Gisteren ben ik voor de zoveelste keer met mijne vélo door het mooie Vlaamse heuvelland gereden.
Ja mannekes, ne mens moet af en toe een beetje ontspanning hebben, anders krijgt ge teveel stress. Allé ontspanning, 't is in feite meer afzien en zweten, om uwe conditie een beetje op pijl te houden.
En als ge daarvan strees krijgt, moed ge wreed voorzichtig zijn dat uwe bloeddruk niet te rap naar omhoog stijgt, anders vallen al uw wilde haren uit en loopt ge dan rond met nen kletskop en dat is ook niet goed hé.
Tijdens de oplopende beklimmg van de Leberg zie ik in de verte iemand rondlopen met zijne zwarte krullekop kop tussen zijn gespierde benen, en zijn zwarte krullen recht omhoog als smekend van: Help mij. Ik had da direct gezien, dat diene treurde mens wreed in de misére zat.
Omdat ook mijne kletskop tussen mijn trainigsbenen hangt en mijn bruin rood zwart haar op mijne afgeschoren kletskop recht omhoog staat, als ik in de misére zit. Bij het naderen van diene treurende persoon, had ik hem direct herkend.
't Was toch wel Chauffeurke zeker. Hij was op zoek naar zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens, die waren gevlucht uit hun modern historische oude villa van Willem de Grootte.
Omdat Chauffeurke met zijne zwarte krullekop tussen zijn twee gespierde benen rondliep, had hij mij waarschijnlijk niet zien afkomen, omdat hij naar de laaghangende grond keek.
Ja mannekes, als ge iemand tegenkomt die wreed in de misére zit, omdat zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens op wandel zijn, dan wilt ge diene mens ook troosten hé.
Maar Chauffeurke was zo ontroostbaar, dat hij vergeten was welke dag dat het vandaag was.
Ja mannekes, wat wilt ge, als ge samen met uw tweepotige gekleurde zomerkiekens zijt opgegroeid, en samen in dezelfde katholieke school hebt gezeten.
Ik had hem nog een beetje moed ingesproken, door te zeggen dat die tweepotige gekleurde kiekens wel zullen terugkeren, naar hun moderne historiche oude villa.
Maar ja, Chauffeurke was zo ontroostbaar geworden, dat zijn rechtstaande krullend haar begonnen uit te vallen. En wat kunt ge dan beter doen, verder rijden hé.
Want als ge niet verder rijd, dan vallen ook uwe wilde of tamme haren uit, uit het medeleven van diene persoon hé.
Allé, ik ben dan maar verder gereden en bij het binnenrijden van Geraardsbergen juist voor de Muur van Geraardsbergen staat onze Yitse met haar lege palmhanden te wuiven.
Ja mannekes, ik dacht eerst dat onze Yitse moest meelopen in de Heilige bloedprocessie als palmkoningin. Of dat diene Muur was ingestort, door de zwaartekracht van al die verniste kasseien die erop liggen. Ik stopte direct en vroeg haar wat er scheelde.
- Awel Yitse, moet ge in de stoet lopen, als palmkoningin. - Nee flipper de flip, ik kan Chauffeurke niet bereiken, zijt ge hem nergens tegengekomen?. - Ja, over een klein kwartierke stond Chauffeurke nog boven op diene oplopende Leberg, met zijne kop tussen zijn gespierde benen en zijn zwart krullend haar stond recht van colére. - Zeg flipper de flip, gij kunt toch rap rijder hé, als het meewind is?. Zou gij niet willen terugrijden naar diene oplopende Leberg, om te zeggen dat zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens getelefoneerd hebben, om te zeggen dat hij direcht naar huis moet komen, want dat die beesten geen eten meer hebben. - Awel, weet ge wat, ik heb mijne GSM bij, jamaar, ik heb al 15 keren gebelt, maar ik peis niet dat hij zijnen GSM bij heeft.
Ik keerde mij om en zo blij als ne gieter vloog ik terug naar diene oplopende Leberg, om te zeggen aan Chauffeurke dat de misére is opgelost.
