Awel mannekes, dat is nu ne titel waarover ge op uw gemakske kunt over nadenken. Maar er zijn wel dieren die echt kunnen praten, omdat men ze heeft leren praten.

Ik weet het nog heel goed, toen ik nog ne kleine snotter was hadden we thuis ne papegaai die Beo heette. Diene Beo kon heel goed praten, 't was juist ne advokaat die in de rechtbank het oordeel aan het vellen was. Maar één ding had hij gemeen, ge verstond hem bijna niet.

Of het nu ne buitenlander was, dat ben ik nooit te weten gekomen. Hij had nooit geen paspoort bij, en hij wist zelf niet van welk land hij afkomstig was. Maar in elk geval, 't was ne hele slimmen papegaai hoor. Waarschijnlijk had diene Beo in zijn jonge jaren les gekregen van nen stotteraar, want stotteren kon hij wreed goed. Mijne pa vroeg ne keer aan diene Beo hoe laat het was, en weet ge wat hij zei?. Kwaa.....kwaa....rt......v....oor.....dr....ie, kwaa.....kwaa.....rt.....v.....oor.....dr....ie.

Ja mannekes, hij zei alles twee keer, om zeker te zijn dat we hem verstonden. Mijn ma die was er elke dag mee bezig, van waar is bazeke en wie is uw bazeke. Maar de dienen wist in feite niet wie zijne baas was, omdat iedereen hem dezelfde vraag stelde.

Maar hoe meer mijn moeder met hem praatte, hoe slimmer hij werd. Diene Beo wist dat hij achter klein kleutertje moest gaan slapen, en 's morgen voor dat onze haan kraaide was hij al bezig met zich te kammen en hem wat proper te maken.

't Was precies of hij ging naar de kermis. Af en toe maakte hij wel eens van zijne geslepen bek, maar meestal was hij toch heel goed gezind.Vanneigens was hij meestal goed gezind, hij mocht gratis en voor niks inwonen.

Diene Beo werdt graag gezien hoor, want elk jaar met zijn verjaardag kwamen de buren hem een gelukkig verjaardag wensen. Met de tijd wist diene vogel niet meer hoe oud hij was, maar van mijne pa kreeg hij voor zijn zoveelste verjaardag nen scheurkalender.

Elke morgen als hij wakker werd trok hij een wit blad papier af, van diene scheurkalender.

Af en toe trok hij twee of drie scheurblaadjes af, zodat het jaar rap voorbij was voor diene vogel. Onze Beo vierde altijd Kerst en Nieuwjaar viertien op voorhand, hij kon dan twee keer genieten van Kerst en Nieuwjaar. Hij was zo slim geworden, dat hij vervroegd op pensioen moest gaan van mijne pa. Hij heeft dan nog een paar jaar van zijn schoon leven kunnen genieten, en nu zit hij waarschijnlijk in het dierenrijk bij zijn dierenvrienden.

PS: Als dieren konden echt konden praten, dan zouden we ze veel beter begrijpen.

Dat was een verhaaltje van onze Beo, die nu opgevuld op de kast staat.

Groetjes van flipper de flip.