dat dan best na de bloei in april-mei zodat de struik kan uitlopen om volgend jaar terug in bloei te komen. Om de struik te verjongen kan je drastisch snoeien tot op ongeveer 50 cm van de grond. Snoei net boven een splitsing van takken, zo krijg je snel terug een mooie bossige struik.
Daarnet nog een artikeltje gelezen op de nieuwssite van de VRT. Dit doet me denken aan het verhaal van het Aziatisch Lieveheersbeestje dat ooit hier werd geïmporteerd.
Biologen in Zuid-Amerika maken zich zorgen om het gedrag van Belgische hommels. Die zijn door plaatselijke boeren geïmporteerd om hun gewassen te bestuiven. Maar onze hommels zijn zo bazig dat ze de plaatselijke hommels geen plaats gunnen.
Het probleem is begonnen in Chili, waar fruitboeren in de jaren '90 op grote schaal hommels begonnen te importeren om hun planten en bomen te bevruchten. Ons land was - en is - daarbij een belangrijke leverancier. Maar hommels zijn eigenzinnige diertjes. Ze blijven niet braaf bij de boer in de serres, maar zwermen uit in de natuur.
Kleine lichaamsbouw, groot voordeel
Onze hommels - bombus terestris of aardhommels - blijken in de Zuid-Amerikaanse natuur uitstekend te gedijen. Met hun kleine lichaamsbouw kunnen ze moeiteloos aan voedsel geraken, want hun tong past in elke bloem. De plaatselijke hommels - bombus dahlbomii - zijn groter en kunnen zich alleen maar aan grotere bloemen voeden, omdat hun tong niet in kleinere bloemen past
Omdat ze makkelijker aan voedsel geraken, zijn onze hommels bevoordeeld en dreigen ze de plaatselijke hommels te verdringen. Bovendien hebben ze uit Europa pollen van Europese planten meegebracht die nu als invasieve soorten de inheemse fauna bedreigen.
Verbod op import
In Argentinië, waar onze hommels intussen ook in de natuur voorkomen, heeft de regering zich altijd tegen de import van hommels verzet. In Chili proberen biologen de regering nu te overtuigen om het voorbeeld van hun oosterburen te volgen en de import van hommels voortaan te verbieden. Volgens hen is het de enige manier om de bombus dahlbomii van de ondergang te redden.
De fotootjes komen uit onze tuin waar aardhommeltjes wel thuishoren en bovendien graag geziene gasten zijn!
Gisterennamiddag is de strijd losgebarsten wie nu de heerschappij over Bernerhof in de wacht sleept.
Qiana vond dat zij minstens even goed het gazon kan onderhouden als de robotmaaier. Ik weet niet exact hoe de strijd geëindigd is maar ik denk dat het op een gelijkspel is uitgedraaid. De robot rijdt nog zijn rondjes en ziet er redelijk intact uit en Qiana heeft ook nog haar staart en 2 oren behouden. Volgens mij zijn ze het eens geworden, de robot doet verder met het gazon en Qiana jaagt de duiven weg. Was alles in het leven maar zo simpel!
Reeds de ganse winter stonden de bloemknoppen van de Stermagnolia veelbelovend te pronken met hun pluche jasje aan. Nu de temperaturen eindelijk stijgen is er geen houden meer aan. De knoppen zwellen en beginnen nu te "exploderen" zodat de zuiver witte bloemen zich laten bewonderen. Je moet wel snel zijn, slechts een dag of tien duurt dit spektakel. En dan mag het 's nachts niet vriezen of het feest is direct gedaan. Dan hangen de bloemen er 's anderendaags als slappe bruine dweilen bij. De laatste jaren hebben we geluk gehad, vorig jaar kwam de late vorst pas einde april, na de bloei.
Er komen zo'n 200 soorten magnolia's voor in Noord, Midden en Zuid Amerika en Zuidoost Azië. Sommige soorten worden tot 40m hoog (M. grandiflora), de meesten, waaronder onze Stermagnolia, houden het wat bescheidener waardoor het ideale bomen voor de tuin zijn. Zet ze op een zonnige plaats maar liefst wat beschut tegen de koude NO wind. De plant zelf is perfect winterhard, de bloemen echter niet ! Veeleisend zijn ze niet, een niet te zware grond die goed draineert, een pH tussen 6-8 (neutraal). Mijn exemplaar is na 20 jaar ongeveer 3.5m hoog geworden en wordt elk jaar mooier en mooier.
