Toen ik nog ne jonge snotter was, kon ik al wreed goed knutselen en mocht ik hier en daar een handje toesteken. Ik ben begonnen met overal puttekes te graven, maar ik ben er moeten mee stoppen hoor.

Ik ben per ongelijk ne keer in een zelfgemaakt putteke terechtgekomen, en ik kon er potverdikke niet meer uit. Ik heb daar toch wel een paar dagen in dat putteke moeten doorbrengen zeker. Mijn pa heeft dan een kraan moeten laten komen, om mij diene put te trekken. Een half uur hebben ze bezig geweest, want ze moesten mij nog eerst zoeken.

Ik was ondertussen al een halve meter gezakt, want den dag daarvoor had ik vier boterhammekes meer gegeten dan anders. Toen ik uit da putteke getrokken was, ben ik beginnen nadenken over mijn volgende knutselwerk.

We hadden vroeger gene tv in huis, alleen maar een oude versleten radio die mijne pa gekregen had van ne mens die ergens lag te slapen tussen de stuiken. Op ne zekere dag vroeg mijne pa aan mij, om ne keer op mijn gemakske een tv in elkaar te knutselen.

Awel, dat was het begin van mijn diplomatisch knutselwerken, die achteraf op niet veel trokken. Voor ge begint te knutselen moet ge eerst een plan uittekenen, om uw diplomatisch knutselwerk te doen slagen hé.

Aangezien we vroeger niet veel wit papier in huis hadden, gebruikte ik altijd mijn versleten lakens, om die tv in groot te kunnen tekenen. Na 14 dagen was die zwart-wit tv op mijne versleten laken af, en kon ik beginnen met het echte werk.

Ik ben dan naar een brouwerij geweest, achter een lege bierbak en naar de ijzerwinkel achter zestien witte spotlampen. Zo fier als ne gieter stak ik die zwart-wit tv in elkaar, zoals het op mijn versleten laken was getekend.

Mijn broer had ondertussen al wat reclame gemaakt bij de buren, zodat ze uit nieuwsgierigheid kwamen kijken naar mijn diplomatisch knutselwerk. Met veel gezweet en gevloek was ik er toch in geslaagd, om al die spotlampen in diene lege bierbak vast te vijzen.

Zo klaar dat het was, maar wel zonder klank en geluid.

Mijn tweede diplomatisch knutselwerk was, om ne kapotte vélo terug in elkaar te steken. Mijn pa had een paar fietsonderdelen meegebracht van op het stort, want ik had nog gene koersvélo. En zo kon ik weer beginnen met een planneke te tekenen.

Als die vélo in elkaar was geknutseld, zag ik dat er iets niet klopte. Ik had mijn twee wielen verwisseld, en mijn stuur op mijn zadelpen gemonteerd. Mijn fietsbel had ik aan mijn spaken gemonteerd, en mijn achter en voorlicht waren aan mijn twee omgekeerde wielen vastgemaakt. Awel, ge gaat mij niet geloven als ik u zeg dat die diplomatische vélo nooit niet heeft gereden.

Drie jaar later heb ik mijne buurman geholpen bij zijn piksplinternieuwe woning.

Mijn buurman vroeg ne keer aan mij, om een paar electriekdraden te leggen en een paar stopcontacten te plaatsen. Awel, ik heb dat dan ook gedaan. Hij wist dat nog van vroeger, dat ik wreed goed kon knutselen.

Potverdikke, ik had die draden toch wel verkeerd gelegd zeker. Zijne gebuur wilde 's avonds naar de tv kijken en zijn koffiemachine sloeg aan. Zijn vrouw deed op de slaapkamer het licht aan en de wasmachine begon te draaien. Ik wilde mijn vuile handen wassen en zijn grasmachine was bezig met het korte gras af te rijden.

Zijn vrouw wilde ’t licht in de keuken aansteken en de straatlampen sloegen aan.

Amai zeg, zo kwaad dat diene vent was. Hij was zodanig kwaad, dat hij al zijn haar verloor en ik kreeg opslag en tezelfdertijd mijn ontslag ook.

't Was in feite maar één ding dat ik wreed goed kon, en dat was afbreken. Wat wilt ge, als ge nog in uw groeiperiode zit.

Ik mocht van mijne nonkel Marcel voor twee dagen meehelpen in zijne hof, want hij wilde zijne hof in een ander kleurke steken. Ne mens moet af en toe ne keer veranderen hé, wilt ge meegaan met de tijd.

Ik moest zijne oprit in lichtblauw verven, wat zijn madam zag dat kleurke graag.

Daarna moest ik het groene gras vernissen, zodat het niet meer kon verkleuren, als de zon te fel scheen.

Ook dat was niet goed, want in plaats van vernis, had ik toch wel donkere groene verf gebruikt zeker. Madam zei dat het in de woning te rap donker was.

Mijn buurvrouw vroeg eens aan mij, of ik achter twaalf flessen plat water wilde gaan naar de winkel. Als ge zeker wilt zijn dat da water echt plat is, zijt ge beter van een beetje water op de grond te gieten en daar eens op te slaan.

Dan moogt ge er zeker van zijn dat het echt plat water is. Dus, dat heb ik dan ook gedaan en ik kreeg potverdikke nog onder mijn voeten ook.

Als ik nu nog ne keer achter plat water moet gaan, doe ik een klein hamerke mee, om op da water te kloppen voor ik het koop.

Als ne jonge snotter mocht ik in de grote vakantie ne keer meegaan naar de zee, in Oostende. De buurjongen, die ook mee mocht gaan, omdat zijn ouders te moe waren om op hem te letten, was op het strand van Oostende bezig met een zandkasteel te bouwen, en ik maakte alles kapot. Amai zeg, azo bleiten dat hij deed. Op één, twee, drie liep de zee over.

’t Had daar toch wel ene zijn brandende sigaret in de zee gegooid zeker en binnen de vijf minuten stond gans de zee in vuur en vlam. De mensen die in de omtrek wonen kwamen een kijkje nemen, ze dachten het vuurwerk was.

En door de hitte van ’t water ontploften al die vissen, die daar aan ’t zwemmen waren.

Sommige mensen dachten dat de zee ontploft was, van al dat lawaai van die vissen die ontploft waren.

Ik was daar ondertussen puttekes aan ’t graven, om al die dooie vissen die ontploft zijn te kunnen begraven. En tijdens mijn graafwerken kreeg ik onverwachts bezoek van de strandpolitie. Ze hadden bericht uit Frankrijk gekregen, om te zeggen dat ik mijn graafwerken moest stop zetten, want hun strand was ginder aan ’t zakken.

Toen ben ik dan ook maar gestopt met puttekes te graven en terug naar huis gereden.

Toen ik thuiskwam waren ook mijn al mijn ramen aan diggelen geslagen, waarschijnlijk van de trilling van de aarde die ook van ’t verschieten wakker schoot.

Groetjes van flipper de flip.