Toen ik met mijn koersfiets Limburg binnen reed, zaten daar twee treurige eekhoorntjes op een bankje, zodanig te bleiten (huilen), dat binnen de kortste keren het weggetje waar ik reed, onder water kwam te staan.

Er was daar een eekhoorntje bij die zodanig hard met zijn poten op de grond stampte, dat de grond voor mijn voorste wiel hevig aan het daveren was.

Toen ik hun vroeg wat er scheelde, zei één van de eekhoorntjes mij:

- Meneer, ik en mijn broer zijn uit ons huis gezet.

- O ja, en waarom?.

- Vader eekhoorn is gisteren uit Italië gekomen en bij een handdruk hebben we nu de corona-virus.

- Maar dat is toch geen reden om jullie uit het huis te zetten?.

- Toch wel, want hij was bang om hem ook een hand te geven.

- En nu zitten we hier, scheel van den honger.

- En moeten julie daarom zo bleiten?.

- Meneer, we moeten ons toch kunnen en als we dorst hebben, moeten we kunnen drinken?.

Toen de grond niet meer daverde, ben ik verder gereden.

Potverdikke zeg, 'k was nog geen vijf minuten aan 't rijden, als ik daar op staande voet werd tegengehouden door een groep spreeuwen, die aan het betogen waren tegen de Corona-virus.

Ik moet u wel zeggen dat die spreeuwen goed bruin gebrand waren.

Waarschijnlijk hebben die spreeuwen wat te lang in de zon gelegen.

Er waren daar spreeuwen bij die op ne doedelzak aan 't blazen waren, maar er kwam geen geluid uit.

Een viertal flinke gespierde spreeuwen sloegen op de trommel, om hun collega's in het buiteland te laten horen dat ze ook lawaai kunnen maken.

Ik denk dat die vier spreeuwen hun opleiding bij de para's hebben gehad, omdat ze zodanig gespierd waren dat ze zo hard op de trommel sloegen.

't Was echt een spreeuwen-spectakel hoor.

Een eind verder was daar ne boer die zijn land aan ‘t omploegen was. Waarschijnlijk was diene mens dat verleden jaar vergeten, denk ik.

Maar wat ik wel eigennaarde vond, dat is dat da paard daar liep te manken.

Ik zette mijn koersfiets langs de kant en ging naar de boer, omdat ik hem wat wilde vragen.

- Dag meneer, mag ik je wat vragen?.

- Natuurlijk mag dat, dan kan ik u ook een antwoord geven hé.

- Alé, vraag maar op, maar geen lange vragen, want ik zou graag tegen de avond thuis zijn hoor.

Diene mens had waarschijnlijk gedacht dat ik ne reporter was, en dat ik hem vragen ging stellen van verleden jaar, die nog niet gesteld waren.

- Meneer, hoe komt het dat uw paard loopt te manken?.

- Awel, daar zal ik u direct een antwoord op geven zie.

- Toen we naar hier kwamen zaten er daar op een bankske twee eekhoorntjes, en dat één eekhoorntje heeft toch wel op da paard zijne poot gestampt zeker, en nu loopt da beest hier te manken.

Hij was dan ook wreed kontent, dat mijn vraagske zo kort was en dat hij nog kon genieten van zijn avondeten.

En ik kon mijn fietstocht verder zetten, waar het avondeten ook op mij zat te wachten.

PS. Als ge een fietstocht of een wandeling maakt, geniet ervan met volle teugen, want de natuur tovert elke dag iets nieuws uit haar mouw hoor.

Groetjes van flipper de flip.

Ik ben wat langer weggeweest dan geplant en dat komt omdat ik voor mijn vertrek eerst heb moeten zoeken achter mijn voetstappen, die ik tijdens het ski heb achtergelaten.

Maar ook omdat ik vier dagen eerst heb moeten uitmeten met ne lintmeter, hoelang mijn parcour was.

Vandaar, mijn vertraging en mijn late thuiskomst.

