Kamiel en zijn vrouw Gusta waren twee ouwe mensen en op een mooie zomerse dag reden ze met hun autooke naar Antwerpen. Kamiel reed en Gusta zat naast Kamiel, maar Gusta was er niet gerust in, want Kamiel zag niet al te goed meer, want zijn ogen waren ook niet meer van de jongsten. Gusta zat altijd te zeggen dat hij op de weg moest letten en niet te rap mocht rijden, want anders gingen ze veel te vroeg in Antwerpen zijn. Dus Kamiel reed de gansen tijd aan 60 per uur en wanneer ze door de tunnel reden zag Gusta, die wel nog goed zag, de rijkswacht staan zwaaien met hun handen. En Gusta die wreed in paniek zei tegen hare man: Zie je wel, ge hebt veel te rap gereden. Toen de rijkswacht hun deed stoppen en teken deed naar Kamiel om het raampje open te draaien zei éne van die rijkswachters: Proficiat meneer, ge zijt de duizenste reizeger die hie door de tunnel rijd en daarom krijgt ge van ons duizend frank als beloning. Kamiel nam de duizend frank met fierheid aan en de rijkswacht die hem die duizend frank gegeven had vroeg aan Kamiel wat hij er ging mee doen en weet wat Kamiel zei: Ik ga eerst mijn rijbewijs halen, want ik heb er nog geen.

Dat was een daguitstap naar Antwerpen van Kamiel en zijn vrouw Gusta.

 Frans had op zijn boerderij veel kiekens lopen, maar daar liep maar éne haan rond. En ge weet hoe dat da gaat hé, al die kiekens en maar éne haan, daar moest er ruzie van komen hé. En ’t was nog nen ouwe haan ook. ’s Avonds als het werk gedaan was op de boerderij en tijdens het avondmaal zei hij tegen zijn vrouw die Margriet heette: Morgen ga ik naar de markt achter nen nieuwe jonge haan, wat éne haan is weinig en hij is te oud ook. Zijn vrouw vond het een goed idee, en ’s anderdaags ging de boer naar de markt en kocht hij daar nen jonge haan. Dus de boer ging met zijn nieuwe jonge haan terug naar zijn boerderij, maar al zijn kiekens en diene éne haan stonden de boer op te wachten, want ze hadden alles gehoord. Toen de boer op zijn boerderij kwam en diene jonge haan liet lopen, zei die oude haan tegen diene jonge haan: Ik ben hier nog altijd de baas en al die kiekens zijn van mij. Na twee dagen ruzie zei die oude haan tegen diene jonge haan: We gaan een loopwetstrijd houden en degene die wint mag krijgt al de kiekens. Zo gezegd, zo gedaan en ze beginnen rondjes te lopen rond de boerderij. De boer stond aan het venster te kijken en hij zag de jonge haan lopen, maar zijn oude haan zag hij niet. Enkele ogenblikken later ziet hij zijne oude haan lopen, en weet ge wat diene boer zei: Potverdikke, ’t is weer ne homo.

Zo zie je maar, altijd eerst goed uitkijken voor ge iets koopt hé, zeker als het om pluimvee of andere levende dieren gaat.

 Een Belgische boer was op zijn land aan ’t werken, en ineens komt er daar nen Hollander aangelopen. Die Hollander ging naar diene Belgische boer en vraagt hem: Meneer, zou ik even over uw land mogen lopen, want ik moet mijne trein van tien uur halen. Ja, dat mag, maar je moet wel oppassen dat diene stier achter u niet aanloopt, anders kunt ge nog nen trein vroeger nemen. Dat was dan een kort verhaalke van nen Hollander die zijne trein van tien uur moest hebben, maar misschien nen trein kon nemen. Ik heb niets meer van diene Hollander gehoord hoor.