Tot mijn grote verbazing zat Chauffeurke daar aan ne rechstaande treurwilg te roepen en te tieren van verdriet, achter zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens.
Toen ik daar aankwam waren al zijn rechtstaande krulharen uitgevallen van de opgehoopte stress, en zijn bollend rond gezicht was van de misére wreed gekrompen.
't Was precies of Chauufeurke had heimwee en verdriet. Toen ik hem het blijde nieuws vertelde, was hij zo blij als een kind dat hij op mijne nek sprong, om samen in sneltempo bij zijn tweepotige gekleurde zomerkuikens te zijn.
Onderweg begonnen zijn zwart krullend haar weer te groeien, en zijn bollend rond gezicht werd weer normaal. Ondertussen had ik ook al onze Yitse op de hoogte gebracht, zodat ze zich geen overbodige zorgen niet meer hoefde te maken. Iedereen was weer blij en opgelucht, en ik, ik was blij om iemand uit nood te helpen.
't Is maar om u te zeggen, dat heimwee en verdriet heel dicht bij elkaar liggen.
Deze morgen kreeg ik nen telefoon van ne gele Chinees, die ook mee doet aan diene ronde voetbalwetstrijd ginder in Duitsland. Het was om te vragen wat in feite buitenspel is, omdat ik vroeger nog zelf nog gevoetbald heb, ken ik al die regelmenten van binnen en van buiten.
Ik zei tegen diene gele Chinees dat hij geene schrik moest hebben voor buitenspel, want dat ze ginder toch allemaal buiten voetballen. Hij vroeg ook aan mij met welke bal ze gingen spelen, toen heb ik mee een rapke naar de Chineese ambasade in China gebeld. 't Is een land die in feite nog onbekend is, omdat het nog geene naam heeft hoor.
Naar 't schijnt heeft Rob van Oudenhove daar een groot stuk van gekocht, zodat het niet lang meer zal duren eer dat het ne naam zal hebben hoor. Op de Chineese ambasade van dat nog onbekend land, wisten die mammen al met welke bal ze gingen voetballen.
Om te beginnen gaan al die gele Chinezen voetballen met een Chinees gekookt ei, om hun land wat op te krikken. En de match nadien gaan die gele Chinezen waarschijnlijk voetballen met een kokkosnoot, als het tegen Costa Rica is.
Anders gaan die voetballen met twee halve gele appelsienen, om diene arbiter te misleiden. Als eten krijgen ze daar elke dag Chinese kip met gele roomsaus en een halve Duitse kalkoen van in de tijd van Hitler, die hij meenam bij zijn Duitse kruistochten.
Allé, ondertussen is diene gele Chinees met zijn twee kleine spleetoogskes al aan het trainen, en is hij al twee keer gevallen van over diene Berlijnse muur te klimmen.
Zijne kameraad: Wakkehoera staat midden in de goal en naar 't schijn hebben die goal platgelegd, om zeker geen tegen doelpunt binnen te kregen.
Ja mannekes,'t zal ginder warm zijn hoor. Mijne buurman is verleden nacht vertrokken met 480 opgevulde thermosflesen met zonnecrémeolie erin, voor die mannen in te smeren tegen die laaghangende zon.
Om nog maar te zwijgen van die Hooiligans die naar ginder gaan, om een beetje ruzie te maken of de boel op stelten te zetten. Want thuis mogen die Hooiligans geen ruzie maken, anders krijgen die allemaal ne slechten naam en worden ze overal scheef bekeken hé.
Bij mij thuis is de voetbal ook al begonnen, 'k heb 16 hard gekookte kalkeieren van mijne Bulgaarse kalkoen kapot geschopt, en nu loop ik hier rond met ne gebroken vingerhoednagel aan mijne grote middenvingerteen. Ik weet maar één ding, voetbal of geene voetbal, ik blijf hier lekker in ons klein Belgenlandje hoor.
Ik wens ieder van u veel voetbalplezier, en mogen de besten winnen.
