Na moeizame telefonische gesprekken te hebben gevoerd met de Paasdirecteur ben ik er eindelijk in geslaagd om een antwoord te bemachtigen.
De Paashaas is besmet geraakt bij een Paasbijeenkomst en hij kan niemand van zijn hazen sturen, want die zitten met zijn allen in de quarantaine.
De Paasdirecteur had zelfs zijn mondkapje niet aan, en hij hield ook geen anderhalve meter afstand.
Ik heb ondertussen vernomen dat er al twee Paashazen in hongerstaking zijn gegaan, omdat ze geen honger hebben.
Daarom ben ik ben van plan om mij een chocolaten Paashaas te kopen, maar hij moet dan wel Corona-vrij zijn.
Mijn kiekens zitten hier allemaal in de quarantaine, want verleden week zijn ze naar een bijeenkomst geweest en ook zij hadden geen mondkapje aan en hielden geen anderhalve meter afstandvan mekaar.
Nu zitten mijn kiekens hier allemaal te treuren en te bleiten, zodat hun kot al onder water staat.
Vier van mijn kiekens hebbenal een verkoudheid opgelopen en twee bejaarde kiekens hebben hun pijp aan Maarten gegeven.
Mijn twee goudvissen hebben ondertussen ne brief geschreven naar de Paasdirecteur, om hem te zeggen dat hij geen paaseieren moet opsturen.
Twee jaar terug had de Paasdirecteur een paar Paaseieren opgestuurd en drie dagen nadien kregen ze al de rekening.
PS: Ik wens jullie allen een Zalig Pasen, met of zonder Paaseieren.
's Nachts gaan de temperaturen voor een paar nachten terug naar beneden, daarom heb ik besloten om buiten terug mijn kampvuur aan te steken. ’t Is een kampvuur dat ik altijd meenam, als ik op kamp ging.
Moest het per ongeluk beginnen sneeuwen of vriezen, dan kan dat direct beginnen dooien.
Ik had dat allang willen doen, maar na lang aarzelen heb ik deze middag toch ne brief naar Frank Deboozere gestuurd, om te vragen of dit wel een goed idee is. 'k Heb hem wel gezegd dat het voor mijne hutsepot is, die ik nu al ga klaarmaken voor kerstavond en ook om 's avonds met warme voeten in mijne warme nest te kunnen duiken.
Ja, want verleden jaar had ik mijn twee voeten in de ijskast gelegd, met de bedoeling om een wat af te koelen.
Ik had 's morgens naar de zee geweest, om te zonnebaden in de zon en vergeten om mijn twee voeten in te smeren.
Ondertussen was ik in slaap gevallen en door de brandende zon die op mijn twee voeten scheen, begonnen die ferm bruin te worden.
Die waren toch wel aangebrand zeker, van de te laaghangende zon.
Twee dagen voorheen was mijn soep aangebrand, maar nu waren het mijn twee voeten, die aangebrand waren.
Allé, nu ben ik eens benieuwd, of het deze nacht gaat sneeuwen of vriezen?.
Ik heb gisteren nog een toerke met de fiets gedaan, maar toen ik aan het rijden was merkte ik dat er iets niet klopte.
Omdat ik zelf geen specialist ben, ben ik er mee naar de keuring gegaan.
Na een grondig onderzoek stelden ze vast dat mijne koersfiets besmet was.
Waarschijnlijk is hij verleden week besmet geraakt, toen ik de Ronde Van Vlaanderen aan het fietsen was.
Potverdikke zeg, ik was hier al druk bezig met een nieuwe fietsroute uit te stippelen.
Nu moet hij voor een paar dagen in de quarantaine staan, wachten tot wanneer hij volledig genezen is.
Nu zit ik hier zonder ne fiets, maar ik heb ondertussen twee zijwielekes aan mijn hometrainer vastgelast. Ik heb er ook nog ne veiligheidsgordel aan vastgemaakt, want moest ik per ongeluk de neiging hebben om te vallen, dan kan ik me nog altijd recht houden hé.
Ik heb langs de achterkant ook nog een grote L-bord gehangen, zodat de mensen kunnen zien dat ik een leerling ben.
Morgen ga ik hem een uittesten, om te weten of hij goed bolt.
Straks ga ik hier nog een paar rondjes rond mijn ronde tafel rijden, om hem soepel te houden.
't Is nu te hopen dat mijne koersfiets daar kan gewoon worden, want hij heeft nog nooit in ne quarantaine moeten staan.
Vrijdagavond had ik samen met een paar vrienden afgesproken om zaterdag de Ronde Van Vlaanderen te rijden en iedereen stond al te met ongeduld te wachten om te vertrekken.
Zaterdagmorgen om 4 uur maakte mijne wekker mij wakker: Ik moet u wel zeggen dat mijn twee ogen al wakker waren, voordat ik wakker was.
Na een ei of drie met spek en twee rijstaarten te hebben gegeten, was ik klaar om te vertrekken.
Twee stonden mij op te wachten en ietske later kwamen er nog een viertal metgezellen aangefietst, zodat we met ons gezessen aan een mooie fietstocht konden beginnen.
Rond 6 uur in de morgen zijn we vanuit Gent vertrokken richting Oudenaarde, waar we de ene helling na de andere helling konden opfietsen.
