Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
08-04-2014
De waarheid over burn-out
De waarheid is dat burn-out iets heel persoonlijk is…
het probleem is dat je emoties en karakter niet zomaar kan veranderen…
want het is dat je probeert om hoe dan ook ‘gewoon’ te doen…
maar ’t voelt aan alsof je verdrinkt in de poel van verantwoordelijkheden en verplichtingen…
de vraag is of je je eigenheid en engagementen zomaar kan negeren?
De waarheid is ook dat burn-out niet noodzakelijk met je job te maken heeft…
maar het probleem is wel dat je job een bepalende factor is…
want het is toch zo dat je het grootste deel van de dag op je werk bent…
maar dat het aanvoelt alsof je wordt opzijgeschoven; als een stuk oud speelgoed…
de vraag is echter of je je ambities zomaar moet opgeven?
De waarheid is vooral dat anderen je burn-out niet begrijpen…
het probleem is zelfs dat je het nog honderd keer mag uitleggen, maar ’t zal telkens anders klinken…
want het heeft met ‘zoveel’ dingen te maken, dat het chaotisch lijkt…
en ’t voelt aan alsof anderen alleen maar zien dat je ouder, minder alert en trager wordt…
misschien is de enige vraag die telt of het enig belang heeft, dat ‘iedereen’ je burn-out wel begrijpt?
De waarheid ligt bij je persoonlijkheid…
het probleem is dat je er moe van wordt…
want het vraagt teveel energie…
en je voelt je erg eenzaam en onbegrepen …
je vraagt je af of je nog ooit uit deze doolhof raakt.
Als ik mijn eigen psycholoog zou zijn, stelde ik bij mezelf de volgende diagnose…WILD RIVER SYNDROME…
Blijkbaar ben ik ooit met mijn levenskano in een voor mij veel te wilde rivier gestapt… vol goesting om alles aan te gaan… overtuigd om alles aan te kunnen...
Peddelend in het wilde water….uitdagende stroomversnellingen doorstaan… draaikolken omzeild… rotsen vermeden en bochten genomen…
Hoe dikwijls ben ik dan toch met mijn hoofd tegen die rotsen gestoten?
Hoe vaak ben ik wel niet kopje onder gegaan?
Maar elke keer opnieuw boven water gekomen, adem gehapt en verder gepeddeld… en nog eens… en nog eens… en nog eens…
Blind voor de medepassagiers die mee kopje onder gingen…
Doof voor de waarschuwingen langs de kant…
Koppig…verstand op nul…blik op oneindig… spieren gespannen, de peddel stevig in de hand… de eigen pijn verbijten… de vermoeidheid negeren…
Uiteindelijk opnieuw kopje onder… worstelen, maar niet boven komen… verdrinken in mijn eigen wilde rivier.
Ik ben Bompapatje
