Als kleine jonge snotter mocht ik altijd van die leuke karweitjes opknappen, wat ik dan ook met veel plezier deed.
Bij ons thuis was er altijd wreed veel werk te doen, want op een boerderij is er altijd werk he.
Zo moest ik geregeld met paard en kar naar het veld rijden achter bieten en rapen, om ze 's avonds aan de beesten te geven.
Maar als het zo wreed warm weer was buiten, moest ik onze Bella, dat was ons Brabants trekpaard, hare winterse frak uitdoen.
In de winter had onze Bella twee pullovers aan en ne warme wollen winterfrak, maar in de zomer begon ze wreed te zweten en had ze van die lichte zomerkleren aan.
Haar poten stak ze wollen handschoenen, die mijn moeder gebreid had van de overschot van de spaghetti.
Mijne pa zei tegen mij dat een warmbloedig trekpaard in de zomer niet goed tegen de warmte kon.
Ik had dat al willen zien, want de dag ervoor moest ik met onze Bella naar de weide gaan, om hem te laten rusten.
Toen onze Bella nog geen vijf minuten in de weide rondliep, is ze drie keer flauw gevallen.
Achteraf bleek dat ze te weinig zuurstof had, bij gebrek aan te weinig rust.
De veearts is er direct bij geweest en ze kreeg direct vier weken ziekteverlof voorgeschreven.
Ze moest ook nog alle dagen haar medicamenten nemen, die ze moest innemen zonder warm water.
Toen moest ik onze landloper uit de stal halen, om het werk over te nemen van onze vermoeide Bella.
Ja mannekes, onze landloper was een echt Brabants trekpaard, want als er een muis achter haar liep, dan begon ze rap te spurten hoor.
Op ne mooie warme dag was ik met paard en kar naar ‘t veld gereden, om rode bieten en blauwe rapen op de stilstaande kar te smijten met ne riek.
Ineens begon dienen landloper daar te spurten met een halfvolle kar achter haar gat, zodat de rode bieten en de blauwe rapen langs alle kanten gesmeten werden.
Ik ben na twee dagen thuis gekomen zonder rode bieten en zonder blauwe rapen, maar wel met paard en kar.
Onze landloper heeft daar twee dagen voor een rood flikkerlicht moeten staan wachten op ne trein die nog moest vertrekken.
Die beesten hebben dan moeten vasten voor een paar weken, tot wanneer onze Bella terug uit ziekteverlof kwam en terug mocht werken van de controledokter.
Na een paar weken liepen die beesten daar rond gelijk ne vis zonder graten, 't was precies of ze waren in hongerstaking geweest.
Allé, ze zijn er toch allemaal weer bovenop gekomen hoor, want ze gingen 's nachts op smokkeltocht bij de buren.
't Is maar om u te zeggen hoe nuttig een paard en kar wel was in dienen tijd, want met ne tractor werd de lucht vervuild en met paard en kar niet.
We kunnen er zoveel over vertellen en schrijven als we willen, maar daarmee komt onze Bella en onze landrover niet meer terug hoor en zeker die goeie ouwe tijd van vroeger niet.
Om nog maar te zwijgen over onze haan, die met fierheid iedereen wakker kraaide.
De mensen die ’s morgens moesten gaan werken, om hun gezin te onderhouden, kraaide hij vijf keer.
Ook voor de schoolgaande jeugd kraaide hij, maar dat maar vier keer.
En als hij een kalkei had gelegd, dan bleef hij zeker een half uur langer kraaien.
De mensen die ’s morgens vroeg moesten opstaan, moesten ’s avonds hun wekker niet meer zetten.
Maar ze moesten wel geregeld naar de dokter gaan, om hun gehoor te laten herstellen.
Maar er waren er ook al een paar die potdoof waren en niet meer wisten wanneer ze moesten opstaan.
Wij hadden thuis op onze boerderij twee hanen rondlopen en die kraaide zodanig luidt, dat de mensen aan onze Belgische kust er ook potdoof van werden.
De kiekens hadden zodanig veel werk met eieren leggen, dat ze dan ook geen tijd hadden om naar al dat gekraai te luisteren.
Dat waren echte werkkiekens, want die legden op ne dag meer eieren, dan het gekraai van onze twee kraaihanen.
Eén van onze kiekens ging iedere zondag naar de eierenmarkt, om de eieren te verkopen aan de halve prijs.
Ze had dat ne keer in de krant gelezen, dat ze reclame moest maken.
En hoe meer reclame ze maakte, hoe meer eieren ze verkocht.
Af en toe moest ze ne dag verlof nemen, om zelf eieren te leggen.
Twee jaar heeft ze dat volgehouden, daarna is ze met pensioen gegaan en kreeg ze van elke legkip die eieren legde twee eieren als dank voor haar gewezen diensten.
Als ’s morgensvroeg onze haan begon te kraaien, werden al onze varkens wakker.
Wij hadden bij ons thuis nooit geen last van mollen, want door het harde gestamp en hun luid geknor werden ze zodanig bang dat ze elders hun intrek zochten.
Die mollen waren niet alleen stekend blind, ze waren ook nog potdoof.
Uiteindelijk zijn die ook moeten gaan, want ze kregen toch gene praat meer.
Twee maanden later kreeg mijn vader ne brief van de mollendienst, dat er ne blinde mol bij het oversteken van de straat was doodgereden door ne chauffeur die ook stekend blind was.
Wij hadden thuis ook nog twee ezels rondlopen, ne zebra-ezel en ne steenezel.