Ja mannekes, nog zo een beroep die door de modernisme is verdwenen. Vroeger droegen de mensen allemaal van die houten klompen aan hun voeten. Maar nu zijn ze vervangen door schoenen, met hog of lage hakken.
Sommige schoenen zijn echt van leder gemaakt, en andere van kunststof of namaak. Sommige hakken zijn zo hoog, dat ge ne ladder moet hebben om die schoenen te kunnen aantrekken aan uw voeten, en dat ge veel groter bent dan ge in werkelijkheid zijt. En andere zijn dan weer zo laag, dat ze u mee veel nog zien lopen.
Awel mannekes, ik heb mij ne keer een paar schoenen gekocht met onderaan van die hoge hakken. Ik ben er toch wel vier keer mee gevallen zeker. Pardaf, recht op mijne platte neus, zodat ik wreed lang hebt rondgelopen met ne bult op mijne kromme rug.
De dag nadien ben ik achter een paar schoenen geweest met lage hakken. Toen ik daarmee op straat liep, zagen de grote mensen mij niet lopen.
Amai zeg, zo ambetand lopen dat dat is. Geef mij maar terug die ouwerwetse houten klompen van vroeger hoor. Maar de dag van vandaag worden ze niet meer gemaakt, en moet dan nog ge ver gaan zoeken om nog een echte klompen te vinden hé.
Ik heb dat ne keer horen zeggen van iemand die nu nog altijd klompen draagt, dat ge in Holland nog klompen kunt kopen, in alle maten en kleuren.
's Avonds heb ik mijn twee versleten valiezen van de kleerkast gehaald en leeggemaakt, met al mijn eten die ik daar in bewaarde tegen dat het oorlog moest worden.
De dag nadien ben ik wat vroeger opgestaan dan normaal, om zeker van te zijn dat ik nog dezelfde dag in Holland zou aankomen. Met mijn twee versleten valiezen onder mijnen arm, ben ik direct naar diene Hollandse klompenwinkel gegaan.
Amai zeg,zo schone gekleurde Hollandse klompen die daar buiten ten toon gesteld stonden,en binnen was da precies nen echte Hollandse klompenwinkel. Ik was daar aan het rond wandelen, als er zo een schoon blond Hollandse klompenboerinneke naar mij toe kwam.
- Dag meneer. - Dag madammeke. - Nou zeg, kan ik je soms helpen?. - Awel madammeke, ik kom achter een paar klompen, om ze aan mijn voeten te doen. - Nou nemeer, wij hebben hier echte Hollandse klompen, in alle maten en kleuren. - Jamaar madammeke, ik zou graag een paar klompen hebben met vanonder van die kleine spikes, voor in de winter als het vriest en sneeuwt. - En met steunzolen van binnen in, voor mijn zeer eksteroog die op mijnen dikke grote teen staat. En zonder hoge of lage hakken vanonder.
Dat Hollands klompenmadammeke belde direct naar die Hollandse klompenmaker, om hem te zeggen dat hij direct een paar speciale klompen moest maken, voor ne speciale Belg uit België.
Allé, een week later mocht ik nog ne keer terug naar Holland rijden, om die binnengekomen speciale Hollandse klompen te gaan halen.
Maar het eigenaardig was, dat ik die speciale Hollandse klompen aan halve prijs kreeg, omdat ik nog de enige Belg was die speciale Hollandse klompen droeg.
Nu staan die speciale gekleurde Hollandse klompen op de vensterbank, opgevuld met bosgrond waar er nu mooie violetjes en margrietjes in bloeien.
Awel mannekes, over dit thema schrijf ik niet graag hoor, want mijn handen en mijn voeten beginnen nu al te bibberen en te beven. Ik moet maar naar een diepe tallore (bord) kijken, en mijn kort geknipt haar die op mijne kop staat, komen al recht van de schrik. Ja mannekes, als ne mens met hoogtevrees geboren is, dan geraakt ge dat nog moeilijk kwijt hé. Al van bij mijn geboorte heb ik wreed veel last van hoogtevrees hoor. Als mijn moeder boven mijne kop ne emmer water hield, om mijn haar te wassen begonnen mijn ogen al wreed rond te draaien en sloeg ik nog veel witter uit dan ik al was. Awel mannekes, ik heb dat altijd en overal meegedragen.
