Het was een prachtige dag vandaag ! Lekker zonnetje, 17° in de schaduw, de vogeltjes die volop floten en de lentekriebels kregen. Wat wil een mens nog meer ? Exact een week geleden zag alles nog wit en was het 's morgens -10° ! Dat lijkt alweer lang geleden.
De knoppen van de Camelia worden elke dag dikker, het gras begint te groeien en als het zo doorgaat staan binnen een week de eerste narcisjes in bloei ! Van mij mag het hoor !
Toch een kleine waarschuwing : op de VRT nieuwssite stond een artikeltje over tuinieren bij dit mooie weer. Diegene die dat geschreven heeft heeft alleszins weinig kaas gegeten over tuinieren. De auteur beweerde doodleuk dat je van het mooie weer nu kon profiteren om o.a. dahlia's en gladiolen te planten in de volle grond. Nonsens natuurlijk. Als het 's nachts vriest en dat zal het zeker nog eens doen voor half mei zijn de nieuwe blaadjes van je dahlia's zwart bevroren! Ik wacht met dahlia's in de grond te steken tot eind april. En het kan nooit kwaad eens naar de 14 daagse weersvoorspelling te kijken. Die is niet altijd even juist maar je kan wel de tendens volgen van wat de temperatuur gaat doen! Het duurt een week of 2 voor de eerste blaadjes boven komen en tegen dan zijn de IJsheiligen achter de rug. Je kan ze eventueel wel vroeger in potten zetten die je vorstvrij kan stockeren, dan heb je enkele weken voorsprong op volle grond cultuur.
Het is al een heel stukje warmer dan pakweg een week geleden. Zo te zien heeft de winter nergens grote schade aangebracht. Iets verderop in de straat stond een collega tuinier beteuterd naar zijn gans bevroren stammetjes van zijn bananenboompjes te kijken. Hij had enkel aan de voet wat isolatie aangebracht. Misschien voldoende voor een wintertje zoals we er de vorige jaren een paar hebben gehad maar niet voldoende voor deze vrieskou !
In de serre is het nooit kouder dan +2° geweest, geen probleem dus voor palmen, yucca's & Co.
De bloemen van de Helleborus zagen er een week geleden belabberd uit. Helemaal slap met een ijzig jasje aan. Je zou denken "dat komt nooit meer goed" maar de natuur heeft dit voorzien. Ze staan terug mooi rechtop alsof er nooit iets aan de hand was.
De laatste sneeuw is vandaag ook weggesmolten, alleen aan het ijs van de vijver kan je nog zien dat we een fameuze winterprik hebben gehad.
Planning voor volgende dagen : de grasmat "fatsoeneren" en kalk geven. En misschien zondag een terrasje doen ?
De foto hierboven werd exact één week voor de onderstaande genomen !
De trachycarpus naast de vijver heeft geen last gehad van de kou. Hij staat daar al jaren en kan tot -16° gaan vooraleer in de problemen te komen. Het enige dat we gedaan hebben was de meeste sneeuw met een borstel van de bladeren halen om te beletten dat deze zouden afknakken onder het gewicht van al dat witte spul.
Terwijl het de laatste week buiten stenen uit de grond vroor is de temperatuur in de veranda nooit onder de 12° gezakt. Gelukkig is deze redelijk goed geïsoleerd want anders was dit onbetaalbaar. Er staat dan ook een klein assortimentje uit de tropen verzameld. Strelitzia, Ethiopische banaan, palmvaren (Cycas), Alocasia, boomvaren (Dicksonia fibrosa) en Wollemia nobilis zijn maar een kleine greep uit de collectie. Vooral de Wollemia wordt vertroeteld. Deze soort is dan ook de één van de oudste nog voorkomende planten op aarde en komt uit O-Australië. Men is vooruitziend geweest na de ontdekking zo'n 25 jaar geleden door jonge planten zoveel mogelijk over de wereld te verdelen via botanische tuinen want vorig jaar heeft het niet veel gescheeld of hun natuurlijke habitat viel ten prooi aan de gigantische bosbranden die Australië toen teisterden. De vuurzee is toen dankzij inzet van de grote middelen met heel veel moeite op het nippertje tegengehouden. Deze boompjes waren er reeds toen de dino's hier nog vrolijk rondhuppelden!
