Een vriend verliezen... Och, het hoeft zelfs niet echt een "vriend" te zijn in de ware betekenis van het woord... Gewoon iemand die je goed kent, waar je vele jaren lief en leed hebt mee gedeeld, samen dezelfde engagementen bent aangegaan in dezelfde vereniging(en)... veel gelachen, gegriend en pinten gepakt... ook wel eens ruzie gemaakt...
Zo iemand dus, waar je soms meer gemeen mee hebt dan met je eigen familie...
Zo iemand verliezen doet pijn, zelfs al heb je al een hele poos geen contact meer met elkaar... door omstandigheden... andere bezigheden... je wil dat niet, maar ’t gebeurt gewoon.
Het schuldgevoel knaagt dan, omdat je die persoon al een hele tijd, al dan niet (on)bewust, een beetje ontlopen hebt... De reden daarvoor doet niet ter zake… toch niet echt... En dan komt plots het besef wat zo iemand in je leven eigenlijk betekend heeft... kleur gegeven heeft... dat je nooit meer sorry kan zeggen, of kan vragen: "hoe gaat het er mee? Kan ik iets voor je doen?"...
Je gaat dan naar de uitvaart, ontmoet oude bekenden, praat wat in stilte over de overledene. Maar voor je 't goed en wel doorhebt, wordt de sfeer een stuk gemoedelijker en komen de herinneringen boven. Er wordt luider gepraat, zelfs gelachen om één of andere anekdote. Enfin, je kent dat wel... ‘’’het samenhorigheidsgevoel’.
Je deelt en passant leuke nieuwsjes met elkaar en er worden afspraken gemaakt om elkaar weer eens (meer) te zien...
Na de koffietafel keert iedereen terug naar huis... nog enkele dagen onder de indruk... en dan gaat het leven weer gewoon zijn eigen gang... Tot de volgende uitvaart.

30-06-2013 om 12:10 geschreven door Bompapatje

Zondag... D-day voor de Pagadders (onze Vlaamse wildreuzen weet je nog)... 7 kleine konijntjes dienden gevangen te worden om naar hun nieuwe thuis gebracht te worden...
Een onmogelijke opdracht lijkt het, maar minutieus had ik elke dag de valstrik aangespannen... hun bewegingsvrijheid beperk... bijna ongemerkt... stap voor stap.
En dan is het plots D-day. De ren wordt hermetisch afgesloten... geen doorkomen meer aan! Het hol waar ze zich verbergen, wordt voorzichtig open gelegd... het vangnet in de aanslag... De Pagadders stuiven alle kanten uit... zo verschrikkelijk snel dat het onmogelijk is om uit te maken hoeveel het er zijn...
De jachthonden staan klaar aan de andere kant van de omheining... Bikkel en Syenna in topvorm... hun jachtinstinct op 100%... De jacht kan beginnen!... Dit wordt 'hun' dag!... maar een stress dag voor de Pagadders.
Pagadder 1 had zich vastgezet achter een rol kippendraad en was dus gemakkelijk te vangen. Voorzichtig zetten we het in de klaarstaande ren, maar het beestje was zo in paniek dat het alle kanten uit rende. Bikkel en Syenna hitsten het arme ding alleen maar op. In een poging te ontsnappen en in panische angst, vloog het met zijn hoofdje en twee pootjes vooruit los door de tralies en raakte zo geklemd ... een hartverscheurend gepiep!... en dan werd het stil... heel konijnen stil... 't vrouwtje en ik schoten ter hulp... kregen het diertje uiteindelijk vrij, en het kleintje vluchtte de veilige kattenbak in, die in de ren klaar stond, en verschool zich in het stro... Maar plots, totaal onverwacht, schoot het weer vooruit en ditmaal lukte het kleintje om door de tralies heen te glippen... Syenna (een jachthond waardig) had dit voorzien, hapte naar het konijntje, hield het even in de muil, maar moest het weer lossen... Gelukkig konden we het weer vangen en in de veilige kattenbak plaatsen... waarna we het deurtje onmiddellijk sloten.
Pagadders 2+3+4 hadden zich verstopt achter de konijnen Bench, onder het kippenplatform... ze konden geen kant meer op... één voor één kon ik ze daar achter uit plukken... Gelukkig hebben zo'n Vlaamse wildreuzen lange oren... Redelijk gewillig, maar zeer angstig, lieten ze zich bij hun broetje/zusje in de kattenbak opsluiten.
Na enig verder speurwerk werd er geen enkele Pagadder meer gevonden... We misten er nog drie!... Volgens Bikkel hadden ze zich verstopt onder de pergola (zie foto); maar die breek je niet zomaar af om een paar kleine konijntjes te vangen... Pech voor vandaag dus en zorgen voor morgen.
Pagadder 5 zagen we later op de dag plots achter zijn/haar moeder aan lopen. Snel spurtte ik naar de konijnen- en kippenren... De sukkel stoof in paniek naar dezelfde plaats als de andere pagadders, waar ik het gemakkelijk kon vangen om bij de anderen voegen.
De konijntjes kregen wat te eten en te drinken en zo konden ze toch een beetje tot rust komen, zij het dan in een zeer beperkte ruimte... Maar ze gaan een leuke tijd tegemoet... in volle vrijheid huppelend ergens in een wei voor de rest van hun leven.
Och, 5 van de 7 is geen slecht resultaat zou ik zeggen en die twee andere vangen we ook nog wel...
'Fluitje van en cent' hoor ik u al denken... Maar ik kan u verzekeren; om die val te spannen, zijn (naar mijn gevoel) heel wat palen in de grond geslagen, meters extra kippendraad gespannen en tonnen houtblokken verzet... dagen zijn we in de weer geweest... opdat die kleintjes, niets vermoedend, zouden denken dat we een speeltuin voor hen aan't aanleggen waren...
In elk geval, iedereen was doodop van de spanning. Ik heb er wat 'oorlogswonden' en een pijnlijke rug aan over gehouden... voor de Pagadders was het echt wel een bange en lange dag, maar voor de honden een echte D(og's)-day...
De tuin lijkt nu wel op een slagveld ... een ware puinhoop!
En geloof het of niet, maar vanmorgen zat Pagadder 6 rustig te grazen alsof er gisteren niets aan de hand was... maar van nummer 7 voorlopig geen spoor.
Hopelijk komt er nu snel een einde aan het konijnen-verhaal.
En toch zal ik ze missen die kleine Pagaddertjes met hun koddig witte staartje en veel te lange oortjes... elke avond en elke ochtend dartel huppelend over het gras... klein als een wild, met de oren van een reus... maar een Vlaams konijn.

