Toen ik als klein, jonge snotter voor de eerste keer naar de kleuterklas ging, begon ik direct te bleiten.

Ik had twee weken daarvoor niet kunnen bleiten, want ik had nog geen tranen genoeg.

Ik bleite zodanig veel, dat de zee in Oostende ervan overliep en dat de brandweer te kort aan water had.

Mijne pa bracht mij elke dag met de kruiwagen naar school, want mijn ma was bezig met hare hutsepot aan het koken.

Toen ik in de klas kwam stond er een vreemde vrouw voor mij, die ik nog nooit gezien had..

Ook de kinderen waren vreemd voor mij, want ik had ze nog nooit niet gezien.

's Avonds kwam onze kolenboer mij dan halen, met paard en kar.

Toen ik thuiskwam vroeg mijn ma direct aan  mij:

- En, wat hebt je vandaag op school geleerd?.

- En, is het een juffrouw of ne meester?.

- En, hoe waren de kinderen?.

Amai zeg, zoveel vragen dat mijn ma mij stelde, waar ik geen antwoord kon op geven.

Ik moet u wel zeggen dan ik de enigste was die met ne kruiwagen naar school werd gebracht en 's avonds met paard en kar afgehaald werd, door onze kolenboer.

Een jaar nadien kreeg ik een kinderfietske, waar er twee zijwielekes aan stonden. Zo fier als ne gieter reed ermee naar school en van school weer naar huis.

Onderweg naar school ben ik eens gevallen, omdat ik dat putteke niet had gezien.

Ik kwam al bleiten en vol bloed thuis, want mijn fietske was in dat putteke gevallen en ik had mijne knie bezeerd, met uit diene boom te vallen.

Mijne pa heeft dan direct ne klacht neergelegd en de mannen van de stad hebben dat putteke opgevuld met plaaster, zodat het volledig dicht was.

Ondertussen was ik al twee liter bloed verloren, die uit die vleeswonde was naar buiten gelopen.

Mijne pa heeft mij dan in de kruiwagen gelegd en naar de kliniek gereden.

Daar hebben ze twee liter ver bloed gegeven, want dat bloed die ik verloren had, was toch al oud.

Awel, door dat vers bloed voelde ik mij ne hele andere jonge snotter, zodat ik op twee jaar, twee jaar ouder geworden was.

Ik leerde zodanig goed, dat ik altijd de eerste was.

Een paar jaar later ben ik naar een beroepsschool gegaan, om mijn beroep als schrijnwerker af te maken. Maar dat is dan weer een ander verhaal.

Een schoolbank die met pensioen ging.

Er was eens een schoolbank die met pensioen wou gaan en niemand die er iets aan kon doen.

Al honderd jaar staat zij in dezelfde klas en de andere banken staan er nog maar pas.

Al zijn leeftijdsgenoten zijn allang met pensioen en hij moet maar verder doen.

Dat is nu juist het probleem, want hij voelt zich helemaal alleen.

Elke dag is er zoveel kabaal, met die kinderen en die moderne banken allemaal.

Dus, als je deze bank ergens ziet, doe hem dan geen verdriet.

Laat hem dan op een rustige plekje staan, zodat hij zalig met pensioen kan gaan.

Groetjes van flipper de flip.