Onze zebra-ezel had altijd zijn zebra-kostuum aan en onze steenezel was te dom om ’t helpen donderen. Maar één ding konden ze wel wreed goed en dat was ia zeggen.
Op ne zekere dag zat hij in zijn stal te bleiten van de zere, want hij was met zijn lompe poten over ne steen gestruikeld.
Mijne pa heeft hem op ne kruiwagen gelegd en is ermee naar de dierenarts gereden.
Na grondig onderzoek werd zijne poot in een plaaster gestoken en kreeg hij direct veertien dagen ziekteverlof toegewezen.
Dat is een boerenverhaal uit flipper de flip zijn jonge leven, die hij echt meegemaakt en beleefd heeft, maar enkele teksten moet ge wel met een korreltje zout nemen hoor.
Toen ik nog ne kleine snotter was en nog veel moest leren over 't leven, mocht ik van ons ma naar de kleuterklas gaan bij juffrouw Annie. Juffrouw Annie was zodanig streng, dat al te kinderen 's avonds naar huis gingen.
Zo streng was die en omdat die zo streng was, mochten wij met zijn allen de zondag thuis blijven. Dus, de zondag mochten wij thuisbijven, om verse moet te scheppen voor de Maandag.
Na veertien dagen was ik al volledig ingewerkt.
Ik was zodanig ingewerkt, dat ik de woensdagnamiddag ook mocht thuis blijven.
En als wij op school iets gedaan had wat niet mocht, die moesten wij dat gaan vertellen aan de pastoor.
Zo moest ik van mijne pa ne keer te biechte gaan, omdat ik ne boer zijn koeien heb laten lopen.
Die beesten liepen daar gevangen in die weide rond en ik kon dat niet verdragen, dus, heb ik dan maar dat hek opengezet, zodat die beesten in de vrije natuur konden rondlopen.
Toen ik dat aan de pastoor vertelde, kreeg ik potverdikke nog een straf bij en hij zei tegen mij dat ik vijf onze vaders en vier weesgegroetjes moest lezen, als straf.
De pastoor had dat waarschijnlijk tegen juffrouw Annie gezegd en potverdikke, ook van haar kreeg ik een straf. Als straf moest ik de zaterdagvoormiddag ook nog naar schook gaan.
Ja mannekes, een paar jaar later moest ik naar de leerringe gaan, omdat mijn eerste communie op mij stond te wachten. Ons ma was al ferm bezig met een citroentaart te bakken, want veertien later was het zover en stond ik daar voor de pastoor als eerste communiekant.
't Was precies of ik ging trouwen, maar daarvoor was het nog veel te vroeg voor. Mijn meter Bertha en mijn nonkel André zaten ook in de kerk en Bertha zat daar te bleiten gelijk een klein kind, omdat de pastoor per ongeluk zijn wijwatervat over mijn kletskop had gegoten.
Op één, twee, drie, stond gans die kerk onder water en mochten wij wegens teveel wateroverlast in de kerk naar huis gaan. Naar ’t schijnt hebben de pompiers daar drie aan bezig geweest, om al dat overtollig water weg te pompen.
Als alles achter de rug en de citroenentaart opgegeten was, liep ik daar potverdikke rond met een zuur gezicht. Ons ma had toch wel drie zure citroenen ingedaan zeker.
Ik was zo ziek als ne hond en dat moet juist lukken dat onze hond ook ziek was.
De veearts is dan geweest en diene stelde vast dat onze hond de mazelen had.
’t Was potverdikke nog maar drie maand geleden, dat hij de windpokken heeft gehad.
Twee maanden later wan onze hond helemaal genezen en ook mijn zuur gezicht was weg.
Ik had twee maanden niet anders dan vlooiensoep zonder ballekes, maar wel met roomsaus gegeten.
Ondertussen was ik in onze straat al een beetje bekend geraakt, zodat de mensen aan mijne pa kwam vragen of ik met hun zoon of dochter wilde spelen?.
Ik was in ne perenboom gekropen, om mij te verstoppen, maar toen ik bijna boven was, viel de boom omver en ik en de peren lagen op de grond. Als diene boer dat zag, heeft hij direct naar Armand Pien gebeld, om te vragen of er nog ne windstorm op komst was.
Twee dagen later kreeg ons ma van de boerin ne pot perenconfituur, want mijn pa en ma aten graag confituur en onze hond ook. Als kleine snotter ik heb heel wat kwattekwaad uitgehaalt, maar nu moet je dat niet meer proberen, of ze steken u in de bak.
Ja mannekes, vroeger konden de mensen dan ook veel meer verdragen van mekaar ook, hé.
De mensen konden vroeger dan ook veel meer verdragen, dan nu.
’s Avonds zaten de mensen aan hun voordeur te praten met de buren en zo ontstond er vriendschap, vriendschap waar de mensen naar verlangen. Ook waren er vroeger veel meer begrip en helpende handen dan nu, omdat alles rap moet vooruitgaan en de mensen minder tijd hebben om een gesprek aan te gaan.
Ja mannekes, vandaag ga ik u ne keer meenemen naar de goeie ouwen tijd. Een tijd die allang achter ons ligt, maar waar men af en toe er nog eens aan terug denk. Het was ook de tijd waar iedereen, iedereen kende, maar ook van broederschap, discipline en tucht.
Om nog maar te zwijgen van de strenge opvoeding die we in dienen tijd kregen en waar we nu heel dankbaar voor zijn. Maar spijtig genoeg heeft de modernisme alles veranderd en vraag ik mij soms af, of dit wel echt wel een goeie oplossing is?.