                               Reageren kan en mag, maar vergeet niet uw e-mail adres te vermelden

24-06-2013 om 00:00 geschreven door Bompapatje

22-06-2013 om 16:57 geschreven door Bompapatje

Je zou ons moeten bezig zien; Bikkel, Syenna en Bompapatje... de drie hardnekkige konijnenjagers.
Zoals iedereen uit mijn voorgaande schrijfseltjes weet, zitten we met een nest jonge Vlaamse wildreuzen, maar die moeten weldra weg. Gelukkig hebben we voor hen een andere thuis gevonden dan de maag van de slangen van de landbouwschool... Maar, dan moeten we ze wel eerst kunnen vangen natuurlijk.
Met twee jachthonden - Bikkel en Syenna - in huis moet dat (normaal gezien) een makkie zijn...
De honden houden tijdens de dag (als Bompapatje gaan werken is) de tuin in de gaten... waar zitten de konijntjes?... Wat doen ze?... Waar verschuilen ze zich? Bovendien verplaatsen ze zich regelmatig op strategische plekken, om te voorkomen dat de konijntjes kunnen ontsnappen... Soms vlakbij... soms op een afstand(je)... af en toe verdoken achter de rozelaar... Spanning ten top!!
De hele dag zijn ze op de been... de sukkelaars... maar ze geven niet af!... Want vanavond komt Bompapatje terug thuis en kan de jacht pas echt beginnen.
Klokslag 17.00 uur zit Bikkel al aan het raam op de uitkijk, terwijl Syenna ondertussen buiten de boel in de gaten blijft houden... Omstreeks 18.00 uur is Bompapatje gearriveerd... Bikkel blaft het signaal door aan Syenna... de zenuwen gieren door hun ferme hondenlijven...de staarten opgewonden kwispelend...  
DE JACHT IS EINDELIJK OPEN!...
Na wat getreuzel van Bompapatje (details zullen we hier niet beschrijven) is het eerst etenstijd voor de kippen, de grote konijnen, hond en mens. Pas daarna kan eindelijk de zoektocht beginnen...
Snuffel hier... snuffel daar... een beetje grollen en grommen... putteke graven... enzo... en Bompatatje maar met zijn pillampeke schijnen in alle gleuven, gaten en spleten... soms wel plat op zijn buik... en vooral alle drie samen overal onze neus insteken... liefst in’t zelfde gat.
Veel resultaat levert het voorlopig niet op, maar we geven niet af... de valstrikken die we spannen zullen hoe dan ook hun werk (moeten) doen... Maar als wij moe en uitgeput de luie kussens van de zetels opzoeken, beginnen die kleine langoren totaal ontspannen over het gras te huppelen... alsof er van heel de dag niets aan de hand was... de deugnieten!
Eerlijk gezegd en geschreven: “dat is eigenlijk feitelijk wel plezant zene!”  
We zullen ze nog missen onze langorige vriendjes, met hun koddige witte staartje