Mijn exemplaar heeft dat niet zelf meer meegemaakt, net zoals ik trouwens!
Ons haantje heeft dubbele pech. Niet alleen is deze week het laatste hennetje gestorven zodat hij helemaal alleen zit. Maar komt daar dan nog bij dat kippetjes allemaal graag bij mekaar kruipen voor de warmte en je zal begrijpen dat het barre tijden zijn voor ons haantje. En dat zal nog wel even blijven want door de vogelgriep liggen alle dierenmarkten en winkels waar normaal pluimvee te vinden is op apengapen. Niks is nog normaal tegenwoordig! Vloeibaar water voor de kippen is ook niet vanzelfsprekend. Voor je het weet is heel de boel bevroren en je kan er moeilijk zout of antivries indoen. Dus lopen we enkele malen per dag met de waterkoker naar buiten om de drinkbak te ontdooien. Tegen zondag zou de temperatuur overdag boven de nul uitkomen en is dat weeral een job minder.
Mooi is het allemaal wel maar het mag gaan stoppen. Met 100kg knettergekke Berner Sennen honden gaan wandelen en daarbij rechtblijven op een bevroren ondergrond is ook geen sinecure. Ik zou mijn botten liefst intact willen houden! Nog één dag, dat moet wel lukken zeker!
Het is frisjes buiten, zelfs voor februari. Een week geleden was het +11°, nu is het 's nachts -11°C. Mens en vooral dieren en planten moeten zich maar zien aan te passen.
Voor ons is het relatief simpel, een dikke trui en de thermostaat een graadje hoger en hopla, opgelost !
Voor onze vriendjes buiten is het iets lastiger ! Water zoeken is niet zo'n probleem, vogels kunnen ook perfect sneeuw gebruiken, Het zou erger zijn moest het zo koud zijn zonder sneeuw. Eten vinden is wel veel lastiger met zo'n sneeuwtapijtje. Wist je dat zo'n klein vogeltje als een meesje of een roodborstje een lichaamstemperatuur van zo'n 40° moeten behouden ! Dat lukt alleen door regelmatig veel te eten en daarbij kunnen wij helpen met voederschaaltjes met zaadjes, mezenbollen en dergelijke. Onze vriendjes zullen er blij mee zijn. Ze zullen ons in de lente bedanken met concertjes en door veel schadelijke insecten te eten. Als dat geen win-win is !
In de serre ben ik er tot nu toe in geslaagd om de temperatuur niet lager dan +2° te laten dalen. De elektriciteitsmaatschappij zal me dankbaar zijn ! En op de zonnepanelen moest je ook niet rekenen, onder een pak sneeuw maken die dingen weinig of niks. Tot gisterennamiddag een sneeuwlawine van het dak afschoof en de panelen vrij kwamen te liggen! Op slag 1500W erbij, oef !
Scroll eens terug naar 23/1. Da's net 2 weken geleden. Bekijk de foto's van toen eens en vergelijk ze met die van vandaag, veel groter kan het verschil niet worden!
Koning winter is gisterenavond langsgekomen en is van plan nog even te blijven. Er ligt zo'n goeie centimeter sneeuw en de temperatuur ligt zo om en nabij -1.5°C. De Berners vonden het daarnet best leuk buiten in de sneeuw, ik iets minder. Als je met 2 maal 50kg Berner Sennen op 8-pootaandrijving op sneeuw en ijs staat heb je om goed te zijn eigenlijk pinnen onder je schoenen nodig om recht te blijven.