Waar is dienen goeie ouwe tijd naartoe?.
Awel, ver achter ons, maar we hebben het geluk dat we af en toe nog wat herinneringen kunnen ophalen.
Toen ik nog ne kleine snotter was en strenge winters waren, moest ik mij verwarmen achter de Leuvense stoof of ne dikke trui meer aantrekken, om toch een beetje warme te hebben.
Ik dacht eerst dat mijne pa die stoof had gewonnen met ne tombola van de boerenbond of dat hij ze had gekregen, van iemand die op reis ging. Maar die Leuvense stoof gaf mij zodanig veel warmte, dat ik er bruin van werd en mijn groeiperiode deed versnellen.
Onze Leuvense stoof diende niet alleen om ons te verwarmen, maar ge kon er ook veel eten mee opwarmen en vooral u laten bruinen. Op zekere ogenblik stonden er wel ne pot of zes op die stoof en als dat niet genoeg was, waren er nog die grote twee ovens op zij.
Maar die werden meestal gebruikt om de voeten in te steken of om er vlaaien ik te bakken.
Ja mannekes, ik moet u wel zeggen dat onze ma wreed goed konden breien, want van de overschot van de spaghetti breide ze truien, sjaals, handschoenen, mutsen, onderlijvekes, zelfs warme flanellen spaghetti onderbroeken. Ik zie mijn moeder nog altijd zitten breien naast die Leuvense stoof en onze pa, de dienen zat met zijn voeten in zo'n ne oven te denken aan:
Awel, hoe warm dat het aan zijn voeten was hé.
Ge gaat me niet geloven als ik u zeg dat we dan ook veel minder ons licht moest aansteken, want die pot was zo gloeiend heet, dat hij dan ook veel meer licht gaf.
Onze kolen werden gebracht door ne kolenmarchand (kolenboer), en die met paard en kar bij de mensen werden gebracht. En als hij per ongeluk ziek was, dan moesten we onze kolen bestellen met een postduif, die ons dan ne zak zwarte kolen mee bracht.
Ja mannekes, dat mocht dan ook nog geen bejaarde duif zijn hoor, want anders moesten we zelf onze kolen gaan halen. Mijne pa heeft dat ne keer gedaan, een jong postduifje achter kolen gestuurd en na een paar dagen kwam die pekzwart thuis.
Mijn pa was zo kwaad, dat hij dat jong postduifje op staande voet heeft ontslagen.
Mijn pa had dan onze hond achter kolen gestuurd, maar die is moeten terugkeren, omdat hij zijne weg kwijt was.
In onze hof hadden we wel rode en groene kolen staan, maar dat waren dan weer andere kolen hé.
Alé, na een paar dagen was onze kolenboer weer de oude, en kon hij dan weer kolen uitvoeren.
Iedereen was terug blij, dat hij of zij terug kon genieten van de Leuvense stoof.
Ook onze kat genoot ervan, want ze had er zelfs haar slaapplaats onder de Leuvense stoof gemaakt. Ik de strenge winter kwam af en toe onze hond zijn poten verwarmen, en iedereen genoot dan ook op zijn eigen van de gezellige warmte.
De koeien die buiten stonden hadden ne dikke flanellen pullover aan, en hun poten zaten in dikke wollen kousen. Als het bitter koud werd, dan konden ze de lambada dansen, want ze hadden allemaal ne koptelefoon op hun kop staan.
Terwijl dienen blinde mol die onder de grond zat, hem van niets aantrok.
Ook de kippen maakten van hun neus, omdat ze buiten het zo koud hadden.
Binnen in hun kot had mijne pa strobalen gelegd, om toch een beetje warmte te hebben en mijn moeder was ondertussen een paar flanellen handschoenen aan het breien, van de overschot van onze spaghetti.
Op school speelden we met de knikker of met de marbels en kwamen we thuis met geschaafde kneutels. Sommigen voetbalden en liepen achter diene bal, tot ze gene pap meer konden zeggen. En enkelen speelden verstoppertje, met de bedoeling om niet gevonden te worden.
Ja mannekes, ik heb daar ook eens aan meegedaan en ze hebben mij de ganse dag niet gevonden. Ik had mij in de bak van mijn lessenaar verstopt, zodat ik ’s avonds naar huis ben gegaan zonder asem, want ik had hem per ongeluk achtergelaten.
In de strenge en koude winters waren de waterlopen bevroren, zodat we erop konden schaatsen en ik moet u zeggen dat er ook flink wat geschaatst werd hoor. Nu bestaat dat allemaal niet meer, omdat de tijden veranderd zijn en de modernisme zijn intrede heeft gedaan.
Ik weet het nog heel goed, alsof het gister was:
Onder onze Leuvense stoof legde onze pa patattenschillen, om ze te drogen en aan de konijnen te geven. En nu zijn dat alleen maar mooie herinneringen, herinneringen die in ons geheugen gegrift zijn.
Eén ding is heel spijtig en dat is, dat we de klok niet kunnen terugdraaien. Maar dat zou dan ook niet veel helpen hoor. We mogen wel af en toe eens terugdenken aan de tijd die allang achter ons ligt, maar we mogen zeker en vast er niet blijven stilstaan. Maar één ding weet ik zeker en dat was: Dat het ne harde, maar ne plezante tijd was.
