Kwart na zeven staan we in de lobby klaar en vertrekken we voor het ontbijt. We hebben de kans om een tafeltje buiten te vinden, weliswaar langsheen de straat en tussen het drukke verkeer, en eten soep met noedels, een echt Chinees ontbijt. Het dorpje waar Mr. Bei is geboren is nog een dik half uurtje rijden en het draagt de naam Hu Guang, schrijven is iets gemakkelijker dan uitspreken.
Hier belanden we op de echte boerenbuiten waar met veel volk op de velden wordt gewerkt. Een buffel en een tractor, we zien het allebei. Er is dus toch een lichte vooruitgang ook hier te bespeuren. Een wandeling langsheen de velden brengt ons echt wel in de natuur en deze weg leidt ons naar de plaatselijke school waar ik graag eens binnengluur. De klassen zijn proper maar buiten een bord en stoelen en bankjes is er niets te zien, met andere woorden, kale klassen. Hiernaast staat een familietempel opgericht door de familie Bei, 300 jaar geleden en nu op 19 maart 2010 is er een viering geweest bij het afsluiten van een totale renovatie. Fiere dorpsbewoners druppelen hier binnen, wetende dat er bezoek is, en de thee staat klaar. Het cultureel centrum is een ruimte dat gebruikt wordt voor gelegenheden zoals wij dit kennen, maar het gebouw is uiteraard niet te vergelijken met onze westerse normen. Aan de poort hangen grote platen met de donnaties van personen geafficheerd en de vader van Mr. Bei staat bovenaan, dus terecht om fier over te zijn. Het is tijd voor de celebratie voor de overleden familieleden. Na vele trappen doen komen we aan het grafmonument van de familie Bei. Ongelooflijk wat we hier meemaken! Rondom het monument worden vele gekleurde papiertjes gelegd en van op afstand lijkt dit een echt bloemenveld. Vele familieleden komen aandraven met zakken vol offers. Verschillende geslachte kippen, een eend, een geroosterd biggetje, eieren, fruit en allerlei deegwaren, maar het meest frappante dat ik zie zijn schoenen, kledij en goudstaven in papier en enorm veel hemelgeld. Een fles saké wordt verdeeld in vele kleine glaasjes en opnieuw en opnieuw wordt er bijgeschonken. Uiteraard lopen de glaasjes over, maar de betekenis hiervan is dat alles toch naar de overledenen gaat. Alles wordt uitgestald voor het monument en dan krijgt iedereen wierookstokjes en fakkels. Er valt een stilte terwijl de stokjes branden en er heerst een zekere ingetogenheid. Eén van de familieleden spreekt de overleden voorouders toe en na vertaling weten we dat hier geluk en gezondheid gevraagd wordt. Blijkbaar wordt dit ook gevraagd voor de speciale gasten en dit voor hun hele familie. Deze religie is helemaal niet de onze, maar hierbij aanwezig zijn doet je rillingen krijgen. Hier heerst nog een echte overtuiging! Als de wierookstokjes half zijn opgebrand volgt het tweede gedeelte, alle papieren voorwerpen worden in een grote oven verbrand en het geloof bestaat hierin dat de rook alles meeneemt naar de hemel. De voeding wordt weer ingepakt en meegenomen. Het afsluiten van de ceremonie gebeurt met het afsteken van grondvuurwerk. Deze dag noemt men hier the tombscleaningday.
Het is lunchtijd en dit wordt aangeboden voor de hele familie in het geboortehuis. Het is simpel maar echt streekgebonden en wij hebben het geluk dat wij mogen neerzitten want er is geen plaats voor iedereen. Maar het is nu niet zo moeilijk eten uit die kleine kommetjes, ze houden ze net onder hun kin.
Vooraleer we vertrekken drinken we nog een laatste thee in het huis van een collega van Sunway.
En nu komt hun steeds weerkerende vraag: what are your feelings about this day? Hier moeten we even over nadenken want een antwoord hierop is niet in één zin samen te vatten. Hun huizen zijn schamel en dat weten ze maar al te goed, ze beseffen zeer goed dat hier de ontwikkeling nog niet ver staat en daarom zijn ze bang dat wij een verkeerd beeld zouden kunnen krijgen. Maar wat wij hier mogen meemaken kan geen enkel reisagentschap aanbieden en we zijn dus Chinezen tussen hen. De vriendelijkheid en gastvrijheid staat hier bovenaan. Hoe langer we hier zijn hoe meer ik me ook kan inleven in hun eetcultuur, hoe eenvoudig dit soms ook kan zijn. Vroeger zou ik misschien gezegd hebben: met alle Chinezen, maar niet met . en nu zeg ik graag .. ook met den dezen!
Na een hartelijk afscheid vertrekken we voor onze trip van 405 km waarvan we 200 vlot kunnen doorrijden en de overige van stilstaand tot zeer traag. Nu begrijpen we goed wat reizen betekent in China! We zijn thuis om 21u45 en ruilen de inhoud van onze valies voor iets meer kleding want morgenvroeg om 5 uur staan we klaar voor onze 7daagse binnenlandse reis.