Maar voor we aan de hellingen begonnen, en ik in Oudenaarde bij ne bakker achter Corona vrije rijstaarten geweest.
Blijkbaar had diene bakker nog nooit van Corona vrije rijstaarten gehoord, want hij zei tegen mij:
- Meneer, mogen dat ook gewone rijstaarten zijn?.
- Ja, maar dan wel met rijst erin.
Diene bakker stond daar met open mond naar mij te kijken, terwijl ze buiten ferm aan het het lachen waren.
Ik moet u eerlijk zeggen, dat ik ferm op mijn tanden heb moeten bijten, om niet te lachen.
Allé, 'k heb dan toch een paar rijstaarten, met rijst erin, gekregen e zo konden we onze fietstocht verder zetten.
Na een 145 km te hebben gefietst, reden we Geraardsbergen binnen, waar we op de markt even halt hielden, voordat we de muur gingen beklimmen.
Nog een geluk dat er ne bakker open was, want 'k had goesting achter mattetaarten.
Samen met ne goeie collega van mij, zijn we diene bakkerij binnengegaan.
Een schoon madammeke kwam tevoorschijn en vroeg aan mij:
- Wat zal het zijn, meneer?.
- Awel schoon madammeke, ik zou graag een paar Corona vrije mattetaarten hebben, want vroeger waren dat gewone mattetaarten. Ik heb me laten wijsmaken dat die Corona vrije mattetaarten veel beter van smaak zijn en veel beter verteerbaar zijn.
Awel, ge gaat mij niet geloven, maar dat schoon madammeke stond ook met open mond naar mij te kijken.
Haar man heeft ons dan een paar gewone mattetaarten gegeven en ik vroeg hem:
- Jamaar meneer, zijn die wel ingeënt?.
En weet ge wat hij zei:
- Meneer is thuis ook de plezanste zeker?.
Halverwege de beklimming van de Bosberg hebben we moeten halt houden, want die blinde mol was bezig met diene Bosberg een beetje hoger aan het duwen.
Toen ik thuiskwam stond er 185 km op mijn teller.
Nog één rijstaart zat er nog in mijne rugzak en die zal ik maandag in de kliniek laten onderzoeken, om te weten als hij Corona vrij is of niet.
PS: 't Is maar om u te zeggen dat er af en toe eens moeten gelachen worden hé.
Flipper de flip heeft zijne militaire keuring al lang achter de rug, maar weet ge dat er voor bepaalde dieren ook een militaire keuring bestaan?.
Zo was er een haas, een olifant en een grote dikke beer in het bos, ze hadden alle drie een oproep gekregen.
Ze moesten eerst naar de dierenkeuring gaan, om in militaire dienst te kunnen gaan.
Maar geen van die drie dieren had goesting om in dienst te gaan en ze verzinnen iets, om de militaire dienst te ontlopen.
De haas moest als eerste naar de keuring gaan, en de beer die een plan had bedacht zegt:
- Als we je oren er nu afhalen, dan wordt je zeker afgekeurd, want een haas zonder oren kan niet horen wat ze zeggen hé.
Na enkele minuten komt de haas terug en ja hoor, hij is afgekeurd, want een haas zonder oren kan niet horen en hoeft dan ook niet in dienst te gaan hé.
- Als tweede was de olifant aan de beurt en ze besloten om zijn slurf eraf te halen, want een olifant zonder slurf kan ook niet ruiken hé.
Na enkele minuten komt de olifant terug en ja hoor, ook hij werd afgekeurd, want een olifant zonder slurf kan niet ruiken en hoeft dan ook niet in dienst te gaan hé.
- Als derde en laatste was de dikke beer aan de beurt en ze besloten om al zijn tanden uit zijn smoel te slaan, want een beer zonder tanden kan niet spreken hé.
Na enkele minuten komt de beer van de keuring en de haas en de olifant zitten vol spanning te wachten op de uitslag en plots zegt de beer:
- Ik ben ook afgekeurd, want ik was te dik en zo werden ze alle drie afgekeurd voor de militaire dienst.
PS: De haas heeft achteraf een hoorapparaat moeten dragen, om te horen wat de andere dieren over hem zegden.
De olifant, die zijn slurf kwijt was, was zodanig kwaad dat hij de slurf van een ander olifant aftrok.
De dikke beer was dan wel blij dat ze zijn rotte tanden uit zijn smoel hebben geslagen, anders moest hij naar de tandarts gaan, om ze te laten trekken.
Na de voorspellingen van gisteren te hebben gehoord, ben ik druk bezig geweest met mijn voorbereidingen te nemen voor de komende winterprik.
Frank Deboosere had gezegd dat hij uit Nedereland zou komen binnengewaaid, om hier een wit sneeuwtapijt te komen strooien.
In feite is dat niet moeilijk ook hé, nu de grenzen toch open staat.
Zonder toelating te vragen is hij gisteravond op kousevoeten binnengekomen en hij heeft niet alleen witte sneeuw meegebracht, maar hij heeft ook de koude meegebracht.
Ik was gisteravond bezig met mijn glazen ruiten op te warmen, want moesten die bevriezen, dan zit ik hier met stijve ruiten.
Mijn twee goudvissen hebben elk ne warme pullover aan en in hun aquarium heb ik een klein chauffagekes gezet.
Die staan nu boven op mijne zolder, omdat die op het tweede verdiep staat.
