Op ne warme, hete zomerdag was er ne man in de hof aan het werken, die later mijne pa is geworden.
Zijn madam was per ongeluk tegen de ronde tafel gelopen, die midden in ons huis stond.
Ze is dan ook mijn ma geworden, en is nog altijn mijn ma.
Ze lag daar op de grond te kermen van de pijn, want die ronde tafel had haar zere (pijn) gedaan.
Na een half uur hard werken, begon haar man een beetje moe te worden en had hij een droge keel gekregen, van de zon die boven zijne kop hing.
Toen hij in huis kwam, om iets te drinken, zag hij zijn vrouw daar liggen op de grond.
Door diene val op de grond, waren de stenen tegels zeker al tien centimeter gezakt.
Haar man is direct naar de schuur gelopen, de kruiwagen genomen, ons ma daarin gelegd en ermee naar het ziekenhuis gelopen.
Terwijl die vrouw op die bed lag, begon haar gezwollen buik wreed te zwellen.
Zodanig te zwellen dat die kamer veel te klein is geworden, en naar een grotere kamer gebracht werd.
Van de kinderkamer werd ze naar een éénpersoonkamer gebracht, waar ze geleidelijk kon herstellen.
Twee keer is haar water gebroken, zodat die kamer direct onder water stond.
De zijn dan in de zoo van Antwerpen twee olifanten gaan halen, om al dat water op te zuigen.
Die twee olifanten hadden zodanig veel water gedronken, dat ze er alle twee rond liepen met een waterhoofd.
Na negen maanden opsluiting klopte ik zodanig hard op haar opgezwollen buik, dat ik de verpleegster hoorde zeggen:
- Madammeke, nu moogt ge persen.
Die vrouw persde zodanig hard, dat de deur eruit vloog en de ruiten in duizenden stukken vlogen.
Door die persing werd de poort geopend en kon ik naar buiten komen.
'k Was natuurlijk wreed kontent, want zo negen maanden opsluiting in een donker kamerke dat veel te kleis was, is geen lacherken hoor.
Haar man was ondertussen flauw gevallen, want één van die olifanten had een onaangenaam geurke achtergelaten.
Ondertussen was die vrouw hare dikke buik al aan het zakken en kwamen de mensen de kamer binnengewandelt, om mijn geboorte te vieren en ook mijn verjaardag te vieren.
Mijn eerste kado dat ik kreeg, was een scheerapparaat. En ik potverdikke nog geen baard staan, op mijn gezicht.
Diene vent is later mijne nonkel geworden, maar ondertussen is hij spijtig genoeg van het toneel verdwenen.
Van een onbekende vrouw kreeg ik een briefke van vijftig frank, terwijl ik potverdikke nog geen spaarboek had.
Na een paar dagen mocht die vrouw naar huis gaan en ik mocht mee. Thuis gekomen kreeg ik direct een lekske op mijn gezicht, van ne hond die later mijne vriend is geworden.
Ook hij is spijtig genoeg van het toneel verdwenen, maar ondertussen is een andere hond mijne vriend geworden.
En zo heb ik mijn vader en moeder leren kennen, en stilaan leerde ik gans de famillie kennen.
Later leerde ik ook mijn broers kennen, want ook zij zaten nog in de wachtkamer, te wachten.
Kind zijn is leuk.
De glimlach van een kind,
doet ons zoveel plezier.
Zij hebben nog geen zorgen,
en leven in een bestaan,
waar zij geen echte pijn kunnen ervaren.
Ze zijn zo vaak gelukkig,
met die kleine dingen in dit leven,
en zien alles zo rooskleurig aan.
Konden we hen maar besparen van alle ellende,
die nog moeten komen.
De glimlach van een kind,
doet ons beseffen dat ik leef.
Want vaak wanneer we het even niet meer zien zitten,
en we zien daar die kinderlach,
wel ook dan vormt er zich een lach rond ons lippen.
Ik en mijne pa waren op het veld aan het werken, en na enige tijd begon mijne buik enorm te grollen
Ik dacht eerst dat hij slaap nodig had, want hij had al een paar dagen een paar uren slaap moeten missen. Maar nee hoor, hij had gewoon honger en ik ook.