11-06-2013 om 21:12 geschreven door Bompapatje

Volgens het woordenboek betekent het: "Goor; behorend tot de zelfkant van de maatschappij"
We kennen allemaal het fenomeen wel... 'De familie Flodder' (zie foto)... weet je wel!?
Je loopt op een markt ergens in Vlaanderen, of elders, maakt niet uit, en ze vallen meteen op... De Marginalen... slonzig, ruig en plat van taal, vulgair soms... speciaal in elk geval... Simpele zielen die veelal ook nog met een overdreven hoeveelheid tattoos en peercings zijn versierd... Ze dragen maar al te vaak, met enig trots, dagelijks de kleuren van hun favoriete sportclub en lijken op de één of andere manier, al dan niet lichtjes, gestoord of zo... en fris zien ze er ook al niet uit... armoedig zelfs... vreemd.... anders.
Maar we mogen en kunnen ze niet allemaal over dezelfde kam scheren... Want dikwijls merken we het zelfs niet eens; tot ze door de mand vallen... een vulgair gebaar, een vies woord of een stevige vloek verraadt hen dan.
Maar geef toe... het zijn toch ook maar mensen... Ik persoonlijk vind ze zelfs eerlijk en oprecht... naïef misschien of aandoenlijk... grappig om naar te kijken en te luisteren... inspirerend... Zo heel gewoontjes zonder complexen... schaamteloos.... "je m'en fou!" ... En ik moet eerlijk toegeven, dat ik juist daarom soms wel eens stiekem een beetje jaloers op hen ben.
Ze kunnen er zelf niets aan doen én je moet ze niet onderschatten. Opvoeding, scholing en/of begeleiding is hen weliswaar maar al te dikwijls vreemd, maar sommigen onder hen zijn erg intelligent en/of handig; al was het dan maar op één enkel vlak... Enkelen gaan daar zelfs zover in, dat ze de pers halen... er geld mee verdienen... koppig hun eigen zin, creativiteit en fantasieën doordrijven... Juist daardoor worden ze soms zelfs erg geliefd... men wil ermee op de foto... uitpakken... schijnbaar tot hun vriendenkring behoren...Voorbeelden zijn er genoeg; in de kust, muziek en theater... ja zelfs enkele hooggewaardeerde wetenschappers zijn er bij... Zulke marginalen worden dan weer apart, origineel en bijzonder genoemd... zonderlingen... of met een chick woord... excentriek.
'Marginaal/excentriek'... of toch maar 'gewoontjes' zoals jij en ik... 't ja!... 't is een wereld van verschil.
In elk geval... marginaal, excentriek of gewoontjes, het maakt je niet meer of minder 'mens' en het bepaalt zeker je 'gelukkig zijn' of 'status' niet.

(reageren kan en mag, maar vergeet niet uw e-mail adres te vermelden)

04-06-2013 om 17:40 geschreven door Bompapatje

Bijna had ik mijn doel bereikt... bijna!
Ik wil namelijk zo graag de 10km lopen in minder dan 60 minuten. Afgelopen zondag dacht ik even dat ik het zou halen... maar strandde op 1uur en 01 minuut.
Balen deed ik niet echt, maar 't was er zo verdomd dicht bij!... zo dicht bij man!
Ik weet het, 10km in minder dan een uur lopen, is niet meteen wereldschokken... maar mag de wereld eens voor één keer voor mij alleen schokken aub?... op mijn chronometer!?... Eén keertje maar... en ge zult zien, dan ben ik voor even de gelukkigste man op aarde... kan ik me even kampioen wanen...
Als oudere man een tijd lopen waar zelfs veel jongere lopers nog maar van kunnen dromen... waar gewoon heel wat mensen zelfs nog niet aan denken, laat staan aan beginnen...
Trots zijn op mezelf... de pijn waarschijnlijk verbijtend, maar wel een grens verlegd... dromen van meer en beter... The sky is the limit!... Mijn eigen Olympische droom...
Ach vergeef me mijn kinderlijk enthousiasme en fantasie... Woensdag loop ik weer en de hond Syenna (mijn loopmaatje) loopt wellicht met me mee... wie weet (als zij tenminste onderweg geen boodschapje moet achterlaten) helpt zij mij misschien wel tot een recordloop... duimen maar!...

(reageren kan en mag, maar vergeet niet uw e-mail adres te vermelden)

03-06-2013 om 20:24 geschreven door Bompapatje