Na een goede nachtrust trek ik de gordijnen open en ik zie niets, de mist hangt helemaal boven de bergtop. Om 9 uur is de afspraak in de lobby en bij het nakijken wat het ontbijt te bieden heeft wordt er beslist naar beneden te rijden en daar te ontbijten. De zon heeft haar weg gevonden en de mist is helemaal opgeklaard. Het is druk in het dorp Hepo Town Jiexi County, de families zijn verenigd door de meerdere verlofdagen en de herdenking morgen van de overledenen. Dus ook de plaatselijke restaurantjes zitten vol De oplossing is aankopen van het ontbijt en opeten buiten of in de auto. In isomobakjes krijgen we rijstomslagjes gevuld met allerlei verschillende groenten, van koffie geen sprake. Na dit ontbijt bezoeken we een bekende Boeddhatempel waar we kennis maken met de beleving van deze religie. Uit respect neemt Erik hier aan deel, beginnend met wassen van handen en hoofd. De beleving bestaat uit aankoop van verschillende papieren en offering bij het Boeddhabeeld. Nadien worden de wierookstokjes en fakkels aangestoken en op een voorziene plaats gezet en uiteraard moet je hier een wens doen. Geluksstokjes, daar moet je natuurlijk in geloven, maar voor 0,50 euro krijg je dan een briefje met je geluk op. Je kan ook iets meer geloven en voor nog eens zoveel krijg je dit dan bedrukt op een rood doekje en de bedoeling is dat je dit elke dag bij je draagt. En de commerce draait! De moeder van Mr. Bei speelt hier een belangrijke rol blijkbaar, we merken dit aan haar aanwezigheid. Tijd voor thee, en dat drinken we bij de grootmoeder en de familie Bei. Voor de lunch maken we een korte wandeling in een park en we krijgen hier ook weer te maken met Boeddha en zijn aanbidding. We zijn geen toeristen, we zijn echte Chinezen en dus nemen we de lunch in een zeer plaatselijk restaurantje. Het bestaat uit een kom kleine garnaaltje en groenten, 12 verschillende ingrediënten, en gemengd met een soort soep gekookt van in de vijzel gestampte theebladeren, sesam en noten. Er komen ook nog gefrituurde zoete aardappelen met suiker, zodus zoet en zout, alles wordt hier door mekaar gegeten.
Het middagdutje in het hotel duurt tot 15u30.
Bij het buitenkomen van het hotel merken we een aantal autos op die hun nummerplaat hebben afgedekt en blijkbaar is dat hier een gewoonte, dit om hardrijders niet te kunnen flitsen. Onder de Chinese politie zijn er verschillende taken en zo is er één team dat instaat voor het wegverkeer, al de anderen mogen hier geen boetes uitdelen. Dergelijke hoesjes kan je dus ook kopen .. slim hé!
We rijden door een heel bergachtig gedeelte en na elke haarscherpe bocht hebben we een ander vergezicht, prachtige natuur met enorme theeplantages! Het eindpunt is een bezoek aan de meest bekende waterval van de provincie Guangdong. Aan het voorlaatste punt haken Emily en ik af, we hebben het warm en we houden het voor bekeken. Aan het bovenste punt gekomen telt Mr. Bei de stappen af op zijn teller: 4000, waarvan de meesten via treden zijn. Het is wel effen blazen en onderweg zijn al enkele jassen uitgespeeld maar ook vooral mooie fotos gemaakt, een welgekome rustpauze! Bij het begin van de treden staat een kraampje waar gratis thee wordt geschonken en vooral na de daling heeft deze rustplaats een groot succes, dit niet alleen voor de thee maar ook de plastieken stoeltjes worden met plezier ingenomen.
De avond valt stilaan en we zijn toe aan wat eten. We verkiezen een plaatselijk restaurant boven het hotel en grijpen de kans met twee handen aan om ons te begeven in het Chinese leven. Chinezen eten zo graag buitenshuis, maar lang tafelen kennen ze echt niet. Na een drie kwartier stappen we op en worden we naar ons hotel gevoerd, gelegen aan de top van een 800 meter hoge berg.
Chinezen zijn fier over hun land en willen alleen het beste laten zien aan buitenlanders. Ze beseffen maar al te goed dat hun hometown op de buiten weinig fraais voorstelt, en enkel bevoorrechten krijgen de eer dit te mogen meemaken! Het is een voorrecht tot deze vrienden te mogen behoren.
Morgen om kwart na zeven worden we in de lobby verwacht voor onze laatste dag in deze hometown, we mogen de viering meemaken van de gedenking van hun overleden familieleden. Hier is het dus morgen Allerzielen..
Om 9 uur zetten we onze kleine valies in de koffer van de auto en na een goeiemorgen te wensen vertrekken we. We kijken even achterom om te zien hoeveel Chinezen er eigenlijk meegaan en met drie zitten ze op de achterbank, Emily naast mij en naast Erik de chauffeur.