Na een tijdje kreeg mijne pa ook honger, zonder dat zijne buik grolde.
Dus, ik riep dan van heeeel ver en zo luid ik kon:
- Maaaaaa, es 't eten nog nie gereed?.
Omdat ze niet antwoorde, zei mijne pa tegen mij:
- Kom, we gaan naar huis, want ik heb honger.
Toen we thuis kwamen en zagen dat de tafel al gedekt was, wist ik direct dat we weldra onze hongerige magen konden opvullen met eten.
Mijn ma was juist bezig met hare hutsepot aan het klaar maken, en om het geblaf van onze hond niet te horen, had ze twee wortels in haar oren gestoken.
Terwijl ik en mijne pa aan tafel zaten te wachten, kwamen de andere vier broers ook achter hun middagmaal.
Ik moet u wel zeggen, dat we verplicht waren van te eten wat er op tafel kwam, want anders konden onze magen blijven grollen, tot ze moe gegrold waren.
Nu, den dag van vandaag zijn ze zodanig kieskeurig, dat ze niet meer weten of het gezond is of niet.
Er is dan ook eten in overvloed, zodat er veel te veel eten in de container beland.
De luxe en de modernisme heeft veel kapot gemaakt hoor.
Maar ja, wat doe je er aan?.
Proberen van zoveel mogelijk gezond te eten, zodat ons leven in een gezonde toestand kan verder leven.
PS: 't Is daarom dat flipper de flip zelf zijn potje klaar maakt, en zijn eten bij ne boer gaat halen.
Hij kookt niet, want zijn eten wordt gestoomd, zodat er geen calorieën verloren gaan.
Ik heb honger.
Zeg ma, is ‘t eten al klaar?, want ik heb honger, een klein beetje honger maar. In koolsoep of een lapje spek, want ik ben toch al zo’n lekkerbek. In dipsaus met gerookte ham, of gewoon een boterham. Zeg ma, heb je iets gemaakt?, want mijn buikje is goed leeggeraakt. Ik heb trek in bonen of prei, of in een schotel rijstebrij. Met suiker, wit of met saffraan, of zullen we uit eten gaan?. Zeg ma, ik zie nog geen gekook, en ik ruik niks, zie geen vleugje rook. Ik zou mijn tanden kunnen zetten, in paardensteak of coteletten.
In broccoli of in prinsessen, in vla of in jeneverbessen. Zeg ma, hoor eens, mijn buikje knort, en ‘t is tijd dat het vertroeteld wordt Met worteltjes of hutsepot, met witte kool of zeetarbot. Met schelvis of met lamsfilet, of met versgestampte melkpuree. Zeg moeder, dit wordt me echt te veel, want ik zie bijna helemaal scheel. Ik ruik geen barbecue, geen vis, geen kabeljauw, fondue, maar ‘t is.... Hoog tijd dat ik eten binnenschep, want straks val ik om, mijn maag wil pap. Allé, ‘t is goed, ‘t begint te dagen, ‘k zal niet meer zagen, De tijd is nu wel aangebroken, dat beersterke mannen met potten en met pannen, zelf hun eigen potje koken.
Bijna in ieder huis hingt er een kruisje, sommige kruisjes hingen aan de muur en nog andere kruisjes hingen dan weer boven de schouw.
Bij ons hing er een kruisje boven de schouw, zo kon onze lieve Heer alles heel goed in de gaten houden.
Als we aan tafel zaten te wachten, om te mogen eten, moesten we eerst een kruisteken maken.
Ook als we gedaan hadden met eten, moesten we niet een kruisteken maken. Maar ook nog onze lieve Heer danken voor de lekkere spijzen die we hadden opgegeten.
Mijne pa had ook in ieder stal een kruis tegen de muur gehangen, en die beesten waren daar zodanig blij om, dat ze elke avond voor het slapen gaan, op hun knieën een weesgegroetje zaten te bidden.
Zelfs de kiekes waren blij, want elke legden ze een ei meer.
Om nog maar te zwijgen over onze haan, die met zeer veel moeite een kalkei kon leggen.
Onze steenezel die in de wei liep had minder sjanc, want daar hing geen kruiske.
