|
Je zou ons moeten bezig zien; Bikkel,
Syenna en Bompapatje... de drie hardnekkige konijnenjagers.
Zoals iedereen uit mijn voorgaande
schrijfseltjes weet, zitten we met een nest jonge Vlaamse wildreuzen, maar die
moeten weldra weg. Gelukkig hebben we voor hen een andere thuis gevonden dan
de maag van de slangen van de landbouwschool... Maar, dan moeten we ze wel
eerst kunnen vangen natuurlijk.
Met twee jachthonden - Bikkel en Syenna
- in huis moet dat (normaal gezien) een makkie zijn...
De honden houden tijdens de dag (als
Bompapatje gaan werken is) de tuin in de gaten... waar zitten de
konijntjes?... Wat doen ze?... Waar verschuilen ze zich? Bovendien verplaatsen
ze zich regelmatig op strategische plekken, om te voorkomen dat de konijntjes
kunnen ontsnappen... Soms vlakbij... soms op een afstand(je)... af en toe
verdoken achter de rozelaar... Spanning ten top!!
De hele dag zijn ze op de been... de
sukkelaars... maar ze geven niet af!... Want vanavond komt Bompapatje terug
thuis en kan de jacht pas echt beginnen.
Klokslag 17.00 uur zit Bikkel al aan
het raam op de uitkijk, terwijl Syenna ondertussen buiten de boel in de gaten
blijft houden... Omstreeks 18.00 uur is Bompapatje gearriveerd... Bikkel blaft
het signaal door aan Syenna... de zenuwen gieren door hun ferme
hondenlijven...de staarten opgewonden kwispelend...
DE JACHT IS EINDELIJK OPEN!...
Na wat getreuzel van Bompapatje
(details zullen we hier niet beschrijven) is het eerst etenstijd voor de
kippen, de grote konijnen, hond en mens. Pas daarna kan eindelijk de zoektocht
beginnen...
Snuffel hier... snuffel daar... een
beetje grollen en grommen... putteke graven... enzo... en Bompatatje maar met
zijn pillampeke schijnen in alle gleuven, gaten en spleten... soms wel plat op
zijn buik... en vooral alle drie samen overal onze neus insteken... liefst int
zelfde gat.
Veel resultaat levert het voorlopig
niet op, maar we geven niet af... de valstrikken die we spannen zullen hoe dan
ook hun werk (moeten) doen... Maar als wij moe en uitgeput de luie kussens van
de zetels opzoeken, beginnen die kleine langoren totaal ontspannen over het
gras te huppelen... alsof er van heel de dag niets aan de hand was... de deugnieten!
Eerlijk gezegd en geschreven: dat is
eigenlijk feitelijk wel plezant zene!
We zullen ze nog missen onze langorige
vriendjes, met hun koddige witte staartje
(reageren kan en mag, maar vergeet niet
uw e-mail adres te vermelden)
|
Ik ben Bompapatje