Na een uurtje rijden ontmoeten we Mr Bei met zijn vrouw, zijn vier kinderen en zijn moeder. We zetten de reis verder, niet vergeten dat we meer dan 400 km moeten afleggen. Maar, nee t is niet zo ver zeggen ze. We rijden op de highway, dit wil zeggen de beste autostrades waar dan ook de meeste tol moet betaald worden. Maar het is luxe rijden en aan 120 km per uur krijgen we een goeie vaart. Waar deze baan overgaat in een kleinere wordt door de tolbeambte verwittigd dat er veel trafiek is op de weg die wij nog moeten afleggen, maar ja, we zien wel. Het landschap varieert van plat tot bergachtig, van landbouwstreek met overwegend rijstvelden en groentenvelden tot visvijvers en grote bosrijke omgevingen. Het aantal bruggen die we over rijden kan ik niet meer tellen, maar het zijn er vele. Na bijna twee uur rijden maken we een tweede sanitaire stop en dit is in een, wat wij noemen, een baanrestaurant, maar in niets te vergelijken met diegenen die wij kennen bij ons. Het is een megagrote ruimte waar je in een minimum van tijd een snack kan bestellen en opeten aan één van de plastieken tafeltjes. Op de parking is het goed opletten om nog te weten waar onze autos staan, het lijkt er wel de parking van de Macro, maar ondanks de vele parkingwachters, iets minder gestructureerd. Lunchen doen we in de auto met brood en allerlei cakes en een flesje water, om geen tijd te verliezen. En ja, we komen in de grote uittocht en met een slakkengang geraken we meter per meter vooruit. Wat een chaos, van de tweevaksbaan rest niet veel meer, met vier wagens naast mekaar, drummend en toeterend om er toch maar tussen te wringen. Met een klein hartje wacht ik dikwijls af wie het zal halen, en ondanks dat is er toch geen enkele vorm van agressie en hebben alle chauffeurs hier een echt engelengeduld. Op een bepaald moment staan alle autos stil, de deuren gaan open, er wordt uitgestapt en rustig worden de sigaretten opgestoken. Ongelooflijk tafereel! Na een twintigtal minuten lijkt het probleem opgelost en stapt iedereen weer in, we kunnen weer voort. Op de baan blijft een slagveld achter van flessen, sigarettendoosjes, papieren en noem maar op. Chinezen hebben niet de minste moeite om al hun vuilnis uit de wagen te gooien. Een sukkelaar loopt langs de weg om de plastiek te verzamelen, ze krijgen er nog geld voor en ondertussen is er al iets opgeruimd.
Na in totaal 8 uur onderweg te zijn komen we in de hometown van Mr. Bei en in het huis van zijn broer, hier burgemeester, en zijn echtgenote woont ook de grootmoeder. We worden er hartelijk ontvangen met de typische thee, noten, druiven en stukjes appel en uiteraard mogen hier de fotos niet ontbreken.
We nemen het dinner in een plaatselijk restaurant en krijgen er hun typische gerechten aangeboden. Nadien brengen we een bezoek aan een Hotspring en elk krijgt er een apart kamertje met een natuurlijke warmwaterbron waar je zalig kan in vertoeven. Vooraleer we naar het hotel rijden krijgen we nog een zeer plaatselijke snack, een soort soep met seafood. En in dit restaurantje zijn we de eerste westerlingen die hier op bezoek komen!
Om 21 uur rijden we naar een modern vakantieresort, gelegen op de top van een berg. We zullen onze nachtrust goed kunnen gebruiken en we zijn benieuwd welk uitzicht we morgenvroeg zullen aantreffen bij het openen van de gordijnen. Ik denk dat we hier midden in de natuur verblijven.
Een stroom van toeristen uit Macau en uit Hongkong merk ik hier op in Sanxiang. Grote mercedessen met het stuur aan de rechterkant rijden hier af en aan en de dames én heren bezetten massaal de kapsalons, de restaurants en de massagesalons met pedicure en manicure. Hier valt dit weekend geld te verdienen voor de Chinezen en goedkoop gediend zijn door de toeristen. Het Paasweekend is reeds ingezet en duurt in die twee gebieden tot en met dinsdag. China daarentegen kent enkel morgen en maandag vrij, zowel de bedrijven als de scholen.
De zon is niet meer van de partij, het regent hier en af en toe valt er een fikse bui.
Morgenvroeg om 9 uur vertrekken we naar Jiexi, meer dan 400 km rijden. Deze stad ligt iets noordelijker en ten oosten van Sanxiang en die buurt zoeken we dan een dorpje op. De temperaturen voor dit weekend vinden we op internet en het zal er niet te warm zijn, tussen 15 en 21 graden en geen regen, dus lange broeken aan maar geen paraplu! Twee autos van het bedrijf zullen ons voeren, ik weet nog niet juist wie er allemaal meegaat, dus staan we morgenvroeg voor een verrassing.
En dit is wat deze drie dagen nog in petto hebben, verrassingen!