 Een reiziger ging met zijn kameel door de woestijn, maar het was snikheet. Dus liet hij zijn kameel zoveel mogelijk water drinken en hijzelf vulde een paar bedons. Maar na een tijd raakte hij zonder drinken en was hij de uitputting nabij. Maar in de verte zag hij een kraamke staan enhij zei: Hier ga ik wat water krijgen om te drinken, want ik heb een droge keel en ik ben ook uitgeput. Dus vroeg hij aan diene Arabier water, en weet ge wat diene Arabier zei: Water heb ik niet, ik verkoop alleen maar stropdassen, maar ginder verder is er nog een kraamke, misschien hebben ze daar water. Van uitputting strompelde hij verder, en na een paar kilometer in de brandende zon te hebben gelopen kwam hij weer aan een kraamke. Ook daar kreeg hij hetzelfde antwoord: Water heb ik niet, ik verkoop alleen maar stropdassen. Dus diene reiziger moest weer met een uitgedroogde keel verder gaan, en al strompeld kwam hij weer aan een kraamke. Maar weer hetzelfde liedje van: Water heb ik niet, ik verkoop alleen maar stropdassen. En weer moest de eenzame reiziger verder gaan, want ondertussen was ook zijne kameel van uitdroging gestorven. Maar toch gaf de moedige reiziger het niet op en ging verder met de gedachten om hier of daar toch eens aan water te kunnen geraken om zijn droge keel een beetje nat te kunnen maken. Dus kroop hij weer verder, want gaan of lopen kon hij ook niet meer. De schroeiende hitte had ook zijn botten beenderen aangetast, maar op een gegeven moment zag hij daar een klein vervallen cafeetje staan. Nu dacht onze eenzame reiziger dat hij eindelijk verlost was van de uitdroging en dat hij daar in dat klein vervallen cafeetje water kon krijgen. Dus ging hij naar binnen en vroeg of hij water kon krijgen. En weet ge wat diene oude cafeebaas hem zei: Meneer, heb je niet gezien wat er op dat bord staat te lezen die boven dat cafeetje hangt. Daar staan op: Niet toegelaten zonder stropdassen.

Ja mannekes, ik geef aan iedereen de raad mee van een stropdas te dragen, als hij van plan is om ook een wandeling te maken door de woestijn.

Groetjes van flipper de flip.

 Ja mannekes, ‘k ga hier nog ne keer wreed goed aan mijne dikke duim moeten zuigen, om toch maar wat op papier te kunnen zetten hé.Ne mens maak nog al wa mee hé.

Zeker als ge nog niets hebt meegemaakt, maar ik maak alle dagen wat mee hoor.

Deze morgen stapte ik uit mijne warme nest, waar ik den ganse nacht heb liggen wroeten gelijk een arm varken die in den modder ligt te wroeten. En na een klein uurke was ik in mijn woonplaats en tot mijn grote verbazing zag ik daar mijn twee goudvissen liggen.

Ze waren alle twee verdronken, en ze waren zo dood als nen dooie pier, die dood is.

Na een medisch onderzoek kreeg ik bericht dat die verdronken waren.

Verleden week had ik nog naar een begrafenis geweest van mijne hond, en weet ge wat we ginder kregen: Elk twee opgerolde pannekoeken die al drie weken oud waren.

Potverdikke zeg, den diene had van colere alle twee zijn poten afgebeten tot aan zijne nek, omdat hij geen eten kreeg. Den doktoor had mij gezegd dat ik hem een tijdje geen eten mocht geven, want hij kon hem mee moeite bewegen.

Als ik mij nog nen hond koop, dan moet da éne zijn met vier houten poten.

En als ik nog twee goudvissen koop, dan moeten ze wel alle twee een zwembrevet hebben. Verleden week was ik op wandel in de stad waar ik woon en opeens bleef ik stokstijf staan en keek ik naar boven, want de regering kon elke gaan minuut vallen. Had ik dat eerder geweten, 'k was nooit blijven staan, want de regering is nie gevallen.

De winterdagen zijn op komst en 's avonds begint al flink af te koelen. Zo ben ik achter een dekbed geweest en op mijn koud beddeke gelegd, met de bedoeling om van nen warme nachtrust te kunnen genieten.

Potverdikke zeg, 'k heb daar toch wel ne ganse nacht wakker gelegen zeker, da schaap heeft nen ganse nacht liggen bleiten. Ik moet u wel zeggen dat in da dekbed twee kilo schaapwol zat.

Ze hebben da dekbed onderzocht en ze waren tot ondekking gekomen dat da schaap nog leefde. Ze hebben dan da blinde schaap op nen elektrische stoel moeten zetten, en na twee uur was da blinde schaap zo dood als ne pier.

En om toch maar zeker te zijn, hebben ze da schaap nog nen ferme klop op zijne kop gegeven. 'k Heb hier ook nog een zwarte kat lopen, maar die lig al acht dagen in de kliniek. Bij een koprol heeft ze hare nek gebroken en haar linker poot zit ook in de plaaster, want haar teennagel was gescheurd.