Ja mannekes, af en toe denk ik daar nog wel eens aan hoor, en dan zeg ik in mijn eigen: Waar is dienen goeie ouwe tijd naartoe?.
Ja mannekes, flipper de flip ga nog ne keer terug zijne kindertijd, dus, terug naar den boerenbuiten, waar flipper de flip geboren en getogen is en dat was in Sleidinge. Voor de mensen die Sleidinge niet weten liggen, zal ik in het kort even uitleggen hoe ge er best geraken.
Sleidinge ligt nog altijd op grond hoor, dus, ge moet niet naar boven of naar beneden rijden met uwe wagen, want ‘t is daar zo plat als een vijg. Dat komt van al die zwaar geladen karren, die voortgetrokken werden door vier sterke boerenpaarden. En als het niet vind, vraagt het eens, want de mensen die daar wonen, hebben bijna allemaal een planneke bij zich.
Een klein boerendorpke, maar waar er wel veel te beleven valt. We hadden op onze boerderij verschillende dieren lopen, vooral: Koeien, paarden, varkens, kiekens, schapen, geiten, kippen en noem maar op. Er liepen ook nog wat pluimvee rond, want een boerderij zonder pluimvee, is gelijk een boerderij dat leeg en te koop staat.
- Onze koeien die konden loeien zeg, die loeiden zo hard dat iedereen ’s morgens er wakker van werd.
- De mensen die 's morgens vroeg moesten opstaan om te gaan werken, die moesten 's avonds hun wekker niet meer zetten.
- Onze paarden die hinnikten af en toe ne keer, maar dat was meestal van blijdschap, omdat ze op tijds hun droge haver kregen.
- Onze varkens liepen de ganse dag luidop te knorren, maar dat was dan weer omdat die moesten luisteren naar hun baas en dat was de zeug.
- Onze kiekens kakelden alleen maar wanneer ze een ei hadden gelegd, want die vonden dat er al lawaai genoeg was op de boerderij.
- Maar onze twee hanen, dat waren kadee’s zeg, want die koekeloerden zo luid, dat er ergens een aardbeving ontstond.
- Om het kwartier koekeloerden ze, maar dat was dan wel uit fierheid hoor. En de kiekens vroegen zich af, waarvoor dit nodig was.
- Dan hadden we nog onze vissen, die buiten onder water zwemden. Die bibberden altijd van de kou, als die boven kwamen om nen goeien dag te zeggen.
- Onze schapen aten zodanig veel gras, dat mijn pa een gewicht aan hun poten moest binden, want anders vlogen die gewoon weg.
- De geiten wisten niet wat ze zagen en bleven op de grond, want het ene geit had hoogtevrees en ’t ander geit had schrik om niet te kunnen landen.
- Ons pluimvee verloor af en toe al hun pluimen en liepen dan te bibberen van de kou.
Die dieren hadden ook elk ne naam gekregen, want af en toe miste ik me weleens van naam. Maar na lang zoeken had ik daar iets op gevonden, ik liet die dieren allemaal inschrijven in de bevolkingsregister. Na een veertien tal dagen kregen we voor elk dier een paspoort die ze rond hun nek moesten dragen, en ieder jaar werd er dan ook hun verjaardag gevierd.
Af en toe werden ze ook in een ander kleurtje gestoken, om een beetje meer afwisseling te hebben op onze boerderij. Ook het gras in de weide kreeg af en toe een ander tintje verf, om de natuur wat schoner te maken. En de varkens liepen daar als zebra's te pronken met ne schonen witte band rond hun nek, met daar tussen ne zwarte band. De mensen dachten direct dat onze zebravarkens aan karate deden, om hun te kunnen verdedigen, wanneer ze aangevallen werden.
- Onze Blesse, dat was de oudste koe van den hoop, die werd om de twee dagen gewassen met waspoeder en ingewreven met shampoo, tegen de vliegen die uit Zuid Amerika kwamen. - Onze steenezel die moest in het veld staan als vogelschrikker, omdat dienen wreed schoon en luid kon roepen. - Onze haan moest dan op de schouw gaan staan, om de windrichting aan te duiden en om te koekeloeren, als het ging regenen.
Als die dieren op het veld rond liepen en het begon te regenen, dan liep die verf van hun lijf en kon ik opnieuw beginnen schilderen. Af en toe ging ik ne keer gaan wandelen met die varkens, die hunne piksplinternieuwe zebra-kostuummeke aan hadden, om naar de schoon madammekes te kijken.
Maar daar had flipper de flip ook iets op gevonden, ik legde al die gestreepte zebravarkens plat op de grond naast mekaar, zodat de mensen en de kinderen die van 't school kwamen, rustig op hun gemakske de straat konden oversteken.
We hadden ook nog ne hond thuis en die heette:
Wief Waf Woef, maar met zijne ouderdom vergat da beest af en toe ne keer woef te roepen.
Als onze Blakkie gestorven is aan reuma en aan ouderdomsverschijnselen, nam onze kat zijn plaats in.
- Onze kat kon wel niet bassen (blaffen) gelijk onze Blakkie, maar ze kon wreed schoon miauwen op de muziek van Beethoven of Chopin en dat was gene mono, maar in stereo hoor.
Op ne zekere dag is onze bok ne keer over zijn harde kop gevallen, zijne nek was gebroken en zijn twee voorste snijtanden waren kapot.
Ja mannekes, mijn moeder gebruikte altijd onze bok om te schilderen, want ze kon zo hoog niet springen met hare korte beentjes. 't Is maar om u te zeggen dat het bij ons af en toe ne keer karnaval was, maar als er gewerkt moest worden, dan werd er ook wreed hard gewerkt hoor.