Maandag keren we terug naar Sanxiang en dinsdagmorgen om 5 uur staat er weer een auto voor de deur, deze keer voor een zevendaagse trip naar het zuid-westen van China, de grens met Tibet.
Wie heeft zich in de maling laten nemen? Hier kennen ze geen aprilvissen maar wel veel vissenkoppen die nog naar adem liggen te happen. Weet je dat vissenkoppen hier duurder zijn dan al het andere van de vis, het is een delicatesse, zeggen ze.
In het restaurant staat een huisaltaartje waar steeds een rood lampje brandt en altijd staat er een schoteltje met appels bij. Voeding is in China een zeer belangrijk element. De godheden hebben hun plaatsen binnen en elke godheid heeft een eigen functie. De veelheid aan goden beantwoordt dan ook in de eerste plaats aan de noden van de mensen. Een welvarende handel, een gezond leven, een goeie familie Wanneer ik vraag of ik een foto mag nemen wordt er eerst gebeld voor toelating. Het altaar heeft een centrale plaats in elk huis en wordt met zorg en eerbied behandeld. Ik word bevoordeeld en mag deze belangrijke plaats vastleggen.
Vandaag een mooie warme lentedag waarbij een zacht briesje zorgt voor de nodige afkoeling. De Chinese kalender geeft vandaag de 16de aan en dit is één van de twee data per maand waarop de Chinese religie wordt beoefend. Aan elke shop en aan elk restaurant zie je 3 brandende wierookstokjes die soms vergezeld zijn van groenten, fruit, vis, vlees en een kopje met water. De echte ceremonie bestaat tegelijkertijd in het verbranden van speciaal hiervoor gekocht papier en dit gebeurt eveneens buiten aan de deur en, eens alles is opgebrand, is de ceremonie ten einde. De straten van Sanxiang zijn doordrongen van de wierookgeur, de business is verzekerd!
China, het land van blokkades! Nu ondervinden we ook al problemen met Google en onze mails die we versturen met Hotmail geraken niet tot het thuisfront. We zullen ons voorzien en werken met webmail van Telenet, we willen onze contacten toch niet verliezen.
Als apéritief drinken we een glas limoensap op het ons bekende terrasje en we krijgen gezelschap. Een jong meisje komt bij aan ons tafeltje zitten maar kan amper met ons spreken. Uit haar weinige engels verstaan we dat ze 17 is en ze wijst naar een kapperszaak. Ze is dus één van de vele jonge meisjes die vele uren moeten werken voor kost en inwoon en daarboven een armzalig hongerloontje..
Ooit heb ik eens gelezen dat papieren zakdoekjes in China van groot nut kunnen zijn en ja, ik kan het beamen. Op het kleinste kamertje heeft zon zakdoekje meestal twee doeleinden, eerst hou ik het voor mijn neus om de stank ietwat af te remmen en als tweede gebruik ik het als toiletpapier. Zon hurktoestanden in de vrouwentoiletten zijn toch echt niet proper en het ergste van al zijn nog de vuilbakjes zonder deksel waarin alle gebruikte papier en andere dinges je aankijken. Dus altijd goed voorzien van een pakje zakdoekjes .en op je gemak zitten is hier niet van toepassing!
We zijn nu in de Goede Week en in de Gildenstraat wordt de paasboom gezet. Mooi toch voor de kindjes!
Aan Louisa en Rudolf: proficiat met de aankoop van de laptop. Je ziet, gepensioneerde pc-gebruikers zijn in opmars!
Gewone dagen rijgen zich aan mekaar en worden onderbroken door skypers en mailers, altijd tof om iemand te horen en te zien of iets te lezen.
Onze binnenlandse trip heeft al wat vorm gekregen en zal waarschijnlijk bestaan uit 2 delen. Het eerste gedeelte is van nu zaterdag tot maandag en houdt een bezoek aan de hometown van Mr Bei in. De naam van het dorpje is me nu nog onbekend maar bestaat uit een 2000 inwoners en zij dragen allemaal de naam Bei. Ik weet niet wat ik me hierbij moet voorstellen. Het is nog gelegen in deze provincie Guangdong en is niet zo ver, amper 00 km hiervandaan. Ja zo spreken ze hier over afstanden en vinden ze dit helemaal niet ver. Daar blijven we tot maandag. Dan zijn er plannen om dinsdagmorgen te vertrekken naar Yunnan, een provincie in het Oost-Westen van China met als hoofdstad Kumming. Hier doen we verschillende steden aan en zullen we kennis maken met een aantal minderheidsgroepen. Deze reis zou een 6- of 7-tal dagen duren. We nemen onze pc mee en trachten de blog aan te vullen, tenminste als we overal internetaansluiting vinden, waar ik helemaal niet zeker van ben.
