Ooit had ik een roeping
luid en duidelijk
ik wou wel
maar gehoorzaamde niet
en ging mijn eigen weg
volgde verkeerde idealen
evolueerde tot de mens die ik nu ben
sceptisch, kritisch; een weegschaal op en top
zelfzeker, maar vanbinnen heel onzeker
optimistisch … emotioneel
en ‘k kan de mensen om me heen niet missen
ik hou van iedereen
echt haten is me vreemd
maar ’t wordt zo evident
allemaal zo heel gewoon
alsof ik Petrus ben, de rots
maar ‘k ben zwak, gewoon een mens
beperkt en gevoelig
had ik maar naar mijn roeping geluisterd …
maar dan was ik niet de mens wie ik nu ben.