Toegegeven, de sneeuw levert ook mooie beelden op. Waarschijnlijk ook omdat we het niet elk jaar meemaken is het telkens een magisch moment als de vlokjes dan toch eens beginnen te dwarrelen. Dat laagje sneeuw is eigenlijk goed voor de tuin, de vorst kan veel minder snel in de bodem doordringen en da's dan weer goed nieuws voor het jonge groen dat de laatste tijd overal al kwam piepen met het idee dat de lente al begonnen was.
Die lente is nu eventjes ver weg. Halfweg volgende week zou de minimum temperatuur onderuit gaan tot -10° en lager. We kunnen er over zagen en klagen maar dat helpt toch niet. Je kan er veel beter van genieten, al is het van achter glas. Dan is het toch zo slecht nog niet!
Gisteren werd het hier nog ruim 11°. Compleet met een zonnetje en fluitende vogeltjes waande je je in de vroege lente. Dat wordt blijkbaar de volgende dagen anders.
De kou zal vanavond van het noorden uit ons landje veroveren. Hier in de Kempen zitten we dus op de eerste rij om kennis te maken met sneeuwvlokjes en/of ijzel. Alleszins hebben we gisteren naast opruimen ook o.a. de Hebe een fleece-dekentje gegeven om de ergste kou enigzins te temperen. De nu kale Tetrapanax op de foto hieronder krijgt morgen nog een kokertje van CV-isolatiebuis rond z'n stam en de groeipunt. Dan is er nog één Formium in pot die al enkele jaren heel de winter buiten blijft maar die mag vanaf zondag even de serre in voor een paar dagen. Deze Formium is een zeer sterke soort maar -9°C zou waarschijnlijk toch iets te fris zijn.
Vanuit de koude serre mogen de Fuchsia's ook even naar warmere oorden (de veranda) en dan zijn we er zo ongeveer klaar voor om Koning Winter te kunnen ontvangen.
Hopelijk valt er niet teveel sneeuw want dan beginnen de dennen gevaarlijk te kraken. Eén omgewaaide boom (van de buren) per winter is genoeg voor mij! Anderzijds is de sneeuw een goed dekentje om de neuzen van de bloembollen die al boven de grond komen piepen te beschermen tegen de ergste vorst.
Nu alles kaal is kan je ook op andere dingen letten waar je in de zomer nauwelijks oog voor hebt. Zoals de stam van de slangenbast esdoorn. Eigenlijk zijn er verschillende soorten binnen deze familie die allemaal een prachtig getekende bast hebben. Zo zijn deze kleinere bomen heel het jaar door mooi om te bekijken !
De familie Kwak is terug van weggeweest. Ik heb ze deze week al twee keer tegen valavond op de tuinvijver zien ronddobberen. Gaan ze ons tegen juni weer verrassen met een klein eendengezinnetje zoals vorig jaar? Mijn honden vonden het toen fascinerend naar die kleine pluizenbolletjes te kijken.
Of het hetzelfde koppeltje is weet ik niet. In tegenstelling tot ganzen en zwanen die heel hun leven dezelfde partner houden vormen eenden een koppeltje voor één seizoen.
Foto onder : onze oudste en onze jongste Berner. De oudste (links) is sinds september in de hondenhemel en onze jongste was toen nog een flinke hondenpuber.
Een variatie op "the Summer of '69" van Bryan Adams die elk jaar hoog eindigt in de Top 1000 aller tijden. Welk weer het was begin juli 1969 weet ik niet zo direct meer maar begin juli 2020 toen deze foto's werden genomen was het weer niet zo denderend. Het was dikwijls bewolkt en de grote hitte moest nog komen. We hadden wel al een kurkdroog en zonnig voorjaar gehad waardoor we in mei de sproeier al moesten boven halen.
Vlindertjes waren toen alom in de tuin aanwezig. Op de foto's hieronder zie je er enkele van : dagpauwoog, scheefbloemwitje, gehakkelde aurelia, kleine vuurvlinder, ... . Op de eerste vlinder van dit jaar zal het nog wel even wachten blijven.
