Ja mannekes, Ik heb mij ne keer laten wijsmaken dat er zeven zeeën zijn, maar waar liggen die allemaal?. Dus, was ik zeer curieus en wilde die zeven zeeën ne keer gaan verkennen, om te zien waar die in feite liggen. Ik had ondertussen al ne keer aan verschillende mensen gevraagd waar die zeven zeeën liggen, maar niemand die wist waar ze precies liggen.

Twee dagen voor mijn afvaart ben ik begonnen met een piksplinternieuw roeibootje in mekaar te knutselen, want ik ben ne echte knutselaar. Juist nog twee roeispanen, om vooruit te geraken en dan ben ik ermee weg.

Als twee roeispanen heb ik een hele grote soeplepel genomen en een hele grote vork, waar ik op zee gemakkelijk kon met eten. Ik moet u wel zeggen, als ge aan iets te begint moet ge zeer goed in conditie zijn, anders ga je veel te moe zijn om nog terug te keren. En om toch maar zeker te zijn dat het wel stevig ineen geknutseld was, heb ik twee rondjes gevaren ik mijn plastieken badkuip.

Onderaan aan mijn zelfgemaakt roeibootje was er een klein gaatje ingeslagen, van die hele grote golven die ik maakte in mijn broebelbad. Maar ik het dat direct kunnen repareren hoor, door mijn elastieken schoenzool aan te vijzen met duimvijzen.

's Morgens voor ik aan mijn wildwatertocht ging beginnen, heb ik mijn zelfgemaakt roeibootje ingesmeerd met hanenvetolie. Want ik had mij ne keer laten wijsmaken dat hanenvetolie wreed goed tegen het wildwater kan, en dat ge daarmee veel verder komt dan ne roeiboot die niet ingesmeerd is. Ik heb er twee kleine wieltjes aan de zijkanten aangevezen, om ermee naar de watersportbaan te rijden.

Want ze hadden mij gezegd dat ik best zou vertrekken van de dichtst bijgelegen waterplas, en omdat ik toch in Gent woont, was dat voor mij dan ook veel gemakkelijker hé. Ik kom daar aan diene grote plas met water en ik verloor daar toch wel die twee zijwieltjes zeker, die ik geleend had van ne mens die al vijf jaar dood is.

Maar allé, ik ben toch kunnen vertrekken, met een laag waterpeil en zonder golven. Op mijn gemakske roeide ik mijn eerste kilometers af, om zeker niet te vermoeid in Oostende aan te komen, waar de Noordzee op mij lag te wachten en waar ik aan mijn ontdekkingsreis kon beginnen.

In feite staan daar nergens plakkaten, met daarop de naam van de zee en moet ge wreed goed uw Aardrijkskundige geschiedenis kennen, om toch maar goed te weten in welke zee ge aan het ronddobberen zijt.

Want anders komt ge in de Vlaamse Ardennen terecht, bij ne boer die denkt dat ge de Ronde van Vlaanderen aan het roeien zijt.

Allé, ik heb dan maar de goeie richting gekozen en ben met de stroom meegevaren. Van Gent naar Brugge had ik de wind mee, maar van Brugge naar Oostende had ik plots tegenwind, zodat ik meer achteruit aan het roeien was dan vooruit.

Als ge tegen de strakke tegenwind moet varen met een zelfgemaakt roeibootje en ge zijt dat niet gewoon, dan kunt ge wreed van afzien hoor.

Ik kreeg er potverdikke honger van en met mij hele grote vork die ik gebruikte als roeispaan, heb ik twee dode rolmopsen uit het water gevist en opgefret.

In Brugge was het toch wel wilde staking zeker, voor ne buitenlandse tanker die naar zijn land wilde terugkeren en dat niet mocht, omdat hij de verkeersregels niet kende op onze Belgische binnenwateren, zodat ik verplicht was om ne omweg te maken langs de smalle zijriviertjes die opzij lagen.

Potverdikke zeg, ik was nog maar juist aan het roeien, of ik moest al terugkeren.

Stond daar toch wel een groot plakkaat zeker, met in grote koeienletters een tekst in waterverf geschreven: Omleiding: Wegenwerken aan de gang.

Awel merci zeg, ne mens gaat dan ne keer gaan roeien, met zijn zelfgemaakt roeibootje. Na een week heen en weer te hebben geroeid met mijn roeiboot, ben ik eindelijk aan dienen grote plas water aangeroeid en kon ik op mijn gemakske verder roeien.

Maar de vraag die ik me stelde was, in welke richting?. Want op zee staan er geen plakkaten of flitspalen en moet ge zelf uw plan trekken hé.

Nog een geluk dat ik een kompas bij had, die ik tien jaar geleden had gekregen van de goeie Sint, voor mijn braafheid. En via mijn kompas die vier uur aan wees, wist ik direct in welke richting ik moest roeien. Ik roeide eerst een paar kilometer naar links, om daarna te kunnen afslaan naar rechts.

Ik was al een klein uurke aan ‘t roeien, als er plots achter mij geroepen werd van ne garnaal die zijne weg en het noorden kwijt was, van de zon die in zijn oog scheen. Awel, dienen zeer vriendelijke garnaal heeft mij dan een beetje gezelschap gehouden tot hij van vermoeidheid in slaap gevallen is.

Amai zeg, er kwam daar in de verte een dikke mist aangevlogen, of was het een vloedgolf die plots de lucht in vloog?. Plots werd het zo grijs voor mijn ogen, dat ik dacht dat Rembrandt ginder bezig was met diene grote plas water een grijs kleurke aan ‘t geven. Ik heb dan maar ne ferme snok aan mijn roeistuur gegeven en naar rechts geroeid, omdat het water langs de linkse kant aan ’t zakken was.

Wat ik daar heb gezien, heb ik nog nooit gezien en zeker in de Noordzee niet. Sommige vissen waren daar bezig met de lambada aan ‘t dansen en andere waren dan weer de kusjesdans aan ‘t zingen. 't Was precies of dat de Gentse feesten daar nog bezig waren en nog wat verder waren de zeerobben ne rock 'n' brol aan ’t springen, op muziek van de zeven dwergen.

Dat water vloog overal en binnen de kortste keren was de Noordzee voor de helft leeggelopen en leeg gedanst. Ik ben aan watergebrek moeten terugkeren, zodat mijn zoektocht naar de zeven zeeën is uitgesteld voor onbepaalde tijd.

Ja mannekes, ge gaat me niet geloven, maar toen ik wakker werd van al dat lawaai en geplonsd, lag ik in het bad te spelen met mijn tenen. En wat diene dikke mist voor mijn ogen betreft, dat was het badschuim dat aan het overkoken was.

PS. Als er iemand is die weet waar de zeven zeeën liggen, stuur ze dan zo vlug mogelijk op, zodat ik weer kan vertrekken.

Groetjes van flipper de flip.