Ja mannekes, vandaag ga ik u een keer meenemen naar de goeie ouwen tijd. Een tijd die allang achter ons ligt, maar af en toe denk ik er nog wel eens aan terug denk. Het was ook de tijd waar iedereen nog iedereen kende en waar broederschap, discipline en tucht ook aanwezig was. Om nog maar te zwijgen van de strenge opvoeding die we in die tijd kregen en we er nu heel dankbaar voor zijn. Maar spijtig genoeg heeft de modernisme alles veranderd en vraag ik mij soms af, of dit wel echt wel een goeie oplossing is?. Waar is die goeie ouwe tijd naartoe?. Awel, ver achter ons hé. Maar we hebben het geluk dat we af en toe nog wat herinneringen kunnen bij ophalen.

Toen ik nog een jonge snotter was en strenge winters waren, moest ik mij verwarmen achter de Leuvense stoof of een dikke trui aantrekken, om mijn slank lichaam toch een beetje warmte te geven. Ik dacht eerst dat mijn pa die stoof had gewonnen met de tombola van de boerenbond en daar was achter geweest naar Leuven of dat hij ze had gekregen van iemand die op reis ging en ze niet kon mee nemen omdat die veel te zwaar was. Maar die Leuvense stoof gaf mij zodanig veel warmte, dat ik er bruin van werd en mijn groeiperiode deed versnellen.

Ja mannekes, onze Leuvense stoof diende niet alleen om ons te verwarmen, maar ge kon er ook veel eten mee opwarmen. Op zekere ogenblik stonden er wel een pot of zes op die stoof en als dat nog niet genoeg was, waren er nog die twee ovens aan de zijkanten. Maar die werden meestal gebruikt om onze voeten in te verwarmen of om er vlaaien ik te bakken. Ik zie mijn moeder nog altijd zitten breien naast die Leuvense stoof en mijn pa zat met zijn voeten in een oven te denken aan.... Awel, hoe warm dat da was hé.

Awel, ge gaat me ni geloven als ik u zeg dat we dan ook minder ons licht moest aansteken, want die pot was zo gloeiend heet, dat hij dan ook veel meer licht gaf hé. Onze kolen werden gebracht door een kolenboer en die kar werd voortgetrokken door een Brabants trekpaard. En als die mens per ongeluk ziek was, dan moesten we onze kolen bestellen met een postduif die zijn vliegbrevet al op zak had. Dat mocht dan ook nog geen bejaarde duif zijn hoor, want anders moesten we zelf onze kolen gaan halen en dat was geen werk hé. Awel, mijn pa heeft dat een keer gedaan, een jong postduifje achter kolen gestuurd en na een paar dagen kwam die toch wel terug met lege handen zeker. In onze hof hadden we wel rode en groene kolen staan, maar dat zijn dan weer andere kolen hé.

Groetjes van flipper de flip.