Gisteren was het weer regenachtig maar superzacht van temperatuur. Dat zou volgende week wel eens anders kunnen worden. Volgens de laatste weerprognoses zouden we tijdens het weekend en begin volgende week temperaturen krijgen die zelfs overdag nog met moeite boven het vriespunt geraken en met kans op sneeuw! Zou er dan toch nog wintertje komen ?
Ons wintertje, of wat daar moet voor doorgaan, kwakkelt rustig verder. Twee dagen geleden was het nog +10°, de regen kregen we er gratis bij. Deze morgen was het -2°C. Volgens de media gisteren de koudste nacht van deze winter! Nu, als het dat maar is dan valt het allemaal nogal mee vind ik. Terwijl de thermometer als een jojo over en weer gaat zijn er toch al twee wintermaanden gepasseerd. De lente begint zich, op een weliswaar nog bescheiden manier, kenbaar te maken. Het duidelijkst zie je dat aan de toverhazelaars, mahonia's & andere viburnums. Maar als je iets beter rondkijkt zie je ook allerlei andere tekens dat de lente niet meer zo ver weg is. De boshyacinten en narcissen komen overal tevoorschijn en ook vaste planten zoals o.a. heuchera zijn al volop bezig nieuw blad aan te maken.
Je hoort het ook aan de vogeltjes. Er is al allerlei getjilp te horen en het zal niet lang meer duren vooraleer de eerste merel zijn voorjaarsconcert zal geven. Dat vind ik altijd een magisch moment. Er zijn weliswaar minder merels vanwege een Usutu virusje dat lelijk heeft huisgehouden maar ik zie er hier toch nog alle dagen rondscharrelen op zoek naar wormpjes. Dat concert komt er dus wel, zeker weten!
Zo heel af en toe zie ik rond de tuinvijver een blauwe flits wegschieten. Dat was dan een ijsvogeltje die eens kwam kijken of er geen visjes te verschalken zijn in de tuinvijver. Helaas voor ons gevederd vriendje zitten er bij mijn weten geen visjes in mijn tuinvijver. Deze vogeltjes zijn anders niet bang van een nat pak, ze duiken in volle vlucht bliksemsnel het water in om visjes te vangen! Tot voor enkele jaren ging het niet zo goed met de ijsvogel. De laatste jaren echter zijn ze terug aan een opmars bezig en worden er meer en meer gezien.
Verwarring met een ander vogeltje is onmogelijk, ze hebben een voor onze contreien uniek staalblauw kleurenpatroon. Vandaar waarschijnlijk ook hun naam. "IJs" heeft hier niks met bevroren water te maken maar is waarschijnlijk afgeleid van het Duitse "Eisen", ijzer dus, en heeft met de metaalblauwe kleur te maken.
Het fotootje is voor éénmaal "geleend" van het internet want het zijn zeer schuwe beestjes. Toen ik hem (of haar) zag gisteren stond ik aan de schuifdeur van de veranda zo'n 30m ver. Zo'n schuifdeur maakt niet veel herrie maar ons vriendje was binnen de seconde vertrokken!
Terwijl er enkele dagen geleden buiten een dun sneeuwtapijtje gevormd werd en het er winters begon uit te zien waren er in de vorstvrije serre al volop tekenen van de lente zichtbaar. De Acacia dealbata met origine in Australië staat nu volop in bloei. De naam zegt je misschien niet direct iets maar de bloemen staan hier bekend onder de naam "mimosa" en die kent waarschijnlijk bijna iedereen ! Deze Acacia zou redelijk winterhard zijn maar het probleem is dat deze ook redelijk snel groeit en makkelijk 2 à 3 meter hoog kan worden na een paar jaar. Zet dat maar eens ergens binnen als er dan toch eens strenge vorst van komt ! Hier staat deze struik dus in volle grond maar in de serre. Als hij tegen het dak zit knip je er gewoon een stuk af waardoor er nieuwe scheuten ontstaan.Volgens het boekje hebben ze graag volle zon maar onder glas is dat misschien wat veel van het goede. Hier moet onze acacia het stellen met halfschaduw maar dat weerhoudt hem niet om uitbundig te bloeien.