Vandaag heb ik bewondering voor de creaties bij de bakker. De taarten en taartjes zijn oogverblindend door de felle kleuren die ze gebruiken, maar of ze er daardoor smakelijk er uitzien ..? De grote verjaardagstaarten zijn een luchtige biscuit, overvloedig versierd en kosten tussen de 3 en de 5 euro, al naargelang de grootte. Bij elke verjaardag MOET zon taart, dat is hier de gewoonte. Ook de kinderen nemen zo een verjaardagstaart mee naar school om te verdelen onder de klasgenootjes. Ik stel me dit al voor . taart, crème, chocolade .. wat een geknoei!
We kunnen uitslapen! Of dat denken we toch, want om 07u45 belt Mandy om te vragen waar we blijven, maar Erik herinnert haar aan de afspraak van 08u30. Sorry sorry, typisch Chinees, van zenuwachtigheid heeft ze heeft zich van uur vergist! De morning-thé heeft plaats in een groot restaurant met een self-service systeem. Alle mogelijke Chinese gerechten maar geen brood, kaas of hesp te vinden. Wel kan je kiezen uit kippenpoten op verschillende wijze klaargemaakt. Wij krijgen een VIP-room. Dit is een ruimte waar we uit de drukte ontsnappen en rustig kunnen samen zitten; dit maakt het wel handig om toch met het povere engels dat zij spreekt een gesprek te kunnen hebben. Maar t is waar, hoe meer ze spreekt hoe beter we haar kunnen verstaan. Oefening baart kunst, dat ondervinden we hier op korte tijd. We vernemen ook dat hun onderlinge conversaties zelfs gebeuren in verschillende dialecten die in niets op mekaar lijken en kunnen doorgaan voor verschillende talen. Ingewikkeld! Rond 10 uur nemen we afscheid en wandelen we onder een warme lentezon, het kwik geeft 28 graden. Het terrasje met één tafel en twee stoelen wacht op ons en genietend van het frisse limoensap kunnen we mensen kijken, en dat er wat te zien is kan ik je verzekeren. De shortjes bij de jonge meisjes kunnen niet kort genoeg zijn, maar wel worden daaronder zwarte nylons gedragen en dikke warme botten. Rare smaken toch, die Chinezen. De Taiwanees maakt voor ons een broodje klaar, belegd met beaf, sla, tomaten en ajuin en vraagt hierover onze mening. Deze smos bevalt ons zeker als snack en zodus zal hij vanaf nu ook een sandwich-club verkopen. Iets na 12 uur is de highschool gedaan en komen de studenten in trossen buiten op zoek naar goedkope restaurantjes. En die zijn er zeker te vinden: 0,85 euro voor een maaltijd: een volle kom rijst met stukjes gesneden kip. Eén van die studenten waagt het toch om ons de tot nu toe bekendste vraag te stellen: Where are you coming from? We moedigen hem aan en komen zo toch tot een kort gesprekje en ook hier geldt de regel: praktiseren maakt de kunst tot spreken.
We nemen een rustige namiddag met onze leesboeken. Avonds vinden we dat we vandaag toch al Chinees hebben gegeten en de goesting naar frieten brengt ons naar de Mac Donalds.
We sluiten af bij de kapper en om 20 uur hebben we Goedele, Steven en Flint op skype. De tweeling slaapt, blijkbaar een beetje ontregeld door het zomeruur. Op datzelfde tijdstip krijgen we een signaal uit de Bergstraat en zien we de hele familie Robberechts Marcel mooi naast mekaar op het scherm. Lisa en Jana vinden het reuze ons te zien en ik ben er van overtuigd dat Gert één dezer dagen een webcam en toebehoren zal aankopen, skype heeft hij trouwens al geïnstalleerd.
Om 7 uur in de morgen staan we klaar voor de schoolreis. Het is raar, maar ik ben een beetje zenuwachtig. Ik weet wat dit betekent, zo een hele dag met de kinderen op stap, alhoewel ik nu toch alleen maar toeschouwer ben! Aan de schoolpoort staan maar liefst 15 bussen te wachten en in totaal meer dan 750 deelnemers, kinderen en volwassenen. Maar nog geen enkele juf te zien .. De organisatie is overgenomen door een reisagentschap en de juffen hebben enkel een lijst met de namen per bus. Uiteindelijk is het 8 uur als we vertrekken. De reisleidster doet haar best om zeker niet te zwijgen, dus de hele rit is voor ons letterlijk chinees. Uit de reacties kunnen we opmaken dat er spelletjes met de kleuters gedaan worden en bij elk goed antwoord krijgen ze een potlood of een latje. We krijgen ieder een flesje water en een petje, maar dat laatste hebben we niet echt nodig want de zon geraakt niet door het zware wolkendek. Twee uur later brengen we een bezoek in een park waar de kinderen zelf goudvisjes kunnen vangen in een vijver om mee te nemen. Succes verzekerd, ware het niet dat deze visjes zich verschuilen onder de bruggetjes. De lunch nemen we in een megagroot restaurant waar we met ons aantal nog niet eens een vierde van de plaatsen bezetten. De kleuters vinden het stil zitten aan de tafels maar niks en lopen rond en staan op de vensterbanken. Maar geen probleem, de moeders zorgen er voor dat ze wel eten en lopen er gewoon achter met de bordjes. Hier gaat het voor mij wel iets te ver en ja, misschien is dit wel wat men noemt beroepsmisvorming. Maar ik moet het laten gebeuren . .