Ja mannekes, waar is de goeie ouwe tijd naartoe?.
Awel, achter ons hé, want de modernisme heeft zijne plaats ingenomen.
Ja mannekes, vrijdag den 13 mag dan wel voorbij zijn, maar wat ik vandaag heb gezien heeft daar waarschijnlijk ook iets mee te maken.
Deze morgen ging ik boodschappen doen en twee huizen verder staat er ne ladder tegen de muur, toen er plots een blinde zwarte kat tegen liep. Ofwel was die blinde zwarte kat zat, ofwel was ze zo blind dat ze diene ladder niet zag staan.En ne mens durf dan nog zeggen dat ge wreed moet oppassen met zwarte katten, op vrijdag den 13. En dat was nog niet alles, want die blinde zwarte katis gewoon verder gewandeld, alsof er niks was gebeurd en twee minuten later is dienen muur ingestort gelijk een kaarten huisje en dienen ladder die bleef gewoon staan.
Ja mannekes, in feite was dat een ongeluk en geen ongeluk, want dienen schilder kon nog altijd zijne ladder opklimmen hé.
Ja mannekes, tijdens mijne fietstocht door Vlaanderen en omliggende gemeenten en steden, kom ik ook van alles tegen.
Ik moet u wel zeggen dat da juist voor de verkiezingen was. Zo was ik ne keer aan het fietsen in Waals-Brabant waar ze Frans spraken, en ik rij daar met mijne fiets voorbij een weide en plots zag ik daar in de verte twee koeien vechten. Ik sta daar op te kijken, om te zien wie er ging winnen en plots komt diene boer daar aangereden met zijn kindervéloke.
Diene boer zei mij dat het een Waalse en een Vlaamse koe was, die al dagen voor de verkiezingen ruzie aan het maken waren, om te weten op wie ze moesten stemmen.
Ja mannekes, die andere koeien waren bezig met hun huiswerk aan 't maken, want die gingen nog naar de kleuterklas.
Awel mannekes, nu stel ik mij de vraag hoe diene boer kan weten welke dat nu een Waalse of een Vlaamse koe is?.
Naar 't schijnt loeit een Waalse koe op zijn Waals en een Vlaamse koe op haar Vlaams met een Vlaams accent. En hoe verder ik reed, hoe meer ik zag. Ik was nog geen vijfhonderd meter verder, als ik daar ne blinde mol zag met witte sokken aan zijn poten.
Ja mannekes, den diene stond daar de Rock & Roll te dansen van blijdschap, want hij was voor de derde keer grootvader geworden van nen vijfling. Om nog maar te zwijgen van dat blauw gekleurd paard die daar stond te bleiten, omdat diene wilde bok hem nen stamp had gegeven op zijne zere rug. En diene bruine hond die daar ferm aan het miauwen was, omdat de zwarte kat twee dagen op reis was vertrokken.
Waarschijnlijk was die zwarte kat voor enkele dagen naar een kattenschool, om ginder mee te lopen in de carnavalstoet als......awel, als zwarte kat hé. Ik reed nog wat verder en daar zaten vier witte paarden te kaarten aan een rond biljardtafel. Er was daar een wit paard bij en den diene had zijn kaarten verkeerd gestoken, waarschijnlijk was hij verblind van de opkomende zon die wreed aan 't schijnen was.
Nog een geluk dat die vier witte paarden steken blind waren, anders was er ruzie van gekomen, van da valsspelen.
Awel mannekes, ge gaat mij waarschijnlijk niet geloven als ik zeg dat die vier blinde witte paarden van armoe zijn terug gekeerd naar de groene weide, want ze hadden alle vier honger. Er was dan ook geene winnaar, maar ook geene verliezer.
Toen ik naar huis reed met mijne vélo stonden daar midden op de weg twee grijze muizen te dansen, waarschijnlijk kwamen die van een feestje of van de carnaval.
Ja mannekes, zo heb ik ne keer tijdens mijn dagelijkse ochtend training nen hond tegen gekomen met een vals gebit in zijn scheve muil en zijne kwispelstaart zat in een plastieken plaaster. En twee getrouwde tortelduiven waren de kusjesdans aan het dansen, op de rituele muziek van de ochtendwind.
Ja mannekes, nu ga jullie zich afvragen hoe flipper de flip dat weet, dat die twee getrouwd waren?. Awel, ze hadden alle twee nen trouwring aan hun kromme poten. Nog wat verder lag een luiaard te slapen tegen een rechtstaande lantaarnpaal, waarschijnlijk heeft diene luiaard het huis moeten verlaten, omdat hij veel te lang sliep. Ik was bijna thuis als ik daar in in de verte nen donker bruine vos zag, die op ne trommel het bekende muziekje van Beethoven aan het slaan was: De roze panter.
Tweehonderd meter van mijn deur zat een geel gevlekte koolmeesje bij het kampvuur van de schouts, hij moest het brandend vuur brandend houden. En wat verder zat een eenzaam landleister zijn afscheidsliedje te fluiten: Och was ik maar mij meder thuisgebleven. Vijfhonderd meter van mijn deur zat er een koolmeeske te huilen van verdriet, want zijne vriend had hem in de steek gelaten.
Toen ik ’s avonds thuis kwam en mijn goudvissen een gebraden biefstuk wilde geven, zag ik dat er ene verdwenen was. Ik heb dan direct met mijne gsm gebeld naar de vermiste personen, om dat aan te geven, want als ge iets verliest of als er iemand vermist is, dan zijt ge beter om dat aantegeven.