Hoe mooi de bloemen ook zijn, ze zijn ongeschikt als snijbloem. Na een uurtje in de huiskamer verschrompelen de pluizige bolletjes zienderogen. Aan de plant daarentegen heb je er enkele weken plezier aan. Je moet er dan wel even voor door de sneeuw naar de serre maar ja, de wereld is niet ideaal (maar wel mooi) !
De toverhazelaars (Hamamelis x intermedia) die wij kennen zijn meestal kruisingen tussen de Japanse (H. japonica) en de Chinese (H. mollis) soort. Deze 2 soorten werden voor het eerst met mekaar gekruisd in 1935. Sindsdien zijn er honderden cultivars op de markt gebracht. In België werden door Robert en Jelena de Belder in het arboretum van Kalmthout veel nieuwe cultivars ontwikkeld. Er woedde een strijd tussen de kwekers om de eerste roodbloemige Hamamelis te ontwikkelen. Veel cultivars worden bovendien geënt op de onderstam van de Amerikaanse H. om sneller te groeien.
De toverhazelaar heeft graag wat zon maar halfschaduw wordt ook goed verdragen. Geef ze wel ruimte want de struik groeit vooral in de breedte. Het hoogtepunt van de bloei is nu (januari-februari) maar in december kan je de eerste bloempjes al terugvinden. Die bloempjes zijn perfect aangepast aan wintercondities. Bij vorst krullen ze om en zien eruit als slappe dweiltjes, na het einde van een vorstperiode staan ze vrolijk terug te schitteren !
Je kan er ongeveer een maand lang van genieten. Heerlijk toch !
We hebben ze nog niet veel gezien, ons gouden bolletje dat alles wat vrolijker maakt. Volgens ons KMI heeft de zon gedurende heel de maand januari nog maar een tiental uurtjes geschenen. Een goeie reden dus om met het fototoestel naar buiten te spurten als ze, zoals enkele dagen geleden, dan toch eens even kwam piepen.
De tuin wordt ineens veel kleurrijker en zelfs de vogeltjes beginnen allerlei serenades te kwelen. Een voorbode van een vroege lente ? Ik durf het te hopen. Nog een weekje en januari is voorbij. We hebben al een uurtje daglicht gewonnen sinds de donkere kerstdagen. We zijn op de goede weg zouden politici zeggen. Alleen heb ik meer vertrouwen in de natuur dan in de politiek !
Nadat de Sundavilla (Mandevilla) al heel de zomer het terras aan de tuinvijver in vuur en vlam gezet heeft met z'n knalrode bloemen gaat deze tropische plant ook nu nog in de veranda vrolijk door met bloeien. De laatste weken zijn er wel duidelijk minder bloemen maar stoppen doet hij nog niet. Aan de temperatuur zal het niet liggen, momenteel is het daar zo'n 15° en als het vriest zoal een paar dagen geleden wordt dat rond de 12°. Waarschijnlijk is er nu gewoon onvoldoende daglicht beschikbaar, het zijn de kortste dagen en het is bovendien ook al redelijk somber geweest de laatste weken. Als de bloei binnenkort helemaal gedaan is kan je de plant wat gaan bijsnoeien. Ze vormen anders een onhandelbaar kluwen van lange scheuten. Als het in mei of juni voldoende warm weer is kan de plant terug naar buiten. Doe dit niet te vroeg en kijk vooral naar de nachttemperatuur, die is belangrijk, liefst niet onder de 10° ! Dan krijgen ze van mij ook verse potgrond met extra voeding en elke week wat vloeibare meststof.Het zal dan nog tot juli duren voor de eerste bloemen zich zullen tonen maar dan is het weer terug feest tot lang voorbij Kerstmis !
Terwijl het grootste deel van Vlaanderen gisteren al even wit was geworden zaten wij hier 's namiddags nog steeds te wachten op de eerste sneeuwvlok. Rond halfvier was het dan zover, de eerste vlokjes. Tegen dat het donker werd lag er al zeker 2mm van het witte spul.