Onze laatste stop is in de zoo van Ghuangzhou waar we ruim de tijd krijgen om de dieren op te zoeken. We wandelen door de zee en tussen de vissen in een glazen tunnel, de moeite waard en als afsluiter krijgen we een show met dolfijnen en zeeleeuwen zoals wij het kennen in Brugge in het Dolfinarium.
Na nog twee uur rijden in een veel stillere bus is onze schoolreis voorbij. Vermoeiend maar toch interessant. En niet te vergeten: vanaf zondag zijn we 6 uur later dan in België, daar wordt het zomeruur ingesteld.
En morgenvroeg om 08u30 hebben we morning-thé met Mandy en haar gezin
Het is een winderige nacht geweest en het voelt koud aan in de morgen, amper 15 graden. Toch doet de zon een zwakke poging om alles wat op te warmen en we krijgen de temperatuur tot 20° en de wind zwakt geleidelijk af. Ik zou wat inkopen moeten doen want zaterdag gaan we op schoolreis! En zoals het hoort, bij een schoolreis horen toch wat snacks en een snoepje! De kleuterschool van Karim, het zoontje van Iris organiseert zaterdag een reis waar enkel kinderen kunnen meegaan die vergezeld zijn van een ouder, de andere kleuters hebben een gewone schooldag. Iris heeft ons het voorstel gedaan om mee te gaan en dat doen we, we betalen per persoon 18 euro en de reis gaat naar een dierenpark in Guanghzou, anderhalf uur rijden hiervandaan. Ik ben echt eens benieuwd wat dit zal zijn, al zijn schoolreizen mij niet onbekend. Hoe zal ik me hierbij voelen .?
28 graden en geen zon. Bij ons zouden we zeggen: het is laf, maar hier is dat zeer goed verdraagbaar en aangenaam om in te wandelen. Er dreigt geen regen of geen onweer. Ik waag me wat verder van de deur en ga een kijkje nemen bij de rijstvelden. Bij het korter komen zie ik dat alles al is uitgeplant en het veld wordt nu vol water gepompt uit een nabij gelegen gegraven greppel. Met de blote voeten in het water zet de boer zorgvuldig zijn laatste plantjes recht. Hier ben ik ver van het lawaai en echt op den buiten. De boer en de boerin lachen me toe en het is geen probleem als ik fotos maak, maar ze verstaan is hopeloos! Terecht, ze mogen fier zijn op hun werk. De akkers liggen er proper bij, maar daarnaast is het een echte ramp. Ook hun huisje is zeer pover maar toch hangt er altijd en overal was te drogen. Chinezen zijn proper op zichzelf en dat moet ik geloven.
Iris doet inkopen bij de apotheker en uit één van de schuifjes haalt de mevrouw wat droge kruiden uit. Ze worden gewogen met een handweegschaaltje en nadien gaan ze in een zakje. Als ik wat uitleg vraag zijn dit gedroogde bloemen, de ene soort is voor de soep en de andere is om af te koken en het vocht dient dan om op je huid te smeren. Goed voor gevoelige huid! Waarom je het ene mag opeten en het andere niet is me een raadsel. Ik zie daar ook de hoeven liggen van een bambi en dit is ook voor de soep. Blijkbaar worden die zacht bij het koken en dat zal ook wel voor iets goed zijn. Hier eten ze echt alles op!
Vandaag koop ik bonen van 50 cm lang, ze lijken wel te groeien aan de lopende meter. Vermoedelijk zijn ze gemakkelijk te plukken, want ik veronderstel dat ze wel aan staken groeien.
Op onze terugweg van de markt heb ik bezoek van een mooie vlinder op mijn t-shirt en Iris vindt het een foto waard. Op onverwachte dingen moet je hier altijd voorbereid zijn en dus is het fototoestel nooit ver weg.
Een dikke proficiat aan Goedele en de 34 kussen sturen we van uit China. Ongelooflijk toch dat haar kaartje juist vandaag is aangekomen. We hebben het verstuurd op 9 maart. En dan moet je weten dat sommige kaartjes bijna een maand kunnen onderweg zijn. Maar dat is nog altijd beter dan diegenen die van België naar China al meer dan een jaar onderweg zijn en tot op vandaag nog niet zijn aangekomen! In toeristische streken is verzenden van post geen probleem, maar vermits we hier de enigen zijn speel ik nu op veilig en laat ik België en Europa door Iris in Chinese karakters toevoegen. En zie . het werkt!
We zien de jarige op skype en we kunnen haar onze wensen overbrengen, dat doet toch iets.