Potverdikke zeg, ik kreeg daar tocht wel onder mijn voeten, zeker. Ze zeiden dat ik dat niet moest aangeven en dat ik mijne goudvis een betere opvoeding moest geven. Twee dagen nadien werd er aan mijn voordeur gebeld en wie stond daar?, awel, mijne verdwenen goudvis. Toen ik hem vroeg waar hij geweest was, zei hij het volgende: Flipper de flip, ik ben gaan wandelen, want ik was kletsnat geworden van in da water rond te zwemmen. Alé, ‘k ben blij, want nu is de visfamillie weer kompleet, en kan ik weer op beide oren slapen.
Een klant komt bij de kapper, en zegt: Hebt u geen middel tegen haaruitval?. Natuurlijk, zegt hij. Eén van mijn andere klanten was volledig kaal, toen hij aan deze kuur begon. Twee weken later kreeg hij de rekening, toen kon hij zich al de haren uit zijn hoofd trekken.
De vrouw van Hein is overleden, en drie weken sterft ook zijn koe. Bij het overleiden van de koe blijkt Heins verdriet veel groter te zijn, dan bij het heengaan van zijn vrouw. De dominee wil hierover met Hein toch eens van gedachten wisselen. Waarom treur je meer om die dode koe, dan om je vrouw?, vraagt hij. Hoor eens dominee, er hebben zich tot dusver al zes andere vrouwen aangemeld, maar nog geen enkele koe.
Op een avond steekt vader zijn dochtertje in bad. Als hij daarna een handdoek om haar heen slaat, zegt hij trots tegen zijn dochter: Zie je wel, dat kunnen we ook zonder mama, waarop ze zegt: Mama trekt altijd eerst mijn schoenen uit.
Een giraffe bezoek een nachtclub, en bestelt aan de bar een whisky. De giraffe drink zijn glas leeg, en rekent vervolgens af. Hoe is het mogelijk, zegt de barman stomverbaasd. Ik heb hier nog nooit een giraffe bediend, zegt hij. Dat zal ook nooit meer voorkomen, als deze zaak zulke hoge prijzen rekent voor een doodgewone whisky, zegt de giraffe.
Een meisje klopt op de hemelpoort. Petrus doet open en zegt: Ben je nog maagd?. Jazeker, zegt het meisje. Petrus wil echter het zeker voor het onzeker nemem, en zegt: Dan zal ik Aesculapius erbij roepen. Hij is een beroemde geneesheer uit de oudheid. Aesculapius verschijnt en hij onderwerpt het meisje aan een grondig onderzoek, onder de navel. Zijn bevinding is dat zij inderdaad nog ongerept is, zegt hij. Bent u er helemaal zeker van, vraagt Petrus. Nou ja, om strikt eerlijk te zijn: Ze heef zeven witte stipjes op haar maagdenvlies, maar dat mag een naam hebben. Laat ze maar binnen, zegt Petrus. Petrus pakt zijn kolosale inschrijvingsboek en vraagt: En hoe heet je, mijn lieve kind?. Ik heet sneeuwwitje, meneer.
Een advocaat krijgt vezoek van een beruchte gangster, en die vraagt hem: Wat kost het om van mijn vrouw te scheiden?.
Duizend frank, zegt hij. Ik zou wel gek moeten zijn, dan laat ik haar liever voor honderd frank ombrengen, verdomme.
Twee stoere meiden zijn op het strand van Monaco. De zon straalt, het zeewater glinstert en er waait een zwoel briesje. Weet je dat er vanavond in Parijs d’Amour een schoonheidswetstrijd wordt gehouden?, zegt de éne. Of ik dat weet, zegt de tweede. Ik heb die namelijk gisteravond al gewonnen.
Een man draait een verkeerd telefoonnummer, en hij vraagt: Mag ik Hansje even spreken?. Er is hier helemaal geen Hansje, zegt iemand geprikkeld. Maak er dan één, zegt de man grappig. Daar waren we net mee bezig, toen u ons stoorde, meneer.
Een pastoor in Spanje vindt een dode ezel voor zijn deur. Hij belt de burgemeester op en verzoek hem het dier weg te laten halen. Daar heb ik niks mee te maken, zegt de burgemeester, die een gloeiende hekel aan de pastoor heeft. Per slot van rekening is het uw taak, om de doden te begraven. Daarom bel ik je juist op, zegt de pastoor. De wet schrijft namelijk voor dat eerst de falilie geraadpleegd moet worden
Dikke Gerrit is een reus van een kerel, heel dik en lang. Op straat merkt hij dat een kleine jongen hem al een tijdje aanstaart. Waarom sta jij me zo aan te gapen?, gromt hij boos. Heb je soms nog nooit zo'n man als ik gezien?. Jawel hoor, maar nog nooit gratis
Een Belg is voor het eerst van zijn leven in New York. Als hij in een lift van een wolkenkrabber staat, die met een enorme snelheid omhoog schiet naar de veertigste verdieping, vraagt hij aan de liftboy: Weten ze in de hemel al, dat wij in aantocht zijn?.
Waarom rijden Hollander op hoge fietsen?. Dan kunnen ze beter in de vuilnisbakken kijken.