Mijn moeder vroeg mij ne keer voor ne keer in onze diepe kelder te gaan achter grote frietpatatten, om frieten te bakken zeker. Amai zeg, azo diep dat diene kelder was, 't was precies ne diepe put die onder de grond lag. Toen ik begon af te dalen naar beneden, begonnen mijn korte beentjes al te beven op voorhand en mijn sneeuwwit haar die op mijne gladgeschoren kletskop stond, die sloeg van paniek in ne Chineese vissersknoop. Maar ik heb dat nooit niet laten zien, dat ik echt hoogtevrees had. Nee nee, flipper de flip hield hem sterk, om toch maar te tonen dat hij ne echte vent is. Tegen dat ik bijna beneden was, was 't jaar bijna voorbij en zaten ze boven in hongerstaking te wachten op hun grote frietpatatten.
Het moeilijkste was om weer naar boven te klimmen, want ik was zo moe geworden en mijn korte beentjes begonnen nog meer te bibberen en mijn lange vingers begonnen te krimpen van de slaaploosheid. Met de hulp van de buren ben ik toch boven geraakt, maar zonder die grote frietpatatten, want die waren ondertussen al rot geworden. Mijne pa had ondertussen al twee flink vermagerde koeien moeten slachten om te kunnen overleven, omdat ze het wreed beu waren van zolang te moeten vasten, terwijl ze al meer dan drie maanden in hongerstaking waren. Maar allé, ik heb dan toch mijn hoogtevrees overwonnen, door mij twee weken op te sluiten in een ouwe kleerkast, die nog op onze zolder stond en die juist boven onze diepe kelder was gebouwd.
Twee jaar later moest ik van mijne pa eetperen gaan gaan trekken in onzen grote boomgaard, die vol stond met hoge en lage bomen. Amai zeg, nog azo een verhaalke waar ge hoogtevrees van krijgt.
Toen ik in de schuur kwam om ne ladder te komen halen, kreeg ik voor mijne tweede keer hoogtevrees, omdat ik op voorhand wist dat die rechtopstaande fruitbomen zo hoog boven de grond stonden. Ik pakte diene ladder op mijne rechter zere schouder en ging met bibberende korte beeentjes en met trillende klampe handen naar diene grote boomgaard, waar al die grote en kleine fruitbomen op mij stonden te wachten. Ik moet u wel zeggen dat diene grote boomgaard maar 200 m verder lag hoor. Na een klein uurke kwam ik daar toe en zocht direct den kleinste pereboom uit waar er niet teveel eetperen aan te plukken waren, want ik was nog noe van drie dagen voorheen. Als ik op diene versleten ladder klom, begonnen de spurten één voor één te kraken en te breken, waarschijnlijk door de trilling van mijn korte beentjes zeker.
Er zat dus niets anders op dan in diene pereboom te klimmen, zonder aan mijn hoogtevrees te denken. Maar ja, als ge zoveel hoogtevrees hebt en ge moet dat even opzij zetten om aan een paar eetperen te geraken, dan is dat wreed moeilijk hé. Na 4 dagen te zitten nadenken, had ik toch besloten van in dienen pereboom te klimmen en mijn hoogtevrees even te vergeten. Met bibberende korte beentjes en met bevende klamme handen, was ik gereed om die aanhangende eetperen te plukken. Maar bij het aanraken van diene pereboom viele de takken en de eetperen op de grond, waarschijnlijk hadden ze ook hoogtevrees gekregen. Maar in feite vielen die eetperen op de grond van rotheid, en braken de takken van de zwaartekracht en niet van de trillende klamme handen en de bevende korte beentjes die ik nog altijd heb.
Maar één ding is zeker, mijn hoogtevrees is nu weg, omdat ik in diene perenboom niet meer moet klimmen.
't Is maar om u te zeggen, met of zonder hoogtevrees komt ge er ook wel hoor.
