Awel mannekes, ik ga u een verhaaltje vertellen over eenzaamheid.
Heel wat mensen voelen zich eenzaam, omdat ze per ongeluk iemand verliezen. Iemand verliezen waar ge zoveel van houd, is voor ieder onder ons niet plezant. Hetzij je liefhebbende echtgenoot of echtgenote, of iemand uit je dierbare famillie. Zelfs je beste vriend of vriendin verliezen is al een moeilijke zaak. Maar ja, het leven gaat verder en ook wij moeten verder.
Ook al is het voor de éne al wat moeilijker, dan voor de andere persoon die eenzaam achter blijft. Toch heeft ieder van ons ne steun nodig, soms een schouderklopje van: Kom op, laat de moed niet zakken. Een shouderklopje kun soms deugd doen, maar nog veel meer is nen echte steun. Op een echte steun kun je bouwen, denk ik. Een schouderklopje geef je alleen maar de moed om door te gaan, denk ik.
Awel mannekes, ik moet u zeggen dat ik af en toe ne keer tegen mensen babbeld, die zich eenzaam voelen. En wat mij het meeste opvalt, is dat die mensen die zich eenzaam voelen, precies herboren worden. 't Is precies een bloem die open bloeid, van de simpele aandacht die ze krijgen. Ge kunt natuurlijk op verschillende manieren eenzaam zijn hé.
Maar echt eenzaam zijn is, niemand meer om zicht heen hebben die je kan helpen. Daarom ben ik echt blij dat Pascal Vyncke het seniorennet heeft opgestart en af en toe een bijeenkomst organiseerd, waar ze ze hun thuis voelen.
Ook ik ben af en toe een beetje eenzaam, en dan moet ik denken iaan al die andere duizenden die nog veel eenzamer zijn dan ik. Ik voel me alleen maar eenzaam 's avonds als ik thuis kom, met die vier lege stille muren om me heen. Maar in feite mag ik niet klagen, er zijn die het veel moeilijker hebben.
Ik denk dan ook aan de mensen die noodgedwongen in ne rolstoel zijn beland of die dagelijks verplicht zijn van naar een kliniek te gaan. Of mensen die te bed moete blijven, en mensen die met hun gezondheid te kampen hebben.
Awel mannekes, ge moet ne keer eerlijk zijn, de wereld is toch niet eerlijk verdeeld hé.
Dit verhaal heb ik geschreven voor al degene die zich eenzaam voelen.
Met dit verhaaltje wil ik ieder van ons ne steun geven, en hun veel moed en sterkte toe wensen.
Awel mannekes, ik peis dat de dagen aan wreed aan het krimpen zijn, en de nachten uitgetrokken worden. 't Is precies nen elastiek, als ge daar aan trekt, rekt hij uit hé. En laat ge hem los, dan krimp hij in elkaar.
Ja mannekes, we gaan stilaan naar de herfst hé. Straks moeten we weer onze horloge verzetten,en kunnen we weer een uurke langer slapen. De dagen gaan ook met een uurke langer worden,maar het gaat wel vroeger donker worden,omdat de zon wat vroeger gaat slapen dan anders. Amai zeg, azo ne uitleg.
Ik ben nu al bezig met zijne wintervoorraad op te slaan, maar hoe koud de winter gaat worden en hoe lang hij zal duren, dat zijn een ander paar mouwen hoor. Ze hebben mij ooit ne keer wijsgemaakt, dat ge daar vroeg moet mee beginnen. De vorige winter had ik geen voorraad genoeg opgeslagen, en heb midden in de nacht gekleed in mijne purperen pyjama hout moet gaan kappen om toch maar een beetje warmte te hebben.
Op mijne zolder heb ik nog een antieken leuvense stoof staan, die niet meer brand. Maar voor alle zekerheid wil ik brandbaar brandhout op mijne zolder leggen, om deze te kunnen gebruiken in nood. Flipper de flip verwarmt hem met aardgas, maar verleden winter ben ik geconfroteerd geweest met een ondergrondse storing onder de grond.
't Was potverdikke toch wel ne blinde mol, die aan één van die buizen zat te knabbelen zeker. Hij had waarschijnlijk gedacht, dat hij in mijne hof aan ne wortel aan het knabbelen was. Ne mens wordt soms onverwachts verrast hé.
Ik ben dan maar op zoek gegaan naar brandbaar brandhout die brand, want brandbaar brandhout die niet brand, daar hebt ge niks aan hé. Awel mannekes, als ik brandbaar brandhout gaat kappen, dan neemt hij altijd ne gasbrander mee. Als ik ne boom zie staan, dan steek ik dienen boom eerst in brand, voor ik hem omkap. Dan weet ik zeker dat het ne brandbare boom is hé.