De zomerse temperaturen nodigen ons uit op een lange mooie wandeling doorheen de natuur. De visvijvers kunnen we nu wat van kortbij bekijken en zo kunnen we zien dat er vijvers zijn die in de winter overdekt zijn met plastiek. Zouden ze hier misschien warmwatervissen kweken? De huisjes zijn schamel en ver van luxe verwijderd en de bewoners hier leven midden in de natuur en zijn er zo waar mee vergroeid. Ik denk dat ze echt niet veeleisend zijn voor zichzelf en totaal geen besef hebben hoe het elders is. Hier merk ik nu nog een pover bestaan maar toch geen gebrek aan eten. We worden zelfs uitgenodigd om mee te eten, maar we bedanken.
Na twee uur tussen de velden en langs kleine dorpjes zijn we toe aan een frisse pint. Ik drink een glas limoensap en Erik laat zich een tapioca aanpraten. Tapioca is wat wij kennen om in de soep te doen, maar hier is dat dan enkele maten groter, vergelijk het met erwten, en dat in een glas koude thee met melk. Het is een Taiwanese drank en fris bij warm weer. Na een uurtje massage en 4 euro armer, kunnen we er weer tegen. Op onze afspraak om 17 uur bij Mandy, haar man en dochtertje, staat het eten al op tafel, typisch Zhongshan-food en zelf gekookt. Er is maïssoep, kip, iets wat op mosseltjes lijkt, gekookte groene groente en gekookt gemalen varkensvlees. Het Engels van Mandy is echt met haken en ogen maar wat ze niet gezegd krijgt maakt ze duidelijk met uitbundige lichaamstaal. En hier werkt ook de computer een beetje mee: ze gebruikt een woordenboek Chinees-Engels waarbij ook nog gesproken wordt. De Belgische paaseitjes worden met smaak geproefd en goedgekeurd. We zijn trots en zeggen dat in mei op de wereldtentoonstelling hier in Shanghai een Belgische stand zal staan met onze fameuze chocolade. We hebben dus nieuwe vrienden, en de traditionele groepsfoto mag niet ontbreken. Waarschijnlijk morgen bij het openen van haar e-mail op haar werk zal deze foto het onderwerp van gesprek zijn!
Een dagje om uit te slapen en om 9 uur komt Isabella ons halen voor de morning-thé. Zij is nu 5 maanden zwanger en ja, een gelukkige toekomstige mama. Of het een zoontje of een dochtertje wordt weet ze niet, het is verboden voor de dokters om het geslacht mee te delen. Denk aan de abortussen die in het verleden gebeurden wanneer het een meisje was! In Tanzhou gonst het van het lawaai in een megagroot restaurant, allemaal voor de morning-thé. De théservice gebeurt ceremonieel, in kleine kopjes en uiteindelijk met veel gegozzel . Ik heb hier geen ander woord voor. We eten gewokte sla, dumplings met garnalen, gebakken en gekookte rijstnoedels, kleine loempias en zoete broodjes én dit allemaal met stokjes. Niet echt een Belgische ontbijt, dus geen pistoleekes of spek met eieren. Maar voor 8 euro voor 3 personen kunnen we er toch van genieten. Zon morning-thé is bij de Chinezen zeer populair en van deze gelegenheid wordt vooral gebruik gemaakt om bij te praten en kan dus twee uur lang duren. Onderweg rijden we langs de rijstvelden en de viskweekvijvers. s Middags zoeken we de zon en het water op en lezen rustig in ons boek aan de vijver.
Om 14 uur stappen we het reisbureau binnen en samen met Emily bereiden we onze trip voor. Niet te geloven, het is 17 uur als we weer buitenstappen, maar het is een reis op maat gemaakt. Hieruit kan je afleiden dat alles toch zeer lang duurt vooraleer je met Chinezen iets kan regelen. Onze reis zal 7 dagen duren en we vertrekken op maandag 29 maart richting Guangzhou, Kumming, Dali, Lijiang en Shangri-La. Deze plaatsen bevinden zich in het westen van China en tegen de grens van Tibet.
We maken nog een avondwandeling en drinken op een terras een frisse pint vers limoensap.
Eenentwintig jaar geleden was deze datum Palmzondag, de dag dat opa in het toenmalige Zaïre is verongelukt. Ook al zijn we ver van Grimbergen verwijderd, toch voelen we ons dicht bij oma die zeker ook vandaag aan dit pijnlijk gebeuren zal terugdenken..
Deze morgen komt de beenhouwersvrouw terug van het ziekenhuis met een klein bebloed verbandje rond haar linkerwijsvinger. Het aangedroogde bloed op haar hand is nog het gevolg van de slag met het grote hakmes, dus veel verzorging of hygiëne is hier niet te merken. Helaas had ze niet voldoende geld bij en is de wonde maar gehecht met één pinnetje waar er normaal zeker twee nodig zijn. Zo gaat dat hier in China, kom je in het ziekenhuis met te weinig geld dan is de hulp navenant. Weer eens duidelijk dat ik hier absoluut niet wil ziek worden en dan gaat het niet om het geld maar om de verzorging op zich!
