Bang voor eventuele ijzelplekken onderweg, ging ik vandaag toch maar liever niet naar 't werk met de fiets en stond dus vanmorgen op de bus te wachten... xml:namespace prefix = o />

Komt er een man per fiets aangereden met in z'n kielzog z'n zoontje van een jaar of 8 (schat ik).

In de bocht om het fietspad op te gaan, gaat de jongen al tegen de vlakte... Na wat gestommel, besluit de papa om het jongetje voor zich uit te laten rijden...

Het was duidelijk dat de kleine helemaal nog niet gewoon is om te fietsen...waarschijnlijk pas geleerd an al wat overmoedig opweg naar school.

Na enig geharrewar raakte hij toch opweg... de papa er achteraan met de nodige opmerkingen:" rechts houden.... pas op!... rechts!!"

Op dat moment nadert er een fietster die helemaal niet door heeft dat de jongen niet erg stuurvast is en steekt toch voorbij. De jongen wijkt uit naar links en sukkelt van de borduur af en op de rijweg... valt gelukkig terug op het fietspad.... De papa gooit in paniek alles dicht... de fietster kan maar rakelings paseren... maar stopt niet.... de jongen z'n voorlicht schuift nog enkele meters over het wegdek... z'n fietsje blijft liggen op de rand van het fietspad en rijweg.... Andere fietsers naderen, bellen en wringen zich er tussen met de (on)nodige commentaar... maar niemand stopt om te helpen.... Zelf aarzel ik, want mijn bus komt er aan en de papa blijkt alles stilaan onder controle te krijgen...

Als ik op de bus zit en hen passeer, zie ik hen aarzelend, waggelend en voorzichtig rechts van het fietspad verder sukkelen en denk: "Maar man, leer toch eerst uw kind fatsoenlijk met de fiets rijden... 't is al zo gevaarlijk!"... maar voel me tegelijk toch ongemakkelijk en schuldig, omdat ik zelf ook niet ben gaan helpen... Zeker toen ik zag dat het die zwarte medemensen waren, die pas onlangs in onze buurt zijn komen wonen ... en dat maakte het voor mij toch nog iets gevoeliger...

Hopelijk zijn ze vanavond veilig thuis geraakt... en lukt het de knaap de volgende dagen beter.