Allé, 't is nu maar te hopen dat diene winter niet te streng gaat worden, gelijk mijne strenge opvoeding.
Ja mannkes, vroeger waren dat stenge winters ook hé. Als dat strenge winters zijn, dat kan ik nog altijd een kampvuurke maken in mijne frigo hé.
Awel mannekes, ik heb dat ne keer gedaan, azo een kampvuurke gemaakt in mijne frigo en al mijn vissen die erin lagen waren direct gebraden en mijn vleeskroketten gereed, om te verkopen op de rommelmarkt.
Allé, ik ga maar stoppen met schrijven, anderes verbrand ik mijn vingers nog.
Ik wens jullie nog vele korte dagen, met vele lange nachten.
Awel mannekes, dat is nu ne titel waarover ge op uw gemakske kunt over nadenken. Maar er zijn wel dieren die echt kunnen praten, omdat men ze heeft leren praten.
Ik weet het nog heel goed, toen ik nog ne kleine snotter was hadden we thuis ne papegaai die Beo heette. Diene Beo kon heel goed praten, 't was juist ne advokaat die in de rechtbank het oordeel aan het vellen was. Maar één ding had hij gemeen, ge verstond hem bijna niet.
Of het nu ne buitenlander was, dat ben ik nooit te weten gekomen. Hij had nooit geen paspoort bij, en hij wist zelf niet van welk land hij afkomstig was. Maar in elk geval, 't was ne hele slimmen papegaai hoor. Waarschijnlijk had diene Beo in zijn jonge jaren les gekregen van nen stotteraar, want stotteren kon hij wreed goed. Mijne pa vroeg ne keer aan diene Beo hoe laat het was, en weet ge wat hij zei?. Kwaa.....kwaa....rt......v....oor.....dr....ie, kwaa.....kwaa.....rt.....v.....oor.....dr....ie.
Ja mannekes, hij zei alles twee keer, om zeker te zijn dat we hem verstonden. Mijn ma die was er elke dag mee bezig, van waar is bazeke en wie is uw bazeke. Maar de dienen wist in feite niet wie zijne baas was, omdat iedereen hem dezelfde vraag stelde.
Maar hoe meer mijn moeder met hem praatte, hoe slimmer hij werd. Diene Beo wist dat hij achter klein kleutertje moest gaan slapen, en 's morgen voor dat onze haan kraaide was hij al bezig met zich te kammen en hem wat proper te maken.
't Was precies of hij ging naar de kermis. Af en toe maakte hij wel eens van zijne geslepen bek, maar meestal was hij toch heel goed gezind.Vanneigens was hij meestal goed gezind, hij mocht gratis en voor niks inwonen.
Diene Beo werdt graag gezien hoor, want elk jaar met zijn verjaardag kwamen de buren hem een gelukkig verjaardag wensen. Met de tijd wist diene vogel niet meer hoe oud hij was, maar van mijne pa kreeg hij voor zijn zoveelste verjaardag nen scheurkalender.
Elke morgen als hij wakker werd trok hij een wit blad papier af, van diene scheurkalender.
Af en toe trok hij twee of drie scheurblaadjes af, zodat het jaar rap voorbij was voor diene vogel. Onze Beo vierde altijd Kerst en Nieuwjaar viertien op voorhand, hij kon dan twee keer genieten van Kerst en Nieuwjaar. Hij was zo slim geworden, dat hij vervroegd op pensioen moest gaan van mijne pa. Hij heeft dan nog een paar jaar van zijn schoon leven kunnen genieten, en nu zit hij waarschijnlijk in het dierenrijk bij zijn dierenvrienden.
PS: Als dieren konden echt konden praten, dan zouden we ze veel beter begrijpen.
Dat was een verhaaltje van onze Beo, die nu opgevuld op de kast staat.
Awel mannekes, dat moet toch wel juist lukken zeker, dat er hier ne mail komt aangevlogen van ne zekere persoon die ook Merel heet. Allé, ik bedoel niet zijne of hare echte naam, waar wel hare nicknaam. Nicknamen zijn toch rare namen hé. Maar ik zal het hebben over nen zwarte merel, die geregeld bij ons kwam logeren.