Toen onze steenezel nog nieuw was, hing mijne pa een kruiske in de weide.
Hij heeft dat rap moeten weg doen, want onze lieve Heer hing daar zodanig te hoesten, dat al dat gras weg vloog.
Mijne pa heeft daar geen kruiske willen hangen, ander zou onze lieve met een valling gezeten hebben en die valling door gegeven hebben aan onze steenezel.
Ook in de kerk was onze lieve Heer aanwezig, maar Hij hing dan wel aan een veeeel grotere kruis.
De kerk zat dan ook stamvol, aandachtig te luisteren wat er gezegd werd.
Er was daar zo stil, dat niemand een muisje hoorde lopen en Jezus niet gestoord werd.
Hij kon dan ook heeeel goed zien wie er binnen kwam en met hoeveel ze waren.
Boven op de kerktoren hing de fiere vlaamse haan te kijken wat er rondom hem gebeurde, en af en toe draaie hij van links naar rechts of van rechts naar links.
Hij zag zodanig ver, dat hij wist wat er in Frankrijk en Nederland aan het gebeuren was.
In feite was onze lieve Heer overal aanwezig en nu nog altijd, alhoewel het toch heel wat minder is dan vroeger.
PS: Bij flipper de flip hangt er nog altijd een kruiske aan de muur, want hij is nog altijd wreed katholiek hoor.
't Es hier toch altijd watte bij flipper de flip, es het datte niet, 't es dan wat anders.
Deze morgen stond mijne hond aan mijn bedde, om te vragen of ik hem buiten wilde laten.
'k Ben dan mee een rapke uit mijne nest gesprongen en mijn broek aangedaan.
Potverdikke zeg, 'k zat toch wel in een verkeerde pijpe zeker.
Mijne linkse poot zat in de rechtse pijpe en de rechtse poot zat dan in linkse pijpe.
'k Heb dan de schare gepakt en alle twee die pijpen van mijn broek geknipt.
Nu weet ik potverdikke niet hoe ik die moet aantrekken, want de bovenkant is even groot als den onderkant.
Alé, na wat te hebben gesukkeld, heb ik toch de deur kunnen opendoen, zodat mijne hond naar buiten kon, om verse zuurstof op te snuiven.
Want de dierenarts had mij verleden gezegd dat hij gebrek aan zuurstof had.
Hij liep hier al een paar dagen rond met hoofdpijn, aan zijne kop en als ik hem meenan om te gaan wandelen, was hij veel te rap moe en moest hij hem een half uur op de bank zetten, tot wanneer hij weer verder kon gaan.
Potverdikke zeg, hij was nog geen vijf minuten buiten, als hij zijne rechtse poot omgeslagen had zeker.
'k Heb dan direct een ambulance laten komen, want hij wilde perse vervoerd worden met een ambulance.
Hij had nog nooit in een ambulance gelegen, want dat is altijd zijne hondendroom geweest.
Deze namiddag ga ik hem een bezoekske brengen, en een paar boeken meenemen, uit de dierenwereld.
Ik moet u wel zeggen, dat hij graag naar prentjes kijkt. Lezen kan hij toch niet, want hij heeft toch nooit zijn studies afgemaakt.
Ik heb daarnet naar het dierenkliniek gebeld en ze hebben mij gezegd dat ze voor alle zekerheid zijn andere drie poten ook in de gips hebben moeten steken.
PS: Honden zijn niet toegelaten.
De vriendschap van een hond, is vriendschap voor het leven.
Voor een ander niet te zien, hoeveel een hond kan geven.
Want ben je ineens verdrietig, dan kijkt hij je zo aan.
Alsof hij wil zeggen: Ik zal altijd naast je staan.
En als je dan weer vrolijk bent, dan slaat hij met zijn staart.
En blaft, alsof hij tegen je zegt: Dat hebben we weer geklaard.
Zo'n vriendschap is een wonder, een wonder om te beleven.
Gisteren heb ik u verteld over mijn kleuterklas, dat evenals die schoolbanken ook allang op penioen is gegaan.
Nu ga ik u een verhaal vertellen over mijn beroepsschool, waar ik houtbewerking heb geleerd.
