Toen ik deze morgen wilde opstaan uit mijn warme nest, werd ik het al gewaar dat er iets niet in orde was. En als er iets niet in orde is, dan weet ge ook niet wat er eigenlijk scheeld hé.

Ik dacht eerst dat ik nog moe was van gisteren, maar dat was het niet hoor, want als ge echt moe zijt, dan kunt ge ook gene pap meer zeggen hé.

Nee, 't waren gewoon mijn twee benen die niet mee wilden, waarschijnlijk waren die nog niet uitgerust ofwel hadden ze te weinig geslapen. Nog een geluk dat mijne GSM op mijn nachtkastje lag, zodat ik direct naar mijne huisdoktoor kon bellen, om hem te vragen of hij wilde komen.

- Halo, is dat met de doktoor?.

- Ja, en met wie spreek ik?.

- 't Is hier flipper de flip, om u te vragen of ge ne keer naar hier zou willen komen, wat ik peis dat mijn twee benen ziek zijn.

- Ja, binnen een uurke ben ik daar, want 'k heb in mijn wachtkamer nog twee zieken mensen zitten en die zijn ook ziek hoor.

Ik had ondertussen al ne keer geprobeerd van op mijn benen te staan, maar die vielen altijd maar flauw hoor. Dus, was ik dan wel verplicht om te wachten hé, en plots werd er aan mijn deur gebeld.

Ik had vriendelijk gevraagd aan mijne trouwe en opgeleide hond of hij de deur wilde opendoen, dat het de doktoor was. Toen de doktoor binnen was, heeft hij direkt mijn twee benen onderzocht en hij zei tegen mij dat ik foto's moest laten nemen van mijn twee benen.

Ik vroeg aan de doktoor of dat gekleurde of zwart wit foto's moesten zijn?, want op gekleurde foto's zie je ook veel beter hé, omdat die in kleur zijn. En zwart wit foto's geven maar alleen zwart af, die zijn dan ook veel donkerder hé.

Awel mannekes, weet ge waarom ze bij die foto's geen kleuren gebruiken?.

Anders moeten ze nog die kleuren maken, en ze hebben daar gewoon gene tijd voor he.

De doktoor had ondertussen al ne keer gebeld en gevraagt om een ziekenwagen te sturen, want mijn twee benen weren doodmoe en ik kon biet gaan.

Ja mannekes, als ge geen benen hebt om op te staan, dan kunt ge daar ook niet op staan.

Allé, de foto's waren genomen en mijn twee vermoeide benen mochten naar huis, maar ik moest ze wel alle dagen hun medicamenten geven. Ze moesten ook nog veel rusten er zeker geen bezoek hebben hoor. Dat rusten was geen probleem hoor, maar wel dat bezoek.

Want ’t waren tenslotte toch mijn benen, want ik moest die zo rap moegelijk weer hebben en nog in goeie staat ook. Maar allé, ze zijn dan toch weer goed gekomen hoor, en ik moet u zeggen dat ze nog beter zijn dan voorheen.

Als ik nu een wandeling ga maken, lopen die soms hun eigen voorbij. En als ik met de fiets gaan rijden, dan moet ik nu nog meer remmen dan anders.

PS: ’t Is maar om u te zeggen, dat ge in feite niets mag mankeren hé.

Groetjes van flipper de flip.