Wist je dat magnolia's de eerste bomen waren die bloemen kregen, reeds zo'n 100 miljoen jaar geleden. Dit merk je aan de merkwaardige kegelvormige en schubbige vruchten die wat doen denken aan een dennenkegel. Ook in Europa heeft men fossielen van magnoliasoorten teruggevonden, waardoor we weten dat magnolia's hier vroeger ook tot de inheemse soorten behoorden. De bloembouw van de magnolia's komt overeen met deze van de oudst bekende fossiele bloemen.
Toen ik eergisteren de nieuwe kippetjes aan het installeren was in hun nieuwe woonst kwam daar, heel nieuwsgierig, ons roodborstje even kijken wat er allemaal gebeurde. Da's typisch gedrag voor een roodborstje. Als ik in het voorjaar onkruid ga wieden staat hij (of zij) op de eerste rij om te kijken of ik met al mijn gewoel in de grond niks lekkers aan de oppervlakte heb gebracht. Soms komt hij tot op minder dan een meter maar steeds heel alert om er snel vandoor te kunnen gaan. Ze lijken heel sociaal maar ze zijn het niet. In het najaar zaten er 2, waarschijnlijk jonge, exemplaren in de tuin. Dat gaf dus bijna constant kletterende ruzie tot één van de twee het voor bekeken hield en ergens anders naartoe getrokken is. Sindsdien is de rust hersteld. Ik herinner me vaag een oud kinderliedje : " roodborstje tikt tegen het raam". De rest van de tekst ben ik vergeten (jeugdalzheimer?). Tegen het raam is mijn vriendje nog niet komen tikken maar meerdere malen kwam hij wel heel brutaal op de vensterbank zitten om naar binnen te gluren met een blik van " waar blijft mijn bestelling voor het avondeten. Misschien denkt hij dat het keukenraam een Drive-in is : 2 maal een grote" Mc spinnenkop" en een kleine 'Mc slak" ! (inpakken graag, 't is om mee te nemen). De tijden evolueren.
De naam geeft het al aan, de camelia is afkomstig uit het verre oosten en deze familie kent wel 80 verschillende soorten. De kleuren van de bloemen variëren van wit over roze naar rood (en heel zelden ook geel). De meeste soorten bloeien langdurig van februari tot mei. Het zijn groenblijvende traaggroeiende heesters met glanzend leerachtig blad. De bloemen lopen dikwijls vorstschade op. Zolang ze nog in knop staan zijn ze redelijk vorstbestand. Daarom staan ze bij mij in de halfschaduw en krijgen enkel in de late namiddag wat zon. Doordat ze minder zon krijgen gaan ze iets later in het seizoen bloeien waardoor de kans op vorstschade afneemt. Dit jaar zijn ze vrij laat en komen ze nu eigenlijk pas in bloei. Da's mooi meegenomen want nu de temperaturen gaan stijgen is het aangenamer om eens in de tuin te gaan en kan ik er meer van genieten.
Ze houden van zure grond en kunnen slecht tegen uitdrogen. Door hakselhout tussen de planten te strooien of bodembedekkers te voorzien blijft de grond vochtiger. Wat dat zure aspect betreft zit ik wel goed tussen mijn dennen, anders kan je best jaarlijks wat turf strooien. Na de bloei een beetje meststof wordt ook op prijs gesteld.
Voor de rest zijn het makkelijke planten waar je zelden problemen mee hebt.
Zijn neef Camelia chinensis is al heel lang gekend voor de theeblaadjes.
Even kennismaken met de nieuwe bewoners van Bernerhof?
Nadat vorige winter Tik, het haantje, en Tak, het hennetje, overleden waren (gewoon de oude dag, niet in de vol-au-vent) bleef onze Tokje helemaal alleen achter. Tot vandaag dan. Pasen leek me een mooie dag om aan gezinsuitbreiding van de familie Zijdehoen te denken.
Vandaag heeft dus Tik II zijn intrede gedaan, samen met Tak II. Nadat Tik direct al aan ons oudere Tokske had duidelijk gemaakt dat hij een haantje was en "en passant" hetzelfde had gedaan met Tak II was de rangorde vastgelegd en de rust vrij snel teruggekeerd op Bernerhof.
