Ik heb u een paar dagen geleden een verhaaltje vertelt over mijn twee vermoeide benen hé. Awel, ik moet u zeggen dat ze al veel beter zijn, want ze hebben van mij wat langer mogen slapen. Deze morgen toen ik in de keuken kwam, waren mijn twee al aan 't eten en toen ze mij zagen afkomen zeiden ze:

- Awel flipper de flip, zijt ge ook al wakker en wat komt gij hier doen?.

- Zeg loebassen, ge moet azo van uwe tak niet maken, want ik woon hier en ik ben hier dan ook de baas zulle.

- En kunde gulder niet wachten tot wanneer ik wakker ben, om aan 't tafel te komen?.

- Ja maar flipper de flip, ge moet u daarom zo niet kwaad maken hoor.

- Wij konden dat toch niet weten, dat gij een uurke langer in uwe nest ging
blijven liggen hé.

- Alé, 't is al goed, maar de volgende keer moet ge mij dat wel vragen hé, dan moet ik me zo ongerust niet maken.

Amai zeg, dat heb ik nog nooit niet meegemaakt hoor, uw eigen benen die baas spelen over mij en dan nog in mijn eigen huis.

Ja mannekes, tegenwoordig heb we  ik hier niet veel meer te zeggen hoor, want ze spelen nu al de baas over mij. Had ik dat geweten, ik ging anders mijne huisdoktoor naar hier niet laten, om die twee  vermoeide benen te laten onderzoeken.

Awel mannekes, ik heb mee een ferm colére gezegd dat ik  ze in 't vervolg niet meer ga helpen, want tenslotte van rekening zijn ze oud genoeg om op hun eigen benenen te staan hé, mijn benen.

PS: 'k ga er mee stoppen hoor, want  mijn twee benen  luisteren mee.

Groetjes van flipper de fllip.

Ja mannekes, nog zo 'n thema om er even bij stil te staan en over na te denken, want zonder dat ge het weet zit ge misschien zelf in ne put. En dan vraagt ge u af, hoe geraak ik in Godsnaam weer uit diene put?. Ja mannekes, ik hoor het u al zeggen van:

Ge moet maar zien dat ge in géne put terecht komt hé. En toch kunnen we daar soms zelf ni veel aan doen, en worden door omstandigheden ingedropt zonder het zelf te weten of te beseffen.

Nee nee, 't is niet omdat ik in de put zit hoor, want als hij echt in ne put zit, dan kruipt hij er toch altijd weer uit. Alhoewel dat ik ook al meer dan éne keer in de put gezeten heeft, en ook meer dan éne keer in ne put gevallen is. In ne put vallen is zo erg niet, ge kruipt er weer uit, maar echt in de put zitten, dat is al heel wat anders hoor.

Maar met veel geduld en een beetje hulp van buitenaf, ben ik er toch uitgeraakt.

En dat heeft mij tot nadenken gezet, omdat ik hier dagelijks mails binnen krijg van mensen die echt in de put zitten. In feite verdienen we dat niet, om echt in de put te zitten.

Daarom ga ik mijn verhaaltje beginnen met een gedichtje die erbij past, denk ik.

Ik wou dat ik het voor het zeggen had,

en dat ik mijn eigen leven zelf kon bepalen.
Dat ik mijn eigen beslissingen kon nemen,

maar helaas, dat gaat maar alleen in mijn eigen dromen,

en helaas niet in werkelijkheid.

Als ik voor het zeggen had,

zag mijn leven er heel anders uit.
Dan was ik een vrolijk mens,

een mens dat geen pijn en verdriet kent.
Een mens dat alleen zonneschijn en rozenkleur kent,

maar helaas, ook dat gebeurt maar alleen in mijn dromen.

Waarom loopt alles zo troef,

en waarom beland ik steeds in de put?.
Tot nu toe heb ik steeds een slappe trap gevonden,

een trap die heel erg onstabiel was.
En ik beklom steeds die trap om uit de put te komen,

en mijn familie en vrienden hebben mij daarbij geholpen,

totdat er opeens weer een trede brak en weer in de put viel.

- Ik zie mezelf liggen in diene put.

- Ik zie mezelf weer opstaan uit diene put.

- Ik zie mezelf naar boven kijken, vanuit diene put.
- Ik zie mezelf denken, over hoe het is geweest in diene put.

En ik denk zo bij mijn eigen:

Moet ik weer helemaal terug naar boven?.
Ik hoor mijn vrienden roepen,

dat ik naar boven moet komen.
Ik hoor mijn vrienden roepen,

dat ze me willen helpen, maar ze willen me wel helpen.

