Ja mannekes, vandaag ga ik u ne keer meenemen naar de goeie ouwen tijd. Een tijd die allang achter ons ligt, maar waar men af en toe er nog eens aan terug denk. Het was ook de tijd waar iedereen, iedereen kende, maar ook van broederschap, discipline en tucht. Om nog maar te zwijgen van de strenge opvoeding die we in dienen tijd kregen en waar we nu heel dankbaar voor zijn. Maar spijtig genoeg heeft de modernisme alles veranderd en vraag ik mij soms af, of dit wel echt wel een goeie oplossing is?. Waar is dienen goeie ouwe tijd naartoe?. Awel, ver achter ons, maar we hebben het geluk dat we af en toe nog wat herinneringen kunnen ophalen.

Toen ik nog ne kleine snotter was en strenge winters waren, moest ik mij verwarmen achter de Leuvense stoof of ne dikke trui meer aantrekken, om toch een beetje warme te hebben. Ik dacht eerst dat mijne pa die stoof had gewonnen met ne tombola van de boerenbond of dat hij ze had gekregen, van iemand die op reis ging. Maar die Leuvense stoof gaf mij zodanig veel warmte, dat ik er bruin van werd en mijn groeiperiode deed versnellen. Onze Leuvense stoof diende niet alleen om ons te verwarmen, maar ge kon er ook veel eten mee opwarmen en vooral u laten bruinen. Op zekere ogenblik stonden er wel ne pot of zes op die stoof en als dat niet genoeg was, waren er nog die grote twee ovens op zij. Maar die werden meestal gebruikt om de voeten in te steken of om er vlaaien ik te bakken.

Ja mannekes, ik moet u wel zeggen dat onze ma wreed goed konden breien, want van de overschot van de spaghetti breide ze truien, sjaals, handschoenen, mutsen, onderlijvekes, zelfs warme flanellen spaghetti onderbroeken. Ik zie mijn moeder nog altijd zitten breien naast die Leuvense stoof en onze pa, de dienen zat met zijn voeten in zo'n ne oven te denken aan: Awel, hoe warm dat het aan zijn voeten was hé. Awel mannekes, ge gaat me niet geloven als ik u zeg dat we dan ook veel minder ons licht moest aansteken, want die pot was zo gloeiend heet, dat hij dan ook veel meer licht gaf. Onze kolen werden gebracht door ne kolenmarchand (kolenboer), en die met paard en kar bij de mensen werden gebracht. En als hij per ongeluk ziek was, dan moesten we onze kolen bestellen met een postduif, die ons dan ne zak zwarte kolen mee bracht.

Ja mannekes, dat mocht dan ook nog geen bejaarde duif zijn hoor, want anders moesten we zelf onze kolen gaan halen. Mijne pa heeft dat ne keer gedaan, een jong postduifje achter kolen gestuurd en na een paar dagen kwam die pekzwart thuis. Mijn pa was zo kwaad, dat hij dat jong postduifje op staande voet heeft ontslagen. Mijn pa had dan onze hond achter kolen gestuurd, maar die is moeten terugkeren, omdat hij zijne weg kwijt was. In onze hof hadden we wel rode en groene kolen staan, maar dat waren dan weer andere kolen hé. Alé, na een paar dagen was onze kolenboer weer de oude, en kon hij dan weer kolen uitvoeren. Iedereen was terug blij, dat hij of zij terug kon genieten van de Leuvense stoof. Ook onze kat genoot ervan, want ze had er zelfs haar slaapplaats onder de Leuvense stoof gemaakt. Ik de strenge winter kwam af en toe onze hond zijn poten verwarmen, en iedereen genoot dan ook op zijn eigen van de gezellige warmte.

De koeien die buiten stonden hadden ne dikke flanellen pullover aan, en hun poten zaten in dikke wollen kousen. Als het bitter koud werd, dan konden ze de lambada dansen, want ze hadden allemaal ne koptelefoon op hun kop staan. Terwijl dienen blinde mol die onder de grond zat, hem van niets aantrok. Ook de kippen maakten van hun neus, omdat ze buiten het zo koud hadden. Binnen in hun kot had mijne pa strobalen gelegd, om toch een beetje warmte te hebben en mijn moeder was ondertussen een paar flanellen handschoenen aan het breien, van de overschot van onze spaghetti.

Ja mannekes, af en toe denk ik daar nog wel eens aan hoor, en dan zeg ik in mijn eigen: Waar is dienen goeie ouwe tijd naartoe?.

Groetjes van flipper de flip.