Na een uurtje of zo scharrelen ze er nu samen met zijn drietjes vrolijk op los. En ik zag dat het goed was. Ons Tokske is niet meer alleen! Meer kan je toch niet doen voor een kippetje op Pasen?
Ons haantje heeft al eens geprobeerd om over de omheining van kippenland te vliegen, maar zijdehoentjes raken zelden meer dan 50 cm van de grond, met een draad van 2 m zitten we dus wel goed. ( hij had ten andere niet in de gaten dat de bovenkant van de kippenren ook met een draad is afgesloten om vossen en marters te ontmoedigen. "Reintje de Vos" moet maar elders een vogeltje gaan verschalken!
Op de foto's in volgorde : Tik II, Tak II en Tok I.
Deze planten zijn beter gekend onder de naam "mimosa" maar eigenlijk is niet niet correct. Ze bloeien in de winter en in het voorjaar en hun pluizige hoofdjes met ronde gele bloemen hebben een duidelijke, vaak sterke viooltjesgeur. Ze zijn goede potplanten voor een serre, zodat men kan genieten van hun vroege bloei. De potten kunnen 's zomers worden buiten gezet en worden daarbij best voorzien van een steunstok. In hun thuisland (Z-Australië, Tasmanië) kunnen ze bomen vormen tot 30m hoog. Zo'n vaart zal het hier niet lopen met onze koele zomers en lange winters. Na een aantal jaren kunnen ze nog altijd wat gesnoeid worden zodat ze de serre niet ontgroeien. Bij mij staat de plant het ganse jaar in de volle grond in een serre die 's winters net vorstvrij wordt gehouden. Ook de oleanders overwinteren hier in hun pot ! Wanneer in februari de gele pluizenbollen verschijnen geeft dit telkens een vroeg lentegevoel.
Je zou de neiging kunnen hebben om een boeketje af te knippen en binnenshuis in een vaas te zetten. Mijn advies, doe dit niet ! Aan de plant kan je er weken van genieten, eens binnen in een vaas gezet beginnen ze na enkele uren al te verschrompelen tot onooglijk kleine dorre mini bolletjes !
Uit een DNA-onderzoek op 314 Pimpelmees jongen uit 36 nesten, uitgevoerd aan de Universiteit Antwerpen, bleek dat alle nestmoeders ook de biologische moeders waren. In 11 van de 36 nesten stelde men vast dat niet alle jongen dezelfde vader hadden. In elk van deze nesten zaten gemiddeld drie bastaards. Om die vreemde vaders te traceren, werd het DNA-paspoort van alle pimpelmezen uit de buurt bepaald. Hieruit bleek dat de vreemde vaders voor 80% pimpelmezen uit de onmiddellijke omgeving waren. In alle gevallen namen de vrouwtjes het initiatief tot de buitenechtelijke paringen.
Mezen vangen was in de 19de eeuw een buitensport die in clubverband (de gilde der mezenvangers, beter bekend al de meezers) werd beoefend. Vroeger had bijna elke dorp een mezengilde. De mezenvangers plaatsen op een opvallende plek een gekooide of opgezette uil. Vlakbij werden lijmstokjes aangebracht. Wanneer mezen een uil spotten, springen ze zenuwachtig rond hem heen, in de hoop hem te verjagen. Door het heen en weer springen, was de kans groot dat de mees op een lijmstok terecht kwam en vast hing. De meezers schoten de hulpeloze vogel dan dood met een blaaspijp. De buit werd deels gebruikt voor menselijke consumptie.
In 1921 stelden vogelaars in Southampton vast dat pimpelmezen de dunne folie van de karnemelkflessen doorprikten om zich te goed te doen aan de room. Dit fenomeen verspreidde zich in enkele jaren over gans Groot-Brittannië en grote delen van Europa. Het werd ook gekopieerd door koolmezen, eksters, merels en spreeuwen. Met de opkomst van de halfvolle en magere melk is dit gedrag verdwenen. Mezen hebben immers niets aan melk op zich (dus zonder room) aangezien ze niet over enzymen beschikken die lactose kan verteren.
Pimpelmezen speuren 's ochtends naar voedsel, maar keren pas later in de middag terug naar de plek waar het eten ligt om het te verorberen. Door de late maaltijd blijven ze overdag licht en wendbaar, zodat ze makkelijker kunnen vluchten voor roofvogels zoals sperwers.