Allé, dat zeggen ze toch.

Maar de vraag is:

Gaan ze me ook helpen?.
Vrienden die zeggen dat ze je willen helpen zijn goed,

maar de vrienden die je ook echt helpen, zijn fantastisch.

Dus, ik denk dat het beter is om die slappe onstabiele trap te beklimmen.

Als ik dat zelf niet doe, dan blijf ik eeuwig in de put,

en dat wil ik niet.
Ik wil het licht weer zien,

ik wil het nut van het leven weer inzien.

Als ik de uitdaging met diene slappe onstabiele trap niet aanga,

dan zal ik eeuwig in de put blijven.
En dan zal mijn leven er donker, grauw en koud uitzien,

terwijl ik meer van het licht, zonneschijn en warmte houd.

Dus, ik heb twee keuzes:

Ofwel blijf ik in de put zitten,

ofwel ik beklim diene slappe onstabiele trap.

Ik kies voor de tweede keuze,

en ik probeer gewoon nog éne keer diene onstabiele trap te beklimmen,

met in de hoop dat ik weer het licht, zonneschijn en warmte vind.

PS: 't Is maar om u te zeggen, als ge in de put zit, zoek naar diene slappe onstabiele trap en beklim hem tot boven, zodat u weer het licht, zonneschijn en warmte vind.

Groetjes van flipper de flip.

 Toen ik deze morgen wilde opstaan uit mijn warme nest, werd ik het al gewaar dat er iets niet in orde was. En als er iets niet in orde is, dan weet ge ook niet wat er eigenlijk scheeld hé.

Ik dacht eerst dat ik nog moe was van gisteren, maar dat was het niet hoor, want als ge echt moe zijt, dan kunt ge ook gene pap meer zeggen hé.

Nee, 't waren gewoon mijn twee benen die niet mee wilden, waarschijnlijk waren die nog niet uitgerust ofwel hadden ze te weinig geslapen. Nog een geluk dat mijne GSM op mijn nachtkastje lag, zodat ik direct naar mijne huisdoktoor kon bellen, om hem te vragen of hij wilde komen.

- Halo, is dat met de doktoor?.

- Ja, en met wie spreek ik?.

- 't Is hier flipper de flip, om u te vragen of ge ne keer naar hier zou willen komen, wat ik peis dat mijn twee benen ziek zijn.

- Ja, binnen een uurke ben ik daar, want 'k heb in mijn wachtkamer nog twee zieken mensen zitten en die zijn ook ziek hoor.

Ik had ondertussen al ne keer geprobeerd van op mijn benen te staan, maar die vielen altijd maar flauw hoor. Dus, was ik dan wel verplicht om te wachten hé, en plots werd er aan mijn deur gebeld.

Ik had vriendelijk gevraagd aan mijne trouwe en opgeleide hond of hij de deur wilde opendoen, dat het de doktoor was. Toen de doktoor binnen was, heeft hij direkt mijn twee benen onderzocht en hij zei tegen mij dat ik foto's moest laten nemen van mijn twee benen.

Ik vroeg aan de doktoor of dat gekleurde of zwart wit foto's moesten zijn?, want op gekleurde foto's zie je ook veel beter hé, omdat die in kleur zijn. En zwart wit foto's geven maar alleen zwart af, die zijn dan ook veel donkerder hé.

Awel mannekes, weet ge waarom ze bij die foto's geen kleuren gebruiken?.

Anders moeten ze nog die kleuren maken, en ze hebben daar gewoon gene tijd voor he.

De doktoor had ondertussen al ne keer gebeld en gevraagt om een ziekenwagen te sturen, want mijn twee benen weren doodmoe en ik kon biet gaan.

Ja mannekes, als ge geen benen hebt om op te staan, dan kunt ge daar ook niet op staan.

Allé, de foto's waren genomen en mijn twee vermoeide benen mochten naar huis, maar ik moest ze wel alle dagen hun medicamenten geven. Ze moesten ook nog veel rusten er zeker geen bezoek hebben hoor. Dat rusten was geen probleem hoor, maar wel dat bezoek.

Want ’t waren tenslotte toch mijn benen, want ik moest die zo rap moegelijk weer hebben en nog in goeie staat ook. Maar allé, ze zijn dan toch weer goed gekomen hoor, en ik moet u zeggen dat ze nog beter zijn dan voorheen.

Als ik nu een wandeling ga maken, lopen die soms hun eigen voorbij. En als ik met de fiets gaan rijden, dan moet ik nu nog meer remmen dan anders.

PS: ’t Is maar om u te zeggen, dat ge in feite niets mag mankeren hé.

Groetjes van flipper de flip.