Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
04-05-2017
Herpakken
Speciaal voor allen die ongelukkig of depressief zijn … het niet meer zien zitten:
Herpakken Hervallen Opstaan en weer doorgaan De moed er in, maar weer verloren Relativeren Praten, of verbijten Hopen Geloven Koppig; zelf zeker Onzeker twijfelen En toch weer herpakken. Sterk en vastberaden Maar te zwak Overgevoelig Gekwetst, verdrietig Masker op … pokerface
Geef echter nooit de moed op, het geluk ligt in een klein hoekje, je moet er alleen maar in geloven en koesteren.
In tegenstelling tot normale ander weken, zijn wij gaan babysitten bij de jongens thuis. Spelen, ravotten, lachen en fantaseren zoals gewoonlijk… Maar dan is het tijd voor ons om naar huis te gaan… en wat doen de jongens? … Ze doen, net als wij elke woensdag en zondag bij ons thuis, hen uitwuiven. Nu wilden ze absoluut ‘ons’ uitwuiven. En dan komen die magische woorden : “ ’t was weer plezant vandaag hé?” En dan ’s avonds de kleindochters thuis … goed gezind, humor en sfeer….
Daar word ik dus echt week van! (en dan hebben we nog twee kapoenen gemist vandaag)
Vreugde in het leven vind je alleen door te aanvaarden wat je hebt. Door je te schikken naar wat het ‘maar’ voorstelt. Te beseffen dat zorgen enkel maar de hindernissen zijn, die onderweg, hoe dan ook, genomen zullen moeten worden en door alles, wat nog komen zal, gewoon aan de toekomst over te laten. Genieten van het moment, is de sleutel van de poort naar je eigen geluk en persoonlijk doel.
Ik kan niet slapen Want veel te moe Muizenissen in het hoofd Ik neem de nacht Voor wat het is En zie de ochtend Voor wat het wordt Morgen is een nieuwe dag Ik drink nog een pint En kruip er dan weer in
Soms kunnen mensen zo DOM zijn Zo onbeschoft en marginaal Om de dood van een jonge landgenoot Weliswaar met vreemde roots Maar geboren en getogen hier bij ons Dus gewoon één van ons Maar slachtoffer van terreur Slachtoffer van de waanzin Wat zulke extremistische mensen Alleen maar voeding geeft Door hun waanzinnig racisme Hun onverklaarbare haat Om die jongen openbaar te beledigen De familie en vrienden te kwetsen … Erger nog … Sommigen van die marginalen hebben dezelfde roots Sommige van die marginalen zijn zelfs buren / stadsgenoten Begrijpen die idioten dan niet Dat terrorisme niet alleen met wapens wordt gevoerd Maar ook door onzin uit te kramen, kwetsende woorden Zogenaamde ironie, flagrant sarcasme Pure provocatie … MARGINAAL … fascisme.
Tweeduizendzeventien, wat gaan we dit jaar wel niet zien? Meer vrede en begrip, gezondheid, voorspoed en meer geld, veel liefde zonder overspel, alles wat ons hart beliefd, de beste wensen voor elkaar?
Of blijft alles bij het oude zoals in tweeduizendzestien? Haat en onbegrip, terreur en onverdraagzaamheid, rampen, oorlog en armoede, teleurstelling om de onverschilligheid. Geloven we zelf onze beste wensen noch?
Ach, hoop doet leven en daarom elkaar het beste wensen en optimistisch naar de toekomst kijken, is het enige wat ons rest.
Het is nooit fijn om iemand pijn te doen maar soms gebeurt het onbewust een goed bedoelde opmerking met de verkeerde woorden op het foute ogenblik gaan vaak door merg en been het kwaad is dan geschied.
Het is nooit fijn om iemand pijn te doen maar als het is gebeurd komt die goed bedoelde troost dat wel gemeend gebaar altijd weer te laat de pijn zit dan al veel te diep al was dat de bedoeling niet.
Een sorry is niet genoeg, maar minstens op z’n plaats… “SORRY !”
iedereen heeft het wel eens moe … oververmoeid mentaal en fysiek totaal op tijd voor rust en wat eenzaamheid weg van alle drukte en verplichte evidenties tijd voor meer ik, myself and me soms wordt het ons echt te veel maar schaam je niet om het te bekennen ’t is zo menselijk … heel normaal er zijn grenzen voor iedereen gewoon even rusten en dan herpakken optimisme, humor en geloof zijn de sterkhouders in ons zijn alleen vol verwachting naar de toekomst kijken het verleden is voorgoed en voor altijd voorbij.
Waar een wil is, is een weg Waar een weg is, is een wil Waar is de weg naar de wil? Waar is de wil naar de weg? Waar wil de weg naar? De wil is weg naar Waar? Naar waar wil de weg? Naar dat de weg wil. Naar dat de wil weg is. En toch is er een weg naar de wil!
De storm heeft de wind gevangen Hard tegen hard Niet alle takken blijven hangen Of bomen blijven staan Huisdieren zijn verward Daar komt weer zo’n windstoot aan Van links naar rechts Over en weer Tuinmeubelen vallen Bloempotten vliegen Gelukkig blijft het droog En staat de vuilbak uit de wind Staat mijn fiets nog wel recht? Och … ’t zal wel overwaaien.
Piekeren Is de verkeerde kant op fantaseren Geef kabouters en elfen Weer een plaatsje in je fantasieën Laat het licht weer schijnen Verban duivels en demonen En geniet van de nachtelijke duisternis Om hoop en vreugde weer een kans te geven En alleen nog in de juiste richting te fantaseren … Laat het piekeren maar aan negatievellingen.
Op de dag dat mensen verjaren dat je die mensen van harte geluk wenst met kussen, cadeautjes en bloemen en samen met familie en vrienden een heerlijk feest beleeft …
op een dag dat je geniet van het mooie weer lekker lui in je stoel in de schaduw van de zon met een leuk of een spannend boek rust en stilte, alleen de wind zen, en met je eigen zelf …
op de dag dat kennissen in het huwelijk stappen een liefdevolle toekomst tegemoet je deel mag nemen aan de festiviteiten met je mooiste kleren aan naar het feestmaal en het avondbal …
op zo’n dag sterven in stilte vrienden of familie voor hen is het leven voorgoed voorbij we zullen hen zeker missen maar voor ons gaat het leven verder alsof er geen einde aan komt …
Slaap eeuwig zacht lieve dierbaren wij hadden nog graag met jullie verder gefeest maar aan alles komt een eind behalve aan onze innige band die was, is en zal altijd blijven.
Grijs en rimpels hier en daar hangbuikje, slechte tanden, hardhorend en bijziend en de haren dunnen uit maagzweren met chronische slokdarmontsteking slechte ruggenwervels, restless leg syndroom onrustig, niet genietend, voortdurend afwezig en verward vergeetachtig en dromerig met de gedachten heel ver weg angstig om wat onverwacht nog komen kan ongeduldig, humeurig en kort van stof oververmoeid, maar toch nog heel veel goesting maar vooral dorstig om rust en stilte opvallende nostalgie naar die onbezorgde kinderjaren.
Is dat nu gewoon oud worden of de gevolgen van teveel stress?
Ik ben Bompapatje