Mijn deuren moet ik niet verwarmen, want die zijn toch al bezoren.
Mijne koekoek die buiten boven de deur hing, heb ik naar warme oorden gestuurd.
Mijn zwarte kat is voor een paar dagen in de microgolfoven gekropen, want haar tandjes waren al bevroren.
Mijne hond heeft zijn flanellen sokken aan zijn vier kromme poten aangedaan, om zijn twee oren warm te houden.
Ik heb ook mijn chauffage twee meter hoger gezet, dan ben ik zeker dat de vrieskou zal ontdooid zijn, moest hij aan mijn deur staan.
En ik, ik heb het harnas van de rode ridder aangedaan, om de vrieskou tegen te houden.
PS: 't Is maar om u te zeggen dat het weer onvoorspelbaar is, gelijk wij onvoorspelbaar zijn.
Potverdikke zeg, ik loop hier al een paar weken rond met ne ferme haarbos op mijne kop, die elke dag een stukske langer wordt.
Normaal stuur ik altijd een stukske haar op, dan weet mijne kwafeur (haarkapper) precies hoe lang het is en dan kan hij me zeggen als ik mag komen of niet.
Ook mijn haar dat tussen mijn tanden staan, is al ferm gegroeid. Want ze hebben mij altijd gezegd:
- Als ge haar op uw tanden heb, dat ge ne echte man bent.
Als dat waar is of niet, dat weet ik niet.
Eén ding weet ik zeker, en dat is:
- Dat ik nooit mijn tanden moet scheren.
Vroeger groeide er haar tussen mijn tenen, maar nu ben ik daar van verlost.
Ik gaf mijn tenen in drie jaar geen water meer, zodat het niet kon groeien.
Omdat mijne kwaffeur (haarkapper) voor enkele weken zijn deur heeft moeten sluiten en van wege de Corona mocht er dan ook niemand meer binnen.
Zelfs zijn bruine kat heeft hij moeten verbieden, om naar binnen te gaan.
Om nog maar te zwijgen over zijne hond, die eruit zag als nen beatle
Na enkele weken begon mijn haar zodanig te groeien, dat mijn wenkbrauwen bedekt werden met grijs haar.
'k Heb mij zelf een bredere bed moeten kopen, om mijn haar naast mij te kunnen leggen.
Als ik al mijn haar nu in de wasmachinne steek, dan slaat die direct op tilt.
Gisteren heb ik mijne hond in de wasmaschine gestoken om hem te wassen en na nen draai begon er toch wel rook uit te komen zeker.
Ik dacht eerst dat hij aan aan roken was, omdat hij af en toe naar een sigaret durft grijpen.
Potverdikke zeg, ’t was toch wel dat klein moteurke zeker, die in brandde gevlogen was.
Verleden week wilde ik met mijne koersfiets een toerke gaan doen en na vijf honderd te hebben gereden, was het al gedaan met fietsen.
Potverdikke zeg, mijn haar was toch wel tussen mijn ketting terecht gekomen zeker.
Voor ik van huis vertrok had ik toch wel vergeten van het in de kast te leggen zeker, tot ik terug thuiskwam.
PS: Ik heb net vernomen dat de kwafeurs terug open mogen, vanaf zaterdag 13 februari 2021.
Dus, heb ik nu al een afspraak gemaakt voor zeker twee uur. Want met al dat haar dat moet vervoerd worden, zal dat een hele karwei worden hoor.
Ik ben deze morgen wakker geworden, omdat ik iets hoorde.
Toen ik in mijn woonplaats kwam, was mijne hond toch wel aan het vechten zeker.
Hij was met mijn zwarte kat aan het vechten, omdat hij geen stuk van dat been kreeg, die ik deze morgen gekregen heb van ne vent die een been te veel had.
'k Heb dat been dan in twee gezaagd, om elk een stuk te kunnen geven.
Tijdens het zagen hoorde ik toch een geroep zeker. 't Was mijn zwarte kat die tegen de deur was gelopen. Normaal hezien heeft ze altijd hare donkere bril op, als ze ergens naar toe gaat.
Maar ja, ze is ondertussen twee jaar ouder geworden en de vergeetachtigheid begint ook bij haar langzaam door te wegen.
Potverdikke zeg, nu is er toch wel een gat in die deur zeker. Nog een sjanc dat ik nog wat plamuur hebben staan, om dat gat op te vullen.
Nu ligt ze hier te kermen van de pijn, want er staat een grote buil op haar klein kopke en ze is ook nog twee melktandjes kwijt.
Terwijl mijne hond ook al drie tanden stuk gebeten heeft, die in de weg stonden.
PS: Dit is een kort verslagske van het gevecht tussen hond en kat.
Waar is diene tijd naartoe hé?, dat onze opvoeding strenger was dan nu.
En dank zij die strengere aanpak, zijn we onze ouders erg dankbaar.
Tegenspreken mochten we zeker niet doen, want ge wist direct hoe laat het was.
Ik heb ene keer mijne pa tegengesproken, maar dat heb ik geen tweede keer gedaan hoor.
Ik kreeg daar direct ne lap rond mijn oren, dat ze nu nog zere (pijn) doen.
Ook op school moesten we aandachtig naar de meester of de juffrouw luisteren, of we mochten voor een onbepaalde tijd in den hoek gaan staan.
Op ne zekere dag was ik zo verstrooid, dat ik vergeten was van te luisteren.