Een groep bezoekers worden in een instituut rondgeleid en komt voorbij een cel, waar een patiënt treurig op een stoel zit te huilen. Wat scheelt deze man?, vraagt iemand aan de bewaker. Hij is gek geworden, omdat hij niet met de vrouw van zijn dromen heeft kunnen trouwen. In de cel ernaast hoort men regelmatig doffe slagen, op de muur. Door het raampje ziet men een man, die onophoudelijk met zijn hoofd tegen de muur slaat. En wat heeft deze man?, wil iemand uit de groep weten. Hij is wel met die vrouw getrouwd, zegt de bewaker.
Walter en zijn vrouw bezoeken een museum, en hij schijnt vooral geïnteresseerd te zijn in vrouwelijk naakt. Het geslachtsdeel van de vrouw is bedekt met een vijgeblad, zodat zijn ogen bijna uit hun kassen vallen. Hij blijft zolang naar het schilderij kijken, tot zijn vrouw zegt: Waar wacht je eigenlijk op?. Tot het herfst wordt, zegt Walter.
Jan, ik zou dolgraag met je naar bed gaan, maar ik weet zeker dat ik dan morgenochtend grondig de pest aan mezelf heb en hij zegt: Wel, dan blijven wij toch gewoon tot morgenmiddag in bed liggen.
Twee ongetrouwde zusters die het heel goed met elkaar konden vinden, woonden al vele jaren samen. Toen één van hun 98 jaar was en de andere 96 jaar was, stierf de oudste. De dokter vreesde dat dit vreselijke nieuws fataal zou kunnen zijn voor de overgebleven zuster. Haar reactie verbaasde hem toch enigszins. Oh meneer pastoor, zei ze, nu kan ik mijn thee tenminste klaarmaken zoals ik het wil.
Een Gents konijn, een Antweps konijn en een Limburgs konijn gaan samen naar het groot bos. Als ze een tijdje aan het wandelen zijn raken ze vast in een wolvenklem. Het Gents konijn heeft een idee en zegt: Als we nu onze poot warmee we vasthangen afbijten, dan zijn we vrij. Ze overleggen en gaan ermee akkoord. Het Antwerps konijn en het Gents konijn bijten hun poot af, huppelen naar een struik en wachten op het Limburgs konijn. Een uur later in het Limburgs konijn er nog niet. Dus, ze besluiten om te gaan kijken. Het Limburgs konijn ligt in een groot plas bloed. Wel, wat hebt gij uitgestoken?, en het Limburgs konijn zegt: Ja, ich heb nu al drie pooooten afgebeten en ik zit nog steeds vaaaast.
Gert wordt tegengehouden door de politie. Ze doorzoeken zijn auto en besluiten hem aan te houden, op verdenking van inbraak. Alle bewijzen zijn tegen u, zegt de politieagent. U hebt uw inbrekersmateriaal zelfs nog bij u, zegt hij. Bewijs, noem u dat bewijs?. Dan kunt u me net zo goed van overspel beschuldigen. Het gereedschap daarvoor heb ik ook altijd bij me.
Waarom kijkt u zo lang naar uw portret?, vraagt de schilder. Ik ben me aan het afvragen wat voor een gezicht ik moet trekken, om er zoveel op te lijken?, zegt de klant.
Twee jongens zijn aan het opscheppen, over hun vaders en de eerste zegt: Mijn pa nam eens twee biljartballen in zijn hand, wreef ze tegen elkaar en wat er nog overbleef, was ivoorpoeder. Pfff, de mijne nam eens in elk hand een os. Hij wreef ze tegen elkaar en weet je wat er overbleef?: Bouillonblokjes.
Op een zomerse avond zat de hele familie smakelijk te eten. Moeder had mosselen klaargemaakt en iedereen genoot ervan. Zelfs de kat kreeg nu en dan wat toegestoken. Op school hebben we geleerd dat mosselen vergiftigd kunnen zijn, zei Jelle. Het smultempo verminderde zienderogen en Bram wreef met een angstig gezicht over zijn buik. De eetlust was helemaal weg en iedereen zat naar zijn bord te kijken. Plots begon de kat te miauwen en over de grond te kruipen, alsof ze krampen had. Nu bestond er helemaal geen twijfel meer. Snel. Iedereen in de auto, zei pa, we gaan naar het ziekenhuis, om onze magen te laten leegpompen. Dat was een hele opluchting, en ze keerden tevreden terug naar huis. Hoe zou Minou eraan toe zijn?, stotterde Bram, we hadden haar moeten meenemen. Wees maar tevreden, dat het zo is afgelopen, zei pa. Thuisgekomen vonden ze de kat, met vier schattige kleintjes.
Een Hollander ligt op sterven. Zijn vrouw en een paar vrienden zitten rond zijn bed. Marie, zegt de man met een zwakke stem: Vergeet niet dat we van Jansen nog honderd gulden te goed hebben. Marie wendt zich tot de omzittenden en zegt: Hebben jullie dat allemaal gehoord?, en iedereen knikt van ja. Wat later slaat de stervende opnieuw de ogen op en zegt: En Gusta heeft nog tweehonderd gulden van ons te goed. Marie schudt het hoofd en zegt tegen de anderen: Horen jullie dat?. Hij ijlt
Een dokter gaat naar een kerkhof en op een begraafplaats ziet hij tot zijn stomme verbazing een hand boven een graf uitsteken. Als hij naderbij komt en zich vooroverbuigt, hoort hij een zacht stemmetje vragen: Dokter, hebt u misschien een middel tegen wormen?.