Dat was in zwijnaarde, bij de broeders van liefde. Die broeders liepen daar van 's morgensvroeg tot 's avondslaat rond in een zwart kleed, precies of ze gingen carnaval vieren.
Ik dat eerst dat het de zwaantjes waren, die hun verkleed hadden.
Twee jaar les heb ik moeten volgen, om een kleerkast ineen te kunnen timmeren.
Daarna kreeg ik nogeens twee jaar les, om die gemaakte kleerkast af te breken.
Thuis had ik al een beetje beetje kunnen oefenen met afbreken, zodat ik al vlug mijn eerste diploma op zak had, als afbreker.
Mijn ouders hebben mij dat altijd verweten, dat ik al hun meubels kapot maakten.
Na enkele jaren waren ze mij erg dankbaar, omdat ik ze weer in mekaar konden timmeren.
Broeder Jacob had mij wel gezegd:
- Flipper de flip, ge gaat toch eerst een paar bomen gaan kappen hoor, want we hebben hout te kort.
- En, hoe komt dat, broeder Jacob?.
- Gisteren heeft broeder Fidel in colere al zijn meubels stuk geslagen.
- En, hoe komt dat, broeder Jacob?.
- Ze stonden in zijne weg, heeft hij mij gezegd.
Ik ben dan naar een klein boske geweest en ik had direct sjance.
Ik de verte waren twee bomen omver gevallen, waarschijnlijk waren ze te zwaar geworden en konden ze hun eigen gewicht niet meer dragen.
Ge gaat me niet geloven, maar van die twee omgevallen bomen, heb ik mij een klein tafelke kunnen maken en vier stoelen. Juist de poten heb ik niet kunnen maken. Broeder vroeg mij, waarom ik er geen poten konden aan zetten.
- Broeder Jacob, bomen hebben toch geen poten?. Dus, kan ik er ook geen poten aan zetten hé.
- Ze hebben wel takken, maar die veel te dun en te licht, om er poten van te maken.
Ik heb dan direct naar huis gebeld, om te zeggen dat ze zo vlug mogelijk die 16 poten moeten opsturen, van die 4 stoelen die ik had stuk gesmeten.
De dag nadien zijn die 16 poten met een zweefvliegtuig aangekomen, waar broeder Jacob buiten stond te wachten.
Onderweg kreeg dat zweefvliegtuig motorpech, zodat het 3 uur vertraging had.
PS: Diezelfde tafel met die vier stoelen, waar er 16 poten aan staan, staan nu bij flipper de flip thuis, in zijn living.
Toen ik als klein, jonge snotter voor de eerste keer naar de kleuterklas ging, begon ik direct te bleiten.
Ik had twee weken daarvoor niet kunnen bleiten, want ik had nog geen tranen genoeg.
Ik bleite zodanig veel, dat de zee in Oostende ervan overliep en dat de brandweer te kort aan water had.
Mijne pa bracht mij elke dag met de kruiwagen naar school, want mijn ma was bezig met hare hutsepot aan het koken.
Toen ik in de klas kwam stond er een vreemde vrouw voor mij, die ik nog nooit gezien had..
Ook de kinderen waren vreemd voor mij, want ik had ze nog nooit niet gezien.
's Avonds kwam onze kolenboer mij dan halen, met paard en kar.
Toen ik thuiskwam vroeg mijn ma direct aan mij:
- En, wat hebt je vandaag op school geleerd?.
- En, is het een juffrouw of ne meester?.
- En, hoe waren de kinderen?.
Amai zeg, zoveel vragen dat mijn ma mij stelde, waar ik geen antwoord kon op geven.
Ik moet u wel zeggen dan ik de enigste was die met ne kruiwagen naar school werd gebracht en 's avonds met paard en kar afgehaald werd, door onze kolenboer.
Een jaar nadien kreeg ik een kinderfietske, waar er twee zijwielekes aan stonden. Zo fier als ne gieter reed ermee naar school en van school weer naar huis.
Onderweg naar school ben ik eens gevallen, omdat ik dat putteke niet had gezien.
Ik kwam al bleiten en vol bloed thuis, want mijn fietske was in dat putteke gevallen en ik had mijne knie bezeerd, met uit diene boom te vallen.