Pimpelmezen kunnen ultraviolet licht waarnemen. De blauwe kruinveertjes van pimpelmannetjes reflecteren veel UV licht. Hoe hoger de reflectie, hoe aantrekkelijker de pimpelman wordt voor de vrouwtjes pimpelmees. Nederlandse onderzoekers namen de proef op de som en smeerden tijdens het broedseizoen UV blokkers uit zonnebrandcrème op de blauwe petjes van gepaarde mannetjes pimpelmees. Hun partner reageerde hier meteen op door minder vaak met voer naar het nest te vliegen. Reden: pimpelvrouwtjes steken minder energie in de kroost van een lelijke vader (dus een pimpelman met een petje dat minder UV licht reflecteert) en sparen hun energie liever op tot een nieuw broedseizoen met een mooiere partner.
De meesjes bij ons worden niet ingesmeerd met zonnebrandcreme, krijgen geen room van karnemelk en met wie ze het allemaal doen zal mij worst wezen. Het zijn echter wel leuke, mooie vogeltjes om bezig te zien.
Pulsatilla vulgaris is ook bekend als Wildemanskruid. Deze Ranunculaceae heeft een maximale hoogt van ongeveer 20 centimeter. Wildemanskruid is niet wintergroen maar komt wel elk jaar terug, ze zijn winterhard tot -25°C. Als ze het naar hun zin hebben zaaien ze zich vrolijk verder uit. De plant kwam vroeger bij ons ook voor. In België kan je ze nog sporadisch in het wild tegenkomen, in Nederland zijn ze waarschijnlijk verdwenen.
Wildemanskruid is zeer geschikt voor 'de tuin op het zuiden'. Verlangt een zonnige plek op niet te arme grond. Ze is ook te combineren met 'rotsplanten' als de bodem ter plaatse maar niet te droog is. Woekert niet of nauwelijks en laat zich goed combineren met andere planten. Bij mij staan ze in de volle zon, maar ze staan wel tussen bodembedekkende kruipconiferen zodat de zon de bodem niet kan bereiken en deze min of meer vochtig blijft.
Ze bloeien in april-mei, de uitgebloeide zaaddozen blijven nog maandenlang aan de plant hangen en zijn ook wel decoratief.
Nog een weetje : het giftige sap van de verse plant kan ontstekingsreacties op de huid of de slijmvliezen geven. Vroeger werd het gedroogde kruid gebruikt tegen ontstekingen van maag, darmen en geslachtsorganen. Het werd echter in het bijzonder bij depressies toegepast. Planten met hangende bloemen werden sinds de oudheid als effectief beschouwd voor patiënten ‘die het hoofd laten hangen’.
Nu we dit weten, hoofd omhoog en de tuin in, er is nog werk genoeg !
Sommige families zijn wat groter dan anderen. Hier op Bernerhof is de familie Mees goed vertegenwoordigd met minstens 3 familieleden. We zullen dit weekend eens zien of er nog andere leden terug te vinden zijn. Voorlopig echter houden we het op deze 3 :
Pimpelmees
Koolmeesje
Staartmees.
Het zou nog mooier zijn moesten er kleine meesjes van komen, nog eventjes afwachten, aan de nestkastjes zal het niet liggen, die zijn voorhanden.
We hebben het hier al eens over deze familie gehad. Als je een plant zoekt die 5-6 maanden bloeit, in de schaduw dan nog, met zijn hoogtepunt midden in de winter als er voor de rest weinig kleur is in de tuin, dan kan je hier moeilijk omheen. In november zijn ze er al aan begonnen, in verschillende tinten lichtgeel of paars, en ze bloeien door tot in april of mei. Vorig jaar had ik er einde mei nog enkele in bloei staan. Er zijn trouwens ook gevulde cultivars gekweekt, minder geschikt voor vroege hommeltjes die hier niet binnen geraken, maar wel mooi om naar te kijken. Als je vroege zoemers wil verwennen moet je er voor zorgen dat er gewone enkele bloemen in de tuin staan. Ze mogen een streepje zon hebben maar ze staan toch liefst in de (half)schaduw. Een beetje extra kalk wordt door de plant ook op prijs gesteld.