Jan komt zijn stamkroeg binnen, en hij gaat aan zijn vaste tafel zitten. Zijn vriend Peter zit daar ook. Die bekijkt hem van top tot teen en zegt dan: Jan, knoop je broek even dicht en steek je hemd in je broek. Verdomme, moppert Jan en zegt: Het is ook altijd hetzelfde: Mijn vrouw is al net zo erg als de kinderen. Nooit ruimt ze het speelgoed op.
Een pastoor vraagt aan de koster hoe het mogelijk is dat hij een trouwdienst en een rouwplechtigheid op hetzelfde uur heeft gepland. Eén moet er verschoven worden, zegt de pastoor. Dan kunnen we het beste de rouwdienst uitstellen, zegt de koster. Per slot van rekening kan de overledene tegen deze maatregel toch niet meer protesteren.
Jan gaat met zijn vrouw op een restaurant, en zegt: Ober, er zit een barst in dit kopje. Kunt u zelf zien hoe sterk onze koffie is, zegt de ober.
Het schijnt dat er in de trams van Tokio de laatste jaren zo ontzettend druk is, dat de Japanse meisjes de pil moeten innemen, voor ze instappen.
Vader is in de tuin een nieuw kippenhok aan het bouwen, en zijn zoontje kijkt toe. Wil je de zaag even halen, vraagt vader aan het zoontje. Waarop het kereltje het huis binnenloopt en roept: Mama, papa vraagt of je eens wilt komen.
Een koppel ging op huwelijksreis naar China. Op een dag gingen ze een gezellig restaurant binnen en bestelden de dagschotel. Wat ze precies aten, wisten ze niet, maar het smaakte heerlijk. Toen de kelner de tafel kwam afruimen, vroeg de vrouw lachend: U hebt toch geen rondwandelde hond moeten doden, om die dagschotel te bereiden?. Nee, zei hij. De hond was al dood, toen ik hem op straat vond.
Twee plattelandskippen komen in een supermarkt en plots staan ze oog in oog met een braadoven, waarop stond te lezen: Hier kan men kip aan ’t spit bekomen, waarop de éne zegt: Hoe schaamteloos van die stadskippen, om zo open en bloot onder de zonnebank te gaan liggen.
Karien en haar buurvrouw zijn twee weken samen op vakantie geweest. Bij hun thuiskomst, vraagt ze aan haar man of hij zich geamuseerd heeft, tijdens haar afwezigheid. Jaja zegt hij, dat lukte wel, maar na een week ben ik op hotel gegaan. Waarom?. Je hebt hier toch alles wat je nodig hebt?. Je kon toch thuis eten?. Nee, dat kon niet. Alle borden waren vuil.
Mama, wat zijn dat voor kronkels in je haar?, vroeg kleine Els. Dat noemen ze golven, kindje. Elsje keerde zich om en keek ernstig naar haar vader. Toen wreef ze even over zijn kale hoofd en zei: Mama heeft de golven en jij hebt het strand, hé papa.
Mama, wil jij mijn gezicht even wassen?, vraagt Mieke. Kun jij dat zelf niet?. Toch wel, maar dan zullen mijn handen nat worden en die hoeven niet gewassen te worden.
Twee papegaaien zitten samen in een kooi. Ik heb het veel te warm, zegt de éne papegaai. Ik zal her deurtje even openzetten, zegt de andere papegaai.
In de tuin van de pastoor staan grote appelbomen. De appels zijn rijp en de kinderen uit de buurt klimmen vaak over het hek, om ze te plukken. De pastoor is dat grondig beu en plaatst een bord in zijn tuin, met de tekst: God ziet alles. De volgende dag staat er in hanenpoten onder geschreven: Maar hij klikt niet.
Jantje gaat voor de eerste keer met zijn moeder naar een kinderboerderij, en hij ziet daar een pauw lopen met zijn veren uit elkaar. Kijk moeder, een kip die in bloei staat.
In een kerkje op het platteland begint de pastoor de zondagmis als volgt: Willen de aanwezige dames nu eerst de benen over elkaar slaan?. De pastoor zegt dan: Brave parochianen, nu de poorten van de hel gesloten zijn, kan ik met mijn preek beginnen.
Een Belg komt bij de dokter en zegt: Dokter, ik droom iedere nacht over voetbal. Is dat wel normaal?. Droomt u nooit eens over wat anders?. Over vrouwen bijvoorbeeld?, vraagt de dokter. Nee, want ik ben veel te bang dat ik dan een doelpunt mis.
Twee Belgen komen ’s avonds uit het café. Is dat daar nou de maan of is het een lantaarn?, vraagt de één. Ik weet het ook niet, zegt de ander, maar ik zal eens kijken of er een paal onder staat.
Een Antwerpenaar wordt door de politie aangehouden, en hij zegt: Als de lamp van uw fiets het niet doet, moet u afstappen, meneer. Dat heb ik geprobeerd agent, maar het helpt niet.
Aan het einde van de derde ronde van een bokswedstrijd vraagt één van de boksers aan zijn helper in de hoek: Wat denk je, kan ik hem verslaan?. Vast en zeker, zegt de helper, als je zo wild door de lucht blijft maaien, krijgt hij komende ronde beslist een longontsteking.
In het vliegtuig geeft de stewardess aan een passagier uit België een stuk kauwgum aan, en zegt: Dat helpt tegen het suizen in uw oren. Een paar uur later landt het vliegtuig, en de Belg rent naar de stewardess en zegt; Wilt u me nu alsjeblief vertellen hoe ik die kauwgum weer uit mijn oren krijg?.