Toen ik thuiskwam van mijn skireis in de Franse Alpen en de deur opendeed, zag ik dat alles zo leeg was.

Geen kat in huis, want die was uit verveling de wijde wereld gaan verkennen.

Mijne hond had hem in paniek van die Corona-virus opgesloten in de kleerkast en was ondertussen in diepe slaap gevallen.

De dag voor ik op skireis vertrok heb ik mijn twee goudvissen in de zee laten zwemmen, omdat daar ook veel meer plaats is hé, dan in ne aquarium.

'k Was nog geen vijf minuten binnen, als er al gebeld werd.

Dus, nam ik te telefoon op en een klein piepstemmeke zei:

- Dag meneer, bent u flipper de flip?.

- Ja, ik peis dat toch.

Een momentje, ik zal even op mijn paspoort kijken.

- Hallo, madammeke, mijn naam is nog altijd flipper de flip.

- En voor wat is't?.

- Awel, 't is maar om te vragen of ge direct naar het kliniek in Oostende wilt komen?, want één van uw goudvissen zit hier in de quarantaine.

- Hallo madammeke, zeg hem dat niet moet ongerust zijn en dat zijn bazeke onderweg is.

- Meneer, dat zal moeilijk gaan hoor, want hij is zijn stem kwijt hoor.

Rap mijn koerskleren aangetrokken, mijn tubes opgepomt, mijne soepkom op mijne half kale kop gezet en klaar om te vertrekken.

Ik had ook nog ne rugzak op mijne kromme rug gebonden.

Mocht hij naar huis komen, dan kon ik hem in mijne rugzak steken hé.

Toen ik in dat kliniek kwam, kreeg ik een mondmasker die ik voor mijn mond moest doen en ik moest ook nog mijn handen wassen.

Potverdikke zeg, ‘t was toch wel zeewater zeker, want ’t was zo zout als iets.

Allé, na wat te hebben gebabbeld, mocht ik eindelijk meegaan met dat schoon verpleegsterke. Ik kom daartoe en zag mijne goudvis zwemmen in een zwembad en zijn mond was bedekt met ne gasmasker.

Waarschijnlijk was dat om meer zuurstof in zijn lichaam te krijgen, denk ik.

Toen hij mij zag wilde hij mij een hand geven, maar ik heb dat geweigerd.

Vroeger heb ik dat eens gedaan, een hand gegeven aan mijn goudvissen.

‘k Heb daar toch wel twee weken liggen zwemmen zeker, in mijn bad.

Toen ik aan de dokter vroeg of hij mee mocht, zei hij:

- Hij moet nog een paar dagen in de quarantaine blijven, want zijn bloeddruk is veel te laag en als hij het ziekenhuis mag verlaten, sturen wij hem op.

Nu ben ik eens benieuwd wanneer Bpost mijne goudvis zal brengen, en in welke toestand hij zal zijn?.

Ondertussen zijn de verplegers bezig met mond aan mond beademing aan het uitvoeren bij mijne hond.

Ondertussen heb ik ook al een bericht in de krant laten zetten, om te zeggen aan mijn kat dat ze direct en op staande voet naar huis moet komen, want haar eten is aan het beschimmelen.

’t Is nu te hopen dat ze geen blijvende letsels aan overhouden.

Ik heb ook al mijn voorzorgen tegen de Corona-virus genomen hoor.

Zo was ik elke avond mijn tanden met tandpasta, mijn handen met koud en nat lauw water.

Mijn gezicht wrijf ik in met bruine zeep en mijne ketskop bedek ik met een groene grasmat.

En op mijn voordeur heb ik papier geplakt, met in grote koeieletters:

Verboden toegang aan de CORONA-VIRUS.

’t Is nu te hopen dat diene virus dat kan lezen hoor.

PS: Zo is altijd wel iets te beleven hé, zeker bij flipper de flip.

Groetjes van flipper de flip.