Ik heb u een paar dagen geleden een verhaaltje vertelt over mijn twee vermoeide benen hé. Awel, ik moet u zeggen dat ze al veel beter zijn, want ze hebben van mij wat langer mogen slapen. Deze morgen toen ik in de keuken kwam, waren mijn twee al aan 't eten en toen ze mij zagen afkomen zeiden ze:

- Awel flipper de flip, zijt ge ook al wakker en wat komt gij hier doen?.

- Zeg loebassen, ge moet azo van uwe tak niet maken, want ik woon hier en ik ben hier dan ook de baas zulle.

- En kunde gulder niet wachten tot wanneer ik wakker ben, om aan 't tafel te komen?.

- Ja maar flipper de flip, ge moet u daarom zo niet kwaad maken hoor.

- Wij konden dat toch niet weten, dat gij een uurke langer in uwe nest ging
blijven liggen hé.

- Alé, 't is al goed, maar de volgende keer moet ge mij dat wel vragen hé, dan moet ik me zo ongerust niet maken.

Amai zeg, dat heb ik nog nooit niet meegemaakt hoor, uw eigen benen die baas spelen over mij en dan nog in mijn eigen huis.

Ja mannekes, tegenwoordig heb we  ik hier niet veel meer te zeggen hoor, want ze spelen nu al de baas over mij. Had ik dat geweten, ik ging anders mijne huisdoktoor naar hier niet laten, om die twee  vermoeide benen te laten onderzoeken.

Awel mannekes, ik heb mee een ferm colére gezegd dat ik  ze in 't vervolg niet meer ga helpen, want tenslotte van rekening zijn ze oud genoeg om op hun eigen benenen te staan hé, mijn benen.

PS: 'k ga er mee stoppen hoor, want  mijn twee benen  luisteren mee.

Groetjes van flipper de fllip.