Amai zeg, ik moest daar direct in den hoek gaan staan, ik had daar zodanig lang gestaan, dat diene muur daarvan omvervliel.
Af en toe kwam ik met bebloede handen thuis, omdat de meester of de juffrouw met een regel op mijn kneuten had geslagen.
's Avonds kreeg ik van mijne pa nog nen schup (schop) onder mijn konte, omdat ik niet geluisterd had. In de kerk had diene pijke (suisse) ne keer zodanig hard aan mijn linker oor getrokken, dat ik nu rond loop met een linkse flapoor.
Nu is het nen hele andere tijd, zodat er van een deftige opvoeding geen sprake meer is.
De ouders zijn nu bang geworden, van hun eigen kinderen.
Zoals de modernisme alles veranderd heeft, is ook de levensstijl van ne mens helemaal veranderd.
Alles veranderd, maar de levensstijl die wij hebben meegemaakt, die blijft en daar moeten we dankaar voor zijn.
PS: 't Is maar om u te zeggen, dat die strenge opvoeding mij heel goed heeft gedaan.
Op ne warme, hete zomerdag was er ne man in de hof aan het werken, die later mijne pa is geworden.
Zijn madam was per ongeluk tegen de ronde tafel gelopen, die midden in ons huis stond.
Ze is dan ook mijn ma geworden, en is nog altijn mijn ma.
Ze lag daar op de grond te kermen van de pijn, want die ronde tafel had haar zere (pijn) gedaan.
Na een half uur hard werken, begon haar man een beetje moe te worden en had hij een droge keel gekregen, van de zon die boven zijne kop hing.
Toen hij in huis kwam, om iets te drinken, zag hij zijn vrouw daar liggen op de grond.
Door diene val op de grond, waren de stenen tegels zeker al tien centimeter gezakt.
Haar man is direct naar de schuur gelopen, de kruiwagen genomen, ons ma daarin gelegd en ermee naar het ziekenhuis gelopen.
Terwijl die vrouw op die bed lag, begon haar gezwollen buik wreed te zwellen.
Zodanig te zwellen dat die kamer veel te klein is geworden, en naar een grotere kamer gebracht werd.
Van de kinderkamer werd ze naar een éénpersoonkamer gebracht, waar ze geleidelijk kon herstellen.
Twee keer is haar water gebroken, zodat die kamer direct onder water stond.
De zijn dan in de zoo van Antwerpen twee olifanten gaan halen, om al dat water op te zuigen.
Die twee olifanten hadden zodanig veel water gedronken, dat ze er alle twee rond liepen met een waterhoofd.
Na negen maanden opsluiting klopte ik zodanig hard op haar opgezwollen buik, dat ik de verpleegster hoorde zeggen:
- Madammeke, nu moogt ge persen.
Die vrouw persde zodanig hard, dat de deur eruit vloog en de ruiten in duizenden stukken vlogen.
Door die persing werd de poort geopend en kon ik naar buiten komen.
'k Was natuurlijk wreed kontent, want zo negen maanden opsluiting in een donker kamerke dat veel te kleis was, is geen lacherken hoor.
Haar man was ondertussen flauw gevallen, want één van die olifanten had een onaangenaam geurke achtergelaten.
Ondertussen was die vrouw hare dikke buik al aan het zakken en kwamen de mensen de kamer binnengewandelt, om mijn geboorte te vieren en ook mijn verjaardag te vieren.
Mijn eerste kado dat ik kreeg, was een scheerapparaat. En ik potverdikke nog geen baard staan, op mijn gezicht.
Diene vent is later mijne nonkel geworden, maar ondertussen is hij spijtig genoeg van het toneel verdwenen.
Van een onbekende vrouw kreeg ik een briefke van vijftig frank, terwijl ik potverdikke nog geen spaarboek had.
Na een paar dagen mocht die vrouw naar huis gaan en ik mocht mee. Thuis gekomen kreeg ik direct een lekske op mijn gezicht, van ne hond die later mijne vriend is geworden.
Ook hij is spijtig genoeg van het toneel verdwenen, maar ondertussen is een andere hond mijne vriend geworden.
En zo heb ik mijn vader en moeder leren kennen, en stilaan leerde ik gans de famillie kennen.
Later leerde ik ook mijn broers kennen, want ook zij zaten nog in de wachtkamer, te wachten.
Kind zijn is leuk.
De glimlach van een kind,
doet ons zoveel plezier.
Zij hebben nog geen zorgen,
en leven in een bestaan,
waar zij geen echte pijn kunnen ervaren.
Ze zijn zo vaak gelukkig,
met die kleine dingen in dit leven,
en zien alles zo rooskleurig aan.
Konden we hen maar besparen van alle ellende,
die nog moeten komen.
De glimlach van een kind,
doet ons beseffen dat ik leef.
Want vaak wanneer we het even niet meer zien zitten,
en we zien daar die kinderlach,
wel ook dan vormt er zich een lach rond ons lippen.
Ik en mijne pa waren op het veld aan het werken, en na enige tijd begon mijne buik enorm te grollen
Ik dacht eerst dat hij slaap nodig had, want hij had al een paar dagen een paar uren slaap moeten missen. Maar nee hoor, hij had gewoon honger en ik ook.
Na een tijdje kreeg mijne pa ook honger, zonder dat zijne buik grolde.