Iris stelt mij de vraag of in België de kinderen op school gestraft worden als ze bvb iets vergeten zijn of als ze praten. Ik bevestig dit en vertel haar dat de straffen meestal bestaan uit extra taakjes. In China kent men dus nog de lijfstraffen: kinderen worden met een plastiek lat op de hand geslagen en moeten dan 5 minuten in een zeer onnatuurlijke houding staan, lichtjes gebogen door de knieën en armen recht vooruit en gestrekt. Ik heb dit eens geprobeerd en denk dat ik hier over vijf lange minuten mag spreken. En zakken de armen lichtjes, dan komt de leerkracht ze nog eens extra trekken. Hierop kan ik alleen maar antwoorden dat dit in België niet is toegelaten. Ik wil me niet indenken dat we onze kinderen dit nog zouden aandoen én wat een reactie van de ouders we hierop zouden krijgen!
De eerste foto laat zien hoe hier in een klein restaurantje wordt ontbeten, en dit kan buiten omdat de zon nog niet echt schijnt. Zon ontbijt kost 10 eurocent.
Deze tijd van het jaar zie je hier de rijstboeren op de bevloeide velden werken met een soort motoculteur met een draaiend rad met schoepen. Dit zijn de eerste werken op de natte rijstvelden en de kleine plantjes staan klaar op wachtbedden. Nadien zullen deze op plant gezet worden en dat gebeurt met veel volk, de voeten in het water.
Terwijl ik op de bank nog wat geniet van de zachte avondzon krijg ik bezoek van een Chinese mama die met haken en ogen in het Engels mij vraagt om haar dochter van 10 jaar wat te helpen met de Engelse taal. Uit haar boodschappentas tovert ze voor mij een banaan en wat kan ik beter doen dan het met een brede lach het aannemen .? Zoals afgesproken brengen we ze een bezoekje op de achtste verdieping in het appartement naast ons. Het is er zeer verzorgd en de thee, koekjes en chocolaatjes laten niet op zich wachten. Als ze hoort dat wij van België zijn neemt ze vlug de chocolaatjes weg want we weet dat dit nu juist de specialiteit is van ons land. We krijgen dus geen kans ze te proeven! Na een tijdje dringt het tot ons door dat deze mensen ons hebben uitgenodigd meer voor de vriendschap dan voor de taal want nu zondag om 17 uur zullen we samen bij hen op the dinner zijn. Vriendelijk toch!
We sluiten onze dag af met een bezoekje bij de kapper en hier gebeurt millimeterwerk .!
Een gewone marktdag vandaag. Onderweg kom ik voorbij verschillende bloemenwinkels die buiten uitstallen. De overschot van de stengels en overige afval ligt gewoon op de straat. De straatvegers zullen wel langs komen zeker .. . Ik vraag me wel af wie hier zoveel bloemen koopt want nooit zie ik hier één klant staan. Wel worden grote stukken weggevoerd met de
auto, want elke winkel die opengaat wordt enkele dagen gedecoreerd met verschillende bloemstukken op staanders en omwikkeld met goudpapier.
Op de markt komt een vis me tegemoet, spartelend op de grond en ontsnapt uit het weinige water. Gelukkig is er iemand die zin heeft in vis en zodoende komt het beestje terecht op de slachtbank.
Bij het ontbijt zie ik een jonge mama met haar babytje van 6 maanden oud. Wat een haardos zeg .. als ik dan aan ons twee kleine blondjes in Londerzeel denk!
Ik verneem dat de lente toch stilaan haar intrede doet in ons koude landje. Het wordt dus ook daar eindelijk genieten en deugd hebben aan de voorjaarszon. Daarmee komt het waarschijnlijk dat ze hier niet is, of is gewoon het wolkendek te dik .. . Wel mooi weer voor een wandeling doorheen de vertrouwde straten van Sanxiang. Ik krijg al direct gezelschap van een Chinese jongeman die perfect Engels spreekt en hij blijft de hele tijd bij mij tot ik zeg dat ik de One plus One, een grootwarenhuis, binnenga. Sommige mensen zijn toch echt geïnteresseerd hoe het er in België aan toe gaat, welke talen we daar allemaal spreken en hij kent ook Brussel als een financieel centrum van Europa. Hij weet ook wel dat het moeilijk is om China te begrijpen en dat ze op allerlei vlakken nog veel in te halen hebben. We must change our mind. Dat is ook zo!
Wanneer ik zo langs de straten loop heb ik steeds bewondering voor hun mooie aanplantingen en ook zo goed onderhouden, terwijl je anderzijds weet dat Chinezen alles op de grond gooien. Maar hier ontbreekt het niet aan straatvegers, je komt ze overal tegen terwijl ze snoeien, vegen, of ook gewoon rusten in het gras. Op de twee jaar tijd dat we hier nu geweest zijn hebben we ook al vele gebouwen zien uit de grond rijzen en dat in een vrij moderne stijl. De degelijkheid . daar durf ik me niet over uitspreken. Het theatergebouw staat in de onmiddellijke nabijheid van waar we wonen en was bij ons eerste verblijf een herkenningspunt tijdens onze zoektocht naar het appartement.