Mijne pa heeft dan direct ne klacht neergelegd en de mannen van de stad hebben dat putteke opgevuld met plaaster, zodat het volledig dicht was.
Ondertussen was ik al twee liter bloed verloren, die uit die vleeswonde was naar buiten gelopen.
Mijne pa heeft mij dan in de kruiwagen gelegd en naar de kliniek gereden.
Daar hebben ze twee liter ver bloed gegeven, want dat bloed die ik verloren had, was toch al oud.
Awel, door dat vers bloed voelde ik mij ne hele andere jonge snotter, zodat ik op twee jaar, twee jaar ouder geworden was.
Ik leerde zodanig goed, dat ik altijd de eerste was.
Een paar jaar later ben ik naar een beroepsschool gegaan, om mijn beroep als schrijnwerker af te maken. Maar dat is dan weer een ander verhaal.
Een schoolbank die met pensioen ging.
Er was eens een schoolbank die met pensioen wou gaan en niemand die er iets aan kon doen.
Al honderd jaar staat zij in dezelfde klas en de andere banken staan er nog maar pas.
Al zijn leeftijdsgenoten zijn allang met pensioen en hij moet maar verder doen.
Dat is nu juist het probleem, want hij voelt zich helemaal alleen.
Elke dag is er zoveel kabaal, met die kinderen en die moderne banken allemaal.
Dus, als je deze bank ergens ziet, doe hem dan geen verdriet.
Laat hem dan op een rustige plekje staan, zodat hij zalig met pensioen kan gaan.
Toen ik nog ne kleine snotter was en op de boerderij veel werk moest gedaan worden, was er ook nog wat tijd over voor leuke dingen.
In diene tijd hadden de mensen een korte broek aan en liepen op klompen rond.
Die klompen maakten zodanig veel lawaai dat de deuren van de kerk openvlogen, en de kerkklokken minder moesten luiden.
Er reden dan ook veel minder auto's rond dan nu, zodat er dan ook veel minder verkeersongevalen waren. Ge kon ne ganse dag voetballen op straat, want de auto's deden toch nen omweg.
Aangezien ik katholiek opgevoed ben, ging ik dan ook samen met mijn moeder elke zondag naar de kerk. In de kerk zaten de gelovigen aandachtig te luisteren, naar wat de pastoor ons te vertellen had.
De pastoor wist dan ook op voorhand hoeveel mensen naar de kerk ging komen, want van op afstand kon hij het geluid van de klompen tellen.
Als ge de zondag naar de kerk ging, moest ge zo stil mogelijk zijn, want er liep daar altijd ene rond met nen lange rok en nen stok in zijn hand.
Waarschijnlijk was die stok bedoeld om hem recht te houden, moest hij per ongeluk omver vallen.
Ik en mijn moeder zaten daar nog geen half uur binnen, toen ik plotseling de neiging had om over te geven. Toen mijn moeder naar mij keek en zag dat ik moest overgeven, zei ze tegen mij:
- Ga maar rap naar buiten, de frisse lucht zal u goed doen.
Na twee muniten was ik al terug, en mijn moeder zei:
- Hoe, ben je nu al terug?.
- Ja, ma.
- En hoe komt dat, dat ge nu al terug zijt?.
- Vanachter in het portaal hangt er een bakske, en daar staat op:
- Voor de zieken.
Mijn moeder had tegen mij gezegd dat ik moest bidden, als er iemand ziek was.
Awel, dat heb ik dan ook gedaan.
Op ne zekere dag was onze waakhond zodanig ziek geworden, dat hij niet meer kon blaffen en ik moest van mijn moeder twee onze vaders en drie weesgegroetjes lezen.
Hoe meer ik las, hoe zieker hij werd.
De veearts is er dan bij geweest en na het onderzoek zei hij tegen mijn moeder:
- Madammeke, uwe hond heeft al zodanig veel geblaft, dat hij waarschijnlijk nooit meer zal blaffen. Maar hij zal nog wel kunnen waken hoor.
Onze vorige hond was nog maar twee dagen op vervroegd pensioen gestuurd van zijne baas, als hij uit verveling de pijp aan Maarten gaf.
PS: Dat zijn enkele anekdote’s uit flipper de flip zijne kindertijd.