Dus, ik riep dan van heeeel ver en zo luid ik kon:
- Maaaaaa, es 't eten nog nie gereed?.
Omdat ze niet antwoorde, zei mijne pa tegen mij:
- Kom, we gaan naar huis, want ik heb honger.
Toen we thuis kwamen en zagen dat de tafel al gedekt was, wist ik direct dat we weldra onze hongerige magen konden opvullen met eten.
Mijn ma was juist bezig met hare hutsepot aan het klaar maken, en om het geblaf van onze hond niet te horen, had ze twee wortels in haar oren gestoken.
Terwijl ik en mijne pa aan tafel zaten te wachten, kwamen de andere vier broers ook achter hun middagmaal.
Ik moet u wel zeggen, dat we verplicht waren van te eten wat er op tafel kwam, want anders konden onze magen blijven grollen, tot ze moe gegrold waren.
Nu, den dag van vandaag zijn ze zodanig kieskeurig, dat ze niet meer weten of het gezond is of niet.
Er is dan ook eten in overvloed, zodat er veel te veel eten in de container beland.
De luxe en de modernisme heeft veel kapot gemaakt hoor.
Maar ja, wat doe je er aan?.
Proberen van zoveel mogelijk gezond te eten, zodat ons leven in een gezonde toestand kan verder leven.
PS: 't Is daarom dat flipper de flip zelf zijn potje klaar maakt, en zijn eten bij ne boer gaat halen.
Hij kookt niet, want zijn eten wordt gestoomd, zodat er geen calorieën verloren gaan.
Ik heb honger.
Zeg ma, is ‘t eten al klaar?, want ik heb honger, een klein beetje honger maar. In koolsoep of een lapje spek, want ik ben toch al zo’n lekkerbek. In dipsaus met gerookte ham, of gewoon een boterham. Zeg ma, heb je iets gemaakt?, want mijn buikje is goed leeggeraakt. Ik heb trek in bonen of prei, of in een schotel rijstebrij. Met suiker, wit of met saffraan, of zullen we uit eten gaan?. Zeg ma, ik zie nog geen gekook, en ik ruik niks, zie geen vleugje rook. Ik zou mijn tanden kunnen zetten, in paardensteak of coteletten.
In broccoli of in prinsessen, in vla of in jeneverbessen. Zeg ma, hoor eens, mijn buikje knort, en ‘t is tijd dat het vertroeteld wordt Met worteltjes of hutsepot, met witte kool of zeetarbot. Met schelvis of met lamsfilet, of met versgestampte melkpuree. Zeg moeder, dit wordt me echt te veel, want ik zie bijna helemaal scheel. Ik ruik geen barbecue, geen vis, geen kabeljauw, fondue, maar ‘t is.... Hoog tijd dat ik eten binnenschep, want straks val ik om, mijn maag wil pap. Allé, ‘t is goed, ‘t begint te dagen, ‘k zal niet meer zagen, De tijd is nu wel aangebroken, dat beersterke mannen met potten en met pannen, zelf hun eigen potje koken.
Bijna in ieder huis hingt er een kruisje, sommige kruisjes hingen aan de muur en nog andere kruisjes hingen dan weer boven de schouw.
Bij ons hing er een kruisje boven de schouw, zo kon onze lieve Heer alles heel goed in de gaten houden.
Als we aan tafel zaten te wachten, om te mogen eten, moesten we eerst een kruisteken maken.
Ook als we gedaan hadden met eten, moesten we niet een kruisteken maken. Maar ook nog onze lieve Heer danken voor de lekkere spijzen die we hadden opgegeten.
Mijne pa had ook in ieder stal een kruis tegen de muur gehangen, en die beesten waren daar zodanig blij om, dat ze elke avond voor het slapen gaan, op hun knieën een weesgegroetje zaten te bidden.
Zelfs de kiekes waren blij, want elke legden ze een ei meer.
Om nog maar te zwijgen over onze haan, die met zeer veel moeite een kalkei kon leggen.
Onze steenezel die in de wei liep had minder sjanc, want daar hing geen kruiske.
Toen onze steenezel nog nieuw was, hing mijne pa een kruiske in de weide.
Hij heeft dat rap moeten weg doen, want onze lieve Heer hing daar zodanig te hoesten, dat al dat gras weg vloog.
Mijne pa heeft daar geen kruiske willen hangen, ander zou onze lieve met een valling gezeten hebben en die valling door gegeven hebben aan onze steenezel.
Ook in de kerk was onze lieve Heer aanwezig, maar Hij hing dan wel aan een veeeel grotere kruis.
De kerk zat dan ook stamvol, aandachtig te luisteren wat er gezegd werd.
Er was daar zo stil, dat niemand een muisje hoorde lopen en Jezus niet gestoord werd.
Hij kon dan ook heeeel goed zien wie er binnen kwam en met hoeveel ze waren.
Boven op de kerktoren hing de fiere vlaamse haan te kijken wat er rondom hem gebeurde, en af en toe draaie hij van links naar rechts of van rechts naar links.
Hij zag zodanig ver, dat hij wist wat er in Frankrijk en Nederland aan het gebeuren was.
In feite was onze lieve Heer overal aanwezig en nu nog altijd, alhoewel het toch heel wat minder is dan vroeger.
