De geboorte van een kleinkind is emotie … de emotie van nieuw leven.
Ook al is het niet altijd van je eigen vlees en bloed, je weet al dat je ook van dat kind gaat houden, minstens even hard als van alle andere kleinkinderen … Eliene, Josien, Seth, Hannah, Axl,en Lente … ons nummerke zeven heet dus Xander.
De geboorte is een verhaal op zich … het moest snel … sneller dan snel, want de brancarde stond alsnog te ver met de verloskamer amper in ‘t zicht. Verdere details zijn grappig en uniek, alsof Xander ons al van bij zijn entree wilde laten zien: “Met mij gaat ge nogal wat meemaken! … met mij kan je lachen!”
Heel vroeg in de morgen al dat telefoontje, amper wakker, maar je veert uit dat bed, want de mand voor de suikerbonen is nog niet af (11 dagen te vroeg geboren hé) en je wil er eigenlijk meteen naar toe. De mand (een mooie omgekeerde parasol met zon) is net op tijd klaar, de rest van de familie is daar om nog nog snel samen een botterhammetje te eten … en dan samen naar die kleine nieuwkomer toe.
Een trotse papa, een glunderende mama, de meter die straalt en de kleine die slaapt … en wij, de grootouders, staan daar dan wat onwennig te genieten, te wachten op onze beurt om dat kleintje ook eens te mogen vasthouden, te wachten op dat allereerste contact, alsof je door je lichaamswarmte en je hartkloppingen aan dat ventje wil zeggen: "Ik hou van u"
|