De geboorte van een kleinkind is emotie … de emotie van nieuw leven.

Ook al is het niet altijd van je eigen vlees en bloed, je weet al dat je ook van dat kind gaat houden, minstens even hard als van alle andere kleinkinderen … Eliene, Josien, Seth, Hannah, Axl,en Lente … ons nummerke zeven heet dus Xander.

De geboorte is een verhaal op zich … het moest snel … sneller dan snel, want de brancarde stond alsnog te ver met de verloskamer amper in ‘t zicht. Verdere details zijn grappig en uniek, alsof Xander ons al van bij zijn entree wilde laten zien: “Met mij gaat ge nogal wat meemaken! … met mij kan je lachen!”

Heel vroeg in de morgen al dat telefoontje, amper wakker, maar je veert uit dat bed, want de mand voor de suikerbonen is nog niet af (11 dagen te vroeg geboren hé) en je wil er eigenlijk meteen naar toe. De mand (een mooie omgekeerde parasol met zon) is net op tijd klaar, de rest van de familie is daar om nog nog snel samen een botterhammetje te eten … en dan samen naar die kleine nieuwkomer toe.

Een trotse papa, een glunderende mama, de meter die straalt en de kleine die slaapt … en wij, de grootouders, staan daar dan wat onwennig te genieten, te wachten op onze beurt om dat kleintje ook eens te mogen vasthouden, te wachten op dat allereerste contact, alsof je door je lichaamswarmte en je hartkloppingen aan dat ventje wil zeggen: "Ik hou van u"

18-04-2015 om 00:00 geschreven door Bompapatje

Nee ik ben nog niet echt op pensioen, maar de hele maand nog in verlof. Pas op 1 mei - ironisch genoeg juist op de dag van de arbeid - is het officieel.
Om eerlijk te zijn, het is toch effe wennen om plots niet meer zo vroeg te moeten opstaan. Alles op zijn tijd, of juist niet. Elke dag kan er rustig een planning bedacht worden voor de volgende dag, maar ik heb nog steeds de gewoonte om die alweer propvol te willen stoppen.
Van de voorgenomen activiteiten komt voorlopig niets in huis, omdat er eerst nog zoveel andere prioriteiten zijn, zoals het tuinhuis, de kelder en de zolder opruimen, want de container wordt volgende week geplaatst ... en die moet vol, willen of niet! Bovendien vraagt de tuin ook zijn aandeel in die prioriteiten. Kortom, ik heb mij nog geen ogenblik verveeld en me nog veel minder echt moe gemaakt (alhoewel?!).
Grappig is wel dat, terwijl ik op de zolder bezig ben, er steeds meer mogelijkheden met die ruimte in mijn fantasieën naar boven komen. Gewoon wat laten gisten zou ik zeggen; we zien wel wat het uiteindelijk zal worden (spannend).
Aan de kelder moet ik nog beginnen, maar daar doet hetzelfde fenomeen zich nu al voor. Het tuinhuis is en blijft gewoon een tuinhuis (wedden van niet?).
Ik zou liegen als ik moest beweren dat ik het contact met de collega's niet mis. Ik zou nog harder liegen als ik moest ontkennen dat ik de jarenlange regelmaat zomaar op kan geven ... maar ik lieg waarachtig niet als ik zeg dat dit een heerlijk leventje is ... alles op zijn tijd:
- opstaan tussen 08.30 en 09.00 uur
- koffie zetten
- de dieren allemaal eten en drinken geven
- tafel dekken (want de koffie is inmiddels klaar)
- met de hond Bikkel (naar de bakker) wandelen
- 2x per week 6km joggen
- ontbijten
- het krantje uitgebreid lezen, mails doornemen en administratie bijhouden
- om dan na het middagmaal aan een (of meerdere) activiteit(en) te beginnen.
Ik geef toe dat dit echt een prinselijk leven is en ik heb dan nog veel toekomstplannen om de zeldzame lege gaten mee te vullen ... ik zal begod nog gaten moeten bijmaken.
 
En om iedereen die werkt echt jaloers te maken, ik ben vanaf nu altijd vrij als de zon schijnt

13-04-2015 om 21:52 geschreven door Bompapatje