PS: Bij flipper de flip hangt er nog altijd een kruiske aan de muur, want hij is nog altijd wreed katholiek hoor.
't Es hier toch altijd watte bij flipper de flip, es het datte niet, 't es dan wat anders.
Deze morgen stond mijne hond aan mijn bedde, om te vragen of ik hem buiten wilde laten.
'k Ben dan mee een rapke uit mijne nest gesprongen en mijn broek aangedaan.
Potverdikke zeg, 'k zat toch wel in een verkeerde pijpe zeker.
Mijne linkse poot zat in de rechtse pijpe en de rechtse poot zat dan in linkse pijpe.
'k Heb dan de schare gepakt en alle twee die pijpen van mijn broek geknipt.
Nu weet ik potverdikke niet hoe ik die moet aantrekken, want de bovenkant is even groot als den onderkant.
Alé, na wat te hebben gesukkeld, heb ik toch de deur kunnen opendoen, zodat mijne hond naar buiten kon, om verse zuurstof op te snuiven.
Want de dierenarts had mij verleden gezegd dat hij gebrek aan zuurstof had.
Hij liep hier al een paar dagen rond met hoofdpijn, aan zijne kop en als ik hem meenan om te gaan wandelen, was hij veel te rap moe en moest hij hem een half uur op de bank zetten, tot wanneer hij weer verder kon gaan.
Potverdikke zeg, hij was nog geen vijf minuten buiten, als hij zijne rechtse poot omgeslagen had zeker.
'k Heb dan direct een ambulance laten komen, want hij wilde perse vervoerd worden met een ambulance.
Hij had nog nooit in een ambulance gelegen, want dat is altijd zijne hondendroom geweest.
Deze namiddag ga ik hem een bezoekske brengen, en een paar boeken meenemen, uit de dierenwereld.
Ik moet u wel zeggen, dat hij graag naar prentjes kijkt. Lezen kan hij toch niet, want hij heeft toch nooit zijn studies afgemaakt.
Ik heb daarnet naar het dierenkliniek gebeld en ze hebben mij gezegd dat ze voor alle zekerheid zijn andere drie poten ook in de gips hebben moeten steken.
PS: Honden zijn niet toegelaten.
De vriendschap van een hond, is vriendschap voor het leven.
Voor een ander niet te zien, hoeveel een hond kan geven.
Want ben je ineens verdrietig, dan kijkt hij je zo aan.
Alsof hij wil zeggen: Ik zal altijd naast je staan.
En als je dan weer vrolijk bent, dan slaat hij met zijn staart.
En blaft, alsof hij tegen je zegt: Dat hebben we weer geklaard.
Zo'n vriendschap is een wonder, een wonder om te beleven.
Gisteren heb ik u verteld over mijn kleuterklas, dat evenals die schoolbanken ook allang op penioen is gegaan.
Nu ga ik u een verhaal vertellen over mijn beroepsschool, waar ik houtbewerking heb geleerd.
Dat was in zwijnaarde, bij de broeders van liefde. Die broeders liepen daar van 's morgensvroeg tot 's avondslaat rond in een zwart kleed, precies of ze gingen carnaval vieren.
Ik dat eerst dat het de zwaantjes waren, die hun verkleed hadden.
Twee jaar les heb ik moeten volgen, om een kleerkast ineen te kunnen timmeren.
Daarna kreeg ik nogeens twee jaar les, om die gemaakte kleerkast af te breken.
Thuis had ik al een beetje beetje kunnen oefenen met afbreken, zodat ik al vlug mijn eerste diploma op zak had, als afbreker.
Mijn ouders hebben mij dat altijd verweten, dat ik al hun meubels kapot maakten.
Na enkele jaren waren ze mij erg dankbaar, omdat ik ze weer in mekaar konden timmeren.
Broeder Jacob had mij wel gezegd:
- Flipper de flip, ge gaat toch eerst een paar bomen gaan kappen hoor, want we hebben hout te kort.
- En, hoe komt dat, broeder Jacob?.
- Gisteren heeft broeder Fidel in colere al zijn meubels stuk geslagen.
- En, hoe komt dat, broeder Jacob?.
- Ze stonden in zijne weg, heeft hij mij gezegd.
Ik ben dan naar een klein boske geweest en ik had direct sjance.
Ik de verte waren twee bomen omver gevallen, waarschijnlijk waren ze te zwaar geworden en konden ze hun eigen gewicht niet meer dragen.
Ge gaat me niet geloven, maar van die twee omgevallen bomen, heb ik mij een klein tafelke kunnen maken en vier stoelen. Juist de poten heb ik niet kunnen maken. Broeder vroeg mij, waarom ik er geen poten konden aan zetten.
- Broeder Jacob, bomen hebben toch geen poten?. Dus, kan ik er ook geen poten aan zetten hé.
- Ze hebben wel takken, maar die veel te dun en te licht, om er poten van te maken.
Ik heb dan direct naar huis gebeld, om te zeggen dat ze zo vlug mogelijk die 16 poten moeten opsturen, van die 4 stoelen die ik had stuk gesmeten.
De dag nadien zijn die 16 poten met een zweefvliegtuig aangekomen, waar broeder Jacob buiten stond te wachten.
Onderweg kreeg dat zweefvliegtuig motorpech, zodat het 3 uur vertraging had.
PS: Diezelfde tafel met die vier stoelen, waar er 16 poten aan staan, staan nu bij flipper de flip thuis, in zijn living.