Ze was aan ’t oefenen voor de olympische spelen, die al gepasseerd zijn. ‘k Heb ook azo ne keer nen zijwaartse koprol gemaakt, en mijn platte tong zat tussen mijn valse tanden. Zo ben ik ook ne keer bij den doktoor moeten gaan, want bij het niezen verloor ik alle twee mijn winkbrauwen en mijn valse tanden, die waren zo vals als iets.

Gisteravond zat ik op mijn gemak naar den tv aan ’t kijken, en ineens gaf mijn rechtervoet nen geweldige schop aan mijn linkse voet. Hoe dat da kwam, weet ik niet, want ze zeggen mij nooit iets.

‘k Heb daar twee weken mee zere voeten rondgelopen, en na een hevige discussie was alles weer in orde. Verleden week heb eens bij mijnen gebuur geweest, om hem nen goeie dag te wensen, want nen goeie dag is altijd welkom hé.

En toen ik binnenkwam zat den André er maar triestig bij, en ik vroeg hem wat er scheelde.

Den André zijne ezel was verdwenen, en niemand die wist waar deze ezel naartoe was.

Maar den overbuur had hem zien zitten bij den coiffeur (haarkapper).

André zijne ezel was naar de coiffeur (haarkapper) gegaan, om zijne nek te laten scheren.

Ook in de zoo van Antwerpen hebben ze zoiets meegemaakt, maar dat was wel nen grote giraf hoor. Ik ben azo ne keer wreed verschoten, toen ik in mijne kelder kwam.

Potverdikke zeg, mijne kaker was da konijn aan ’t opeten, die ik klaargemaakt had voor mijne gezellige kerstavond. Om nog maar te zwijgen van die twee paarden, die in de weide aan ’t voetballen waren met nen tennisbal.

Mijne over overbuur kwam ne keer naar huis met nen vis, want af en toe gaat diene vent ne keer gaan vissen.Maar da was wel ne speciale vis hoor, want hij had nen donkere bril op zijne neus staan en hij had ook twee platvoeten.

De mannen van de gemeente had de opdracht gekregen van den burgemeester om de bodem van diene visvijver effen te maken, maar omdat daar beneden zo donker was, waren ze verplicht van hun zaklampen te laten branden.

Die vissen kregen platvoeten, omdat die mannen over hun voeten reden en het licht van die zaklampen scheen zodanig in hun ogen, dat ze er blind van werden. Gisteren ben ik ne keer gaan wandelen, om mijn benen wat te rekken en wat frisse lucht mee te brengen naar huis.

Ja mannekes, als ge aan iets begint, dan moet ge zeker iets meebrengen, want mee lege handen naar huis gaan, da trekt op niets hé.

Als ik een tijdje aan ’t wandelen was, begonnen mijn twee linkse voeten wa moe te worden, want die zijn niet gewoon om lange wandelingen te maken. Dus zette ik mij op een bankske die daar stond, en ineens hoorde ik ne zwaluw luidop lachen.

Zeg diene tweede zwaluw die naast hem zat: Waarom moet je zo lachen?, waarop de eerste zwaluw zei: Onder mijn voeten passeerde juist nen telegram.

Ik moet u wel zeggen dat die twee zwaluwen op nen telefoondraad zaten. En diene vent die voor mij liep, den diene viel af en toe ne keer. Toen ik hem vroeg waarom hij af en toe viel, zei hij mij dat hij de vallende ziekte had.

Ik heb vroeger een zwarte kat gehad, waarmee ik geregeld ging mee wandelen en die moest altijd wreed niezen. En tijdens hare nies viel die ook, maar den doktoor had mij gezegd dat die kat leed aan een dodelijke niesziekte. Ik was azo ne keer aan ’t wandelen in ne bos waar veel bomen staan, en opeens viel er een een blad op mijne kletskop.

Ja mannekes, ‘k vergeten van nen helm op mijne kop te zetten. Ze hebben mij moeten wegvoeren naar ’t kliniek, want da blad zat nog in mijne kop.

Ik denk dat ik hier stilaan ga stoppen mee te zeveren, want ik moet nog mijne dooie kalkoen verdoven, om hem te kunnen slachten, want anders loopt hij weg en kan ik zeker op mijne kin kloppen.

PS: Vergeet niet dat lachen wreed plezant is, want er wordt veel te weinig gelachen.

 Groetjes van flipper de flip.