Toen seniorennet is opgericht door Pascal Vyncke, is er heel wat gebeurd.

Toen waren er verschillende bijeenkomsten, waar de mensen bijeen kwamen om wat te praten over alles en nog wat.

De meeste bijeenkomsten waren in en rond Antwerpen, maar ook in Gent, op de Vrijdagsmarkt kwamen wij samen.

De tijden vlogen voorbij en na vijf jarige bestaan van seniorennet was het groot feest en werd het gevierd, te Oostende, in Kursaal met optreden van Johan Verminnen.

Het was een gigantisch feest, waar er kennis gemaakt werd, plezier gemaakt en af en toe kon men ook aan een dansje wagen.

Ook ons Chauffeurke was er, samen met zijn lieve Chineese vriendin, die later zijn vrouw is geworden.

Ja mannekes, ge moet weten dat ons Chauffeurke heel goed Chinees kon praten hoor, maar dan wel met nen hete aardappel in zijne mond.

En zijn Chineese vriendin (Yitse) keek vol bewondering naar dat hele gedoe.

't Was niet moeilijk ook, want als ge elke dag van China naar hier moet gebracht word, in een Chinees arenslee die maar 15 kilometer per uur kan rijden, is dat een hele opgave om hier te geraken hé.

Maar 't is toch allemaal goed gekomen hoor, want blijkbaar gaan ze nu door 't leven als man en vrouw.

Als afsluiter van de gezellige avond kregen we van ons Chauffeurke nog nen speeds van drie uur, en van vermoeidheid hebben we met pijn in hart vaarwel moeten zeggen.

Om dat nog eens over te doen, zijn we dan uitgenodigd geweest door het ene echte manneke pis van Geraardsbergen, waar de echte mattetaarten dan ook de deur uit vlogen.

Maar ze waren toch lekker hoor, want hoe meer mattetaarten de bakker kon verkopen, hoe minder er nog overschoten.

Met Chauffeurke als gids, zijn we nooit verloren gelopen.

Geraadsbergen was dan ook mijn trainingsparcour, want niet alleen de muur was daar, maar ook de Bosberg en nog vele andere heuvels waren als kuitenbijters soms pijnlijk om erover te geraken.

Zo ben ik tijdens mijne rit bij Chauffeurke geweest, en die vissen lagen daar met open mond naar mij te gapen, precies of ze hadden nog gene wielertoerist gezien.

't Was wel een aangename ontmoeting hoor, want na twee uur was het helaas tijd om huiswaarts te rijden.

Hoe meer bijeenkomsten er waren, hoe beter we mekaar leerde kennen en vriendschapsbanden werden dan ook gesmeden.

Af en toe denk ik daar nog wel eens aan hoor en dan zeg ik:

- Waar is diene tijd toch naartoe?.

Spijtig genoeg zijn het allemaal vervlogen tijden, die helaas niet meer terugkomen, maar die mij wel zullen bijblijven.

PS: Niet alleen aan Pascal Vyncke, maar aan al de meedewerkers van seniorennet, van harte dank.

Groetjes van flipper de flip.