De naam nieskruid danken de planten aan hun medicinale toepassing. De gedroogde en tot poeder vermalen wortels zorgen bij opsnuiven ervan dat er flink geniesd moet worden. De wortel is zeer giftig door het aanwezige helleborine, dat een diglycoside is en bitter smaakt. De zaden hanteer je zelfs best met handschoenen aan!
Door de Grieken werd het wortelpoeder gebruikt bij krankzinnigheid en aanvallen van epilepsie. Laxeermiddelen bevatten nog weleens bestanddelen van de wortel van het nieskruid.
Om de boel een beetje overzichtelijker te maken hebben we een aantal categorieën aangemaakt zodat je artikeltjes later makkelijker kan terugvinden zonder de hele lijst te moeten aflopen. Je vind deze categorieën links terug. (Bijna) elk nieuw artikel krijgt een categorie en de oudere volgen ook eerstdaags. Zo kan je onder bvb "schaduwplanten" in één muisklik alles terugvinden dat we ooit hebben aangemaakt onder deze rubriek.
Veel plezier ermee!
A propos, het vogeltje op de foto is een zanglijster.
Op 1 december is Qiana bij ons komen wonen na het vroegtijdig overlijden van Malou.
Wat toen een "bolletje pluche" van 5 kg was is nu al een mooie jonge dame van meer dan 25 kg geworden. Ze kan het best vinden met grote "zus" Laïka. Ze is al bijna even groot dan Laïka en zal nog wel even doorgaan met groeien. Ik verwacht binnen nog eens 6 maanden een levend teddybeertje van ergens achteraan de 40 kg!
Dit heestertje komt oorspronkelijk uit India, China en Oost-Azië en behoort tot de familie van de Buxaceae. De naam Buxus doet tegenowoordig direct een aantal alarmbellen afgaan maar tot nu toe heb ik hier echter nog geen enkele buxusmot op gevonden. Het is een geslacht met 11 soorten groenblijvende struiken. Het is een bladhoudende heestertje met kleine witte bloempjes die tevoorschijn komen van januari tot maart. De sterk geurende bloemetjes staan in groepjes samen en vallen eigenlijk niet zo hard op. Als je ze niet direct ziet dan wijst je neus de juiste richting wel aan want ze verspreiden een hemels aroma dat je van meters ver kan waarnemen. Als je een paar takjes afknipt voor binnen, geurt de hele kamer ernaar.
Het is een lage, groenblijvende struikje dat perfect geschikt is voor diepe schaduw. Eventueel een beetje terug in vorm snoeien kan best na de bloei. De ellipsvormige bladeren zijn diepgroen en glanzend .
Huismussen zijn allicht één van de meest bekende tuinvogeltjes, toch gaat het de laatste jaren niet goed met onze kleine pluizenbol. Eén van de redenen zou kunnen zijn dat we tegenwoordig alles veel beter isoleren dan vroeger, dus geen spleten meer onder de pannen, en da's nu juist de favoriete plaats van onze vriendjes. Dus hingen ze in Gent voor een studie ruim vierhonderd nestkasten op. Er ging van alles in de kasten wonen, behalve ... inderdaad.
Ook de dagelijkse kost van de huismus is geëvolueerd. Op het platteland bestaat die uit kevers, rupsen, vliegen en spinnen. Krakend verse proteïnen dus, afgewisseld met een volkorendieet van granen. In de stad echter leeft de huismus op fastfood: een stuk wafel uit de vuilnisbak, een frietje op de grond, wat restjes pittavlees als ze geluk heeft.
Dat dieet van vetten en koolhydraten heeft voor- en nadelen, zo blijkt. Het voordeel is dat huismussen zich geen kopzorgen moeten maken over landbouwers die het graan voor hun neus wegmaaien of moeilijk te vinden kevers. Het nadeel is echter dat wanneer de vogels jongen hebben, ze geen vers en voedzaam eten kunnen aandragen. Vergelijk het met een moeder die haar kind cola geeft in plaats van borstvoeding. De jongen groeien daarna wel uit tot volwassen huismussen, maar de hypothese is dat hun sterftecijfer hoger ligt door de slechte start.