Toen ik als klein, jonge snotter voor de eerste keer naar de kleuterklas ging, begon ik direct te bleiten.
Ik had twee weken daarvoor niet kunnen bleiten, want ik had nog geen tranen genoeg.
Ik bleite zodanig veel, dat de zee in Oostende ervan overliep en dat de brandweer te kort aan water had.
Mijne pa bracht mij elke dag met de kruiwagen naar school, want mijn ma was bezig met hare hutsepot aan het koken.
Toen ik in de klas kwam stond er een vreemde vrouw voor mij, die ik nog nooit gezien had..
Ook de kinderen waren vreemd voor mij, want ik had ze nog nooit niet gezien.
's Avonds kwam onze kolenboer mij dan halen, met paard en kar.
Toen ik thuiskwam vroeg mijn ma direct aan mij:
- En, wat hebt je vandaag op school geleerd?.
- En, is het een juffrouw of ne meester?.
- En, hoe waren de kinderen?.
Amai zeg, zoveel vragen dat mijn ma mij stelde, waar ik geen antwoord kon op geven.
Ik moet u wel zeggen dan ik de enigste was die met ne kruiwagen naar school werd gebracht en 's avonds met paard en kar afgehaald werd, door onze kolenboer.
Een jaar nadien kreeg ik een kinderfietske, waar er twee zijwielekes aan stonden. Zo fier als ne gieter reed ermee naar school en van school weer naar huis.
Onderweg naar school ben ik eens gevallen, omdat ik dat putteke niet had gezien.
Ik kwam al bleiten en vol bloed thuis, want mijn fietske was in dat putteke gevallen en ik had mijne knie bezeerd, met uit diene boom te vallen.
Mijne pa heeft dan direct ne klacht neergelegd en de mannen van de stad hebben dat putteke opgevuld met plaaster, zodat het volledig dicht was.
Ondertussen was ik al twee liter bloed verloren, die uit die vleeswonde was naar buiten gelopen.
Mijne pa heeft mij dan in de kruiwagen gelegd en naar de kliniek gereden.
Daar hebben ze twee liter ver bloed gegeven, want dat bloed die ik verloren had, was toch al oud.
Awel, door dat vers bloed voelde ik mij ne hele andere jonge snotter, zodat ik op twee jaar, twee jaar ouder geworden was.
Ik leerde zodanig goed, dat ik altijd de eerste was.
Een paar jaar later ben ik naar een beroepsschool gegaan, om mijn beroep als schrijnwerker af te maken. Maar dat is dan weer een ander verhaal.
Een schoolbank die met pensioen ging.
Er was eens een schoolbank die met pensioen wou gaan en niemand die er iets aan kon doen.
Al honderd jaar staat zij in dezelfde klas en de andere banken staan er nog maar pas.
Al zijn leeftijdsgenoten zijn allang met pensioen en hij moet maar verder doen.
Dat is nu juist het probleem, want hij voelt zich helemaal alleen.
Elke dag is er zoveel kabaal, met die kinderen en die moderne banken allemaal.
Dus, als je deze bank ergens ziet, doe hem dan geen verdriet.
Laat hem dan op een rustige plekje staan, zodat hij zalig met pensioen kan gaan.
Toen ik nog ne kleine snotter was en op de boerderij veel werk moest gedaan worden, was er ook nog wat tijd over voor leuke dingen.
In diene tijd hadden de mensen een korte broek aan en liepen op klompen rond.
Die klompen maakten zodanig veel lawaai dat de deuren van de kerk openvlogen, en de kerkklokken minder moesten luiden.
Er reden dan ook veel minder auto's rond dan nu, zodat er dan ook veel minder verkeersongevalen waren. Ge kon ne ganse dag voetballen op straat, want de auto's deden toch nen omweg.
Aangezien ik katholiek opgevoed ben, ging ik dan ook samen met mijn moeder elke zondag naar de kerk. In de kerk zaten de gelovigen aandachtig te luisteren, naar wat de pastoor ons te vertellen had.
De pastoor wist dan ook op voorhand hoeveel mensen naar de kerk ging komen, want van op afstand kon hij het geluid van de klompen tellen.
Als ge de zondag naar de kerk ging, moest ge zo stil mogelijk zijn, want er liep daar altijd ene rond met nen lange rok en nen stok in zijn hand.
Waarschijnlijk was die stok bedoeld om hem recht te houden, moest hij per ongeluk omver vallen.
Ik en mijn moeder zaten daar nog geen half uur binnen, toen ik plotseling de neiging had om over te geven. Toen mijn moeder naar mij keek en zag dat ik moest overgeven, zei ze tegen mij:
- Ga maar rap naar buiten, de frisse lucht zal u goed doen.
Na twee muniten was ik al terug, en mijn moeder zei:
- Hoe, ben je nu al terug?.
- Ja, ma.
- En hoe komt dat, dat ge nu al terug zijt?.
- Vanachter in het portaal hangt er een bakske, en daar staat op:
- Voor de zieken.
Mijn moeder had tegen mij gezegd dat ik moest bidden, als er iemand ziek was.
Awel, dat heb ik dan ook gedaan.
Op ne zekere dag was onze waakhond zodanig ziek geworden, dat hij niet meer kon blaffen en ik moest van mijn moeder twee onze vaders en drie weesgegroetjes lezen.