Rond zeven uur gisterenavond was het nog steeds lichtjes aan het sneeuwen. Ik denk niet dat het rekord van dikste sneeuwtapijt ooit in het gedrang is gekomen. Er lag toen zo'n centimetertje, net genoeg om de Berners het idee te geven dat ze op vakantie in hun vaderland waren. Ze werden allebei zo gek als een deur. De jongste wou alles meteen opeten en de oudste maakte de vreemdste bokkensprongen die ik ze ooit heb zien doen. Dat waren er dan toch minstens twee die blij waren met het winterprikje. Met mezelf erbij drie want ik heb toch, zij het met moeite, de sfeer kunnen vastleggen.
Helaas was deze morgen al een deel terug weg, een troosteloze natte smurrie heeft het overgenomen van het maagdelijke witte tapijtje !
Het roodborstje kent iedereen wel. Wat minder bekend is is dat er winter en zomerroodborstjes zijn. De roodborstjes die je hier 's zomers in de tuin ziet trekken in het najaar naar het zuiden. Enkele weken later komen dan roodborstjes uit Scandinavië hier bij ons overwinteren. Dat maakt dat je hier heel het jaar roodborstjes ziet maar niet steeds dezelfde!
Roodborstjes zien er schattig uit maar eigenlijk zijn ze dat niet. Het zijn verstokte vrijgezellen die onderling constant ruziën over de grenzen van hun territorium. Enkel in de paartijd zoeken de mannetjes naar een geschikt vrouwtje.
Bang zijn ze zeker niet; het zijn nieuwsgierige schepseltjes die bijna op je tenen komen staan als je in de tuin wat wil opruimen. Tegen het raam zijn ze nog niet komen tikken, da's enkel zo in kinderliedjes!
Nieskruid is de (oudere) Nederlandse naam voor Helleborus. Ik ken geen tuinplant die zo lang bloeit als de Helleborus. Soms beginnen ze er al mee einde november en ze stoppen niet voor april-mei.
Ze staan graag op een beschaduwd plekje. De grondsoort op zich is niet zo belangrijk mits deze maar voldoende vruchtbaar is. Natte voeten vinden ze echter niet zo leuk. Hier groeien ze op zandgrond die is aangerijkt met bladeren (liefst niet teveel eikenblad want dat ontbindt veel te traag). Om dat composteren van het blad te versnellen ga ik in het najaar met de grasmaaier over het gazon. Deze fijngemalen (berken)blaadjes strooi ik tussen de planten in de schaduwborders Twee vliegen in één slag, het gazon krijgt licht en lucht en dit verhakselde blad ontbindt veel sneller dan anders het geval zou zijn. En het houdt nog onkruid tegen ook!
Na een paar vorstdagen hangen de bloemen er bij als natte dweilen. Geen probleem echter voor onze Helleborus, eens de vorst voorbij is veren ze recht en zie je er niks meer van. Het schijnt de planten niet te deren.
Helleborus heb je in alle formaten en kleuren. Als je hier je gading niet vindt ben je volgens mij een moeilijke mens!
Gisteren in de vroege voormiddag deed het zonnetje nog een schuchtere poging om door te breken maar helaas werd de mist steeds dikker en dikker en won het pleit. Dat resulteerde de hele dag in negatieve temperaturen, verder dan -0.5°C zijn we hier niet geraakt. Het leverde wel mooie plaatjes op zoals je hieronder kan zien. De mist zette een dun laagje rijp af op alles en nog wat.
De nevel wil niet verdwijnen, integendeel! Daarom voor één keer een fotootje van het internet met een bloeiende viburnum tinus. Bijna zo mooi als die van mij!
Oh ja, de buurman is eindelijk de ravage van zijn omgewaaide spar komen opruimen. Na 14 dagen niks te vroeg lijkt me. Straks de schade aan mijn Fatsia eens in detail gaan bekijken. Diep terugsnoeien misschien na de vorstperiode? Iemand suggesties ?
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