Wat goed is voor de mens, is dat ook voor de vogel. Het zou helpen als er meer groen in de stad was. Bloembakken, parken, tuintjes en groene gevels: als al dat groen onderling met elkaar verbonden wordt, kunnen er gemakkelijker meer insecten en dieren in de stad leven. Een mens ligt niet wakker van een kever meer of minder, maar voor de mussen maakt het een wereld van verschil. Bovendien vinden ze in het groen meer plekken om zich te verstoppen en te broeden.
Biodiversiteit, zowel in de stad als op het platteland, is belangrijk om de planeet in evenwicht te houden. En dat begint al in je eigen tuin. En onze huismus is een goede graadmeter.
De natuur krijgt er terug zin in. Ik ook, maar bij mij gaat dat samen met het stijgen van de temperatuur. Dat stelt dus dit voorjaar nog niet veel voor. Na het afgelopen weekend dacht ik dat we eindelijk vertrokken waren voor wat echte lente, maar neen hoor, vandaag was het al terug merkelijk minder. Enfin, mijn lavendelstruikjes zijn toch geplant geraakt.Nog wat extra kalk om ze gelukkig te houden in mijn dennengrond en ze kunnen er voor gaan. Ik droom al van wuivende lavendelvelden zoals in de Provence (maar dan iets kleiner in oppervlak).
Een 10 tal dagen geleden stonden mijn bloeiende narcisjes ineens midden in de sneeuw met 's nachts temperaturen tot -6°. Ik dacht : dat komt nooit meer goed! Maar blijkbaar heb ik ze onderschat want ze staan nog steeds vrolijk te bloeien alsof er nooit iets aan de hand was.
Net nog een sijsje betrapt dat een badje aan het nemen was, waarschijnlijk om er op zijn Paasbest uit te zien met de feestdagen. Ondanks de lage temperatuur krijg ik er toch zin in !
We zijn terug van weggeweest ! Wat later dan voorzien maar dat had zo zijn redenen. Na de veel te vroege dood van Malou, onze jongste Berner Sennen is het een tijdje stil geweest in huis. Maar dan is Qiana bij ons ingetrokken, met dit jong geweld in huis hadden (en hebben) we de handen vol !
Nu is ze 5 maanden en kan ze, als het een beetje goed weer is mee naar buiten. Alles moet ontdekt worden : één van haar favoriete bezigheden is duiven de schrik van hun leven te bezorgen. Met het kippetje (ja hier is er ook eentje van gestorven) komt ze goed overeen. Grootste probleem is terug binnenkomen, als ik de deur openzet en ze laat binnenkomen "Qiana-style" kunnen we het huis met de brandweerlans proper spuiten. Dus alleen buiten als het enigzins droog is en pootjes afkuisen bij het binnenkomen.
Begin deze week hoorde ze voor het eerst kikkers kwaken : fascinerend in haar ogen. Als ik ze niet had teruggeroepen was ze waarschijnlijk de vijver in gesprongen om het van dichterbij te gaan belijken.
Jammer genoeg is ons Qianaatje ook niet 100% gezond. Ze lijdt aan een vorm van hersenvliesontsteking die door haar eigen imuunsysteem wordt uitgelokt. Gelukkig is dit goed te behandelen met cortisonen. Niet gezond, zeker niet voor een opgroeiende pup. Maar er is geen alternatief. Eens ze 2 jaar wordt zou de ziekte vanzelf moeten verdwijnen, duimen maar. Ik vind het wel frappant dat ik nu 2 keer op 2 een Berner heb met een auto immuunziekte! Soms vraag ik me af of je niet beter bent met een bastaardje uit het asiel dat niemand anders hebben wil!
Nu het zonnetje schijnt gaan we wandelen met de familie Woef. En dan de tuin in. Er is nog werk genoeg.
Gelukkig zijn de rozen en de siergrassen al gesnoeid, respectievelijk gekortwiekt. Gisteren hebben we een oud lavendelgroepje opgeruimd en de nieuwe opvolgers staan al klaar om de grond in te gaan. Dit keer geen Lavendula Hidcote meer! Munstead bloeit even mooi, maar kan beter tegen snoeien, als je hier eens even in het hout knipt loopt deze toch terug uit, bij Hidcote zit je dan met een kale kapstok. Munstead blijft ook iets compacter. Enfin da's theorie, we zullen wel zien hoe het uitdraait. Alleszins hebben ze ook graag wat extra kalk zoals alle Lavendula. Tot binnenkort en veel tuinplezier!
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