Toen ik nog ne snotter was, was ik wreed wild van vogels. Niet dat ik zelf wreed wild was, maar het scheelde toch niet veel. Ik was echt nen dierenliefhebber, van spreeuwen, mussen en merels. Af en toe vloog er daar een vinkske tussen, om de soortgenoten wat te verdelen zeker. Ook vlogen er zwaluwen rond, maar die vlogen meestal apart. De vogel die mij de meeste aandacht gaf was de merel, niet dat hij geregeld in onze boom zat te pikken aan de kersen. Maar omdat hij een wreed schoon zwart kostuum aan had, en elke morgen zijne gele snavel deed blinken. Ge kon diene vogel ook temmen en kunstjes aanleren, zoals op uwe schouder komen zitten of liedjes fluiten die in de top tien stonden.
Awel mannekes, ik heb in diene tijd wreed lang ne zwarte merel gehad, en dat was ne slimme hoor. Kunsten dat hij kon uitvoeren, hij sprong van de éne naar de andere tak. Maar 't was wel ne dief hoor, als ge hem in huis liet rondvliegen. 's Morgens als het brood op de tafel stond, moest ge u haasten of ge had geen eten meer. Af en toe vloog hij ne keer naar de kelder, om te zien wat daar te fretten (eten) viel. Maar het was het wreed kieskeurig, want radijzen en rabarber moest hij niet hebben. Zijn lievelingskost waren kersen, appelen en peren. Maar hoe meer ge daar met bezig zijt, hoe vriendelijker hij wordt.
't Is nen echte kameraad, maar ge moet enorm veel geduld hebben. In feite staat mens en dier niet zover uit elkaar, want als ge wreed goed met een dier kan omgaan, dan krijgt ge er alles van gedaan. En als ge zeer goed bevriend zijt met uwe medemens, dan krijgt ge ook veel vriendschap van terug. Dieren kunnen niet praten, maar ze verstaan alles hoor. Mensen kunnen praten, maar sommige begrijpen elkaar niet.
Toen ik deze morgen van 't verschieten uit mijne nest ben gevallen, omdat mijne gebuur zo wreed lag te ronken, ben ik dan maar opgestaan hé.
Omdat ik geen goesting had om op training te gaan, en hier alles plakkerig bijlag van de vreselijke hittegolf die hier een voor een paar weken heeft gelogeerd, was het tijd om ne keer schoon te kuisen.
Awel mannekes, dat heb ik dan ook gedaan.
Amai zeg, azo plakken dat het hier deed, en mijn behang was ook al wreed gekrompen. Overal waar ik gelopen had, stonden de voetafdrukken nog op de grond.
Normaal gezien pak ik altijd mijn voetstappen mee, maar ik sta hier al met 57 valiezen vol met mijn eigen voetafdrukken.
Ne mens kan niet alles meenemen en om uw eigen voetstappen te verkopen, is dat wreed moeilijk hé.
Zelfs mijn 55 plastieken emmers waren gesmolten van de hitte en het zwart haar die op mijne borstel staat, was verschroeid.
Mijne dweil was zodanig gekrompen, dat ik dacht dat het ne zakdoek was. Het water uit mijn kraan was verdampt, zodat ik twee uur moeten wachten heb achter de brandweer.
Tegen de middag kwam de brandweerwagen aangereden, met nen emmer water die ik ondertussen besteld had om te kunnen kuisen.
Ik heb dan maar mijne soepkom die ik normaal op mijne kop zet als ik op training ga, ook maar laten vullen met water om toch maar zeker te zijn dat ik toekom. Ne emmer water en vier grote scheuten javel erin, ben ik aan mijne grote kuis begonnen.
Awel mannekes, ik moet u wel zeggen dat ik wreed gezweet heb, zodat ik nu water teveel heb. Ik ben nu bezig met mijn gezouten zweetwater te koken op een hoog vuurke, want ze hebben mij ooit ne keer gezegt dat ge dat moet koken voor ge er uw patatte in kookt. Ne mens leert elke dag wat bij hé.
- Als mijne koersvélo vuil is rij ik ermee door de carwach en als ik de vaat moet doen, wacht ik gewoon tot dat het regent. - Mijn talloren (borden) hang ik aan ne piksplinternieuwe wasdraad, die ik ne keer gekocht hebt op de rommelmarkt tegen de helft van nen halve prijs. - Mijn ijzeren potten en pannen steek ik in de wasmachien met dreft op 90 graden selsius, om de kleuren wat schoner te maken hé. - Mijn ramen sproei ik af met de tuinslang van mijnen overbuur, om toch een beetje klaarte te hebben als ik 's avonds naar de televisie wil kijken. - Mijne vloer moet ik niet kuisen, want ik heb er gras op gezaaid dat ik om de twee weken moet afscheren met een vierkante fandeuze.
Allé mannekes, ik ga nu stoppen met kuisen, anders heb ik morgen geen werk meer.