Hoe meer ik las, hoe zieker hij werd.
De veearts is er dan bij geweest en na het onderzoek zei hij tegen mijn moeder:
- Madammeke, uwe hond heeft al zodanig veel geblaft, dat hij waarschijnlijk nooit meer zal blaffen. Maar hij zal nog wel kunnen waken hoor.
Onze vorige hond was nog maar twee dagen op vervroegd pensioen gestuurd van zijne baas, als hij uit verveling de pijp aan Maarten gaf.
PS: Dat zijn enkele anekdote’s uit flipper de flip zijne kindertijd.
Maandag 4 Januari 2021 beginnen in Gent voor de zoveelste keer de solden, waar ge over twee jaar een enorme slag kon slaan.
Ik denk dat het dit jaar heel wat minder zal zijn, want wie weet ligt diene Corana niet op de loer.
Toch zijn er altijd mensen die zich niks van aan trekken, en die zeggen: Corona of geene Corona, winkelen doen we toch.
Alhoewel daar altijd een risico aan verbonden is, want ge ziet hem nergens en ge hoort hem ook niet afkomen.
Waar over twee jaar de terrasjes stamvol zaten en waar ze gouden zaken deden, zullen ze dit jaar er triestig bij staan.
Waar over twee jaar het geluid van de muziek tot in de volgende stad te horen was, zal het dit jaar overal muziekstil zijn.
Uitgenomen het geluid van de wind gaan we nog horen en het gepiep van een vogel, die op zoek is naar nen verlaten nest.
Ook de vliegtuigen zijn op hun hoede, voor diene Corona.
Ik heb me laten wijsmaken, dat er onlangs een vliegtuig is gekaapt, door diene Corona.
Of het nu waar is of niet, het is toch nog altijd opletten geblazen hoor.
Verleden week heb ik mij 300 gr. kaas gekocht en achteraf is gebleken dat diene kaas besmet is geweest van die verdomde Corona. Hij was potverdikke nog niet getest geweest.
Ik weet nu niet of al die kleren en andere spullen, Corona-vrij zullen zijn?.
Als ik iets ga kopen, dan laat ik het eerst testen, dan weet ik zeker dat het Corona-vrij is, maar ook echt of vals is.
Voor degene die toch naar de solden-winkels gaan, om iets te kopen of Nieuwjaar te wensen, die ze per ongelijk vergeten zijn te doen, zet a.u.b. uw mondkapje op en hou afstand.
Na de feestdagen, die we helaas thuis hebben moeten vieren, is het nu hoog tijd om de handen uit de mouwen te steken.
Awel, dat heb ik dan ook gedaan, alhoewel mijn handen altijd uit mijn mouwen steken.
Dat mijn handen nog in mijn mouwen moesten zitten, dan was ik verplicht om de handen van mijn gebuur te vragen en met twee vreemde hanhen werken, dat is ook niet plezant hé?.
Normaal kuis ik altijd wanneer het vuil is, maar nu ben ik wel verplicht van te kuisen.
De pluimen van die kalkoen, die ik op oudejaarsavond heb opgepeuzeld, liggen hier nog en die zijn ondertussen al ferm gegroeid hoor.
Of zijn dat de pluimen die in mijn gepluimde donsdeken zaten?, want in mijn gepluimd donsdeken zitten er ook pluimen hoor.
Het zijn wel geen pluimen van ne dooie kalkooen, maar wel van een tien tallen ganzen, die nu rondvliegen met elk een vest aan.
Waarschijnlijk hebben die ganzen hun pluimen gratis en voor niks afgestaan aan ne poelier, die pluimen te kort had?, om te overleven.
Eén van die vier kreeften, die ik had besteld had, heeft per ongeluk zijn valse tanden uit zijne mond laten vallen.
’t Is al twee dagen dat ik niet anders hoor dan het geklapt van tanden, die precies de maat van een orkest aan het slaan zijn.
Om nog maar te zwijgen van 1300 voetafdrukken die mijne hond heeft laten liggen, toen mij de marathon aan het lopen was, in mijn huis.
Mijn hond is nu aan het oefenen, voor de platvoeten-marathon. Dat zijn honden met platvoeten, die geen lawaai maken.
Naar het schijnt moeten ze eerst door ne veearts gekeurd worden, om te zien als ze werkelijk vier platvoeten hebben.
Al van deze morgen ben ik hier op zoek, achter die verloren voetafdrukken, met een vergrootglas.
Mijne hond heeft geen platvoeten, omdat hij altijd op schoenen loopt.
’t Is nu te hopen dat ik die voetafdrukken kan vinden, want mijne hond heeft ze dringend nodig.
Ondertussen heb ik gans de straat bijeen getrommeld, om te helpen zoeken achter zijn voetafdrukken.
’t Was daar ene bij die vroeg, hoeveel pluimen die hij moet zoeken en welk kleur die pluimen hadden.
Alé, wie telt er nu de pluimen van ne dooie kalkoen?. Ik weet potverdikke nog niet eens hoeveel pluimen er in mijn donsdeken zitten.
Als mijne kuis hier gedaan is, zal ik op mijn gemakske eens tellen hoeveel pluimen er in mijn donsdeken ziiten.
PS: ‘k Ga moeten voortdoen, want mijn warm water is hier al aan het verdampen.
